หนูพิมจ๋า หนูพิมเก่งและเข้มแข็งมาก พี่ก็เลยได้แต่ส่งกำลังมาให้ พี่ไม่กล้าแนะนำอะไรมาก เพราะปัญหาของพี่มันยังเป็นปมแน่นแกะไม่ออก และอีกอย่างปัญหาของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน พี่ก็เลยได้แต่เลาะริมรั้วแอบดูน้องๆช่วยๆกันตอบปัญหาคนละนิดคนละหน่อย น้องๆเก่งกันทุกคนเลยนะ พี่ซะอีกโตแต่อายุ แต่ประสบการณ์ไม่โตตาม เลยไม่ค่อยทันคน ผลของการอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือนมันก็เป็นแบบนี้แหละ

โอ๊ย.... พี่ใหญ่ขา.....

อย่าต่อว่าตัวเองอย่างนั้นสิคะ....
ปัญหาบางปัญหาเราก็ไม่สามารถเข้าไปแก้ไขอะไรได้
ปล่อยให้ปัญหามันถูกล้างออกเองด้วยเวลา
ปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตาม "กฎแห่งกรรม"


ปัญหามันใช่เรื่องที่ทำให้เราทุกข์
แต่ถ้าเมื่อไหร่เรา "ทุกข์" อันนั้นแหละคือปัญหาค่ะ.....

รักพี่ใหญ่มากกกก นะคะ
จุ๊บ จุ๊บ

ใช่ค่ะ คุณทุกข์ใจ ปัญหาแต่ละคน บางเรื่องเป็นเรื่องเดียวกัน
แต่บางครั้งก็ใช้วิธีเดียวกันไม่ได้ เพราะต่างนิสัย ต่างสิ่งแวดล้อมกัน
แต่ก็สามารถนำมาเป็นหลักในการคิดได้ไม่มากก็น้อย
เพียงแต่คุณทุกข์ใจอย่าปิดกั้นความรู้สึก ว่า ไม่ได้อีกแล้ว
หรือทำไม่ได้ บางครั้งเราอาจจะต้องยอมฝืนใจลองทำดูเผื่อว่าจะดีขึ้น



ไม่เป็นไรค่ะคุณทุกข์ใจ การเป็นแม่บ้านอย่างเดียว
อาจจะมีเพื่อนน้อยไปหน่อย แต่ก็ใช่ว่า สังคมที่พวกดิฉันอยู่
จะมีความจริงใจเสมอไป อย่างเรื่องนี้ เราจะเล่าให้ใครฟังได้บ้าง
คิดแล้วคิดอีกค่ะ คุยกับเพื่อนๆ ที่ไม่รู้จักดีกว่า บางทีเพื่อนๆในลานธรรมนี้
มีความจริงใจ และให้ข้อเสนอแนะได้ดีกว่า เพื่อนที่เรารู้จักตัวเป็นๆ ค่ะ

อ้าว....อ้อจ๋า.... แล้วสรุปว่าพิมควรดีใจหรือเสียใจดีล่ะเนี่ย

สวัสดีค่ะ อ้อ พิม พี่เพชร และก็พี่ทักทาย และพี่ๆ น้อง ทุกท่าน ขอบคุณจ๊ะพิม อ้อ สำหรับคำปลอบโยน
ขอบคุณค่ะพี่เพชร สำหรับกำลังใจ ที่มอบให้ จริงๆแล้วในตอนแรกที่พุดไม่ได้ย้ายมาที่นี่ตั้งใจว่าให้สามีทำงานหาประสบการณ์และเก็บเงินสักพักแล้วจะให้สามีกลับไปทำธุรกิจส่วนตัวที่บ้านพุด...แต่เขาก็อ้างโน่นนี่อยู่ตลอด แต่ ณ เวลานี้พุดเข้าใจแล้วว่าเพราะอะไร....ตอนที่พุดย้ายมาก็ตั้งใจอยู่แล้วว่าจะอยู่สัก สองสามปี แล้วชวนสามีกลับไปอยู่ต่างจังหวัด แต่คงเป็นไปไม่ได้แล้ว พุดไม่มีความไว้เนื้อเชื่อใจให้เขาแล้ว...และเขาก็ไม่พยายามเรียกความมั่นใจให้กลับคืนมาให้พุด คนเราทำผิดแล้วยอมรับผิด แล้วช่วยกันรักษาแผลให้มันหาย ผู้หญิงเราใจอ่อนจะตาย ทำไมจะให้อภัยไม่ได้ แต่นี่ตรงกันข้ามไม่เคยสำนึก โยนความผิดให้เราสารพัด..ปัญหาคนเก่ายังไม่เคลียร์ ยังเพิ่มปัญหาพวกขาจรอีก ..ช่างเถอะค่ะ พุดก็น้อมรับว่าเราต้องชดใช้ให้เขาก็แล้วกัน ...ตอนนี้ขอเคลียร์ใจตัวเองให้พร้อมก่อนนะค่ะ

