สวัสดีค่ะพี่อ้อ ทักจนพุดพูดไม่ออกเลย เรื่องบ้าน เป็นคนมีปมค่ะ เพราะบ้านสามีที่พุดอยู่ทุกวันนี้ ก่อนที่พุดจะย้ายมา เขาพาผู้หญิงของเขามาอยู่ จนคนแถวนี้เข้าใจว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นเจ้าของบ้าน พุดเคยไปสั่งกับข้าวที่ร้านปากซอยเขามีบริการส่งถึงบ้าน พอพุดสั่งเสร็จลูกสาวเจ้าของร้านบอกว่า ไปส่งบ้านน้า...... เหรอค่ะ(ชื่อหญิงคนนั้น...ของสามี) พุดพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าจะบอกเขาว่ายังงัย ก็เลยบอกว่า ส่งบ้านที่รถสีบอร์นจอดที่หน้าบ้านนั้นแหล่ะ อันนี้เล่าให้ฟังขำๆๆนะค่ะ มันผ่านไปแล้วค่ะ.....

น้องพุดจ๋า

พี่พิมขออนุญาตแก้แทนพี่อ้อนิดหนึ่งนะจ๊ะ....
คำว่า "บ้าน" ของพี่อ้อ... หมายถึง "กระทู้" จ้า ....
พี่อ้อไม่ได้เจตนาพูดถึงบ้านจริงๆ หรอกจ๊ะ

พี่พิมว่าน้องพุดใช้กระทู้เดียวกันกับพี่พิมก็ได้เน้อ... เพราะปัญหาเราก็คล้ายๆ กัน
เผื่อว่า .. ถ้ามีคนมาแนะนำน้องพุดดีๆ พี่พิมก็จะได้ขอแอบนำไปใช้ด้วยไงค่ะ....

เรื่องบ้านจริงๆ ... พี่พิมก็มีปัญหาเดียวกับน้องพุดนั่นแหละ... (ลองย้อนอ่านดูนะ)
บางที.. มันเป็นอดีตไปแล้ว .. ย้อนไปแก้ไขอะไรไม่ได้ .. ก็คงต้องปล่อย.. ต้องวาง.. บ้างแหละจ้า

รักน้องพุดนะ
พี่พิม

****
คุณ webmaster ขา

พิมต๊กกะใจหมดเลย เห็นเข้ามาแก้ไขข้อความของพิม
แต่.....พิมอ่านดูแล้ว....พิมไม่เห็นข้อความโดนแก้ไขตรงไหนเลย

พิมทำอะไรผิดกฎ กติกา มารยาท หรือป่าวคะ ใครรู้ช่วยบอกพิมด้วยนะคะ....

แม่นแล้วจ้า... แม่หมอคนที่สอง..
พิมมีแต่พี่ชายทั้งน้านนน
พิมเป็นลูกสาวคนเดียว และก็เป็นคนสุดท้องด้วยจ้า....
นิสัยจริงๆ จะชอบออดอ้อนบรรดาพี่ชายทั้งหลาย...

พิมเกิดวันอังคาร ... สงกะสัย จะทำให้เสียสถาบันคนเกิดวันอังคารแล้วล่ะมั้งเนี่ย..

พุดจ๋า

งานนี้พิมเลยหน้าแตก 2 งานซ้อนเลยนะคะเนี่ย...
เรียกตัวเองว่าพี่พิมอยู่ตั้งนานแน่ะ
แถมยังคิดว่าพุดเข้าใจผิดเรื่อง "บ้าน" เสียอีก


ก๊าก... แล้วพิมจะเอาหน้าสวยๆ ของพิมไปให้ใครเย็บดีล่ะเนี่ย

พุด เล่นเอาอ้อเครียดเหมือนกันเลยนะเรื่องบ้าน
แต่มีพิมเข้ามารับหน้าไว้ก่อน
คนที่หน้าแตกเลยเป็นพิมแทน

