สามาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุมาเกือบ 3 เดือนแล้ว ตั้งแต่ที่เค้าเสียชีวิต เรากินมังสวิรัติเพื่ออุทิศส่วนกุศลให้เค้า สวดมนต์ กรวดน้ำ ทำสมาธิ ทำทุกอย่างแล้ว แต่ใจยังไม่สงบเลย ร้องไห้ทุกวัน บางครั้งนั่งสมาธิก็น้ำตาไหลออกมา บางครั้งร้องไห้ไปด้วยสวดมนต์ไปด้วย ... ทำอย่างไรดี ... อยากนั่งสมาธิให้จิตสงบ พยายามกำหนดลมหายใจเข้าออกแล้ว พิจารณาความตาย ความพลัดพรากจากสิ่งที่รักแล้ว มันไม่สงบเลย ใครมีวิธีช่วยด้วยค่ะ หัวใจบอบช้ำเหลือเกิน เหมือนมันจะหมดแรง อยากจะกลับมาเป็นคนเข้มแข็งอีกครั้งเพื่อต่อสู้ชีวิต เพื่อลูกน้อยที่ต้องดูแล แต่ทำใจยากจริงๆ ทุกวันนี้บางครั้งก็จะไปพบร่างทรง เพื่อให้ใจสบายขึ้น อย่างน้อยก็รู้ว่าเค้าอยู่ในภพภูมิที่ดีแล้ว แต่ก็ยังคิดถึงเค้าตลอดเวลา...

ขอแสดงความเสียใจด้วยน่ะค่ะ เขาเพิ่งเสียชีวิตได้ไม่นาน ธรรมดาที่ยังทำใจไม่ได้ คุณก็ต้องผ่านช่วงนี้ไปให้ได้ ให้คิดเสียว่าเราจะรักใครหรือไม่รักใครก็ตามสักวันหนึ่งก็ต้องตายจากกันอย่างแน่นอน เกิด แก่ เจ็บ และตาย จะเป็นอยู่อย่างนี้ ไม่ว่าคนนั้นเราจะรักเขาหรือไม่รักก็ตาม ไม่มีใครเว้นได้
แม้แต่พระพุทธองค์ก็ยังเว้นไม่ได้ เจ้าฟ้า มหากษัตริย์ ไม่เว้นทั้งนั้น มันเป้นอยู่อย่างนั้น
ให้คิดว่าสามีคุณ เขาได้เดินทางล่วงหน้าไปก่อนแล้ว วันหนึ่งคุณก็จะตามไปอย่างแน่นอน
คิดอย่างนี้ดีไหมค่ะ และหากว่าสามีคุณรับรู้ได้ เขาคงไม่อยากให้คุณจมอยู่กับความเศร้าหมอง เขาคงอยากให้คุณมีความสุขกับลูก เขาคงไม่อยากเป็นเหตุให้คุณทุกข์ พยามยามทำใจน่ะค่ะ ถึงแม้ว่าจะยาก
ถือศีล 5 นั่งสมาธิ แผ่กุศลไปให้ ถวายสังฆทาน โดยถวายพระพุทธรูป ผ้าไตรน่ะค่ะ หรือคุณอาจจัดอาหารไปเลี้ยงเพล พระที่วัด เป็นสังฆทาน อาหารที่จัดถวายะพระนั้นอย่าทุบไข่แม้กระทั่ง 1 ฟอง หมายถึงไม่ฆ่าสัตว์เพื่อไปถวายพระ แต่อาจเป็นเนื้อสัตว์ที่เขาทำไว้แล้วที่ไม่ได้เจาะจงขายให้เรา เช่นหมูที่เขาหั่นไว้ ปลาที่ตายแล้ว
เขาจะได้รับกุศลนั้นอย่างแน่นอนค่ะ

สำหรับผู้มีทุกข์มาก ครับ

ลองอ่านเรื่องนางปฏาจาราซิครับ ความทุกข์จะได้บรรเทาลงครับ

ลองดูทุกข์ของนางกับของเราใครหนักหนาสาหัสกว่ากันครับ

http://www.84000.org/tipitaka/attha/att ... &i=18&p=12

สู้ครับ ต้องสู้ครับ

กาลเวลาจะเยียวยาคุณเองค่ะ เข้าหาธรรมะเยอะๆนะคะ

ตามหลักจิตวิทยา ความโศกเศร้าจะหายไปภายใน 6 เดือนจ๊ะ

7 เดือนยังเหมือนเดิมเลยค่ะ
พอกราบพระเรียบร้อย
หลับตาเริ่มภาวนา
น้ำตาก็ค่อยๆ รินลงมาเลย
หยิบผ้าเช็ดหน้าแทบไม่ทัน

....................................