สู้ตายค่ะ

ธรรมรักษาทุกท่านนะค่ะ

คุณเพชรขา พี่ขอแก้ข่าวนิดนึง ที่ว่าพี่อยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือน พี่หมายถึงเช้าก็ไปทำงาน เย็นก็รีบกลับบ้าน กลับไปทำทุกอย่างที่แม่บ้านต้องทำ เสาร์-อาทิตย์ ก็ทำอีก ทำๆๆๆมาเป็นเวลาสามสิบกว่าปี แล้วก็คงต้องทำต่อไปอีกจนกว่าจะไม่หายใจ

พิม...จะเสียใจหรือดีใจคิดเองแล้วกัน ก็น่าดีใจนะที่เราเป็นคนรอบรู้ รู้จักทุกเพลง (แถไปงั้น)

พี่ PENYA ปวดหลังไปทำอะไรมาค่ะ
อ้อไปเรียนวิชาการนวดปรับสมดุลมานะ
ให้อ้อช่วยไหมค่ะ ถ้าอยากให้ช่วยก็ส่งหลังมา
ขอให้พี่ PENYA ระวังหน่อยนะค่ะ
จะลุกจะนั่ง ช้านิดนึง เพราะกล้ามเนื้อเราอาจบาดเจ็บได้
เดี๋ยวจะส่งท่ากายบริหารมาฝากนะค่ะ (หาก่อน)

พี่เพชรกล้า...ก็ยังเป็นเพชรกล้าอยู่เหมือนเดิมนะค่ะ
ของเขาดีจริง ๆ มีใบรับประกัน

พี่ทุกข์ใจ ช่วงนี้ท่าทางจะทุกข์ใจเหมือนชื่อที่ใช้
พี่ทุกข์ใจค่ะ จิตใจเรามีเวลา เข้มแข็ง และมีเวลาอ่อนแอได้ค่ะ
อ้อเองก็เป็นเหมือนกัน การที่เราทุกข์จากคนที่เราผูกพันมันเจ็บปวดเสียนี่กะไร
แต่อ้อเชื่อว่า วันนึงเราจะต้องเข้มแข็ง
เวรกรรมของเขาเราไม่ต้องเข้าไปรับรู้หรอกค่ะ
ในชาตินี้เราใช้กรรมของเราให้หมด และประกอบกรรมดีไว้ดีกว่า
อ้อเป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ สู้ ค่ะพี่หญ่าย

ลืมพุดได้ไงเนี๊ยะ
อย่าน้อยใจนะ...พุดนะ
พุดเชื่อในเรื่องเวรกรรมไหม เมื่อก่อนอ้อไม่เชื่อนะ
เราคิดแต่ว่าตั้งแต่เกิดมาเราทำดี คิดดี เราน่าจะได้เจอแต่สิ่งดี ๆ
จริงแล้วเราไม่รู้ว่าชาติ ภพ ที่ผ่านมาเราทำอะไรไว้บ้าง
มีอาจารย์ท่านนึงบอกอ้อว่า ที่อ้อต้องเจอเรื่องนี้ เพราะ
ชาติที่ผ่านมา (ไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกัน) อ้อไปแย่งสามีเขามา (ตัวอิจฉา)
พอได้ฟังยังงี้ก็เลยบอกตัวเองว่าก็สมควรแล้วที่ต้องเจอแบบนี้
ได้เข้าใจความรู้สึกคนที่ถูกแย่งของรักไป

