แม้แต่ความสงสัยเคลือบแคลงในพระพุทธเจ้า ก็ไม่ได้ถูกถือว่าเป็นบาปหรือความชั่วเลย

ถือว่าเป็นเพียงสิ่งที่จะต้องแก้ไขให้รู้แน่ชัดลงไปจนหมดสงสัยด้วยวิธีการแห่งปัญญา

และยังส่งเสริมให้ใช้ความคิดสอบสวนพิจารณาตรวจสอบอีกด้วย

เมื่อมีผู้ใดประกาศตัวเองแสดงความเลื่อมใสศรัทธาในพระพุทธเจ้า

ก่อนที่พระองค์จะประทานความเห็นชอบ จะทรงสอบสวนก่อนว่า ศรัทธาปสาทะของเขามีเหตุผล

เป็นมูลฐานหรือไม่ เช่น


พระสารีบุตรเข้าไปเฝ้าพระพุทธเจ้า กราบทูลว่า “พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์ เลื่อมใส

ในพระมีพระภาคอย่างนี้ว่า สมณะก็ดี พราหมณ์ก็ดี อื่นใด ที่จะมีความรู้ยิ่งไปกว่า

พระผู้มีพระภาคในทางสัมโพธิญาณได้นั้น ไม่เคยมี จักไม่มี และไม่อยู่ในบัดนี้”

พระพุทธเจ้าตรัสตอบว่า “สารีบุตร เธอกล่าวอาสภิวาจา (วาจาอาจหาญ) ครั้งนี้ยิ่งใหญ่นัก

เธอบันลือสีหนาทถือเด็ดขาดลงไปอย่างเดียว...ดังนี้นั้น เธอได้ใช้จิตกำหนดรู้จิต

ของพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกๆพระองค์เท่าที่มีมาแล้วในอดีต หรือว่าพระผู้มีพระภาคเหล่านั้น

มีศีลอย่างนี้ เพราะเหตุดังนี้ๆ ทรงมีธรรมอย่างนี้ มีปัญญาอย่างนี้ มีธรรมเครื่องอยู่อย่างนี้

หลุดพ้นแล้ว เพราะเหตุดังนี้ๆ”

สารีบุตร: “มิใช่อย่างนั้น พระเจ้าข้า”

พระพุทเจ้า. “เธอได้ใช้จิตกำหนดรู้จิตของพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ ที่จักมีในอนาคตแล้ว

หรือว่า พระผู้มีพระภาคเหล่านั้นจัก...เป็นอย่างนี้ เพราะเหตุดังนี้ๆ”

“มิใช่อย่างนั้น พระเจ้าข้า”

พระพุทธเจ้า. “ก็แล้วเราผู้เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าในบัดนี้ เธอได้ใช้จิตกำหนดรู้จิตแล้วหรือว่า

พระผู้มีพระภาค...ทรงเป็นอย่างนี้ เพราะเหตุดังนี้ๆ”

“มิใช่อย่างนั้น พระเจ้าข้า”

พระพุทธเจ้า. “ก็ในเรื่องนี้ เมื่อเธอไม่มีญาณเพื่อกำหนดรู้จิตในพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า

ทั้งในอดีต อนาคต และปัจจุบันเช่นนี้แล้ว ไฉนเล่า เธอจึงได้กล่าวอาสภิวาจาอันยิ่งใหญ่นักนี้

บันลือสีหนาทถือเป็นเด็ดขาดอย่างเดียว (ดังที่กล่าวมาแล้ว)”

สารีบุตร: “พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์ ไม่มีญาณกำหนดรู้จิตในพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าในอดีต

อนาคต และปัจจุบัน ก็จริง แต่กระนั้น ข้าพระองค์ทราบการหยังแนวธรรม”

“พระองค์ผู้เจริญ เปรียบเหมือนเมืองชายแดนของพระราชา มีป้อมแน่นหนา มีกำแพงและเชิงเทินมั่นคง