แต่อีกเรื่องหน้าแตกเหมือนกัน
ตอนที่อ่านข้อความของพุด พุดบอกอายุ 35 ปี
เราก็เลยตีขุมความเราแก่กว่า 1 ปี ก็เลยสถาปนาตัวเองเป็นพี่ซะเลย
5555 .... จริง ๆ ก็เล่นเกิดปีเดียวกัน
แต่พุด เป็นคนปีฉลู นะ จริง ๆ แล้วปีนี้ชง เพราะเป็นปีเกิด ชนปีเกิด
ก็เลยอาจจะมีเรื่องให้ต้องคิด ต้องแก้เยอะ พ้นปีนี้ไปแล้วน่าจะดีขึ้น
ส่วนของอ้อเป็นคนปีชวด (มกราคม) ตอนปีที่แล้วเลยต้องทำบุญเยอะหน่อย
พ่อของสามีแนะนำให้ไปทำบุญซื้อโลงศพให้ ศพไร้ญาติ

คนปีฉลู เป็นคนพูดเพราะ มีความคิดสุขุมและฉลาด มีจิตเมตตา
ชอบบำเพ็ญตนให้เป็นประโยชน์ ชอบท่องเที่ยว
ผู้หญิงมักมีตำหนิในที่ลับ (มีไหมเอ่ย)

ตามตำราที่อ้อมีนะ ท่านบอกว่า อายุ 35 จะมีเคราะห์ (พุดใกล้ผ่านไปแล้วนิ)
แต่ถ้าจะให้ดี หมั่นทำบุญไว้จะดีกว่า

แย่งหน้าที่พี่ PENYA ซะแล้ว ที่เหลือพี่ PENYA ดูต่อแล้วกัน
มือสมัครเล่นอย่างอ้อ ดูเท่านี้ก่อนนะ
เดี๋ยวพี่ PENYA จะตกงาน

