เอ...เอ่...เอ้ กระทู้นี้คุยกันน่ารักดี

ท่านภามโภคีจะไม่เมตตาตอบคำถามดิฉันบ้างหรือคะ

ที่ปฏิบัติธรรมเพราะเหนื่อย เหนื่อยมาก อยากหยุดพัก

คือลาพักร้อน ในโลกียะธรรม

และลาออกถาวรเลย ในโลกุตระธรรม

แต่ใบลาอยู่ที่ไหน

หาไม่เจอ

แหม๋ก็นะ...อย่าเรียกท่านเลย มันดูมีสง่าอย่างไรไม่รู้ ใช้คำว่าเมตตาอีก
ผมไม่ได้ทรงคุณวุฒิขนาดนั้นเลย

ผมยังอ่อนต่อธัมมวินัยมากครับ แต่ถ้าจะให้ตอบ ก็คงต้องอ้างเอาเหตุผลที่
พระพุทธองค์ทรงแสดงธรรมมาตอบ ซักตัวอย่างหนึ่ง และคงแขวน คห ผมไว้หน่อย
ตามที่ยกมาบอกได้ดีว่า ผู้ที่วางหลักการปฏิบัติต้องการให้เป็นไปในแบบไหน ลองดูครับ

พบข้อความนี้ใน ม.มูล.พระสุตันตปิฎก

ฯลฯ เมื่อพวกภิกษุปัญจวัคคีย์กล่าวอย่างนี้แล้ว
เราจึงได้กล่าวว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ตถาคตมิได้เป็นคนมักมาก มิได้
คลายความเพียร เวียนนาเพื่อความเป็นผู้มักมาก ตถาคตได้เป็นอรหันตสัมมา-
สัมพุทธะ พวกเธอจงเงี่ยโสตลงสดับ เราจะสอนอมฤตธรรมที่เราได้บรรลุ เราจะ
แสดงธรรม เมื่อพวกเธอปฏิบัติตามที่เราสอน ไม่นานนัก ก็จักกระทำให้แจ้ง
ซึ่งที่สุดพรหมจรรย์ อันเป็นคุณยอดเยี่ยม ที่กุลบุตรออกจากเรือนไม่มีเรือน
บวชโดยชอบ มุ่งหมาย ด้วยความรู้ยิ่งด้วยตนเองในปัจจุบัน เข้าถึงอยู่

ตรงที่ตัวแดงๆนั้น บอกได้ทันทีว่า เพื่ออะไร ทำไมพระพุทธเจ้าเราทรงเทศนาสั่งสอน
คำว่า เราจะสอนอมฤตธรรมที่เราได้บรรลุ ธรรมที่พระองค์บรรลุ
หมายถึงความหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวง คือวิธีกำจัดอาสวะนั่นเอง ไม่ว่าจะเรียกอะไร พูดคำไหน ถ้าเป็นวิธีกำจัด
อาสวะได้แล้ว พระองค์หมายถึงวิธีนั้น

เมื่อพวกเธอปฏิบัติตามที่เราสอน ไม่นานนัก ก็จักกระทำให้แจ้ง
ซึ่งที่สุดพรหมจรรย์
ตรงนี้บอกชัดมากว่า เมื่อปฏิบัติตาม(วิธีกำจัดอาสวะ)จะได้อะไร กล่าวคือได้ที่สุดพรหมจรรย์
คำว่าที่สุดพรหมจรรย์ก็คือการบรรลุถึงความหมดกิเลส หลุดพ้น ดับกิเลสได้สิ้นเชิง นิพพาน

เท่านี้ผมคิดว่าพอเพียงที่จะตอบได้ว่า จุดสุดท้ายจริงๆนั้นเพื่ออะไร

ในความเห็นผม มีผู้เข้าใจมากว่าเพื่อให้ทุกข์เบาบาง เพื่อสวรรค์ เพื่อไม่ไปอบาย
ตรงนี้จริงๆแล้วไม่ไช่จุดสุดท้าย เพราะต่อจากนั้นก็มีอีก เพราะยังไม่ดับสิ้นเชิง และการไปสวรรค์
มนุษย์ ไม่ลงอบาย ต่างๆเหล่านี้ เป็นแค่ผลพลอยได้ของการปฏิบัติธรรม ในเมื่อยังไม่ถึงจุดสุดท้าย
ก็จะประสพกับสภาวะเหล่านี้เป็นอานิสงส์ เหมือนกับคนจะไปอเมริกา เครื่องแวะที่ญี่ปุ่น ๒ ชั่วโมง
ก็ได้เห็นวิวทิวทัศน์ของบ้านเมืองญี่ปุ่นไปในตัว ไม่ได้ตั้งใจเลยว่าจะดูวิวญี่ปุ่น เหมือนจะไปภูเก็ต
แวะทานอาหารที่ประจวบ ก็ได้เห็นวิวทิวทัศน์ประจวบไปในตัว