มีประตูๆ เดียว คนเฝ้าประตูพระนครนั้น เป็นบัณฑิต เฉียบแหลม มีปัญญา คอยห้ามคนที่ตน

ไม่รู้จัก ยอมให้แต่คนที่รู้จักเข้าไป

เขาเที่ยวตรวจดูทางแนวกำแพงรอบเมืองนั้น ไม่เห็นรอยต่อหรือช่องกำแพง แม้เพียงที่แมวลอดออกได้

ย่อมคิดว่า สัตว์ตัวโตทุกอย่างทุกตัวจะเข้าออกเมืองนี้ จะต้องเข้าออกทางประตูนี้เท่านั้นฉันใด

ข้าพระองค์ก็ทราบการหยั่งแนวธรรม ฉันนั้นเหมือนกันว่า พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า

ทุกพระองค์ เท่าที่มีมาแล้วในอดีต ทรงละนิวรณ์ ๕ ที่ทำจิตให้เศร้าหมอง ทำปัญญาให้อ่อนกำลังได้

แล้ว มีพระทัยตั้งมั่นดีในสติปัฏฐาน ๔ ทรงเจริญโพชฌงค์ ๗ ตามเป็นจริง จึงได้ตรัสรู้

อนุตรสัมมาสัมโพธิญาณ

แม้พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกพระองค์ ที่จะมีในอนาคต ก็จัก (ทรงทำอย่างนั้น)

แม้พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าในบัดนี้ ก็ทรงละนิวรณ์ ๕....มีพระทัยตั้งมั่นในสติปัฏฐาน ๔

ทรงเจริญโพชฌงค์ ๗ ตามเป็นจริง จึงได้ตรัสรู้อนุตรสัมมาสัมโพธิญาณ (เช่นเดียวกัน) ฯลฯ”

ที.ม.10/77/97 ฯลฯ)

ท่านอธิบายไว้ยาว จะตัดมาให้พิจารณาเองสั้นๆพอเห็นเค้า


บุญ มีความหมายตามรูปศัพท์ที่ท่านนิยมแสดงกันไว้ ๒ อย่างคือ เครื่องชำระสันดาน คือชำระพื้นจิตใจ

ให้สะอาด และว่า สิ่งที่ทำให้เกิดผลคือภพที่น่าชื่นชม

ส่วนบาป สิ่งที่ทำให้ถึงวัฏฏทุกข์ หรือสิ่งที่ทำให้ถึงทุคติ (สิ่งที่ทำให้ตกไปในที่ชั่ว)

คำแปลสามัญ ลามก (ต่ำทราม หรือเลว) บางครั้งใช้เป็นคำวิเศษณ์ของวิบาก แปลว่า ทุกข์ หรืออนิฏฐ์

(ไม่น่าปรารถนา)




คัมภีร์ปรมัตถทีปที อรรถกถาอิติวุตตกะ แสดงความหมายคำว่า บุญ ไว้ ๕ อย่าง คือ

๑. หมายถึงผลบุญคือผลของกุศลหรือผลของความดี เช่น ในข้อความว่า เพราะการสมาทานกุศลธรรม

ทั้งหลายเป็นเหตุ บุญย่อมเจริญเพิ่มพูน

๒. หมายถึงความประพฤติสุจริตในระดับกามาวจรและรูปาวจร เช่น ในคำว่า คนตกอยู่ในอวิชชา

หากปรุงแต่งสังขารที่เป็นบุญ (ปุญญาภิสังขาร)

๓. หมายถึงภพที่เกิดซึ่งเป็นสุคติพิเศษ เชนในคำว่า วิญญาณที่เข้าถึงบุญ

๔.หมายถึงกุศลเจตนา เช่น ในคำว่า บุญกิริยาวัตถุ (เท่ากับกุศลกรรม)

๕.หมายถึงกุศลธรรมในภูมิสาม เช่น ในคำว่า ภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายอย่ากลัวบุญเลย

(ข้อนี้ตรงกันกับคำว่าโลกียกุศล)