แม่นมากเลยจ๊ะอ้อ ทุกเรื่องเลย แต่บางครั้งก็ใจร้อนเหมือนกัน ได้รู้ ไดยินอะไรมาก็อยากเคลียร์ แต่เป็นคนโกรธง่ายหายเร็ว แล้วพุดก็เป็นลูกคนเล็กเหมือนพิม มีพี่สาว พี่ชาย อย่างละ1 และพี่ๆก็อายุห่างจากเราหลายปี ที่ผ่านมาตั้งแต่เด็กๆมีพ่อ แม่ พี่ๆ คอยปกป้องมาตลอด ไม่ค่อยได้แก้ปัญหาอะไรด้วยตัวเอง พอเกิดปัญหาครอบครัวขึ้นมา มันเลยดูหนักหนาสาหัสมากสำหรับพุด ประสบการณ์ครั้งนี้ให้บทเรียนพุดมากจริงๆ ที่ผ่านพุดมองโลกในแง่ดี มองทุกคนดี เพราะพื้นฐานเป็นคนไม่คิดมาก และใจดีกับคนรอบข้าง และเชื่อคนง่ายมากๆ แต่พอเกิดเรื่องสามีนอกใจ มันทำให้พุดต้องปรับเปลี่ยนความคิดหลายอย่าง คิดอะไรให้รอบครอบ มองคนให้ลึกซึ้งมากขึ้น พุดขอสารภาพนะค่ะ ว่าที่ผ่านมาพุดไม่รู้จักสามีพุดลึกซึ้งมากนะ เพราะแต่งงานตั้งแต่ปี 43 ก็แยกกันอยู่มาตลอด เพิ่งได้มาอยู่ร่วมกันเมื่อปีที่แล้วเดือน พ.ย.51 ก็ครบรอบ 1 ปีพอดี ก่อนแต่งมีเวลาศึกษากันไม่มาก เพราะผู้ใหญ่จัดสรรให้ (ก็คลุมถุงชนนั้นแหล่ะค่ะ...) แต่บังเอิญว่าพุดไม่มีแฟน และไม่อยากทำให้แม่เสียใจ เพราะแม่ชอบสามีเรามาก ตอนแรกพุดจะไม่แต่ง แม่พุดล้มป่วย ตรอมใจ จนพุดยอมแต่ง ผู้หญิงเราแต่งงาน เป็นของใครแล้ว ก็ต้องรัก ต้องผูกพันเป็นธรรมดา ...ยิ่งพุดไม่เคยมีแฟน (มีคนมาชอบพอนะค่ะ แต่ไม่ถึงขั้นเรียกว่าแฟน...) ตั้งแต่ต้นพุดอยู่ต่างจังหวัด สามีทำงานที่กรุงเทพฯ ไม่มีเวลาศึกษาใจคอ และตัวสามีพุดเองก็บอกผู้ใหญ่ทางเราว่าเขาไม่มีใคร จริงใจกับเรา ไปมาหาสู่จนแม่พุดรัก แต่กว่าความจริงจะเปิดเผยว่าเขาคบหากับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ การ์ดแต่งงานแจกแล้ว กำหนดการทุกอย่างก็กำหนดหมด พุดโทรมาถามผู้หญิงของเขา เขาก็บอกเราว่าเป็นเพื่อนกัน ไม่ใช่แฟน ถามสามีเราก็บอกว่าเป็นเพื่อน (ตอนนั้นเป็นเพราะอะไรเขาสองคนถึงไม่พูดความจริงกับเรา...ว่าเขาเป็นแฟนและมีอะไรลึกซื้งกัน) พุดถามผู้หญิงย้ำแล้วย้ำอีก เพราะถ้าเป็นแฟนกันพุดจะยกเลิกการแต่งงาน แต่ไม่มีใครยอมรับ งานแต่งงานก็มีขึ้นตามกำหนดการ พอแต่งงานเสร็จเราก็แยกกันอยู่เพราะหน้าที่การงาน พุดอยู่ที่บ้านต่างจังหวัด เขาอยู่กรุงเทพ
เขากลับไปหาพุดเดือนละครั้ง บางครั้งก็สองเดือน โดยที่พุดไม่เคยรู้เลยว่าผู้หญิงมาอยู่กับเขาตลอด กว่าความจริงทุกอย่างจะเปิดเผยก็ใช้เวลาเกือบ 8 ปี (นานมากนะค่ะ...) พุดก็คิดว่าเป็นเรื่องของเวรกรรมที่พุดต้องชดใช้ให้เขา พ่อแม่เขา แม่พุด เป็นเพียงพาหนะที่ทำให้พุดต้องมาชดใช้กรรมให้เขา...เรื่องที่มันคาใจพุด ก็คือพุดไม่ได้แย่งเขา ตอนแรกพุดไม่ได้อยากแต่ง สามีพุดต่างหากที่ไม่บอกพ่อแม่ว่าตัวเองมีใครอยู่แล้ว แม่พุด ตัวพุด ก็ไม่มีใครรู้ เพราะเราอยู่ต่างจังหวัดตลอด แต่ ณ ตอนนี้พุดและเขาก็มีลูกสาวด้วยกัน 2 คน (เท่าที่รู้ผู้หญิงของเขายังไม่มีลูกนะค่ะ เพราะถ้าเขามีพุดคงตัดสินใจอะไรได้ง่ายกว่านี้...) นี่แล่ะค่ะตำนานชีวิตรักของพุด ซึ่งก็ยังไม่รู้ตอนจบนะค่ะว่ามันจะเป็นอย่างไร ......วันนี้แค่นี้ก่อนนะค่ะ
รักษาสุขภาพ กาย สุขภาพจิตให้ดีนะค่ะ พิม อ้อ พี่เพชร พี่ PENYA

พุดจ๋า

พิมว่า... ทุกคนที่เกี่ยวข้องเจ็บช้ำหมดทุกคน
พุดเองก็ทุกข์ ... เธอคนนั้นก็ทุกข์ ... สามีพุดก็คงทุกข์...

