โอ้โห....พี่ PENYA ขา....

นอกจากจะเป็นแม่หมอแล้ว พิมเพิ่มรู้ว่า พี่ PENYA อารมณ์ศิลปินสุดๆ เหมือนกันนะคะเนี่ย....

พิมเอง

อากาศเริ่มเย็นลงมากแล้ว ขอให้ พี่เพชร พี่ทักทาย ที่ทุกข์ใจ พี่มานิตา และพิม
ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ ใส่เสื้อผ้าหนา หนานะค่ะ
แต่ตอนนี้รู้สึกได้ว่าเราทุกคนอุ่นใจเป็นที่สุด เพราะทุก ๆ คน
ไม่ได้อยู่อย่างเดียวดาย จริงไหม

เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา พ่อของสามีมาที่บ้านน้องสาวค่ะ
เลยไปดูแล ไปรถคนละคันกับสามี เพราะเขากลับมาจากที่ทำงาน
จิตใจก็อ่อนแอลงอีกจนได้
อยู่ ๆ ก็คิดถึงตอนที่เราเริ่มสงสัยในตัวเขา
ตอนนี้พ่อเขาป่วย เราก็ไปดูแล ก็ไปคนรถละคัน กลับคนละคันอย่างนี้
ออกจากโรงพยาบาลพร้อมกัน แต่เขากลับถึงบ้านช้ากว่าเป็นชั่วโมง
วันนี้เราขับรถกลับบ้านก็เลยแว๊บ เข้ามาถึงความรู้สึกนี้ นั่งร้องไห้เป็นใหญ่โต
กว่าจะเอาตัวเองอยู่ก็นานโข ลูกสาวมาเห็นตอนท้าย ๆ เขาก็ถาม
แล้วปลอบเราว่า "คุณแม่อย่าร้องไห้สิ คุณแม่เป็นอะไร"
พอจะถึงบ้านยังบอก "คูณแม่เช็ดหน้า เช็ดตารึยัง สวยหรือยัง จะถึงบ้านแล้วนะ"
คิดแล้วก็ตำหนิตัวเอง ที่ทำให้ลูกรู้สึกไม่ดี

จะพยายามต่อไปค่ะ หลาย ๆ คนเขียนมาว่าอิจฉา อย่าอิจฉาเลยค่ะ
เพราะตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองน่าอิจฉาไหม

คุณอ้อขา...

พิมเข้าใจความรู้สึกเสียใจของคุณอ้อดีค่ะ.... พิมว่าทางที่ดีที่สุดคือเราต้องไม่พยายามขุดมันขึ้นมาคิดถึงอีก ..
เมื่อไหร่ที่เราคิดถึงมัน.. เราก็จะเจ็บขึ้นมาอีก..

บางที.. สถานการณ์ อย่างคุณอ้อ .. อย่างพิม มันทำให้เราทุกข์ อยากจะไปให้พ้นปัญหา... แต่เราทิ้งมันไปไม่ได้ เพราะ "ลูก"
มันจริงอย่างที่พี่ทักทายเคยพูดไว้ ... มันจบปัญหานี้ แต่ไปสร้างปัญหาใหม่

เพียงแต่.. เราต้องพยายามยืนอยู่บนความทุกข์ โดยที่ตัวเราเป็นทุกข์น้อยที่สุด
ทุกอย่างมันอยู่ที่ "ใจ"
เอาใจไปใส่มันให้น้อยลง ... ก็น่าจะดีขึ้นนะคะ


เป็นกำลังใจให้คุณอ้อค่ะมากกกก ๆๆๆๆ นะคะ

*****
ช่วงนี้ พิมเป็นหวัดงอมแงมไปแล้วค่ะ... ดูแลตัวเองด้วยนะคะคุณอ้อ ...
พิมเบื่อที่สุดเลยเวลาที่พิมเป็นหวัดแล้วไปติดลูกๆ เนี่ย พิมรู้สึกว่าตัวเองทำผิดยังไงก็ไม่รู้...

คุณนนนน อย่าเศร้าเลยค่ะ ลองคิดว่าเค้าอาจจะขับรถไปทำธุระจริง ๆ ก็ได้ พ่อเค้าป่วยทั้งคนเค้าคงไม่
คิดไปหาความสำราญตรงไหนหรอกค่ะ...คุณทำหน้าที่ของภรรยา หน้าที่ของลูกสะใภ้ดีที่สุดแล้วค่ะ
การร้องไห้จริง ๆ ร้องออกมามันก็ดีนะค่ะ อะไรที่มันอัดอั้นในใจมันจะได้ระบายออกมาบ้าง ...แต่ว่าเมื่อ
ร้องไห้เสร็จแล้วจงกลับมาเป็น คุณนนนน ที่เข้มแข็ง และน่ารักเหมือนเดิมนะจ๊ะ .

