ลูกชายติดเกมจะใช้ธรรมะข้อไหนเข้าช่วยดีคะ

ลูกชายอายุ12 ปี ชอบเล่นเกมคอมพิวเตอร์ค่ะ เราก็พยายามกำหนดเวลาเล่น แล้วก็พยายามหากิจกรรมอื่นให้ทำ เช่นเล่นกีฬา อ่านหนังสือ เค้าก็เชื่อฟังแต่ก็ยังอยากเล่นมากๆ

เกมก็ไม่ได้ซื้อให้ค่ะ เค้าไปหาดาวโหลดมา

มีคำแนะนำดีๆให้มั้ยคะ

ขอบคุณมากค่ะ

สิ่งที่คุณทำอยู่ ก็ดีอยู่แล้ว เพียงแต่ต้องเข้มงวด เด็ดขาด แต่ต้องมียืดหยุ่นบ้าง ถ้าหากมีเวลา ก็พาเขาไปเล่นกีฬา ด้วยตัวคุณเอง บ่อยๆ สักพัก ก็หายอยากเล่นเกมคอมฯ เพราะกีฬา จะสนุก และประทับใจ มากกว่า เกมคอมฯ

ที่ทำอยุ่ดีแล้วครับ หากิจกรรมอย่างอื่นๆมาให้เค้าเล่น และก็ยังดีที่ว่ามีคอมพิวเตอร์อยุ่ที่บ้าน ทำให้เค้ายังอยู่ในความดุแลของเรา ถ้าไม่มีคงจะห่างสายตา ซึ่งจะแย่กว่านี้แน่นอน

ส่วนที่ว่าใช้ธรรมะข้อไหนนั้น ผมก็จนปัญญาเหมือนกันครับ เพราะว่าเกมคอมพิวเตอร์สมัยนี้ เป็นสิ่งดึงดูดของเด็กสมัยนี้มากเหลือเกิน มีหลายรูปแบบทำให้เด็กเพลิดเพลิน ไม่รุ้จักเบื่อ ทำให้เด็กๆไม่ค่อยจะรับฟังเหตุผลเท่าไรนัก

สมัยก่อนผมเองก็เคยติดเกมมากเหมือนกัน(เมื่อก่อนเกมPCยังไม่มีให้เล่น) ไปๆมาๆ ผมเลิกไปเอง

แนะนำ กระบองเลยครับ

หายแน่

แต่ คงไม่ต้องถึงขนาดนั้น

ชี้โทษให้มากๆ ครับ เด็กก็อย่างนี้แหละครับ หยุดยากครับ

การเล่นเกมในคอมพิิวเตอร์ ลองดูว่าเขาเล่นเกมประเภทไหน เช่น ผจญภัย ลับสมอง ฯลฯ แล้วหากิจกรรมตามที่เข้าชอบสิคะ หรือหาเกมเสริมสร้างจินตนาการซะเลย

ทางธรรม อะไรมีเกิดก็จ้องมีดับ จุฬาภินันท์เคยบ้าเกมใน ipod touch มาระยะโตๆ เกมพวก puzzle และ time management น่ะค่ะ แล้ววันนึงมันก็เสื่อมความชอบ

ใช้เทคโนโลยีให้เป็นประโยชน์ค่ะ เกมมีหลายจำพวก เขาจะติดก็ไม่ผิด แต่ควรติดให้ถูกชนิด แบ่งแวลาให้ได้ เรียน กิน นอน ออกกำลังกาย แค่นี้ก็พอแล้วค่ะสำหรับเด็ก ให้เขาอยู่กับโลกจินตนาการของเขา เราเป็นผู้ปกครองก็คอยคุมดูแลอยู่ห่างๆ

เกมดีๆสมัยนี้มีเยอะมากค่ะ

อย่าขัดใจเขาด้วยการห้ามเขาค่ะ เพราะในใจเขาต่อต้าน รอให้ใจเขาเสื่อมจาดความชอบเองตามหลักไตรลักษณ์ดีกว่าค่ะ รับรองได้ผล

..ประสบการณ์ที่ผ่านมาครับ เกมทุกประเภทมีทั้งข้อดีและข้อเสีย
..ผมเป็นอีกคนที่เคยติดเกม แต่ก็ได้ประโยชน์มากมายจากเกมเช่นเดียวกัน

1.ก่อนที่จะโทษว่าเกมเป็นเรื่องไร้สาระคุณมองว่าเกิดโทษอะไรรึเปล่า
2.ความเป็นเด็กทำให้ ตอนนี้ยังไม่มีสติ เหตุผลพิจารณา ความถูกผิด