วันนี้ก็ไปปฏิบัติจิตภาวนาที่กุฏิหลวงปู่มาค่ะ
ต้องพยายามต่อไปนะคะ
หมั่นทำบุญ รักษาศีล ปฏิบัติธรรม
สักวันต้องสำเร็จค่ะ....(ดิฉันเชื่อว่าอย่างนั้นเช่นกัน)

............................................

เข้ามาที่ลานแห่งนี้ มีเรื่องราวให้อ่านให้ศึกษาเยอะแยะมากมายค่ะ
ทำให้รู้ว่ามีคนที่เขาทุกข์เหมือนเรา ทุกข์ยิ่งกว่าเรา มากๆๆๆๆๆๆๆๆ
พยายามเข้าใจชีวิตให้ได้นะคะ
ดิฉันจะมองคนที่เขาทุกข์ยากมากกว่าเรา
ปลอบใจตัวเองทุกวันว่าแค่นี้มันน้อยกว่าใครเขาเยอะ

................

ทุกข์เพราะจากเป็นมาไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้ว
ไม่เคยเข็ดสักที
คราวนี้ทุกข์เพราะจากแบบไม่มีวันหวนกลับ
ได้พบทุกข์ จึงได้เห็นธรรม
ดิฉันตั้งใจหันเข้าพึ่งธรรมะเพื่อดับทุกข์
ศึกษาแล้วก็พอจะรู้และเข้าใจ
แต่...ยากจะทำใจ
ไม่เกิดกับใครก็ไม่มีวันรู้หรอก

......................

เป็นกำลังใจให้นะคะ
คุณมาถูกที่แ้ล้ว
ณ แห่งนี้มีธรรมะ และกัลยาณมิตร
หากัลยาณมิตรคุยปรับทุกข์และหาวิธีเพื่อคลายหรือพ้นทุกข์

.......................

สิ่งที่คุณได้ปฏิบัติทั้งหมดนับว่าถูกต้องแ้ล้วค่ะ
อย่าใจร้อน คาดหวังว่าจะพ้นทุกข์ได้ฉับพลันทันใด
ลองสังเกตดูนะคะว่าเราไม่ได้ทุกข์อยู่ตลอด 24 ชม.หรอก
ดิฉันก็จำได้ไม่ลืมว่าช่วง 3-4 เืดือนแรกที่จมอยู่กับความทุกข์และบ่อน้ำตาเป็นยังไง

ลองอ่าน ...รักร้อยทุกข์ร้อย...
viewtopic.php?f=7&t=23940

เราต่างเป็นเพื่อนร่วมทุกข์กันทุกคนค่ะ

เรื่องนี้ เกิดได้กับทุกคนในยามที่จะต้องพลัดพรากจากสิ่งหรือบุคคลผู้เป็นที่รัก
ความตายเป็นธรรมชาติ เป็นของเปิดเผย แต่ก็น้อยคนที่จะยอมรับได้ว่า สักวันหนึ่งจะถึงเวลาของเรา หรือเวลาที่ต้องจากกันกับคนอันเป็นที่รัก
แม้เรื่องอย่างนี้ในอดีตกาลนานมาแล้ว ก็เคยเกิดขึ้น... ปัจจุบันก็ยังเกิดอยู่ ...และต่อไปก็จะต้องเกิดขึ้นอีก... เป็นธรรมดา
ดังตัวอย่างของพระเจ้าปเสนทิโกศล ที่ท่านรักพระมเหสีที่ชื่อ พระนางมัลลิกาเทวีมาก นางได้ตายจากท่านไป ทำให้พระองค์ทรงโทมนัสยิ่งนัก กินแทบไม่ได้ นอนก็ไม่หลับ ทรงพระวรกายผ่ายผอมเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ในที่สุดวันหนึ่งก็เสด็จมาเฝ้าสมเด็จพระผู้มีพระภาค พระพุทธองค์ท่านทรงทราบเรื่องดี จึงตรัสเรื่อง ฐานะ 5 ประการ ที่ใครๆไม่พึงได้...
ฐานะ 5 ประการที่บุคคลไม่พึงได้ นั้น เป็นไฉน?
1. ขอให้สิ่งที่มีความแก่เป็นธรรมดา (ของเรา) จงอย่าได้แก่
2. ขอให้สิ่งที่มีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา (ของเรา) จงอย่าได้เจ็บไข้
3. ขอให้สิ่งที่มีความตายเป็นธรรมดา (ของเรา) อย่าได้ตาย
4. ขอให้สิ่งที่มีความฉิบหายเป็นธรรมดา​(ของเรา) จงอย่าได้ฉิบหาย
5. ขอให้สิ่งที่มีความสิ้นไปเป็นธรรมดา (ของเรา) จงอย่าได้สิ้นไป

