คุณทักทายคุณเอ อายตนะภายนอก คือ รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส

มีอยู่เป็นอยู่ของมันอย่างนั้นตามสภาพของมัน พุทธศาสนาไม่ได้สอนให้กำจัดสิ่งภายนอกเหล่านั้น

แต่ให้กำจัดตัวปรุงแต่งจิตว่างามไม่งาม เป็นต้น


เช่น พุทธพจน์นี้ “อารมณ์วิจิตรทั้งหลายในโลกหาใช่เป็นกามไม่

ราคะที่เกิดจากความคิดของคน (ต่างหาก) เป็นกาม

อารมณ์อันวิจิตรทั้งหลายในโลก ย่อมดำรงอยู่ (ตามสภาพของมัน) อย่างนั้นเอง

ดังนั้น ธีรชนทั้งหลายจึงขจัด (แต่เพียง) ตัวความอยาก (ตัณหาฉันทะ) ในอารมณ์อันวิจิตร

เหล่านั้น (คือมิใช่กำจัดอารมณ์วิจิตร) “

คุณกรัชกายค่ะ ขอเพลงด้วยค่ัะ
...ได้อย่างก็ต้องเสียอย่าง..

ขอบคุณทุกท่านที่ตักเตือนและให้กำลังใจ

ไม่รู้จะสงสารหรือจะอะไรดีค่ะ เพราะผู้หญิงคนที่ไม่ได้ถูกเลือกเขาก็คงเป็นทุกข์เหมือนกัน ดูแลคนปัจจุบันให้ดี ดีกว่านะคะ อย่าเสียดายค่ะ ไม่มีเหตุผลที่คุณต้องทุกข์ใจ เพราะคนที่สมหวังทุกทางคือคุณคนเดียวค่ะ อนุโมทนาสาธุนะคะ

"หากเราทุกข์เพราะรัก นั่นหมายความว่า เรารักแบบเอาตัวเองเป็นใหญ่ ยึดตัวเองเป็นศูนย์กลาง เป็นการรักแบบยึดมั่นถือมั่น หารู้ไม่ว่า ความรักที่ยิ่งใหญกว่านั้น ก็คือ รักแบบมีเมตตากรุณา ความรักที่แท้มันจะทำให้เราปิติสุขอยู่ข้างใน แล้วเผื่อแผ่ถึงคนรอบข้าง..." เป็นคำสอนที่ดีมากของท่าน ว. วชิรเมธีค่ะ

จขกท. หมั่นศึกษาเยอะๆ จะได้หลุดจากวังวนนี้

............................

อีกวิธีหนึ่งที่จะช่วยให้คลายทุกข์ได้อย่างดี
เมื่อต้องประสบกับการพลัดพรากจากความเป็นของผู้เป็นที่รักที่ชอบใจ
ก็คือพยายามไม่ไปคิดถึงความรู้สึกหรือจิตใจของคนอื่น ให้ดูใจตัวเอง ดูความรู้สึกของตนเองเท่านั้น

มีอธิบายเกี่ยวกับที่กล่าวว่าอย่าไปคิดถึงความรู้สึกหรือจิตใจคนอื่น
ให้ดูความรู้สึกของตนเองเท่านั้น ดังนี้

อย่าไปคิดว่าเขามีจิตใจที่เปลี่ยนแปลงไปแล้ว
เขารู้สึกเช่นนั้นต่อเราแล้ว
เขารู้สึกเช่นนั้นต่อคนนั้นต่อคนนี้แล้ว
เขาไม่เหมือนเดิมแล้ว
เช่นนี้เป็นต้น

การคิดเช่นนั้นจะเป็นการเพิ่มทุกข์แก่จิตใจโดยถ่ายเดียว
เป็นโทษโดยถ่ายเดียว ไม่เป็นคุณอย่างใด ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น
ไม่ทำให้เหตุการณ์ดีขึ้น ไม่ทำให้จิตใจสบายขึ้น
ดังนั้นจึงไม่ควรคิดเช่นนั้นอย่างเด็ดขาด

คือไม่ควรไปดูความคิดหรือไปดูจิตใจของคนอื่นอย่างเด็ดขาด
ให้ดูความคิดหรือจิตใจของตัวเองเท่านั้น
คิดอย่างไรรู้สึกอย่างไรก็ให้ติดตามดูของตัวเองไป ระวังอย่าให้ไปเกี่ยวกับคนอื่น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งคืออย่าไปเกี่ยวกับจิตใจ
หรือความรู้สึกนึกคิดของผู้พลัดพรากไปทั้งเป็นผู้นั้นเป็นอันขาด

แล้วจะได้รู้สึกด้วยตัวเองว่าความทุกข์แม้หนักเพียงใดอันเกิดจากการพลัดพรากจากเป็น
จะกลายเป็นความเบาสบายขึ้นในช่วงระยะที่สามารถรักษาสติ
ไม่ปล่อยความคิดให้ไปเกี่ยวกับจิตของผู้อื่นดังกล่าวนั้น

นี้เป็นการบริหารจิตโดยตรงที่จะช่วยให้เกิดผลทันทีที่ปฏิบัติ
และจะเกิดยั่งยืนตลอดไปได้แม้ปฏิบัติสม่ำเสมอ
ไม่ไปดูใจคนอื่น ดูแต่ใจตนเอง ไม่ไปดูความคิดคนอื่น ดูแต่ความคิดของตนเอง ดังกล่าวแล้ว

....


บทความจาก
http://rarinn.bloggang.com/

http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=16558