แค่คิดยังเป็นเลย.. แล้วลงมือกระทำไม่ต้องถามว่าใช่ไหม????...เพียงแต่จะหนัก..เบา เท่าไหร...

ผมเห็นว่า...ถือเป็นการเบียดเบียนให้ผู้อื่นต้องได้รับทุกข์...ครับ

บาปแน่นอนครับ อย่างเพื่อนๆกัลยาณมิตรคนอื่นว่า แค่คิดก็บาปแล้ว

เคยอ่านหนังสือพระท่านว่า บาปหรือไม่ดูที่เจตนา ปลาเป็นสัตว์ที่มีอายุไข แต่ในบางครั้งการที่เขาเกิดมาเป็นสัตว์ก็เป็นการเกิดมาใช้กรรม การที่เรานำเขามาเป็นอาหารอาจเป็นการทำให้เขาชดใช้กรรมของการเป็นปลาจบแล้ว ในชาติต่อไปเขาอาจเกิดในภพภูมิที่ดีขึ้นก็ได้คะ ขอให้คุณแผ่เมตตา อุทิศส่วนกุศลให้เขาด้วยเวลารับประทาน

บาป ครับ ถึงไม่ฆ่าเอง แต่ใช้คนอื่นให้ฆ่า ก็บาปครับ แยกให้ดี ฆ่า คือบาป ให้คนอื่นกิน ก็อีกส่วนครับ อย่าปนกัน หากคุณไป เห้นชอบกับการฆ่า ก็รับบาปไปด้วยครับ จะได้รับแบบไหน ผมไม่ทราบแต่โดนแน่นอน หากเห้นแก่กิน ก้เพิ่ม กิเลส เข้าตัวอีกเด้งนึง ครับ

พระตถาคตเจ้าตรัสเอาไว้ว่า กรรมทั้งหลายมีเจตนาเป็นใหญ่ ประมาณนี้มั้งนะ
ขึ้นชื่อว่ากรรมน่ะครับมันย่อมมีวิบากเป็นปกติธรรมดา การที่เราเบียดเบียนผู้อื่นโดยการพรากของรักของหวงของผู้เพื่อประโยชน์ตนนั้นคุณคิดเองว่ามันดีหรือไม่ดี แล้วของหวงของรักที่สุดที่สรรพสิ่งจะพึงมีนั้นคือชีวิต จริงๆแล้วเราควรมองให้ลึกลงไปนะครับว่า มนุษย์เรานี้น่ะจริงๆแล้วเป็นสัตว์ที่กินเนื้อหรือ มีฟันมีเขี้ยวที่เอาไว้ฉีกเคี้ยวกินเนื้อแบบสัตว์กินเนื้อกันบ้างไหม แต่ถึงกระนั้นแม้พระพุทธ์องค์จะทราบเรื่องราวเหล่านี้ดี แต่ท่านก็ไม่ใช่ผู้ที่จะมาลบล้างสิ่งใดหรือความเชื่อหรือแม้กระทั่งวิถีชีวิตใดๆ ท่านก็เลยตรัสเอาไว้ว่าเนื้อนั้นน่ะกินได้แต่ก็มีจำเพาะอย่างไม่ใช่ว่าจะกินไปเสียทุกอย่างซึ่งมีเหตุผลไปตามแต่ละประเภทที่ท่านทรงสั่งห้ามไว้ซึ่งจะไม่พูดถึง ท่านก็แนะแนวทางไว้ว่าเนื้อที่ได้จากสัตว์ที่ตายแล้วนั้นกินได้เช่นเนื้อที่เขาวางขายกันตามตลาด เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพราะถึงแม้ว่าเรายังกินเนื้อกันอยู่เราก็ไม่ควรเข้ามีส่วนในการฆ่า(ถ้าศึกษาดูดีๆท่านก็กล่าวเรื่องการค้าเนื้อนี้ไว้เป็นมิจฉาอาชีวะ นะครับ) อย่างเช่นไปยืนชี้ปลาในตู้ว่าเอาตัวนี้คนครัวก็นำตัวนั้นไปฆ่าเพื่อแค่สนองตัณหาความอยากกินของท่าน แท้จริงแล้วสรรพสัตว์เกิดมาเพื่อรับวิบากแห่งกรรมที่เคยกระทำ เพื่อโอกาสในความหลุดพ้นแห่งชาติภพที่อาจเกิดขึ้นได้ซักชาติหนึ่งๆ ตามบารมีที่เคยกระทำมา สัตว์ทั้งหลายต่างก็เป็นเพื่อนร่วมชะตากรรมแห่งทุกข์ในสังสารวัฏนี้ร่วมกับเรา แล้วแท้จริงนั้นเรามีอำนาจในการตัดสินชีวิตเขาหรือว่าเราจะอยู่หรือจะตาย
ที่พูดมานี้น่ะก็ต้องใช้วิจารณญานใช้ปัญญาตริตรองกันไปตามอินทรีย์ของแต่ละคน
ที่กล่าวว่าเขาชอบทำบุญนั้น เมื่อกระทำจิตโน้มไปทางกุศลในการให้ทาน อันนั้นได้บุญแน่ครับ
แต่ก็ต้องรู้ว่า บุญและบาปนั้นแยกส่วนกัน บุญส่วนบุญ บาปส่วนบาป
ไม่รู้นะครับยกตัวอย่างเอาตัวผมเอง หากแม้ผมลำบากขัดสนแล้วมีคนคิดช่วยเหลือผมโดยการเบียดเบียนผู้อื่น ผมเองคงไม่ต้องการ


