หลังจากแต่งงานกันมาได้ 21 ปี
ผมก็ค้นพบวิธีใหม่ในการทำความรักให้สดใสมีชีวิตชีวาอยู่เสมอ
เพราะวันหนึ่งภรรยาผมบอกว่า ผมต้องออกเดทกับผู้หญิงคนหนึ่ง
มันเป็นไอเดียของเธอล้วนๆจริงๆนะ

"ฉันรู้ว่าคุณรักเธอ" ภรรยาผมพูด
"แต่ผมรักคุณนี่" ผมเถียง
"ฉันรู้ค่ะ แต่คุณก็รักเธอคนนี้เหมือนกัน"

ผู้หญิงคนนั้นที่ภรรยาผมอยากให้ไปหาคือ "แม่"ของผมเอง
ซึ่งเธอเป็นหม้ายและใช้ชีวิตเพียงลำพังกับสัตว์เลี้ยงมา 19 ปีแล้ว

เนื่องจากงานที่รัดตัว ทั้งเจ้านาย ลูกค้าที่ต้องรับผิดชอบ
และยังมีภรรยาและลูกๆที่ต้องดูแล ทำให้ผมไปเยี่ยมแม่เพียงบางครั้งบางคราวเท่านั้น
ผมตอบตกลงกับภรรยาและขอบคุณที่เธอได้ให้โอกาสเช่นนั้น

วันที่ผมโทรไปหาแม่เพื่อชวนท่านออกไปทานข้าวเย็นและดูหนัง
แม่ถามผมว่า "มีอะไรหรือ? ลูกสบายดีหรือเปล่า?"

แม่คิดว่าการที่ผมโทรมาหาอย่างกระทันหัน หมายความว่า "มีเรื่องไม่ค่อยดี
เกิดขึ้น" ผมตอบแม่ว่า "ไม่มีอะไรครับ ผมอยากคุยกับแม่ และคงจะดีมาก
ถ้าเราได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังสองคนแม่ลูกบ้าง ทานข้าวด้วยกัน
สักมื้อ ดูหนังด้วยกันสักเรื่อง"

แม่นิ่งคิดไปครู่หนึ่งแล้วตอบว่า "ได้สิจ๊ะ แม่ยินดีมากเลยจ๊ะ แล้วลูกมีเวลาว่าง
แล้วหรือจ๊ะ หยุดงานได้เหรอ?"

เย็นวันศุกร์หลังเลิกงาน ผมขับรถไปรับแม่ที่บ้าน ผมรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
เมื่อไปถึงบ้านแม่ ผมสังเกตได้ว่า แม่เองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน แม่สวมเสื้่อโค้ท
นั่งรอผมอยู่ที่บ้านเรียบร้อยแล้ว แม่ม้วนผมและสวมชุดที่แม่ใส่ในวันฉลอง
ครบรอบการแต่งงานครั้งสุดท้าย พลางยิ้มรับผมด้วยใบหน้าที่แจ่มใสราว
ทูตสวรรค์

แม่บอกเพื่อนๆว่า "จะออกไปเที่ยวกับลูกชาย" แม่พูดขณะที่กำลังก้าวขึ้นรถ
เพื่อนๆของแม่ต่างพากันประทับใจยกใหญ่

เราไปภัตตาคารที่ถึงแม้จะไม่หรูหรานัก แต่ก็ดีเยี่ยม บรรยากาศอบอุ่นสบายๆ
แม่ควงแขนผมราวกับว่าเป็นสตรีหมายเลขหนึ่ง
หลังจากที่นั่งเรียบร้อยแล้ว ผมต้องเป็นฝ่ายอ่านเมนูอาหาร เพราะแม่บอกว่า
"ตอนนี้สายตาของแม่อ่านได้แต่ตัวหนังสือใหญ่ๆเท่านั้น"

