ตอนนี้เอาใจไปยึดติดกับคนๆ หนึ่งที่เขาจากไป
ทุกวันนี้มีแต่ทุกข์ใจ เพื่อนก็แทบจะไม่มี วันๆ ฟุ้งมากค่ะ
มีวิธีให้เราอยู่กับตัวเองแบบมีความสุขที่ไม่ต้องพึ่งพาใครหรือเปล่าค่ะ

เป็นเรื่องปกติธรรมดาของคนมีเลือดเนื้อค่ะ เสียใจ ฟูมฟายเป็นเรื่องธรรมดา ขึ้นอยู่กับว่าเราจะปล่อยให้ตัวเองอยู่กับมันนานเท่าไหร่ ถ้าเราอยากหาย อยากดีขึ้น ต้องออกมาจากตรงนั้นค่ะ ถ้าคุณรู้สึกว่าเหนื่อยแล้วกับการนั่งร้องไห้ คุณต้องปฏิวัติพฤติกรรมตัวเอง เช่น ไม่อยู่ในที่เดิมๆที่เคยไป ไม่ทำอะไรเดิมๆที่เคยทำ ลองหาอะไรเรียน เช่น ภาษา ทำอาหาร อาจจะได้พบปะผู้คนมาขึ้น หันหาเพื่อน กินข้าวกับเพื่อน พี่ น้อง ที่สำคัญ พ่อแม่รักเราที่สุด หันไปหาท่านคุณจะได้ความอบอุ่นกลับมาอย่างเต็มอิ่มแน่นอนค่ะ ถ้าคนนั้นเค้าไม่รักเราแล้ววันนี้ มันก้อไม่มีประโยชน์กับอดีตเก่าๆจริงมั้ยคะ วันหน้าเป็นไงไม่รู้ รักตัวเอง ทำตัวเองให้มีความสุข มีคุณค่าดีกว่าค่ะ

ทุกข์ทางใจลักษณะนี้ต้องใช้เวลาเป็นตัวช่วยรักษา คือ รักษาเป็นครั้งเป็นคราวไป เปลี่ยนๆ บรรยากาศ
หันหาวงสนทนากับเพื่อนๆ อย่าง คห.บนแนะบ้างก็ได้



กายมีอาหารเป็นที่พึง ใจก็ต้องพึ่งอาหาร
ทางกายใช้อาหารหยาบ เราก็ต้องมีอาชีพมีงานทำเพื่อให้ได้เงินสำหรับซื้อหาอาหารเลี้ยงปากท้องตนและครอบครัว ดูแลชีวิตให้มีความสะดวกสบายตามสมควร อย่างที่รู้ๆกันอยู่
ส่วนนี้เรามีหรือยัง หากมีแล้วก็พึ่งตนเองได้ไม่ต้องขอใครกิน

ที่พึ่งทางใจหรืออาหารใจขอใครไม่ได้ หวังพึ่งใครก็ไม่ได้ ใครๆก็ขาด เพราะเป็นสิ่งที่ยาก
แต่มิใช่ยากเกินสติปัญญามนุษย์นะครับ เพราะพระพุทธเจ้าและสาวกก็เป็นมนุษย์อย่างเราๆท่านๆนี่เอง
มันยากเพราะต้องใช้วิริยะอุตสาหะมากกว่าปกติธรรมดา


เบื้องต้นจะแนะนำวิธีหยาบๆ พื้นๆให้ก่อน โดยไม่เสียงานเสียการที่ทำ กล่าวคือ เอางานที่ทำนั่นแหละ
เป็นอาหารของจิต เราจะหยิบ-วางอะไรแต่ละอย่างๆ ตั้งสติให้ความรู้สึกอยู่กับสิ่งที่ทำในขณะนั้นทุกๆขณะไป เรียกว่าผูกจิตไว้กับงาน

ส่วนตอนเข้านอนหากยังหวนนึกถึงอดีต ยังจมแช่อยู่กับเรื่องเก่าๆ ใช้อุบายนับเลขเอา
นับจาก 1-100 จาก 100-1 นับเพลินๆไป จนหลับ

ให้จิตมีงานทำ ไม่ให้คิดเตลิดถึงอดีต-สิ่งที่ยังไม่มาไม่มี เมื่อจิตเสพอารมณ์นั้นจนชิน
ได้กินอาหารที่เป็นปัจจุบันอย่างนั้นบ่อยๆ ก็จะไม่แสวงหาอาหารที่อื่นมาเสพ ก็จะมีความสุข

