ซึ่งเรื่องกรรม มันเป็นเรื่องอจิณไตย
เพราะเราเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้ ในเรื่องกรรม

คราวนี้มากล่าวถึงการอุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร
ซึ่งจุดนี้ก็เป็นไปไม่ได้อีกเช่นกัน เพราะผู้ที่สามารรับส่วนบุญได้ มีประเภทเดียวคือ
ปรทัตชีวิตเปรต คือพวกเปรตที่อยู่ได้เพราะผลบุญ ( เป็นอาหารของพวกนี้ )
สัตว์ชนิดอื่นรับผลบุญไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นเทวดา เปรต อสุรกาย แต่ว่ามีข้อยกเว้นด้วยที่จะได้รับผลบุญ
คือการอนุโมทนา

เช่นนี้แล พระพุทธองค์ไม่สอนให้โดยงมงาย แต่ให้ลองศึกษาลองปฏิบัติ
ถ้าใครบอกว่าสิ่งนั้นเป็นอย่างนี้ สิ่งนี้เป็นอย่างนั้น
ถ้าเชื่อในทันที พระพุทธองค์ทรงติเตียน
ถ้าไม่เชื่อในทันที พระพุทธองค์ก็ทรงติเตียน
แต่ถ้าลองศึกษา ลองปฏิบัติ นี้แลพระพุทธองค์ทรงสรรเสริญ

เรียนคุณ กบนอกกะลา ทราบ
ผมขอเล่าประสบการณ์นิดหน่อย เมื่อก่อนผมเคยปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน ผมปฏิบัติอยู่นานหลายปีเลย
ทั้งสำนักของสายวัดมหาธาตุ สายวัดอัมพวัน ฯลฯ วิปัสสนาญาณผมไม่เกินการมองเห็นเหตุรูปนามเลย
วนๆอยู่แค่นี้เอง มีวันหนึ่งผมได้อ่านเจอในอรรถกถาคัมภีร์ ท่านบอกว่า การปรามาสพระอริยบุคคลไม่ว่า
พระอริยบุคคลนั้นจะเป็นพระหรือฆราวาสก็ตาม ตั้งแต่ชั้นโสดาบันขึ้นไป ก็เป็นเหตุให้ไม่สามารถบรรลุธรรม
ได้ ผมมานั่งตรึกตรองว่า ผมเคยทำกรรมแบบนี้หรือไม่ ปรากฏว่าผมไม่ทราบแน่ชัด แต่ที่รู้ๆคือผมชอบ
ว่าพระเกจิอาจารย์ต่างๆที่ท่านชอบออกพระสร้างวัตถุมงคล ผมสงสัยเลยว่าท่านเหล่านั้นอาจมีบางรูปเป็น
พระอริยะบุคคล และการที่ท่านสร้างวัตถุมงคล เจตนาท่านอาจเป็นพุทธานุสติเท่านั้น เราไปตำหนิท่าน
ก็เท่ากับปรามาส ผมก็ทำตามคัมภีร์เลย ท่านให้ขอขมาเพื่อเป็นการบรรเทาเจตนาหลังทำกรรม(อปรเจตนา)..คือผมกลัวมากๆเพราะรู้ผลร้ายที่ตามมาแล้ว รอดได้อีกคราวก็การขอขมานี่ล่ะ

อนึ่ง ถ้าคุณรักการปฏิบัติ ในขณะที่ก่อนจะลงมือปฏิบัติ(เน้นวิปัสสนา) ถ้ามีวิตกหรือไม่สบายใจในพฤติ
กรรมที่เคยทำมา ก็ขอขมาซักคราวหนึ่งก็ดี เมื่อวิตกคลายลงบ้างจะช่วยการเจริญสติได้ดีระดับหนึ่ง และถ้า
กังวลว่าจำไม่ได้ว่าทำไม่ดีกับใครไว้บ้าง ถ้าหลายภพหลายชาติผมไม่ยืนยันครับ แต่ถ้าภพนี้ชาตินี้คุณรู้
แน่ถ้าคุณปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานอย่างถูกวิธี เมื่อถึงสภาวะวิปัสสนาญาณหนึ่ง มันโผล่มาให้รู้เองทั้งทางนิมิต ทั้งทางสัญญาความจำ กลับมาฉายให้ดูเป็นฉากๆๆ แล้วอย่าดูเพลินละ ละซะเมื่อรู้แล้ว

ผมเคยไปปฏิบัติที่วัดหนึ่งทางชลบุรี ก่อนรับกรรมฐานพระวิปัสสนาจารย์ก็บอกให้ผมขอขมาพระรัตนตรัย
เป็นต้น ก่อน เมื่อลากลับ ท่านก็นำกล่าวคำขอขมาอีกครั้ง ไม่เห็นว่าท่านจะสั่งว่าอย่าขอขมามากนะ
แต่ว่า ความเข้าใจผม เราทำให้พอดีพองาม ไม่มากจนงมงาย ไม่น้อยจนไม่ทำ กำลังดีครับ