เมื่อผมอ่านเมนูอาหารไปได้เพียงครึ่งหนึ่ง จึงหยุดเว้นจังหวะเพื่อให้แม่เลือกรายการ
อาหาร ผมเงยหน้าขึ้น มองเห็นแม่กำลังจ้องมองดูผมอยู่ด้วยรอยยิ้มระลึกถึงความหลัง
แม่พูดเปรยขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า "ตอนที่ลูกยังเด็ก แม่ต้องเป็นคนอ่านเมนูให้ลูกฟังหลายรอบ"
ผมบอกแม่ว่า "งั้นตอนนี้ถึงเวลาจะผลัดเวรให้แม่นั่งฟังสบายๆบ้างแล้ว"

ในระหว่างมื้ออาหารนั้น เราคุยกันอย่างถูกคอ ไม่ใช่เรื่องราวพิเศษอะไร
เพียงแต่สลับกันถามเรื่องชีวิตของเรา เราคุยกันสนุกมากจนไปดูหนังไม่ทัน

เมื่อผมไปส่งแม่ที่บ้าน แม่พูดว่า"แล้วแม่จะออกไปเที่ยวกับลูกอีกนะ"
"แต่คราวนี้ลูกต้องยอมให้แม่เป็นเจ้าภาพนะจ๊ะ" "แน่นอนครับ" ผมตอบตกลง

"ดินเน่อร์เป็นอย่างไรบ้าง?" ภรรยาถามเมื่อผมกลับถึงบ้าน
"วิเศษมากๆ ดีเยี่ยมกว่าที่ผมคิดไว้มากเลย" ผมตอบ

อีกไม่กี่วันต่อมา แม่ผมเสียชีวิตด้วยอาการหัวใจวายเฉียบพลัน
มันเกิดขึ้นกระทันหันมากจนผมช่วยอะไรไม่ทันเลย

หลายวันต่อมา ผมได้รับจดหมายพร้อมใบเสร็จจากภัตตาคารที่ผม
กับแม่เคยไปมา มีโน๊ตเล็กๆแนบมาด้วยว่า
"แม่จ่ายค่าอาหารชุดนี้เรียบร้อยแล้ว แม่รู้อยู่แล้วว่าแม่คงไปอีกครั้งไม่ได้
แต่...แม่ก็จ่ายสำหรับสองคน คือสำหรับลูกกับภรรยา ลูกคงเดาไม่ถูกหรอกว่า
วันนั้นมีความหมายต่อแม่มากแค่ไหน รักลูกมากจ๊ะ"

ณ วินาทีนั้น ผมได้เข้าใจถึงความสำคัญของการกล่าวคำว่า "รัก"
ต่อคนที่เรารักในช่วงเวลาที่เขาต้องการมัน
ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าครอบครัวของคุณ จงให้เวลากับพวกเขาในเวลาที่พวกเขา
ต้องการคุณ เพราะสิ่งเหล่านี้ไม่อาจผลัดวันประกันพรุ่งได้

" คุณเตรียมอะไรไว้ให้กับผู้หญิงที่รักคุณมากที่สุดในโลกคนนั้น
ในวันแม่ที่จะถึงนี้แล้วหรือยัง?"


ได้รับข้อความเหล่านี้จากทางเมล์ค่ะ เห็นว่าน่าจะมีประโยชน์
เลยนำมาให้สมาชิกธรรมอ่านเล่นๆ เผื่อจะคิดอะไรออกค่ะ สาธุ สาธุ สาธุ

อ่านแล้วประทับใจมากค่ะ

คิดถึงแม่ขึ้นมาเลย

ขอบคุณมากมายคร้า
สำหรับเรื่องนี้

ขออนุโมทนาบุญด้วยนะค่ะ



เมื่อเห็นธรรมจิต... น้อมนึกถึง... พระคุณแม่
หากกตัญญู... ด้วยธรรมแท้... ย่อมผ่องใส
เป็นสมบัติ...จริงแท้... ติดตัวไป
ทุกภพไซร้... ให้พ้นทุกข์... สู่นิพพาน

พ่อแม่เป็นพระอรหันต์ของลูก

4Aขออนุโมทนาสาธุการค่ะ