ปุถุชนผู้ไม่ได้สดับ ถูกลูกศรคือความโศกที่มีพิษแทงเข้าแล้ว ย่อมทำตนให้เดือดร้อน...เดือดร้อนอย่างไร? เดือดร้อนเพราะความเศร้าโศกเสียใจนั่นเอง...ดังนั้น พระองค์จึงทรงแสดงต่อพระเจ้าปเสนทิโกศลว่า

"ประโยชน์ แม้เล็กน้อยในโลกนี้ อันใครๆย่อมไม่ได้เพราะการเศร้าโศก เพราะการคร่ำครวญ..พวกอมิตร ทราบว่า เขาเศร้าโศก เขาเป็นทุกข์...ย่อมดีใจ ก็คราวใด บัณฑิตผู้พิจารณาเนื้อความ ไม่หวั่นไหวในอันตรายทั้งหมด คราวนั้น พวกอมิตรย่อมเห็นหน้าอันไม่ผิดปกติของบัณฑิตนั้น ยิ้มแย้มตามเคย ...อมิตรย่อมเป็นทุกข์
บัณฑิตพึงได้ประโยชน์ในที่ใดๆ ด้วยประการใดๆ เพราะการสรรเสริญ เพราะความรู้ เพราะกล่าวคำสุภาษิต เพราะการบำเพ็ญทาน หรือเพราะประเพณีของตน..ก็พึงบากบั่นในที่นั้นๆ
ถ้าพึงทราบว่า ความต้องการอย่างนี้ อันเราหรือผู้อื่นไม่พึงได้ไซร้ จากความเศร้าโศก ก็ไม่ควรเศร้าโศก ควรตั้งใจทำงานโดยเด็ดขาดว่า บัดนี้ เราทำอะไรอยู่ ดังนี้" (คำสอนของพระพุทธองค์จาก ฐานสูตร)
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/r.php?B=22&A=1232&w=%B0%D2%B9%CA%D9%B5%C3

อนึ่ง การโศกเศร้าคร่ำครวญอย่างต่อเนื่องยาวนาน ยังเป็นความเสียหายแก่ตนเองอย่างมากมายเพราะจิตเป็นอกุศล จึงพึงพิจารณาให้เห็นโทษของอกุศล ว่านำมาแต่ทุกข์และโทษ แม้เราเองก็อาจตายได้เช่นเดียวกับสามี เพราะทุกชีวิตมีสิทธิ์เสมอภาคกันคือต้องตายในวันหนึ่ง หากเราตายเมื่อจิตเต็มไปด้วยโทมนัสเช่นนี้ ทุคติย่อมพึงหวังได้ เวลานี้สิ่งที่ควรใส่ใจคือคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ทำอย่างไรเราและลูกจะอยู่กันได้อย่างปรกติต่อไป เอาเวลาที่เสียใจเศร้าโศกไปทำประโยชน์อันเหมาะควรดังที่ทำอยู่คือการเจริญกุศลให้ต่อเนื่อง จิตใจย่อมมีกำลังเข้มแข็งขึ้นครับ

ขอให้พ้นทุกข์หมดโศกไวๆครับ

เสียใจด้วยครับสำหรับการสูญเสีย

อีกไม่นานกาลเวลาคงจะทำให้ค่อย ๆ ลืมไปเองครับ

ขอเป็นกำลังใจอีกหนึ่งแรงใจครับ

ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ คุณ zazapotter

กุหลาบสีชาเองก็เคยผ่านประสบการณ์
ของการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักอย่างกระทันหันมาแล้วเช่นกัน

จึงเข้าใจความรู้สึกนี้ดี...ค่ะ

อย่างไรก็ตาม....อยากบอกเพียงว่า..
ไม่มีอะไรดีไปกว่า
การทำใจยอมรับกับความเป็นจริงที่เกิดขึ้นให้ได้อย่างรวดเร็วเท่านั้น

เพราะไม่มีใครเลยในโลกนี้ที่จะไม่เคยสูญเสีย
หรือพลัดพรากจากของรัก

ไม่จากเป็น เราก็ต้องจากตายกัน...เสมอ
เป็นสัจจธรรม...ที่ทุกคนต้องพบเจอ

ทุกสิ่งเกิดขึ้นมาเพื่อให้เราเรียนรู้...เท่านั้น
ชีวิตเรายังคงต้องสู้ ยังต้องดำเนินต่อไป

ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ



โศกเศร้าจาก...การสูญเสีย
viewtopic.php?f=19&t=24769

ขอแสดงความเสียใจด้วยครับคุณzazapotterเราหัวอกเดียวกันผมก็พึ่งพบกับการพรัดพรากเหมือนกัน
ถ้าผมไม่รู้ธรรมมาก่อนคงไม่ใด้นั่งอยู่ตรงนี้ ตอนนี้ก็มีแต่คำว่า "อโหสิกรรม"

ขอแสดงความเสียใจและขอเป็นกำลังใจให้เหล่ากัลยาณมิตร

มรณะ ธัมโมหิ มรณัง อะนะ ติโต
เรามีความตายเป็นธรรมดาเราจะล่วงพ้นความตายไปไม่ได้

เราจักต้องถึงความพลัดพรากจากของรักของชอบใจไปทั้งสิ้น

ผู้ถึงธรรม ไม่เศร้าโศกถึงสิ่งที่ล่วงมาแล้ว
ไม่ฝันเพ้อถึงสิ่งที่ยังไม่มาถึง
ดำรงอยู่ด้วยสิ่งที่เป็นปัจจุบัน ฉะนั้นผิวพรรณจึงผ่องใส

เมื่อสามีล่วงลับไปแล้ว ทำบุญอุทิศให้ท่าน หมั่นเข้าวัดฟังธรรม
หาหนังสือธรรมะมาอ่าน หรือหากัลยาณมิตรเพื่อปรับทุกข์ผูกมิตรกัน

ขอกราบอนุโมทนาบุญ สาธุ.....

เวลาทำสมาธิ ลองพิจารณาถึงตัวเราเองซิ ว่าวันหนึ่งเราก็ต้องตายเหมือนกัน และถ้าเราตาย มีสิ่งใดที่น่าจะทำแต่ยังไม่ได้ทำ ตั้งงานศพไปแล้ว เราจะไปที่ไหน ลองพิจารณาว่า กุศล-อกุศลที่เรามีในชีวิต สิ่งใดมากกว่ากัน ถ้ากุศลมากกว่า คงพอหวังได้ว่า จะไปในชั้นสุคติ... เขาเรียก มรณานุสติ ใช่ป่ะ

คือถ้าเราคิดแต่คนที่จากไป จิตเราก็จะปรุงแต่งไปต่างๆ นานาๆ เร็วกว่าวัยอันควรบ้าง ถ้าเขาอยู่เราคงไปเที่ยวด้วยกัน อย่างนั้นอย่างนี้... โดยลืมคิดไปว่า

กัมมุนา วัตตะตีโลโก... เขาย่อมมี และเป็นไปตามกรรม

ขออนุโมทนา และขอบพระคุณค่ะ
ตั้งแต่เข้ามาที่นี่ ดิฉันไม่เคยโพสต์เรื่องส่วนตัวให้ใครอ่าน
เนื่องเพราะไม่สะดวก และไม่ต้องการคำปลอบใจ
............
ในชีวิตน้อยครั้งที่จะร้องไห้ให้ใครต่อใครเห็นค่ะ
ถนัดเงียบๆ คนเดียวมากกว่า (แต่ก็ไม่ซึมเศร้า หรือ เก็บกด)
และก็มีวิธีดับทุกข์ตามที่เล่า คือมองคนที่เขาทุกข์มากกว่าเรา
และหันเข้าหาธรรมะ

การจากครั้งล่าสุดมีอิทธิพลต่อชีวิตมาก
3 เดือนแรก แทบไม่ได้ทำงานเลยค่ะ
จมอยู่ในทะเลน้ำตาจริงๆ
ก็พร่ำบอกตัวเองตั้งแต่วันแรกเลย
ว่า...ทุกข์ซะให้มันพอ
ต่อไปนี้จะไม่ขอทุกข์เพื่อใครอีกแล้ว
...ได้อธิษฐานจิตแล้วว่าต่อจากนี้ไป
ขออย่ามีใครมาให้รักอีก ไม่ว่าจะเป็นรักแบบไหน
ก็ลองดูสักตั้ง เฝ้าสังเกตตัวเอง
จนวันนี้...ความตั้งใจก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง
คือได้เรียนรู้ด้วยตัวเองว่า
ความรักมักมาพร้อมๆ กับความสุข และความทุกข์
ทุกข์เพราะไม่ได้ดังดังใจ ทุกข์เพราะการจากพราก
.................
บอร์ด ความรัก ผูกพัน พลัดพรากนี่
เป็นบอร์ดที่ดิฉันเข้ามาทีหลังสุด
และไม่ค่อยโพสต์อะไรบ่อยนัก
....................
เห็นแต่ความทุกข์ค่ะ
ดิฉันกำัลังมองหาหนทางดับทุกข์
และกำลังปฏิับัติเพื่อไปให้ถึงสักวัน

