ระหว่างที่เรากำลังเดินเล่นอยู่ในป่า เห็นคนที่คุณรัก(สมมติว่าเป็นพ่อแม่แล้วกัน)
กำลังถูกเสือไล่ต้อนจนมุมอยู่ คุณมีปืนอยู่กระบอกนึงพอดี คุณจะทำอย่างไร

1.ฆ่าเสือซะ พ่อแม่คุณก็รอด แต่คุณจะบาปเพราะไปฆ่าเสือตาย
2.ไม่ฆ่าเสือ คุณได้ไถ่ชีวิตของเสือที่หิวโหยให้อยู่รอดไปอีก 1 วัน แต่คุณก็จะบาปที่ปล่อยให้พ่อแม่ตาย

มีปืน..ก็ยิงไปที่เสือนะสิ

แต่ตั้งใจว่า..ยิงให้มันตกใจ..หรือ..ให้มันเจ็บ ๆ..จนผละหนีไป.

ยิงเสือซิ ไม่เห็นต้องคิดมากอะไร...

ง่ายมาก ไม่ต้องคิดเลย
ยิงเสือแน่นอน อะไรจะสำคัญกว่ารักษาชีวิตพ่อแม่
ไม่บาปแน่นอน เพราะยิงปืนไม่เป็น ยังไงก็ไม่มีทาง
ถูกเสือ เราก็ไม่บาปเพราะไม่มีเจตนาทำร้ายเสือ
และได้บุญแน่นอนเพราะมีจิตเป็นกุศลต้องการรักษา
ชีวิตพ่อแม่

ถูกต้อง... ไม่จำเป็นว่าจะต้องฆ่าเสมอไป...

เราต้องเลือกบุพการีเราไว้ก่อนอยู่แล้วนะ... ถ้ามองตามความเป็นจริง คงไม่มีใครอยากเห็นพ่อแม่ถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตาหรอก

แต่ถ้ามีเหตุสุดวิสัยจริงๆ... ก็คิดเอาเองแล้วกันว่าฆ่าเสือกับปล่อยพ่อแม่ให้เสือกินทั้งๆที่เห็นอยู่เต็มตา และมีอาวุธพร้อมช่วยเหลือ ไม่ได้อับจนหนทางอะไร... ชั่งน้ำหนักดูก็คงรู้ว่าอันไหนจะบาปมหันต์มากกว่ากัน

หรือถ้าเราคิดว่าเราจะเสียสละจริงๆ สงสารเสือมันมากนัก เราก็ให้มันกินเราเลย... เสืออิ่ม พ่อแม่รอด...(อันนี้แหย่เล่นๆนะ)

...ไม่ต้องคิดมากเลย ยิงเสือไปสิ ชั่วโมงนั้นไม่สนใจหรอกว่า บาปไม่บาป พ่อแม่นะ

ยิงปืนให้เสือตกใจคงพอช่วยได้นะ แต่เราต้องมีสติพอที่จะช่วยคนที่เรารักให้ทันนะ