ตามอัธยาสัยของผู้อ่านครับ

ขอฝากบทกลอนของอาจารย์ท่านหนึ่งไว้สักบทนะครับ

อย่ากินผมเลย ! กลอนสะกิดใจ

สัพเพ สัตตา เสียงร้องขอ ชีวิตจิตหวั่นไหว
เสียงห้ำหั่น เข่นฆ่า น่าสยอง
เสียงซวบซาบ ดาบคมเชือด เลือดไหลนอง
เสียงกรีดร้อง สะท้านจิต สะกิดใจ

เสียงสัพเพ สัตตา พาให้คิด
ว่าชีวิตนี้ มีค่า กว่าสิ่งไหน
อเวรา อย่ามีเวร อย่ามีภัย
ชีวิตใคร ใครก็หวง อย่าล่วงเกิน

ท่องสัพเพ สัตตา มาแต่ไหน
ยังเข้าใจ ในเนื้อแท้้แค่ผิวเผิน
ยังฆ่าบ้าง กินบ้าง อย่างเพลิดเพลิน
ยังใช้เงิน ซื้อชีวิต อนิจจา

สัตว์เกิดกาย มาใช้กรรม ที่ทำไว้
เป็นเป็ดไก่ กุ้งปลา ปูและหมูหมา
ตามเหตุต้น ผลกรรม ที่ทำมา
มิใช่ฟ้า ประทานมา ให้คนกิน

มีปัญญา แต่ไฉน จึงไม่คิด
มองชีวิต กลับเห็น เป็นทรัพย์สิน
เสียงกรีดร้อง ก่อนตาย ใครได้ยิน
น้ำตาริน เมื่อถูกเฉือด เลือดกระเซ็น

พูดว่าเขา เกิดมา เป็นอาหาร
เขาลนลาน หนีตาย ใครมองเห็น
เขาจนใจ พูดไม่ได ้เถียงไม่เป็น
ช่างเลือดเย็น เข่นฆ่า ไม่ปราณี

มีพืชผัก มากมาย เต็มไปหมด
ทุกกลิ่นรส สดใส หลายหลากสี
ธรรมชาติ วางไว้ อย่างดิบดี
สัตว์วิ่งหนี พืชเต็มใจ ให้กินมัน

เพราะเรากิน เขาจึงฆ่า เอามาขาย
เราสบาย แต่สัตว์โลก ต้องโศกศัลย์
ท่องสัพเพ สัตตา มาทุกวัน
เมตตากัน โปรดอย่าฆ่า และอย่ากิน

ประพันธ์โดย
คุณประวิทย์ ชัยศิริสัมพันธ์

สมมุติว่าให้พวกโจร มาปล้นฆ่า คุณเอาไหม มันบอกว่าคุณถึงฆาตแล้ว จะได้ไปเกิดใหม่ พวกโจรก้จะได้บุญด้วย พวกโจร มันทำเพราะอาชีพมันเหมือนกัน เอา แหมะ แบบนี้ น่าจะเหมาะกับ ความคิดที่เสนอมานะ มิจฉาทิฐิเอ๋ย พิจารณาใหม่ซะ

ผมว่าน่าจะได้ทั้งสองอย่างอะครับ
แต่ว่าน่าจะเป็นไปในด้านบวกมากกว่า
แต่อยากให้เปลี่ยนทัศนคติที่ว่า...
ช่วยให้เขาไปเกิดดีๆ ผมว่าดูเหมือนจะฟังไม่ขึ้นเท่าไร
ถ้ามีคนมาฆ่าเราด้วยเจตนาแบบนี้ เราคงรุ้สึกไม่ดีนะ

ในพระไตรปิฏกมีเรื่องพระโสดาบัน ที่มีสามีเป้นนายพรานฆ่าสัตว์แล้วเตรียมอาวุธ ไว้ล่าสัตว์ให้สามีตน ที่เหลือหาอ่านเอาเองนะครับ หรือว่า เจ้าของบทความนี้ เป็นพระอริยะบุคคลซะแล้ว สามารถ บอกได้ว่า ฆ่าเป็นอาชีพ ฆ่าเพื่อประทังชีพ เพราะกรรมกำหนด ไม่บาป หรือว่า เป้นผู้ทรงธรรมพิศดาร ที่ทำ ให้กรรมชั่ว ให้แปลงเป็นดีได้ ตั้งลัทธิใหม่ได้เลยนะครับ ทำกรรมบาปแล้วได้บุญ พิสดาร มากมายครับ555

ขออนุโมทนาบุญที่ให้ความรู้ด้วยคะ

...........................................................