ยังดีนะค่ะที่ร้องไห้ยังมีน้ำตา อย่างน้อยก็ยังให้รู้สึกว่าเรายังมีความรู้สึกอยู่บ้าง....ยังมีใครบางคนที่อยาก
จะร้องไห้บ้างแต่น้ำตามันกลับไม่เคยรินไหล จะขอความชุ่มชื้นในจิตใจสักครั้งก็ยังไม่เคยมี.

มีเพื่อนเคยปลอบว่าถ้าต้องร้องไห้เพราะผู้ชายให้ "เก็บน้ำตาเอาไว้เยี่ยว" จะดีกว่า(หยาบไปไหม)

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ...สู้สู้ค่ะ มันเป็นปัญหาคู่กับโลกนี้จริงๆ ...และก็ดีใจด้วยที่คุณได้พบกับธรรมะ...ที่จะช่วยเยียวยาคุณ...เราสองคนเจอปัญหาไม่ต่างกัน...พอรู้มีหลักฐานก็โวยวายกลบเกลื่อน และโยนให้เป็นความผิดของเรา ที่บังอาจไม่รู้ ไปเห็นพฤติกรรมเขา ไม่เคยคิดจะทำอะไรให้ดีขึ้น เลิกจากคนนี้ ก็หาคนใหม่ไปเรื่อย บอกพ่อแม่ ว่าตัวเองรับผิดชอบดี ไม่เคยนอกใจ เมียหาเรื่อง คิดมาก ไปเอง เขาดีทุกอย่าง...นี่แหล่ะค่ะคือ พฤติกรรมของผู้ชายเจ้าชู้ ถือเสียว่าเราต้องมาชดใช้กรรมให้เขา จากนี้ไปเราจะดูแลใจของเราให้ดี ดูแลลูกเราให้ดี กรรมใดที่เคยได้ทำไว้กับเขาจากชาติไหนๆ ขอให้หมดกันในชาตินี้ ทำบุญ ไหว้พระ สวดมนต์ แผ่เมตตาให้เขา และหญิงหลายๆคนของเขา ที่เป็นเจ้ากรรมนายเวรของเรา... จากนี้เราจะรักตัวเราเองให้มากๆ
"ถ้าต้องทนทุกข์ เพราะความผูกพันกับสิ่งใด
ก็อย่าผูกพันธ์หน่วงเหนียวสิ่งนั้นไว้เลย
ต่างคนต่างๆไป ต่างคนต่างเดิน จะได้หมดเรื่องราวกันเสียที
เจ็บปวดกันมามากพอสมควรแล้ว
ร่วมทางกันต่อไป ก็มีแต่เจ็บปวด บอบซ้ำอยู่เนืองๆ
สู้เจ็บหนเดียวเสียมิดีกว่าหรือ"

ธรรมะคุ้มครองนะค่ะ

ขอบคุณ
พี่เพชร พี่ PENYA พิม และน้องพุด มากนะค่ะ
เป็นกำลังใจที่ดีมาก ดีใจเหลือเกินที่มีลานนี้ มีบ้านที่เราได้พักใจ
เพราะหัวใจที่เจ็บช้ำ กำลังรักษาเวลาถูก กระทบก็ยังรู้สึกเจ็บ
การได้มาอยู่บ้านนี้ มีพี่ ๆ เพื่อน ๆ น้อง ๆ คอยดูแล
ป้อนยา เช็ดตัว ทำแผลให้ ทำให้อาการเจ็บช้ำดีขึ้นอย่างรวดเร็ว
ตกลงให้ใครเป็นหมอ ใครเป็นพยาบาลดีละเนี๊ย
หมอเทวดา พยาบาลนางฟ้าตัวน้อย ๆ ของอ้อ

[quote="พุดพิชญา"] ถือเสียว่าเราต้องมาชดใช้กรรมให้เขา จากนี้ไปเราจะดูแลใจของเราให้ดี ดูแลลูกเราให้ดี กรรมใดที่เคยได้ทำไว้กับเขาจากชาติไหนๆ ขอให้หมดกันในชาตินี้ ทำบุญ ไหว้พระ สวดมนต์ แผ่เมตตาให้เขา และหญิงหลายๆคนของเขา ที่เป็นเจ้ากรรมนายเวรของเรา... จากนี้เราจะรักตัวเราเองให้มากๆ

