26071.จิตใจว้าวุ่นมากๆค่ะ

ปริตา

ไม่ทราบจะทำยังไงกับชีวิตตัวเองดี ตอนนี้จิตใจไม่สงบเลย มีแต่ความหดหู่ เศร้า เสียใจ คิดไม่ตก ว้าวุ่นมากๆ พยายามสวดมนต์แล้ว แผ่เมตตาก็แล้ว พยายามไม่คิดอะไรก็ทำได้แค่ชั่วครู่ชั่วยาม นอนก็ไม่ค่อยหลับ พอรู้สึกตัวก็คิดแต่เรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจ พอว่างๆก็คิดถึงแต่เขา คิดถึงว่าจะทำอย่างไรให้เขากลับมา อยากให้ผ่านพ้นเรื่องเลวร้ายนี้ไปได้สักที เวลาโทรไปหาเขา เราก็พูดถึงแต่เรื่องเดิมๆบ้าง ร้องไห้บ้าง เขาก็เบื่อไม่อยากฟัง ไม่อยากพูดด้วย เราก็เสียใจอีก คิดมากอีก ไม่มีความสุขเลย ในขณะที่เขาบอกว่าเราต้องยอมรับการเปลี่ยนแปลงได้แล้ว ไม่มีอะไรได้อย่างใจเราทุกอย่าง เรากับเขาไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ บางครั้งก็สับสนเองว่าตกลงเขาอยากให้เราปรับปรุงนิสัยไม่ดี หรือว่าไม่อยากคบกับเราจริงๆ เพราะเวลาที่บังเอิญต้องเจอกันก็เหมือนเขามองแบบสนใจอยู่ ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆค่ะ มืดแปดด้านเลย รู้สึกไม่อยากทำอะไรแล้ว รู้สึกเหนื่อยและเบื่อชีวิตตัวเองมาก เวลาผ่านมาได้เดือนกว่าๆแล้ว ก็ยังทำใจยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ดี และยังอยากโทรหาเขา อยากคุยกับเขาอยู่เหมือนเดิม ทั้งที่ความจริงแล้วเราก็ไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับเขา นอกจากเรื่องเดิมๆ เรื่องที่ทำให้เป็นทุกข์ไม่สบายใจอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ พี่ๆที่ลานธรรมช่วยชี้แนะหน่อยนะคะ อยากตัดใจให้ได้ อยากมีความสุข ถึงแม้จะเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมไม่ได้แต่ก็ยังอยากจะเหลือความรู้สึกที่ดีๆต่อกันไว้ อยากเป็นคนที่สงบบ้าง อยากเป็นคนที่ดีพออย่างที่เขาต้องการ

คุณเพชร

เหนื่อยก็พักค่ะ อย่าเพิ่งไปคิด หรือไปทำอะไรให้มากขึ้นกว่าเดิม ถอยออกมาสักหน่อย แล้วก็ตั้งหลักใหม่ เผื่อว่าจะมองเห็นอะไรบ้างที่เป็นสัจจะธรรมของชีวิต

สุขหรือทุกข์ไม่ได้อยู่กับเราตลอดเวลาหรอกนะค่ะ

เจริญในธรรมนะค่ะ

มานิตา

อยากแนะนำกลัวจะไม่ตรงประเด็นข้อมูลคุณน้อยมาก เช่น คุณแต่งงานหรือยัง
หรือคบหาดูใจกันอยู่ แต่ยังไงก็ขอให้มีความสุขก็แล้วกัน

ปริตา

ยังไม่ได้แต่งงานค่ะ แนะนำหน่อย ว่าควรทำอย่างไรดี เราอยากสบายใจ มีความสุขเหมือนเดิม บางครั้งอ่านหนังสือธรรมะก็ช่วยได้ บางครั้งก็ทำให้จิตใจว้าวุ่นมากกว่าเดิม ช่วงเวลาทำงานถ้าว่างเราก็เข้ามาอ่านกระทู้ในลานธรรมนี่แหละค่ะ ช่วยได้บ้าง ไม่ได้บ้าง พอจิตใจว่างเราก็กลับไปคิดถึงแต่เรื่องเดิมๆอีก ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ

มะลิกลางคืน

เห็นใจคะเวลาที่จิตว้าวุ่น จะหาความสุขไม่ได้เลย ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่ยังผ่านจิตอันไม่สงบและยังหาความสุขกับชีวิตไม่ได้ทุกวัน คนที่จะช่วยเราได้มากที่สุด คือ ตัวเราเองคะ พยายามฝึก พยามเข้มแข็ง เพราะไม่มีใครช่วยเราได้ตลอดเวลา แม้กระทั่งเพื่อนสนิท พยายามหน่อยนะคะ คนเรามีปัญหาด้วยกันทุกคน จะเอาใจช่วยคะ tongue

อ๊อฟ

สวัสดีค่ะ คุณปริตา ดิฉันคิดว่าเราสองคนตอนนี้กำลังเจอปัญหาที่คล้ายๆกันอยู่นะคะ
แต่เราต้องต่อสู้กับความรู้สึกนี้ให้ได้นะคะ เพราะไม่มีใครที่จะช่วยเหลือเราได้
นอกว่าเราจะต้องช่วยเหลือตัวเองให้ได้ อดทนผ่านเหตุการณ์ช่วงนี้ไปให้ได้นะคะ
ทุกอย่างที่ใจเราเองทั้งนั้นแหละค่ะ

ปริตา

สวัสดีค่ะคุณอ๊อฟ อยากจะบอกว่าดีใจที่ได้พบคนที่เจอเรื่องเหมือนกัน ก็คงไม่ถูกใช่มั้ยค่ะ เพราะเรื่องที่เราเจอไม่ใช่เรื่องที่ดีหรือทำให้เรามีความสุข แต่กลับเป็นเรื่องที่ทำให้เราทุกข์ใจอย่างมาก เมื่อคุณเจอเรื่องนี้แล้วคุณทำอย่างไรคะ บอกตรงๆว่าตอนนี้เครียดมาก อยากทำให้เขากลับมาคบหากันเหมือนเดิม
นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่คิดวนไปวนมาค่ะ ไม่มีความสุขเลย ไม่รู้ต้องทำยังไงดี

-dd-

อ้างคำพูด:

ไม่ ทราบจะทำยังไงกับชีวิตตัวเองดี ตอนนี้จิตใจไม่สงบเลย มีแต่ความหดหู่ เศร้า เสียใจ คิดไม่ตก ว้าวุ่นมากๆ พยายามสวดมนต์แล้ว แผ่เมตตาก็แล้ว พยายามไม่คิดอะไรก็ทำได้แค่ชั่วครู่ชั่วยาม นอนก็ไม่ค่อยหลับ พอรู้สึกตัวก็คิดแต่เรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจ พอว่างๆก็คิดถึงแต่เขา คิดถึงว่าจะทำอย่างไรให้เขากลับมา อยากให้ผ่านพ้นเรื่องเลวร้ายนี้ไปได้สักที เวลาโทรไปหาเขา เราก็พูดถึงแต่เรื่องเดิมๆบ้าง ร้องไห้บ้าง เขาก็เบื่อไม่อยากฟัง ไม่อยากพูดด้วย เราก็เสียใจอีก คิดมากอีก ไม่มีความสุขเลย ในขณะที่เขาบอกว่าเราต้องยอมรับการเปลี่ยนแปลงได้แล้ว ไม่มีอะไรได้อย่างใจเราทุกอย่าง เรากับเขาไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ บางครั้งก็สับสนเองว่าตกลงเขาอยากให้เราปรับปรุงนิสัยไม่ดี หรือว่าไม่อยากคบกับเราจริงๆ เพราะเวลาที่บังเอิญต้องเจอกันก็เหมือนเขามองแบบสนใจอยู่ ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆค่ะ มืดแปดด้านเลย รู้สึกไม่อยากทำอะไรแล้ว รู้สึกเหนื่อยและเบื่อชีวิตตัวเองมาก เวลาผ่านมาได้เดือนกว่าๆแล้ว ก็ยังทำใจยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ดี และยังอยากโทรหาเขา อยากคุยกับเขาอยู่เหมือนเดิม ทั้งที่ความจริงแล้วเราก็ไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับเขา นอกจากเรื่องเดิมๆ เรื่องที่ทำให้เป็นทุกข์ไม่สบายใจอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ พี่ๆที่ลานธรรมช่วยชี้แนะหน่อยนะคะ อยากตัดใจให้ได้ อยากมีความสุข ถึงแม้จะเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมไม่ได้แต่ก็ยังอยากจะเหลือความรู้สึกที่ดีๆ ต่อกันไว้ อยากเป็นคนที่สงบบ้าง อยากเป็นคนที่ดีพออย่างที่เขาต้องการ
ไม่ ทราบจะทำยังไงกับชีวิตตัวเองดี ตอนนี้จิตใจไม่สงบเลย มีแต่ความหดหู่ เศร้า เสียใจ คิดไม่ตก ว้าวุ่นมากๆ พยายามสวดมนต์แล้ว แผ่เมตตาก็แล้ว พยายามไม่คิดอะไรก็ทำได้แค่ชั่วครู่ชั่วยาม นอนก็ไม่ค่อยหลับ พอรู้สึกตัวก็คิดแต่เรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจ พอว่างๆก็คิดถึงแต่เขา คิดถึงว่าจะทำอย่างไรให้เขากลับมา อยากให้ผ่านพ้นเรื่องเลวร้ายนี้ไปได้สักที เวลาโทรไปหาเขา เราก็พูดถึงแต่เรื่องเดิมๆบ้าง ร้องไห้บ้าง เขาก็เบื่อไม่อยากฟัง ไม่อยากพูดด้วย เราก็เสียใจอีก คิดมากอีก ไม่มีความสุขเลย ในขณะที่เขาบอกว่าเราต้องยอมรับการเปลี่ยนแปลงได้แล้ว ไม่มีอะไรได้อย่างใจเราทุกอย่าง เรากับเขาไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ บางครั้งก็สับสนเองว่าตกลงเขาอยากให้เราปรับปรุงนิสัยไม่ดี หรือว่าไม่อยากคบกับเราจริงๆ เพราะเวลาที่บังเอิญต้องเจอกันก็เหมือนเขามองแบบสนใจอยู่ ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆค่ะ มืดแปดด้านเลย รู้สึกไม่อยากทำอะไรแล้ว รู้สึกเหนื่อยและเบื่อชีวิตตัวเองมาก เวลาผ่านมาได้เดือนกว่าๆแล้ว ก็ยังทำใจยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ดี และยังอยากโทรหาเขา อยากคุยกับเขาอยู่เหมือนเดิม ทั้งที่ความจริงแล้วเราก็ไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับเขา นอกจากเรื่องเดิมๆ เรื่องที่ทำให้เป็นทุกข์ไม่สบายใจอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ พี่ๆที่ลานธรรมช่วยชี้แนะหน่อยนะคะ อยากตัดใจให้ได้ อยากมีความสุข ถึงแม้จะเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมไม่ได้แต่ก็ยังอยากจะเหลือความรู้สึกที่ดีๆ ต่อกันไว้ อยากเป็นคนที่สงบบ้าง อยากเป็นคนที่ดีพออย่างที่เขาต้องการ

พึงมองเห็นเยื่อใยที่ร้อยรัดจิตใจของท่านเอาไว้ ความอาวรณ์ในเสน่หา อันปกคลุมจิตใจของท่านให้มืดมิด.....เขาเปลี่ยนไปแล้ว ท่านจะยังปรารถนาจะไปสร้างทุกข์ให้แก่เขา และตัวท่านเองอีกหรือ?
ท่านผู้ถามสมควรเปลี่ยนความรักความปรารถนาของท่านให้เป็นความ รักอย่างแท้จริง รักและปรารถนาดีต่อเขา เอาใจช่วยให้เขามีความสุขต่อไปไม่สิ้นสุด...

รักเขาแล้ว ใจกลับพยายามดึงเขามาเป็นสมบัติของตน นี่ชื่อว่า รักแบบเห็นแก่ตัว..
เรื่องของใจใครจะบังคับได้ หากเขารักท่านผู้ถาม เขาย่อมมาหาท่าน...แต่เพราะเขาไม่รักเรา..เขาเห็นว่าเราไม่เหมาะสมกับเขา เขาจึงบอกเราตรงๆว่า...."....เราต้องยอมรับการเปลี่ยนแปลงได้แล้ว ไม่มีอะไรได้อย่างใจเราทุกอย่าง เรากับเขาไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้"...เช่นนี้แล้วท่านคงจะไม่อยากทำลายความสุขของเขาหรอกนะครับ...