ขอบคุณความทุกข์ที่ทำให้เรารู้ว่าความสุขมีค่าแค่ไหน

องค์แห่งปาณาติบาต
๑.ปาโณ สัตว์มีชีวิต
๒.ปาณสัญญิตา รู้ว่าสัตว์มีชีวิต
๓.วธกจิตตัง จิตคิดจะฆ่า
๔.วายาโม ลงมือพยายามฆ่า
๕. เตน มรณัง สัตว์ตายด้วยความพยายามนั้น
ครบองค์ ศีลขาด

แต่ บาป เศร้าหมอง อกุศล มีแน่นอน
แค่คิดประทุษร้าย จิตก็ล่วงอกุศลกรรมบทแล้ว
ทำเอง ใช้ให้ทำ ทำโดยอ้อม ล้วนไม่ดี มีผลย้อนกลับ


ผลแห่งปาณาติบาต จะมากหรือน้อย เบาหรือหนัก ขึ้นอยู่กับ

เจตนา มาก หรือน้อย
ความพยายาม มาก หรือน้อย
สัตว์ที่ถูกฆ่า มีคุณมาก หรือน้อย ขนาดใหญ่หรือเล็ก
ผู้ฆ่า จิตเศร้าหมอง มากหรือ น้อย

ล้วนเป็นองค์ประกอบของผลกรรม จะมากหรือน้อย ครับ



ปาปัง กเรยยะ น ฆาสะเหตุ
บุคคลไม่ควรทำบาปเพราะเห็นแก่กิน

นัตถิ ปาปัง อกุพพะโต
บาปไม่มี แก่ผู้ไม่ทำ

มีสองกรณีค่ะ

กรณีแรก ไม่บาปเลย และเป็นไปตามการหาเลี้ยงชีพชอบ (ถ้าเขาขายปลานะคะ) ปลาอยากไปเกิดเป็นคนจริงๆค่ะ และเขามาเพื่อเป็นอาการของมนุษย์ แต่นั่นต้องอยู่ในเงื่อนไขของการทำแต่พอดีนะคะ ไม่ใช่ให้เอามันส์

กรณีที่สอง ก็อย่างที่บอกค่ะ ว่าสักแต่ให้เพื่อเอาบุญ โดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าปลานั้นเป็นอาหารที่ปริมาณพอแล้วหรือเปล่า ถ้าทำเพื่อเอาบุญแล้วมีเหลือทิ้ง แบบนั้นก็บาปค่ะ

ที่สำคัญ อย่าเอาชีวิตปลาไปใช้กับการอยากทำบุญเลยค่ะ ชีวิตไม่ใช่สิ่งที่จะเอามาใช้ในเชิงแบบนี้ได้น่ะค่ะ จะใช้ได้กรณีเดียวค่ะ คือไถ่ชีวิตเขาเพื่อให้ได้บุญค่ะ

งมงายอยากตอบ

มีคนคนหนึ่งเค้าเลี้ยงปลาหลายชนิด = ได้บุญ แต่น้อย

เค้าเป็นคนชอบทำบุญ = ได้บุญ

เวลามีใครมาขอปลาไปกิน
เค้าก็ให้ฟรีๆไปเลยไม่เก็บเงิน = ได้บุญ ตอนให้ รู้ว่าเขาจะเอาไปฆ่า ได้บาป

แล้วเค้าก็ชอบทอดปลา แกงปลา = ได้อิ่มท้อง อร่อยด้วย

ทำอาหารใส่บาตรประจำ = ได้บุญ

เค้าบอกว่าการฆ่าปลาไม่บาป
เพราะปลาเป็นอาหารของมนุษย์ = ได้บาป เพราะ แนะผิดเป็นชอบ ฆ่าเอง, เสี้ยมสอนให้ฆ่า

และฆ่าปลาก็เพื่อให้ปลานั้น
ไปเกิดเป็นมนุษย์ซะ = ได้บาป เพราะ แนะผิดเป็นชอบ มิจฉาทิฏฐิ

อยู่เป็นปลามันลำบาก
ฆ่าปลาไปปลาจะได้สบาย
อีกอย่างจะได้ทำให้ลูกหลาน
ไม่อดตายและยังได้ทำบุญอีกด้วย = ได้บาป เพราะมิจฉาทิฏฐิ