ข้อแนะครับ...
1. ไม่ควรจะตัดขาดให้เค้าเลิกเลยเราเพราะเค้าจะเหมาว่าผู้ใหญ่ไม่มีเหตุผลควรค่อยๆ แทรกด้วยกิจกรรมอีนเข้าไป
2. จำกัดเวลาเล่น ถ้าเป็นไปได้คุณแม่ลองเล่นกับเค้าดูสิครับ จะได้ดึงเค้ามาอยู่กับเราแทนที่จะอยู่กับเพื่อนในเกม

น้องพึ่งอายุ 12 เองครับกำลังติดเพื่อนที่โรงเรียนเด็กก็อยากอวดหรือมีตัวตนในเรื่องที่เพื่อนๆกำลังพูด...
ปัญหาไม่ใหญ่ครับ ค่อยๆแทรกตัวเราเข้าไปครับคุณแม่

เกมส์ SF แหงเลย
เอาเป็นว่า ไม่รุ้ว่าเขาจะเบื่อตอนไหน หรืออาจจะเล่นไปตลอดเลย
ก็ดีแล้วที่เรามองเห็นปัญหาได้แล้วจุดหนึ่ง
สิ่งที่เราต้องทำต่อคือ อย่าให้หน้าที่อื่นของเขา หรือเราบกพร่องไปเพราะเจ้าเกมส์นี้เลย
ไม่งั้นเด๋วเราแพ้เกมส์ชีวิต
และทำ "ใจ" ของเราให้ดีไว้
สุ้ ๆ ครับ

คนเรามีความสุขกับอะไร มันก็จะมีใจจดจ่อกับกับสิ่งนั้นแหละครับ

อาจจะเป้นเพราะว่าเด็กๆของเรา "ไม่มีทางเลือกที่จะมีความสุขมากนัก"
ทางแก้ก้คือต้องหาอย่างอื่นที่ทำให้เขามีความสุขกว่านั้น มาล่อเขาออกไป
อย่าไปยัดเยียดนะครับ

กุญแจสำคัญที่คือเด้กต้องมีความสุข
พอเขามีความสุขที่มากกว่าเกมส์ เขาก้เลิกสนใจเกมส์เอง

คุณพ่อคุณแม่จึงควรทำหน้าที่เป้น "นักสรรหา"
สรรหาโอกาสให้เด็กๆได้ลองทำสิ่งต่างๆ เขาไม่ชอบก้อย่าบังคับ
ไม่ใช่ว่า พ่อแม่เห้นว่าดี ก็ต้องแปลว่าเขาจต้องชอบ ต้องทำ อันนี้ผิด

เมื่อเช้าฟังข่าว ลูกสาวอายุ 19 สมคบกันกับชายที่รักกัน ลวงพ่อไปยิงทิ้งในป่า
เพราะว่าพ่อกีดกัน นอกจากจะกีดกันแล้ว ยังบังคับให้ลูกแต่งงานกับเพื่อนพ่อ อายุ 40 ปลายๆ

ผมก็อยากจะสมน้ำหน้าผู้พ่อ แต่"สงสาร" ดุจะเข้าทีกว่า
เพราะผู้เป็นพ่อไม่รู้เท่าทันตัวเอง ที่ไปยึดถือว่า
ความสุขของพ่อคือความสุขของลูก..แต่ความสุขของลูกนั้นเป้นของพ่อ
พ่อว่าดีต้องดี

แกไม่ได้คิดเป้นคำๆแบบที่ผมสรุปหรอกนะ
แต่เป้นจิตใต้สำนึกของแกมันทำงานโดยสนองความเชื่ออันนั้น สนองอัตตาอันนี้ของแก
โดยไม่รู้ตัวแก


คุณแม่อาจจะเริ่มที่การให้ลูกทำแบบทดสอบความถนัดดูเล่นๆก่อนก็ได้นะครับ
ไปตามร้านขายแบบเรียน เขาจะมีหนังสือแบบทดสอบ ข้อสอบที่วัดวคามถนัดทางอาชีพ
เป็นข้อสอบแบบถามอะไรก็ไม่รู้ ให้ลองซื้อมาหลายๆสำนักนะครับ
แล้วให้ลูกลองทำ แต่ข้อสอบแบบนี้มันไม่ใช่ข้อสอบเอาคะแนแนนะครับ
ให้ทำไปตามความรู้สึก ตรงๆ เพราะว่ากันตามตรง มันเป้นแบบคัดกรองความถนัดมากกว่า
แล้วพอเราทำหลายๆสำนัก เราจะเห้นภาพรวมอันหนึ่งเป้นแนวโน้มของเด็กว่าเขาถนัดไปทางไหน