เหมือนเรารักเมตตาปราณีต่อนก ก็ไม่ควรจับเขามาขังกรง แม้จะเป็นกรงทอง..แต่นกก็ไม่มีความสุขหรอกครับ.....นกอยากได้อิสระ อยากโบยบินไปตามที่เขาชอบใจ
ท่านผู้ถาม ก็พึงให้ความเป็นอิสระแก่เขาอย่างจริงใจ....ควรหรือจะจับเขามาใส่กรงแม้แค่ในความนึกคิดของท่าน?
ท่านผู้ถาม จะกระทำการในสิ่งที่ทำได้ยาก ดุจบุคคลผู้เพียรที่จะบังคับให้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตก ฉะนั้น .....เมื่อทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ก็ใครเล่าจะเป็นผู้เดือดร้อน? ก็ท่านผู้ถามเองมิใช่หรือ?

พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้แล้ว...การประสบสิ่งไม่รัก ก็เป็นทุกข์...การพลัดพรากจากสิ่งที่รัก ก็เป็นทุกข์.....
เมื่อเกิดมาแล้วทุกข์เหล่านั้นก็ต้องติดตามเหล่าสัตว์ทั้งหลายไป
เพราะอารมณ์ที่เหล่าสัตว์จะพึงต้องรับล้วนแล้วแต่มาจากเหตุเก่าที่ทำไว้แล้วทั้งสิ้น
หากกุศลเหตุในอดีตกำลังส่งผล บุคคลนั้นย่อมได้รับอารมณ์ที่ดีๆทั้งทางตาทางหูทางจมูก ลิ้น กาย
หากอกุศลเหตุในอดีตเขากำลังส่งผล ก็ย่อมเป็นเหตุให้บุคคลต้องต้อนรับอารมณ์ที่ไม่ดีทั้ง ๕ ทวารเหมือนกัน
ทีนี้ พวกเราทั้งหลายลงได้ยังต้องเกิดอยู่แล้วละก็ ก็ต้องทำกรรมทั้งดีทั้งชั่วไปนั่นแหละ แล้วแต่สถานการณ์
แต่โดยมากก็เป็นไปกับบาปนั่นแหละโดยมาก เพราะพวกเราชำนาญในบาป บุญนั้นไม่ทำก็ไม่เกิดเลย บาปนั้นไม่ต้องทำอะไรนั่งเฉยๆ เราก็ทำบาปที่เป็นไปกับความฟุ้งซ่าน เป็นกันอย่างนี้ ไม่สิ้นสุดเลย
ดังนั้น เราจะได้อารมณ์อะไร อย่างไร ก็ขึ้นอยู่กับเหตุเก่าทั้งสิ้น
เมื่อเข้าใจอย่างนี้ ใจที่จะร่ำร้องหาอารมณ์ที่ชอบใจนั้น จึงไม่ใช่ใจที่ฉลาดเพราะปรารภเอา"ผล" ไม่พิจารณา "เหตุ" ในสิ่งที่ตนไม่ได้ทำมา
ดังนั้นสัตว์โลกเมื่อเกิดมา ย่อมต้องร่ำไห้ เพราะความที่ไม่ได้ดั่งใจ ต้องพลัดพราก เป็นต้น
พึงทราบว่า นี้เป็นธรรมดา ธรรมชาติของโลก ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแต่หมุนไปหาความแตกดับทั้งนั้น
เขาไม่จากเป็น ก็ต้องจากตาย...มีไหมว่า อยู่ด้วยกันค้ำฟ้าได้ ไม่มีเลย...
เราท่านทั้งหลาย กลับร่ำร้องในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ อาลัย อาวรณ์ไม่เลิกรา
เอาใจที่ดีกลับมาหาตัวไม่ได้ เฝ้ากอดรัดใจที่เสียอยู่นั่นเอง
เรื่องของใจเป็นอย่างนั้น ใจฉลาด กับใจที่โง่เขลา....

