เพิ่งเริ่มอ่านหนังสือเกี่ยวกับธรรมะค่ะ แล้วก็มีความสงสัยเกิดขึ้นมากมายเลย ยิ่งหาคำตอบยิ่งไม่เจอ อ่านเจอคำสอนของหลวงพ่อชา นับถือท่านเลยค่ะ ท่านอธิบายเกี่ยวกับความสงสัยไว้ ทำให้เราเข้าใจว่ามันทำให้เกิดทุกข์จริงๆ มันทำให้เราใช้พลังไปกับความคิดมากไป เพราะยึดติดกับเรื่องที่สงสัย แต่เราก็ยังดื้อนะ ยังสงสัยต่ออีก เฮ้อ..

- ถ้าเราไม่คิด เราก็ไม่ได้เรียนรู้ไม่ใช่หรอ
- หรือว่าเราจะเกิดปัญญาและเข้าใจธรรมะมากขึ้นต้องนั่งวิปัสสนากรรมฐานเท่านั้น
- หลายคนพูดถึงธรรมะ มองตามเป็นจริง แล้วอะไรล่ะที่เป็นความจริง อย่างถ้าเรามีเรื่องต้องตัดสินใจ แต่ละข้อก็มีทั้งข้อดีข้อเสีย เราต้องคิดยังไง ถ้าบอกว่าปล่อยใจให้ว่าง ปล่อยวาง มันหมายถึงอะไรกันแน่ ไม่ต้องคิดอะไรเลยงั้นหรอ หรือไม่คิดปัญญาจะเกิดเอง
- แล้วคำที่ว่าให้มองสิ่งต่างๆเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไปอีก เราพยายามทำนะ มีครั้งนึง เดินๆอยู่บนถนน คิดว่าถ้าเห็นคนถูกรถชนอย่างแรงต่อหน้า ควรจะคิดแบบไหน ควรจะมองว่ามันเป็นสิ่งที่เกิดดับของมันแบบนั้นเอง ก็ไม่ต้องทำอะไรเลยหรอ และเรื่องช่วยเหลือสังคมอีก พอช่วยไปปัญหาก็เกิดขึ้นอีก เกิดดับๆๆ แล้วเราควรจะคิดยังไงล่ะเนี่ย ควรจะทำอะไร ให้ปล่อยวาง ให้คิดเรื่องเกิดดับ แบบไหนกันแน่
- แล้วความอยากอีกล่ะ ถ้ามันเป็นต้นเหตุของความทุกข์ เราควรจัดการกับมันยังไงดี เช่น อยากปฏิบัติธรรม อยากเรียนรู้ธรรมะ พยายามแสวงหาสถานที่ เวลา อาจารย์ แต่ก็ติดภารกิจด้านชีวิตทางโลก ปัญหามากมายก็ผุดมาอีก
- เราไม่เข้าใจเลย มันเหมือนว่าหลักธรรมที่เรียนมา มันเอามาใช้จริงไม่ได้ เป็นแค่ทฤษฎีเท่านั้น
- สุดท้ายคือ ต้องปฏิบัติถึงจะรู้เองเท่านั้นใช่ไหม แล้วถ้าปฏิบัติแล้วรู้จริงได้จริงๆ แล้วมันจะดับไปไหม สิ่งที่รู้ก็จะดับไปใช่ไหม แล้วจะรู้ไปทำไม
จริงๆแล้ว อะไรคือสิ่งที่เราต้องทำกันแน่เนี่ย?

เราสงสัยมากมายจริงๆ โง่เขลาอยู่ใช่เลย ต้องการมุมมองของผู้ที่รู้ ที่จะแนะนำให้เกิดประโยชน์ได้ ช่วยชี้แนะด้วยค่ะ