ตัวอย่างเสริมความเข้าใจอีก เช่น ในบาลีเมื่อกล่าวถึงภิกษุคิดจะลาสิกขามักกล่าวว่า จะสึกไปกินใช้โภคทรัพย์

และทำบุญทั้งหลาย (วินย. 5/2/6 ฯลฯ) และชีวิตชาวบ้านที่ดีก็ถือกันว่าได้แก่ชีวิตเช่นนั้น

คำว่า บุญในกรณีเช่นนี้ ก็หมายถึงการทำความดีต่างๆ เช่น เผื่อแผ่แบ่งปันให้ทาน ประพฤติดี มีศีลเป็นต้น

ตรงกับคำว่า กุศลกรรม (วินย.อ.1/238 ม.อ.3/272 ฯลฯลฯ)

ส่วนในพุทธพจน์ที่ว่า “บุญเป็นชื่อของความสุข” บุญก็หมายถึงผลหรือวิบากที่น่าปรารถนาของกุศลกรรม

คือการทำความดี (ขุ.อิติ.25/200/240 อิติ.อ.97)

หรือ ในคำว่า ตายเพราะสิ้นบุญ (บุญขัยมรณะ)ก็หมายถึงหมดผลบุญหรือสิ้นวิบากของกุศลกรรมที่ปรุงแต่ง

กำเนิดนั้นนั่นเอง (วิสุทธิ.2/1)

ฯลฯ

บุญและบาป ท่านมักใช้ในวงแห่งคำสอนสำหรับชาวบ้านหรือชีวิตของชาวโลก

ส่วนกุศลและอกุศลเป็นศัพท์ทางวิชาการทางธรรม

ขอให้โชคดีมีความก้าวหน้าเจริญยิ่งในสิ่งที่เป็นกุศลนะครับ ผมเป็นกำลังใจให้ครับ

ขอขอบคุณทุกท่านจริงๆ ผมเริ่มคลายกังวลเมื่ออ่านหลายคำตอบ ผมอาจคิดมากไปเอง ผมคิดไปเองไปหมด ขอบคุณจริงๆที่ทุกท่านแนะนำสิ่งที่ดี

ถ้าคุณช่วย tammylala ได้ล่ะก็ ถือว่าคุณได้ทำกุศลดีๆด้วยการให้สัมมาทิฐิ...

แต่ช่วยแล้ว จะไปรอดหรือไม่รอดนั้น เราก็จะดูต่อไป

/me นั่งเฝ้าดู

คุณน่ะ กลับไปหาคนที่เขารักคุณแต่คุณมองเห็นเขาเป็นแค่ของเล่นดีกว่าไหม!!!

จะไปๆเองนะจ๊ะ หากข้าพเจ้าไม่ไปเอาช้างมาลากก็ไม่ไป

งั้นก็นั่งรากงอกตรงนั้นแหละ ไม่ต้องไม่ไหนหรอก ไหนๆคนที่เคยรักคุณก็หมดรักไปแล้วนี่นา

เศร้าจริงๆ

คนนะจ๊ะ ไม่ใช่ต้นไม้ จะมีรากงอก เข้าใจอะไรผิดป่าวเนี่ย

"คนอกหักพักบ้านนี้"

http://www.musicatm.com/ringtone/view.php?No=2482

คุณ kanalove ไปไหนแล้วววว

มาสัญญากันไหมว่า เราจะคุยกันทุกคืนวัน จะได้กินข้าวได้นอนหลับแล้วถ่ายสะดวก พักนี้ท้องผูก

ข้างบน คุณ kanalove ที่รักของคนอื่น พูดถึงสัมมาทิฐิ ไว้สั้นๆ

ผู้ต้องการรู้ความหมาย สัมมาทิฐิ โดยพิสดาร ศึกษาลิงค์นี้

viewtopic.php?f=2&t=26922

สวัสดีทุกคน tammy รายงานตัว ทุกคนเปนไงบ้าง สบายดีไหม