คาดว่าจะลาสักกี่วันคะ




ทำไมอยากลาแปลก ๆ จังคะ
word ดูจะสร้างความสับสนงงงวยให้น้องจัง
แต่เห็นพี่บ่นว่า "หาใบลาออกไม่เจอ"
ถ้าพี่จะลาออกแบบถาวร ในโลกุตระธรรม
สงสัยที่พี่หาใบลาออกไม่เจอ
วันก่อนน้องว่าเห็นพี่แอบเอาอะไรไปเผา...ไม่ใช่ใบลาออกหรือคะ

ปฏิบัติธรรมเพื่อไม่ปฏิบัติไงล่ะ

เจอคำถามเด็ดๆเข้า

นายmesถึงกับอึ่งไปเลย





ที่เผา เป็นใบกงเต็กอาม่าสั่งเผาทุกวันซิวอิก

ขอบคุณทุกท่านมากนะคะ
ทุกความคิดเห็นมีประโยชน์มากคะ
มีความรู้สึกว่าการเดินทางสายนี้เดินได้
แต่การกระทำที่ขัดเกลากิเลสให้หมดไปนี้
ต้องใช้เวลาและความอดทนความเพียรมากเลยนะคะ

555 พี่ mes เบื่อเหรอ

อย่าไปไว้ใจตัวเอง

มันมาหลอกเราว่าให้หนีออกไปซะ มากระซิบกระซาบว่าให้เราหนีความเป็นจริง

เบื่อก็ช่างหัวความเบื่อไปเถอะครับคุณพี่
ดูซิมันจะเบื่อได้สักกี่น้ำ

เด๊่ยวคุณพลศักดิ์ตั้งกระทู้ขึ้นมา
ไอ้ตัวเบื่อที่มันมาประสานเสียงกันตะกี๊ มันก็สามัคคีกันหายหัวไปหมด
5555555555

"การหลุดพ้นอันไม่กลับกำเริบ"

คือ คำตอบสุดท้าย



จาก จูฬสาโรปมสูตร


http://larndham.net/cgi-bin/tread.pl?st ... yte=516109


พระพุทธองค์ทรงสอน ไม่ให้ยึดติด เพียงขั้นใดขั้นหนึ่งซึ่งยังมิใช่ที่สุดแห่งพรหมจรรย์ หรือ ความหลุดพ้นอันไม่กลับกำเริบ


ในพระสูตรนั้น
พระพุทธองค์ ทรง เปรียบนักบวชผู้แสวงหาแก่นไม้


โดยเปรียบ การที่นักบวชได้ ลาภ-สักการะ-ชื่อเสียงที่มี แล้วหลงถือว่าตนเหนือกว่าผู้อื่น กับ การเข้าใจผิดว่ากิ่งและใบไม้ เป็นแก่นไม้

โดยเปรียบ การเคร่งครัดในศีล แล้วพอใจเพียงแค่นั้น และยกตนข่มผู้อื่นด้วยศีลและวัตรนั้น กับ การเข้าใจผิดว่าสะเก็ดไม้ เป็นแก่นไม้

โดยเปรียบ การสำเร็จสมาธิ แล้วพอใจเพียงแค่นั้น และยกตนข่มผู้อื่นด้วยสมาธินั้น กับ การเข้าใจผิดว่าเปลือกไม้ เป็นแก่นไม้

โดยเปรียบ การได้ญานทัสนะ แล้วพอใจเพียงแค่นั้น และยกตนข่มผู้อื่นด้วยญาณทัสนะนั้น กับ การเข้าใจผิดว่ากะพี้ไม้ เป็นแก่นไม้

แต่ ต่อเมื่อใด ที่ นักบวชถึงซึ่ง"การหลุดพ้นอันไม่กลับกำเริบ"อีกนั้นต่างหาก จึงถือว่า เป็นแก่นไม้ที่แท้จริง



คุณ ยาย ก ณ เขาสวนหลวง รจนาเป็นกลอนไว้


......อันว่า"ศีล" บริสุทธิ์ ดุจเปลือกนอก

"สมาธิ" เปลือกในหลอก หลงสุขา

ขั้นกระพี้ มี"ญานะ ทัศนา"

สำคัญว่า เป็นแก่นใน หลายประการ


......อันแก่นใน คือ"วิมุติ" สุดสิ้นเชื้อ

ดับไม่เหลือ เหยื่อโลก โอฆสงสาร

สภาวะ ดับสนิท "พระนิพพาน"

ดอกบัวนั้น เบิกบาน อยู่ด้านใน


.....สุเมธะ อริโย ธรรมโอภาส

"อมตฐาตุ" ปรากฏ ธรรมสดใส

ธรรมอันยิ่ง สิ่งใหญ่หลวง เหนือดวงใจ

สว่างไสว บริสุทธิ์ วิมุติเอย ฯลฯ


ก. เขาสวนหลวง