27404."บทเพ่งสมาธิในวิถีแห่งอนิจจัง" ธรรมนิพนธ์จากทิเบต

ณ มรณา

เมื่อเช้านี้เอง เหล่าชายหนุ่ม ... ผู้มีจิตใจ และอุดมการณ์อันสูงส่ง
ได้สนทนาหารือกันถึงเรื่องการสยบข้าศึก และการปกป้องมาตุภูมิ

รูปภาพ

แต่ ณ บัดนี้ เมื่อราตรีคืบคลานเข้ามา
หมู่นกสกุณา และเหล่าสุนัขต่างรุมกันจ่อจิก ... และกัดแทะซากศพของเขา
ใครเล่าจะเชื่อว่า พวกเขาเหล่านี้ ... ได้ม้วยมรณาลงแล้ว ณ ราตรีนี้เอง?

ณ มรณา

จงมองดู และถามไถ่ผู้คน ในพื้นถิ่นดินแดนของเจ้า
ถามใครก็ได้ ที่มีอายุยืนยาวกว่าร้อยปี
เจ้าคงจะโชคดีเหลือหลาย

หากจะพานพบใครคนนั้นสักคนหนึ่ง
เจ้าไม่เคยคิดคำนึงหรอกหรือว่า
ความตายของเจ้าเอง จะมาถึงเป็นแน่แท้?

ณ มรณา

หากเจ้าเฝ้าดูอย่างใกล้ชิด และครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง
ถึงผู้คน และสิ่งทั้งหลายที่ปรากฏรอบตัวเจ้า
เจ้าก็จะพบว่า สรรพสิ่งทั้งหลาย

เคลื่อนไหวแปรเปลี่ยนตลอดเวลา
ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นหนา คือ ครูผู้สอนอนิจจัง

ณ มรณา

ข้าจำร่างกายนี้ได้ตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อยเยาว์วัย
รวมทั้งเมื่อมันค่อยเติบใหญ่เป็นชายหนุ่ม
มาบัดนี้ ทุกกลุ่มสายใยแขนขาแห่งกายนี้
ได้บิดเบี้ยวฉีกขาด
มันยังคงเป็นร่างกายของข้า
แต่ก็หาได้สร้างความภูมิใจ แม้ในสายตาของข้าเอง

ณ มรณา

จิตใจนั้นเล่า ก็อยู่ในภาวะอนิจจัง
ฟูเฟื่อง และฝ่อแฟบตลอดเวลา
ในท่ามกลางเวทนาความรู้สึก ทั้งสุข ทุกข์ และอุเบกขา
อันเป็นผลานิสงส์แห่งวิบากกรรมที่เป็นกุศล
อกุศล และอัพยากตาที่มิใช่ทั้งกุศล และอกุศล

ณ มรณา

จงมองดูตัวเจ้าเอง หรือแม้แต่ผู้อื่น
จะเห็นว่าชีวิต ได้ผ่านล่วงเลยไป
รวดเร็วไวประดุจสายฟ้าแลบ
เมื่อเหล่าบริวารของพญายมราชได้รายล้อมเจ้า
มุ่งเข้าประหัตประหารเจ้า
เจ้าจะคิดว่า ความตายจะไม่บังเกิดขึ้นกับเจ้าหรือไฉน?

ณ มรณา

ญาติสนิท มิตรสหาย ความมั่งคั่ง และทรัพย์สินทั้งหลาย
ส่องสว่างโออ่า ในสายตาปวงประชาแห่งกามโลกีย์
ด้วยเหตุฉะนี้ เขาถึงถูกพันธนา
ด้วยโซ่ตรวนแห่งตัณหาอุปาทาน
ความน่าสมเพทเวทนาการเหล่านี้
ทำไฉนจึงจะมลายสิ้นไปได้หนอ?

ณ มรณา

ร่างกายที่นอนแผ่บนเตียงในวาระสุดท้าย
เสียงที่แผ่วกระซิบ ด้วยปัจฉิมวาจาไม่กี่คำ
จิตที่เฝ้าดูความทรงจำแห่งอดีตห้วงหลังสุด
คล้อยเคลื่อนผ่านไป
เมื่อใดหนอที่ภาพละครฉากสุดท้ายนี้ จะมีมาสู่เจ้า?

ณ มรณา

หากเจ้าไม่เร่งทำกรรมดี มีแต่ก่ออกุศล
เจ้าจะสูญสิ้นผลบุญบารมี
ที่จะเกื้อประโยชน์ในโลกหน้า
เจ้าจะไปที่ไหนเล่า เมื่อเจ้าต้องตายไปจากโลกนี้?
เพียงแต่เจ้าหยุดคิดสักนิดหนึ่ง ... เจ้าก็จะพึงมีสติสำนึกได้

ณ มรณา

ดังนั้น ตัวข้า และปวงผู้คนเฉกเช่นข้า
จึงควรละทิ้งสลัดไป ซึ่งมรรคาวิถีที่ไร้แก่นสารคุณค่า
และหันกลับมาน้อมนบเคารพท่านคุรุ ทวยเทพ
และทักขิณีผู้บำเพ็ญฌาน
กราบขอพรท่านทั้งหลายเหล่านั้น
เพื่อให้ประทานความพร้อมแก่เราในการเข้าสู่มรณวิถี

เพื่อว่าเจ้าจะได้ตายดี มีมนัสปลื้ม และอาจหาญมั่นใจ
เข้าสู่รัศมีสุทธิใสแห่งสำนึกทางจิตวิญญาณ
จำเป็นยิ่งนักแล้ว ที่เจ้าจะต้องเตรียมการเสียแต่บัดนี้
ด้วยการศึกษาเรียนรู้คัมภีร์พระสูตร
และตันตระอันละเอียดล้ำลึก

ณ มรณา

ด้วยธรรมคีตานี้ ขอท่านทั้งหลายเฉกเช่นข้า
รวมทั้งพวกไร้ศาสนาผู้ดีกว่าคนป่าดงดอยเพียงน้อยนิด
จงมีจิตเข้าสู่ธรรมกระแสแห่งการสลัดทิ้งโลกียวิสัย

ขอท่านทั้งหลาย จงจำเริญวัฒนาทางจิต
และบรรลุถึงซึ่งอิสรภาวะ จงทั่วทุกท่านเทอญ...

อวสานพจน์:
นี่คือ บทธรรมประพันธ์เพื่อการเพ่งสมาธิ
ในวิถีแห่งมรณะ และภาวะแห่งอนิจจัง
เพื่อสร้างแรงบันดาลใจใฝ่กุศลแก่ตัวข้าเอง และแก่ผู้อื่น

คยาล-วา คาล-ซัง คยา-ทโส ...ทะไลลามะองค์ที่ 7 แห่งทิเบต

กฎการใช้บอร์ด

27404."บทเพ่งสมาธิในวิถีแห่งอนิจจัง" ธรรมนิพนธ์จากทิเบต

ผู้ใช้งานขณะนี้