แต่อ้อไม่ได้บอกว่าพุดเป็นแบบอ้อนะ
เพียงแต่ว่า การที่เราต้องพบเจออะไรในชีวิต
ส่วนนึงที่เป็นตัวหนุนนำให้เกิด คือ กรรม ของเรา
แต่ตอนนี้ขึ้นอยู่กับว่าเราจะจัดการกับกรรมที่เกิดขึ้นอย่างไร

บางครั้งอ้อถือว่าโชคดีนะที่เรื่องนี้ทำให้อ้อหันหน้าเข้าหาธรรมะได้เร็วขึ้น
แต่ก็นั้นแหละเป็นไปได้ก็ไม่อยากเจอเรื่องแบบนี้หรอกนะ

พุดพิชญา ชื่อจริงของพุดไหมเนี๊ยะ
อ้อจะแปลงร่างเป็นแม่หมอถอดรหัสชื่อของพุดดู
อ้อกับพี่ PENYA ศึกษาเรื่องนี้อยู่ แต่คงไม่เก่งเท่าพี่ PENYA หรอกนะ
พุดคนเก่ง อ้อคิดว่าเพื่อนต้องผ่านทุก ๆ อย่างไปได้
อ้ออยากให้พุดทำบุญให้มาก ๆ นะ ก่อนถึงวันเกิดปีนี้

พี่ใหญ่ขา..

พิมก็เป็นแบบเดียวกับพี่ใหญ่เลยนะคะ ทำงานเสร็จก็กลับบ้าน ทำงานบ้านต่อ เลี้ยงลูก สอนการบ้านลูก อาบน้ำลูก
เฮ้อ.... หมดแรง
แต่ก็ดีนะคะ........เพราะเวลามันผ่านไปเร็วดี .... รู้ตัวอีกทีก็ถึงเวลานอนแล้วค่ะ มีความสุขไปอีกแบบเนอะ



งั้นพิมขอคิดดีแล้วกานนนน เอาเป็นว่าดีใจแล้วกันนะจ๊ะ จะได้อยู่ใกล้ๆ รุ่นพี่ทักทายสุดที่ร๊ากกก




เหอะ เหอะ พี่ PENYA ขา .... สงกะสัยจะหายปวดหลังก็คราวนี้แหละ
เอ๊ะ.... หรือจะปวดหลังเพิ่มขึ้นก็ม่ายรู้สิ.....

พุดจ๋า....

พิมเป็นกำลังใจให้พุดนะ ถ้าพุดคิดจะกลับบ้าน....ก็ดีนะ
ยังไงพิมก็ยังอยากให้พุดรักษาสถานภาพความสัมพันธ์กับสามีไว้บ้างนะจ๊ะ....
อย่างน้อยในฐานะ....เพื่อน.....พ่อของลูก
พ่อของลูก.... ที่ลูกของเราควรเคารพเขาในระดับหนึ่ง

ถ้าพุดทำได้.... คงไม่มีอะไรดีเกินกว่าคำว่า....อภัย... และเลิกเก็บมันมาใส่ใจนะจ๊ะ

พิมรักพุดนะ

******

พี่ทักทาย ... พี่เพชรขา...

ไม่รู้ว่าพิมเข้าใจถูกไหมนะคะ....

การดูจิตคือการรับรู้อารมณ์ขณะนั้น ... ทุกอารมณ์มีการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป
อารมณ์ทุกอารมณ์สามารถเกิดขึ้นได้ ซึ่งเราก็ปล่อยให้มันเกิดไปนั่นแหละ
เพียงแต่เรารู้ตัวหรือที่เรียกว่าเรามีสติในขณะที่มีอารมณ์นั้นเกิดขึ้น...แล้วมันก็ดับไป....ก็เท่านั้นเอง

แต่พิมไม่สามารถปล่อยอารมณ์ให้มันเป็นตามที่มันเกิด แล้วพิจารณามันได้
เมื่อไรที่เกิดอารมณ์โกรธ ขุ่นมัว...เข้ามาแทรก
พิมต้องหาเรื่องอื่นมาทำหรือคิดเรื่องอื่นๆ เพื่อดับอารมณ์นั้นลง โดยไม่ให้อารมณ์นั้นเข้ามากระทบใจ

สิ่งที่พิมทำมันไม่ถูกต้องใช่ไหมคะ