เห็นได้ว่า ก็ท่านนั้นรักตัวเองเหลือเกิน รักอย่างคนเห็นแก่ตัวด้วย.... " รักตัวเองมาก" จนอยากจะให้คนอื่นมา"รักตัว" เหมือนอย่างที่ตัวเองต้องการ ดังนั้น ท่านก็หวังที่จะได้ความรักจากเขาเป็นการตอบแทน . ..
เห็นหรือไม่? ว่าท่านไม่ได้รักใครจริงสักหน่อย ท่านรักตัวเอง แต่รักไม่เป็น
คนรักตัวเองนั้นเป็นเรื่องธรรมดา ...รักอื่นเสมอรักตนนั้น ไม่มี...
ปัญหาว่า รักตนเองนั่นแหละ แต่รักไม่เป็น เพราะใจไม่ฉลาด
จึงเขลาพอที่จะปล่อยให้ความสุขหรือความทุกข์ของตนเองนั้น ขึ้นอยู่กับคนอื่น ปัจจัยอื่นตลอดเวลา..
ถ้าเป็นไปอย่างนี้ ก็ต้องเป็นทุกข์ทั้งชาติ เพราะเพื่อน หรือคนอื่นๆนั้น เขามาเป็นอารมณ์ให้เราชื่นใจชั่วครู่ชั่วยาม ไม่นานเขาก็ก็ต้องจากไป ไม่จากเป็นก็จากตาย ใช่หรือไม่?
และบางทีเราก็เหลือเกิน เรียกร้องหาความรักจากคนอื่นมากมาย เสียจน "ตนเอง" และ"คนอื่น" เขาเป็นทุกข์เดือดร้อน ..เราก็ไม่เคยรู้เลย ไม่เคยนึกถึงด้วยซ้ำ...
เราจึงชื่อว่า เป็นคนทำร้ายตนเองและคนอื่นตลอดเวลา....
เขาเป็นทุกข์ เขาก็ต้องแก้ทุกข์ของเขา
เขาอยู่กับเรา เขาไม่มีความสุข เขาก็ต้องไปแสวงหาจากที่อื่น คนอื่น เป็นเรื่องธรรมดา
จะเอาอะไรในโลกนี้ไปยืนยัน บังคับให้คนอื่นมารักเรา ภักดีเราได้ตลอดเวลาเล่า?
ทีตัวเราเองยังไม่รักตัวเองเลย แต่เรากลับบังคับให้คนอื่นเขารักเรา ตลกไหม?
หากเรารักตัวเอง เราต้องไม่ทำตัวเองให้จมอยู่กับทุกข์อย่างนี้
ต้องรู้จักเหตุผล และพร้อมยอมรับทุกกรณี
เขาไม่รักเราแล้ว จะบังคับให้เขารักจะได้ที่ไหน?
การเฝ้าโหยหาเพราะเยื่อใยที่อาวรณ์ เพราะใจเราบังคับ อยากให้ได้ดั่งใจนั่นแหละ บีบใจเราเองเหลือเกิน เรื่องนี้ ขอโปรดได้กลับมารู้ตัวเถิด
เรื่องของใจ ไม่มีใครบังคับบัญชาได้ เพราะเขาเป็นอนัตตา...
ท่านกลับจะทำเรื่องฝืนธรรมชาติ พยายามโดยไม่รู้ตัว หวังที่ให้เหมือนเดิม ขอให้เหมือนเดิม...
หากท่านคิดว่า ท่านจะบังคับใจคนอื่นได้ ก็พึงบังคับใจตนเองให้ได้เสียก่อนเถิด...บังคับอย่าให้เขาเจ็บ อย่าให้เขาเศร้า อย่าให้เขาทุกข์...ลองดูหน่อยเป็นไรว่าจะบังคับได้ไหม?
ก็ใจของตัวเองยังบังคับไม่ได้เลย แต่กลับอาจเอื้อม อยากจะไปบังคับคนอื่น จะทำได้อย่างไรกันเล่า?
ลองคิดดูให้ดีๆเถิดหนอ...
ประโยชน์อะไรที่เฝ้าชะแง้แลหายกับวันคืนที่ล่วงไป อารมณ์ที่เป็นอดีตนั้นจบลงไปแล้ว ไม่มีวันหวนกลับหรอก..ทำวันนี้ให้ดีที่สุด เพราะในอดีตทำเหตุไว้ไม่ดี จึงต้องทุกข์ใจอย่างนี้ แล้ววันนี้หรือวันไหนๆ ก็ยังเพียรทำเหตุใหม่ที่ไม่ดีอีก ทำแล้วทำเล่า ทำเหมือนเดิมจนชำนาญ ยังโศกยังเศร้าเป็นไปกับโทสะเนืองๆ แต่เวลารับผลก็ไม่ยอมรับว่าทำไว้ไม่ดี