ขอบอกว่าพึงใช้ความอดทนทำ ๆ มิใช่ทำแค่วันสองวัน ไม่เห็นผลแล้วเลิกไม่ใช่นะครับ

ศึกษาวิธีใช้งานฝึกจิต ทำสมาธิลิงค์นี้ครับ

viewtopic.php?f=2&t=20241

ตนต้องเปนที่พึ่งแห่งตนให้ได้ก่อนนะครับ ต้องเข้าใจตัวเองก่อนแล้วค่อยเข้าใจคนอื่น
โดยศึกษาจาก 2 ลิ้งค์นี้ประกอบ http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=7&t=19654
และ http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=7&t=20078

วิธีที่ทำให้จิตใจสงบสบาย มีด้วยกันหลายวิธีครับ

ธรรมชาติของจิตใจเมื่อมันไปมีความผูกพันธ์กับสิ่งใด มันย่อมจะยึดติดว่าเป็นตัวกูของกูตลอดเวลา ทำให้เกิดเป็นความทุกข์ ในการรักษามันไว้และเวลาทีต้องสูญเสียสิ่งที่ใจเรายึดติดเอาไว้ ตัวเขาไม่ได้เป็นของเราจริง ที่เป็นของเราเพราะใจเรายึดเอาเองว่าเป็นของเรา ไม่ว่าตัวเราหรือตัวเขาเมื่อเกิดมาก็ต้องดับไปเหมือนกัน ไหนล่ะตัวตนของเราของของเขา คุณลองไม่มีมีเขาในจิตใจของคุณแล้วใช้สติสำรวจดูใจคุณสิว่ายังทุกข์อยู่ไหม เปรียบเทียบดูนะครับเวลาที่มีเขาในใจกับไม่มีเขาในใจ คุณจะเลือกแบบไหนตัวคุณเองเป็นคนเลือกครับ ขอเป็นกำลังใจให้นะครับผม

เริ่มแรกคุณอาจพยายามหางานให้ตนเองทำมากๆ เพื่อจะได้ไม่ฟุ้ง เมื่อคนเราทำงานหนักจิตจะจดจ่อในเรื่องของงาน หรืออาจนั่งสมาธิเพราะจะได้ดูใจของตนเอง รู้ทันจิตของตนเอง เมื่อนั้นคุณจะยึดพึ่งพาตนเองเปแนหลักแทนที่จะพึ่งคนอื่นค่ะ

วิริเยนะ ทุกขะมัจเจติ
"คนจะล่วงพ้นจากความทุกข์ได้ เพราะความเพียร"
ขยัน และเพียรพยายามทำสิ่งที่ดี ให้สำเร็จ
ไม่สร้าง ความท้อแท้ และท้อถอย ให้เกิดในตน
ความสำเร็จก็จะเกิดมี แก่ทุกท่าน ตามพระพุทธภาษิตข้างบนครับพระพุทธองค์ทรงสอนให้เรา
ปราบ "มาร" ที่มีอยู่ในตัวเรา "ด้วยความเพียร"ครับ

เข้าใจความรู้สึกนี้ดีค่ะ เพราะดิฉันก็เคยผ่านมันมาแล้วค่ะ
เวลา และเวลาค่ะ ช่วยเราได้มากที่สุด หากิจกรรมทำนะคะ อย่าปล่อยให้ตัวเองว่าง
ไปเรียนภาษา หรือเรียนว่ายน้ำก็ได้ค่ะ เหมือนกับเป็นการเปิดโอกาสให้เราพบสังคมใหม่ๆ
ถ้าเรามั่นใจว่าตัวเองเป็นคนดี คิดดี ทำดี ดิฉันเชื่อว่าคุณจะต้องได้เจอคนที่ดี ๆนะคะ ขอแค่อย่าท้อในการทำดี อย่างน้อยคุณก็ไม่ได้โดดเดี่ยวนะคะ เพื่อนๆร่วมหัวอกเดียวกันกับคุณเยอะเลยนะ
ปล่อยวางมันลงบ้างนะคะ จะได้ไม่ต้องเหนื่อยทุกข์ใจ
เป็นกำลังใจให้นะคะ

ต้องไม่อยู่เงียบๆ คนเดียวค่ะ

ต้องเบนความสนใจของตัวเอง เช่น เปลี่ยนสถานที่ เปลี่ยนสิ่งที่เคยทำในอดีตกับเขาคนนั้น

นอกเสียจากว่า จิตใต้สำนึกของคุณเองจะไม่อยากลืมเขา ก็ปล่อยให้คิดไปพร้อมๆ กับบอกตัวเอง
ว่าใ้ห้ยอมรับความจริง ...มันผ่านไปแล้ว
และสังเกตความเป็นไปของตัวเองว่าคุณไม่ได้คิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลาหรอก

ลองดูค่ะ

ไหว้พระสวดมนต์ ถือศีลภาวนามั้ยคะ
ศึกษาธรรมะนี่ช่วยได้เยอะค่ะ
คุณจะเข้าใจชีวิตมากขึ้น
โดยเฉพาะคำว่า...ปล่อยวาง...

เป็นกำลังใจให้ครับ