น้องพุด นี่คือสิ่งที่พี่อ้อต้องการมากที่สุด
กำลังคลำทางเดินเผื่อไปสู่จุดหมายอยู่ค่ะ

พี่ทักทายขา พี่ทุกข์ใจ พี่ PENYA พี่เพชร พิม ตอนนี้อยู่ไหน
มีเรื่องกลุ้มใจค่ะ เมื่อคืนนอนคิดทั้งคืน ว่าจะเอายังไงดีกับชีวิต

เมื่อวันอาทิตย์ ขอคุยกับสามี (จริง ๆ จะคุยเรื่องพี่ชายเขา แต่คุยไปคุยมากลายเป็นเรื่องของตัวเอง)
ก็คือ (เล่ายังงัยดี) ประมาณว่า เราได้บอกความรู้สึกของเราให้สามีรับรู้
ว่าตลอดเวลา ตั้งแต่รู้เรื่องเราเจ็บช้ำ และทรมานมากเท่าไหร่
"เรามั่นใจที่เลือกเขามาเป็นสามี เพราะเรามั่นใจว่าเรื่องมีเมียน้อยสำหรับเขา
ไม่น่าจะเกิดขึ้น (พ่อกับแม่เขาเลิกกันเพราะพ่อเขามีเมียน้อย)
เราจึงทุ่มเททั้งความรัก ความไว้ใจ ให้กับเขา
แต่เมื่อเขามีคนอื่น ทำให้ความรู้สึกเราแย่มาก
เรารักเขามาก เราก็เจ็บมากเท่า ๆ กับความรักที่เรามีให้
ในตอนนี้ อนาคตที่เราเคยหวังไว้ มันมีความไม่แน่นอนเข้ามา
เราไม่รู้ว่าชีวิตในแต่ละวันจะต้องเดินยังงัย รู้สึกเมื่อไหร่ก็เจ็บเจียนตายทุกที
ทุกวันนี้ที่เราทำ เพื่อต้องการให้เขาสบายใจที่สุด แต่บางครั้งก็รู้สึกฝืนความรู้สึก
ในตอนนี้ความรักที่เรามีต่อเขายังเหมือนเดิม"
อ้อ ร้องไห้หนักมาก เขาก็ปลอบแบบติดตลก ตามแบบของเขาว่า เราทำได้ พยายามต่อไป
บรรยากาศจากวันนั้นก็ดู OK เขายังกอดเราอยู่เหมือนเดิม

แต่เมื่อวานเขาไปต่างจังหวัด โทรกลับมาบอกว่าถึงแล้วด้วยเสียงเรียบ ๆ
พอตอนดึกเราโทรหา รับโทรศัพท์แบบขอไปที ไม่พูด ไม่คุย ส่งเสียงตอบเวลาเราถามว่า อือ
อ้อคิดว่าเขากำลังยุ่ง ก็เลยวางหูไป พักใหญ่โทรกลับไป ไม่รับโทรศัพท์ ก็เลยส่ง SMS ดี ๆ ไปให้
คิดว่าเขาคงหลับแล้ว เราก็กำลังจะนอน อยู่ ๆ ก็มี SMS ส่งกลับมา
บอกว่า"เขาคงเลวมากในสายตาของเรา แต่ก็เป็นคนเลวที่รักเราและลูก"
เราพยายามโทรกลับ เขาก็ไม่รับ หลายต่อหลายครั้งที่พยายามต่อโทรศัพท์ไป
จนสุดท้ายยอมรับโทรศัพท์ บอกว่าสิ่งที่เราพูด แปลความหมายว่าเขาเลว
เขาไม่มีอะไรจะพูดกับเราอีกแล้ว กลับบ้านมาแล้วค่อยพูดกัน
เราพยายามอธิบายว่าสิ่งที่เราพูดไม่ได้มีความหมายยังงั้น
แต่หากใช้คำพูดผิดไปก็ขอโทษ

เขาเคยเป็นยังงี้ทีหนึ่งแล้ว แล้วก็เป็นเวลาไปต่างจังหวัดยังงี้
ทางออกของเขาคือ โทษตัวเองว่าเลว แต่ไม่พยายามที่จะแก้ปัญหา
สุดท้ายก็โยนทุกอย่างมาให้เรา ทำไมเขาถึงอ่อนแอยังงี้