คำแนะนำของพี่ทักทายดีที่สุด...ถือเสียว่า .. ไม่รับรู้... ไม่รู้เรื่อง

ใช้เวลาในแต่ละวันให้ดีที่สุดก็พอ....
บางที....การเอาเวลาไปทำอย่างอื่นบ้าง มันก็ทำให้เราพ้นทุกข์ได้เหมือนกันนะคะ

ขอบคุณมากค่ะพี่ทักทาย และก็พิมด้วยนะจ๊ะ ทุกคนก็ทุกข์อย่างที่พิมว่านั้นแหล่ะ แต่ยกเว้นสามีพุด เพราะเขาไม่เคยหยุดแสวงหาผู้หญิงคนใหม่ตลอดเวลา ประเภทของเก่าก็ไม่ทิ้ง หาเพิ่มเรื่อยๆ ตอนหุ้นกับเพื่อนทำร้านอาหาร ก็กิ๊กกับเด็กที่ร้าน บางครั้งพุดเช็คสลิปบัตรเครดิต ก็ยังเห็นไปใช้ที่อ่าง แถวพระรามเก้า เคยเจอสลิปเติมเงินมือถือให้เด็กนักศึกษา ฯลฯ
8 ปี ที่พุดไม่รู้เรื่องยอมรับค่ะว่าไม่ทุกข์จริงๆ เพราะผู้หญิงของเขาทำหน้าที่แทนเราทุกอย่าง ตามหึง ตามหวงแทนเรา (อันนี้ก็เพื่อนบ้านเล่าให้ฟังนะค่ะ....)
สามีพุดเขาเป็นวิศวกร เป็นคนฉลาด หน้าที่การงานดี คารมดี พูดจาน่าเชื่อถือ ผู้หญิงอยู่ด้วยแล้วอบอุ่น
ผู้หญิงของเขาเล่าให้เพื่อนบ้านฟังว่าทางครอบครัวผู้หญิงก็ไม่ชอบใจที่เขามาอยู่กับสามีเรา แต่ผู้หญิงเขารักสามีเรามาก...ยอมผิดใจกับพ่อแม่ (อันนี้พุดฟังแล้วก็เห็นใจเขานะค่ะ...เป็นเวรกรรมของเราสามคนจริงๆ)
ณ เวลานี้พุดขอสารภาพจริงๆนะค่ะ ว่าพุดไม่แน่ใจจริงๆ ค่ะ ว่าพุดจะทนอยู่ในสภาพนี้ได้นานเท่าไหร่ ยอมรับค่ะว่าลูกสาวคนโตผูกพัน รัก พ่อเขามาก แต่เจ้าตัวเล็กติดแม่มาก พุดห่วงความรู้สึกเจ้าคนโตค่ะ เขาอายุ 8 ขวบกว่า โตพอที่จะรู้เรื่องต่างๆ เขาขี้อ้อน ชอบกอด หอมพ่อเขาตลอด
แต่เหตุการณ์ประจำวันบ้านพุดก็คือพ่อเขาจะกลับบ้านหลังเที่ยงคืนทุกวัน ไม่ให้โทรตาม โทรถาม เคยโทรแล้วทะเลาะกัน พุดก็ไม่โทรอีก อยากกินข้าวเย็นด้วยต้องโทรนัดกินร้านข้างนอก กินเสร็จต่างคนต่างไป เรากลับบ้าน เขาหายไป กลับบ้านอีกทีก็ตีหนึ่งตีสอง เสาร์ - อาทิตย์เขาก็ต้องไปเรียนปริญญาโทอีก ยอมรับค่ะว่ารุ้สึกอ้างว้าง เหงา เพราะครอบครัว เพื่อนฝูงพุดอยู่ต่างจังหวัดทั้งหมด ตอนนี้พุดขอเวลาใคร่ครวญ เรื่องต่างๆ ให้รอบครอบ พุดไม่อยากตัดสินใจอะไรลงไปตอนนี้ เพราะมันกระทบกับหลายชีวิตมาก ให้โอกาสทั้งเขา พุด และก็ลูกๆ ของพุดด้วย