พอได้ทิศแล้ว
คราวนี้ก็ลองหาโอกาสให้เขาได้ไปลองในสิ่งต่างๆ
เช่นเขาถนัดมาทางศิลปศาสตร์ ก้ต้องค่อยๆย่อยลงไปอีกว่าแบบไหน
คุณพ่อคุณแม่ต้องใจเย็นกับเรื่องนี้นะครับ
ค้องค่อยๆสู้กับปัญญา
แล้วเมื่อเด็กเจออันที่เขาชอบแล้วนะครับ ผมจะบอกว่า
ช้างก็ฉุดไม่อยู่ เขาไปของเขาลิ่วๆ พ่อแม่ตามไม่ทัน เพราะต้องไปหาเงินมาส่งลูกเรียนอันที่เขาชอบ

เหนื่อยต้นๆ แต่สบายปลายๆ
แล้วลูกคุณจะเป็นอัจริยะคนหนึ่งในเรื่องที่เขาชอบ
(ไม่ใช่อัจฉริยะแบบที่ต้องเทียบกับคนอื่นนะ
ถ้าจะเป้นอัจฉริยะเพราะต้องการเหนือคนอื่น อันนั้นมันอัจริยะในตันหาแล้วล่ะ ไม่มีความสุขหรอก )

เตือนสั้นๆไปก่อน เช่น บอกว่าเล่นได้ แต่อย่าจริงจังกับมัน อย่าอิน เอาอย่าเป็นจริงเป็นจังกับมันเป็นเกมส์แค่สมมุติ ไปเรื่อยๆก่อน
จากประสบการณ์ที่เคยเปิดร้านคอมพิวเตอร์อินเตอร์เน็ต เกมส์
- 90% ของเด็กที่มาใช้บริการเป็นเด็กค่อยข้างมีปัญหาทางครอบครัว เช่นพ่อแม่ไม่ค่อยอยู่ด้วย อยู่ด้วยก็ไม่ค่อยมีเวลา
- ต้องการความภาคภูมิใจในชัยชนะ
- ต้องการเป็นยอมรับจากเพื่อน อยากอวดเพื่อนประมาณนี้
- ต้องการแสดงออก
- ต้องการเพื่อน
- เพื่อความสนุกสนาน
ในขณะที่กลุ่มที่พวกที่ค่อนข้างมีปัญาหาทางครอบครัว มาเล่น โดยมากแล้วมักจะมีการใช้คำหยาบ ด่ากัน ทำให้เป็นคนก้าวร้าวมาขึ้น โดยมากแล้วเกมส์ถูกออกแบบมาไม่ใช่เป็นแบบเล่นแค่ 1 ชั่วโมงจบออกแบบมาเล่นแบบไม่รู้จบ ไปเรื่อย หากจะให้ดีเล่นเอาชนะคนอื่นได้ง่าย หรือมีคุณสมบัติพิเศษ ก็ต้องเติมเงินเข้าไปในเกมส์นั่นๆส่งผลให้ต้องมีการเล่นที่ต่อเนื่องยาวนานและเป็นที่มาของมูลค่าหลายล้านของเกมส์นั่นๆ คือผู้เล่นต้องเล่นหลายชั่วโมง เป็นปีก็มี
หากจะว่าเป็นแล้วจริงต้นขั้วจริงๆคือการหลงสมมุมติภายในจิตใจ ในการนี้ก่อนคืออินกับการใช้ชีวิตมากเกินไป อินกับการดู การรู้ แล้วค่อยไปหลง ไปอินกับสิ่งภายนอกที่เรียกว่าหลงเสพติดเกมส์ ตามมา ไม่มีคำว่าสักแต่ว่า แค่ดู แค่รู้ รู้แล้วแล้วไป ไม่อะไรกับอะไร สิ่งไหนมันก็ยึดไม่ได้ มันเป็นแค่สมมุติ ไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน
หากไม่หลงสิ่งสมมุติภายใน ก็ไม่ไปหลงสิ่งสมมุติภายนอก

1. ขู่โรควุ้นในตาเสื่อม
2. ขู่โรคสายตาสั้น
3. ขู่โรคกระดูกสันหลัง
4. ขู่ร่างกายไม่แข็งแรง

เทศน์ทุกวันติดต่อกันนาน ๆ เดี๋ยวก็หายเองครับ

(ด้วยเหตุผลสี่ประการนี้ผมจึงเลิกติดคอมพ์ฯ)