คุณเจ้าของกระทู้คะ
หากแวะมาบ่อยๆ จะเห็นว่าที่นี่มีกัลยาณมิตรมากมายหลายท่าน
แต่ละท่านล้วนมีภูมิความรู้ และประสบการณ์
แม้จะไม่เคยรู้จักกัน แต่ก็พร้อมจะช่วยเหลือแนะนำ
อย่างน้อยที่สุดคือคำปลอบใจที่ประมาณค่าไม่ได้

ไม่เพียงแต่สามีจะเป็นบุคคลอันเป็นที่รักสำหรับคุณ
แต่คุณเองก็เป็นที่รักของเขาด้วย
ถ้าเขากำลังมองคุณอยู่ เขาคงไม่อยากให้คุณเศร้า
คุณยังมีลูกซึ่งเป็นที่รักของคุณทั้งคู่ และเป็นตัวแทนของสามี
ค่อยๆ ปรับเปลี่ยนความรู้สึกนะคะ มองโลกในแง่บวกเข้าไว้
ท่องไว้ค่ะ เพื่อลูก ๆๆๆๆๆๆ

http://www.bloggang.com/viewdiary.php?i ... 4&gblog=94

ลองแวะไปที่บล็อกนี้นะคะ ดิฉันพบโดยบังเอิญ
เป็นอีก 1 ตัวอย่างวิธีที่ดิฉันเลือกทำให้กับคนที่รัก
หมั่นสร้างกุศลให้เป็นอาจิณกรรมทั้งของคุณและลูก
อานิสงส์สามารถส่งผลได้ทันที ทำให้เรามีความสุขขึ้นทันทีเลยค่ะ
เมื่อวานหลังจากกลับจากปฏิบัติจิตภาวนาก็แวะตลาดสดซื้อกบยักษ์มาปล่อยริมตลิ่งใกล้บ้าน
เห็นสายตาของพวกเขาที่มองขึ้นมาจากกะละมังแล้วสงสารจับใจ จึงตั้งใจจะทำให้ได้บ่อยๆ ทุกเดือน
มีเรื่องเล่าพร้อมรอยยิ้ม เคยซื้อเต่าไปปล่อยฝากชีวิตกับหลวงปู่ที่บริเวณกุฏิท่าน ปล่อยไปแล้ว
เต่าตัวหนึ่งเดินกลับมามองหน้าดิฉัน เหมือนจะบอกว่าขอบใจนะ แล้วอย่าลืมเอาผักบุ้งกลับมาฝากด้วยล่ะ (อันนี้คิดเองค่ะ )
วันหลังดิฉันจึงต้องซื้อเมล็ดผักบุ้งไปโปรยไว้ให้เขา
ดิฉันตั้งชื่อให้เต่าว่า อายุมั่น-ขวัญยืน และบุญมี-บุญมั่น
เห็นมั้ยคะ ดิฉันตะกายขึ้นจากทะเลน้ำตาได้แล้ว
แรกๆ ก็ยิ้มทั้งน้ำตาได้ ต่อมาก็หัวเราะทั้งน้ำตา
ตอนนี้หัวเราะสลับร้องไห้ได้ ( )
เป็นกันทุกคนแหละค่ะในโลกนี้น่ะ ยกเว้นอริยบุคคลท่านตัดได้หมดแล้ว

คุณ จขกท.ถ้าลูกโตแล้ว ก็หมั่นชวนกันไปทำบุญปล่อยชีวิตสัตว์บ่อยๆ นะคะ

ขอให้คุณรีบหาอุบายเพื่อปรับเปลี่ยนความรู้สึกเศร้าหมองนี้ให้เร็วที่่สุด
จะได้ดำเนินชีวิตประจำวันอย่างปกติโดยเร็ววันค่ะ
ขอเอาใจช่วย

การพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักที่พอใจก็เป็นทุกข์ดังพระศาสดากล่าวว่าการเกิดเป็นทุกข์ดังนั้นก่อนอื่นต้องกล่าวว่าเสียใจด้วยนะคะกับการสูญเสียของกัลญาณมิตรคะอย่างไรเสียสักวันเราก็จะต้องจากโลกนี้ไปเหมือนกันขอท่านกัลญาณมิตรพึงสร้างกุศลให้ถึงพร้อมเถิด สาธุ