เวลาทำเหตุก็ทำ"เหตุเสีย" แต่เวลารับผล จะเลือกเอา"ผล" ที่ดี เรื่องนี้จะมีมาแต่ไหน?
ไม่มีอะไรเที่ยงหรอก รักได้ ก็เกลียดได้ เป็นธรรมดา เราเองทำปัจจัยให้เขารักเราดีพอหรือยัง?
เอาละดีแล้วที่เกิดเรื่องอย่างนี้ จะได้มีเวลากลับมาพิจารณาการกระทำของตนเองอย่างถี่ถ้วน
ต้องพร้อมที่จะรองรับวันใหม่ ใจใหม่ เพื่อนใหม่ได้แล้ว..
บางทีนะ อะไรที่ดีๆกำลังจะมาหาท่านอยู่แล้ว แต่เพราะ"ใจเสีย"ด้วยความ"เสียใจ" โอกาสที่ดีๆนั้นก็เป็นอันหลุดลอยไป เหตุใหม่เสียอีกแล้ว!
เขาไม่รักเรา เราก็ต้องรักตัวเอง ต้องเกื้อกูลร่างกายและจิตใจของตนเองให้ดีที่สุด คนฉลาดจะต้องทำอย่างนี้
ผลทั้งหลายย่อมตรงกับเหตุ ดังนั้น ถึงเวลาแล้วที่ท่านจะต้องสร้างเหตุใหม่ อันได้แก่บุญทั้งหลายนั่นเทียว
ก็บุญนั้นนั่นแหละ ย่อมอุปการะให้ท่านได้พบเจอคนที่มีใจบุญ มั่นคงกับท่านได้ ข้อสำคัญ ทำบุญให้ถูกบุญด้วยนะครับ
ข้อแรก ยุติความทุกข์ความเศร้าโศกให้หมดไป ปรับพื้นที่ใจให้ผ่องใสเพื่อรองรับบุญที่จะเกิดขึ้น ดุจชาวนา ปรับพื้นที่ดิน กำจัดวัชพืช เพื่อรอวันหว่านเมล็ดพืชพันธ์ดีนั่นเทียว
หากที่ดินรกเรื้อ หรือใจเศร้าหมอง ก็ย่อมไม่อุปการะแก่บุญใหม่ เหตุใหม่ที่ดีให้เกิดขึ้นได้เลย
จึงหวังว่า นับแต่นี้ไป ท่านจะเป็นคนใหม่ ที่มีใจฉลาด รู้จักรักตัวเอง ไม่ต้องพึ่งรักจากคนอื่น เพราะมี"เพื่อนที่แสนดี" คนใหม่ คือใจที่ฉลาดรู้จักคุณค่าของตัวเองนะครับ

บัวศกล

เข้ามาขำ ................ตรงที่คุณบอกว่าดีใจที่เจอคนอกหักเหมือนกัน

หากคิดว่าอะไรๆกำลังไม่เป็นดั่งใจ ก็ลองทำใจให้สงบดูก่อน
ถ้าใจสงบดีแล้ว พลังชีวิตก็จะกลับมาอีกครั้ง

ตอนนี้ลองวางปัญหาไว้ข้างๆ อย่าเพิ่งคิดว่าเรากำลังสิ้นหวัง
และอย่าเพิ่งเร่งรัดเพื่อทำให้ได้สิ่งที่หวัง

วางทุกอย่างไว้ข้างๆสักพักใหญ่ วางไว้ก่อนแล้วหันมาเติมเต็มความสงบ
เติมความอาบอิ่มด้วยบุญกุศล

เมื่อมาปรับสมดุลย์ของจิตใจเราให้ได้รู้จักความสงบพอเพียงแล้ว
ก็ค่อยย้อนกลับไปที่ปัญหาอีกครั้ง

คราวนี้อะไรๆ อาจจะดีขึ้นก็ได้
หรือถ้ามันดีขึ้นไม่ได้ ก็ขอแนะนำให้ไปบวชชีตลอดชีวิต :b17:

ปล........เทศน์ซะยาวเลยนะท่าน ดี ดี

:b16:

Rachawadee_ice

มาเป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ผ่านความทุกข์ไปให้ได้นะคะ