พุดจ๋า

พิมไม่รู้ว่าพุดทำงานนอกบ้านด้วยหรือเปล่า?
พุดต้องอาศัยสามีมากน้อยแค่ไหน หมายถึง ค่าใช้จ่ายต่างๆ นะคะเขารับผิดชอบมากน้อยแค่ไหน?
แล้วตลอด 8 ปี เขาดีกับพุดมากน้อยแค่ไหน ?
พุดลองถามใจตัวเองให้ดี .... นะคะ

ถ้าหากเขายังคงดีกับพุด รับผิดชอบกับลูก (ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะให้ได้เพียงแค่เงินเท่านั้น) พิมว่าเขาก็ยังมีข้อดีอยู่นะ

ถ้าถามพิม... พิมก็คงตอบว่าให้พุดลองปล่อยวางลงบ้าง ... เพื่อลูก.. เพื่อตัวพุดเอง
การปล่อยวางกับการอดทนมันต่างกันนะ...

การอดทน.. มันก็เหมือนเป็นการเก็บและกักระเบิดเอาไว้กับตัว
วันดีคืนดี... ถ้ามันถูกกระทบกระเทือนมากๆ มันก็ระเบิดออกมา

การปล่อยวาง ... คือการที่พุดไม่เก็บมันขึ้นมาทำร้ายจิตใจตัวเอง... เอาใจไปใส่ ไปดูแลในเรื่องอื่นแทน
พิมว่าในโลกนี้มีอะไรดีๆ ให้ทำอีกตั้งมากมาย

แล้ววันนึง.. เมื่อเขาเรียนจบ มีเวลามากขึ้น .. ค่อยๆ ชวนเขาทำกิจกรรมดีๆ ด้วยกันบ้างก็คงจะดีนะคะ

********
ตอนนี้... พิมกำลังหัดทำอาหารอยู่นะจ๊ะ .. ให้ลูกๆ ช่วยทำด้วย ...
ถ้าพุดว่างเอาเมนูมาแลกกัน... เอาป่าวววว

พี่ทักทายขา....

พิมกำลังพยายามนะคะ...
หลายครั้งที่พิมเองก็หลุดบ้างเหมือนกัน ...
หลายครั้งที่พิมกลับมานึกย้อนและต่อยอดความคิดจนมันเลยเถิดไปเหมือนกัน.... ทำให้เจ็บปวดขึ้นมาอีก

พิมพยายามที่จะไม่หยิบเหตุการณ์ร้ายๆ ขึ้นมาพิจารณาให้มันทำร้ายพิม
เห็นอะไรพิมก็พยายามไม่เก็บมันมาทำร้าย "ใจ" ตัวเองอีก

พิมพยายามที่จะไม่คิดอะไรที่มันเกินกว่าเหตุการณ์เฉพาะหน้า..
อย่างที่พี่ทักทายเคยบอก.... เอาแค่เหตุการณ์ร้อยเมตรข้างหน้าเท่านั้น
เอาแค่วันนี้... เท่านั้น

พิมเพิ่งรู้ว่าการบังคับ "ใจ" เป็นเรื่องยากที่สุด

พิมกำลังพยายามค่ะ.....พี่ทักทายเป็นกำลังใจให้พิมด้วยนะคะ

ฉันเรียนรู้เพื่ออยู่เพียงตัวและจิตใจ ....เป็นมิตรแท้ที่ดีต่อกัน


ทุกข์ที่เกิดซ้ำ เพราะใจมันพร่ำเพ้อ.... หาหัวใจให้เจอก็เป็นสุข

ช่ายยยแล้วค่ะ
"หาหัวใจให้เจอก็เป็นสุข"


แล้วเพลงนี้กับเพลง ที่พี่ทักทายเคยให้นั้น
มันต่างยุคกันมากไหมเอ่ย?
พี่ว่าความเก๋า น่าจะ "รุ่นเดียวกัน"

"เป็นกำลังใจให้ตลอดมา และจะตลอดไปค่ะ ถ้ายังต้องการ"

http://www.imeem.com/people/IomSFom/mus ... xY/02-mp3/