ทักทาย

ถ้าเวลาไหนที่คุณว้าวุ่นมากๆ ทำอย่างไรก็สงบจิตใจไม่ได้สักกะที
ให้รีบเปิดคอม แล้วเข้ามาที่ลานฯ เปิดดูกระทู้ต่างๆในบอร์ดนี้แหละค่ะ มีเรื่องราวเยอะแยะ
ที่ให้อ่าน ค่อยๆอ่านนะค่ะ อ่านไปคิดไป ไม่ต้องรีบ แล้วคุณก็จะรู้และเห็นเองว่า เป็นเรื่อง
ปกติมากๆ ในแต่ละวัน ไม่มีใครช่วยคุณได้นอกจากตัวคุณเองค่ะ..อย่าเศร้าให้มากนักเลย
เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ไม่ว่าสุขหรือทุกข์ มันไม่คงอยู่ตลอดไปหรอกค่ะ
การที่เราได้ "รัก" ใครสักคนหนึ่งนั้นดีจะตายไป ดีกว่าไม่มีใครที่จะให้เรา "รัก" สักคน
เฝ้ามองดูเขา ให้กำลังใจเขายามที่เขาไม่มีใคร แต่ถ้าเขามีใครแล้ว ก็ถอยห่างออกมา ความรู้สึก
รักแบบนี้จะไม่มีวันเกลียด ถึงจะน้อยใจบ้าง เสียใจบ้าง แต่จะคงอยู่ในใจเราอย่างสม่ำเสมอ
และทำให้เราเป็นสุขกว่าค่ะ ขอส่งกำลังใจมาให้อีกหนึ่งนะค่ะ โชคดีนะค่ะ

เจริญในธรรมค่ะ

:b41:

kritsadakorn

เสียใจด้วยนะครับ

ความสัมพันธ์ของคุณกับเขาคงไม่คลุมเครือแล้ว ตอนนี้ก็ถือว่าชัดเจนแล้วนะครับ
ว่าคุณกับเขาเลิกกันแล้วครับ
สถานะของคุณตอนนี้คืออกหักครับ

สิ่งที่ต้องทำต่อไปนี้ คือต้องทำใจนะครับ
ต้องคิดว่ามันจบแล้ว แก้ไม่ได้แล้ว ต่อให้ร้องห่มร้องไห้ ทรมานตัวเองยังไง
เขาก็ไม่กลับมาแล้วครับ

คุณตอนนี้ ต้องก้าวต่อไปข้างหน้าครับ
ขอให้พยายามอดทนผ่านจุดนี้ไปให้ได้นะครับ
และผมเชื่อว่า คุณสามารถผ่านไปได้แน่นอนครับ
เพราะความทุกข์ของคุณ เมื่อลองไปอ่านกระทู้ อื่นๆ ดูนะครับ
จะพบว่าคุณยังโชคดีกว่าคนอื่นๆ อีกเยอะครับ

คุณเพชร

kritsadakorn

ความสัมพันธ์ของคุณกับเขาคงไม่คลุมเครือแล้ว ตอนนี้ก็ถือว่าชัดเจนแล้วนะครับ
ว่าคุณกับเขาเลิกกันแล้วครับ
สถานะของคุณตอนนี้คืออกหักครับ

เห็นด้วยค่ะ ว่าเป็นคำตอบที่ชัดเจน อายุคุณถือว่ายังไม่เยอะ (เพราะไม่ยังเลข 3) เอาเวลาที่เหลือเปิดโลกกว้างดีกว่าค่ะ อย่าทุกข์กับอดีตจนต้องเสียเวลา เสียใจตอนนี้ดีกว่าเสียใจไปตลอดชีวิตนะค่ะ

เจริญในธรรมนะค่ะ

แม่ลูกสาม

คุณวางปัญหาไว้ก่อนนะค่ะแล้วคิดที่ละเรื่องว่าเราไม่ดีตรงไหน เขาไม่ดีตรงไหน จดไว้เลยค่ะแล้วค่อยตัดใจทีละเรื่องพยายามทำใจให้ได้นะค่ะทุกอย่างมีการเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาค่ะคุณบอกว่าคุณยากให้เขากลับมาเป็นเพื่อนก็ได้....แต่ถ้าเขาไม่กลับมาละคุณจะอยู่ด้วยตัวคุณเองได้ไหม..คำตอบอยู่ที่ตัวคุณเองค่ะ...ใจเย็นๆนะค่ะ...ไม่อยากบอกว่าตอนนี้คุณเป็นอาการคนอกหักแล้วค่ะแต่อกหักดีกว่ารักไม่เป็น บางคนนะค่ะไม่มีแม้แต่แฟนด้วยซ้ำไปไม่มีเพื่อนคู่คิดเลยคุณยังโชคดีนะค่ะที่มีโอกาสได้อกหักนะค่ะ ...( เป็นกำลังใจให้นะค่ะอย่าคิดมากไปเลยปัญหามีไว้ให้แก้ค่ะ) :b48:

ปริตา

ขอบคุณทุกท่านมากๆค่ะ คำแนะนำที่ท่านได้แนะนำมาก็ช่วยให้คิดอะไรได้เยอะเหมือนกัน ของคุณ dd
หลังจากอ่านและทำความเข้าใจแล้วก็ทำให้คิดอะไรได้มากและไม่อยากดึงเขามาเป็นทุกข์ใจร่วมกับเราอีกแล้ว รวมถึงเรื่องที่จะบังคับจิตใจของเขานั้นก็เห็นว่าเป็นเรื่องจริงทีเดียว เพราะจิตใจของเรา เรายังบังคับไม่ได้เลย ทั้งที่เราไม่อยากคิดมาก ไม่อยากเสียใจอีก แต่เราก็ยังบังคับให้เป็นอย่างนั้นไม่ได้ แล้วเราจะไปบังคับใจใครได้ ตอนนี้ก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้วค่ะ ไม่ร้องไห้แล้ว และไม่คิดว่าอยากให้เขากลับคืนมาเหมือนเดิมแล้ว คิดว่าเราคงมีวาสนาต่อกันเพียงแค่นี้เอง ส่วนคำแนะนำของคุณ kritsadakorn เป็นความจริงที่ต้องยอมรับค่ะ ครั้งแรกที่อ่านก็รู้สึกกระทบใจเหมือนกันค่ะ เพราะใจเรายังไม่ยอมรับในข้อนี้ และยังสับสน มีความหวังอยู่ตลอดเวลา ทั้งที่ความจริงแล้ว คือเราหมดโอกาส หมดวาสนาต่อกันแล้ว
ทางที่เราจะทำได้ดีที่สุดก็คงจะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง คงจริงอย่างที่คุณ dd บอกแหละค่ะ เรารักตัวเองไม่เป็นจริงๆ มีแต่ความเห็นแก่ตัว อยากให้คนอื่นมารักแต่ตัวเอง ลืมมองคนอื่นไป ขอบคุณทุกท่านมากนะคะ โชคดีที่ได้เข้ามาในลานธรรมแห่งนี้ ถ้าคิดในแง่ดีการที่เกิดเรื่องนี้ขึ้น อาจทำให้เราค้นหาตัวเองเจอ
คิดทบทวนสิ่งต่างๆที่ผ่านมา ว่าเราทำอะไรไปบ้าง และพยายามพัฒนาปรับปรุงให้ดีขึ้น ไม่ใช่เพื่อเขาหรือเพื่อใครแต่เราทำเพื่อตัวเราเองค่ะ อย่างเช่นการสวดมนต์ ไหว้พระ เป็นต้น เมื่อก่อนคิดว่าตัวเองมีความสุขก็เลยไม่ค่อยนึกถึงการสวดมนต์ไหว้พระเท่าไหร่ค่ะ มีทำบุญบ้างตามสะดวก พอเกิดเรื่องทุกข์ใจก็เลยรู้สึกทุกข์มาก เพราะไม่เคยปฏิบัติ ไม่เคยศึกษาธรรมะ และโดยปกติเป็นคนใจร้อน เอาแต่ใจตัวเอง ไม่นิ่ง ไม่สงบ แถมเป็นคนคิดมาก ชอบปรุงแต่งจิตอีกตะหาก มีทุกข์นิดหน่อยก็เลยจิตตก กระวนกระวายจะเป็นจะตายเสียให้ได้ เหมือนคนบ้าค่ะ ต่อไปนี้จะเริ่มต้นใหม่ ไม่เป็นคนบ้าเหมือนที่ผ่านมาอีกแล้วค่ะ ขอขอบพระคุณทุกท่านอย่างสูงค่ะ

26071.จิตใจว้าวุ่นมากๆค่ะ

ผู้ใช้งานขณะนี้