เด็กนักเรียนชายคนหนึ่งอยู่ประจำที่โรงเรียน A ตอนนั้นอยู่ดึกมากเพราะทำงานที่ค้างอยู่และกินขนมและน้ำไปเยอะจึงปวดห้องน้ำวิ่งไปที่ห้องน้ำอาจารย์ชั้นล่างเป็นห้องน้ำหญิงแต่วังเวงมาก จำเป็นต้องเข้าเพราะห้องน้ำชายอยู่ห่างจากหอมากและตอนนั้นก็ราวๆ เที่ยงคือ เค้าเข้าไปในห้องน้ำและได้กลิ่นหืนๆ เขาคิดในว่าไม่ควรเข้ามาแต่ก็ทำใจกล้าเข้าไปในห้องและล็อคประตู ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ดังมาจากห้องข้างๆ เขาขนลุกขึ้นมาทันทีและหนาวจากหลังลงมาถึงปลายเท้า เค้ารีบทำธุระส่วนตัวแล้วออกมาจากห้องตอนนั้นเขาไม่คิดอะไรมากแต่ก็ยังได้ยินอยู่ และแล้วก็เงียบไป เค้าก็คิดว่าคงไม่มีอะไรก็กำลังจะออกจากห้องน้ำ ก็ได้ยินอีก เขาก็เลยไปดูที่ห้องข้างๆ เขาเปิดเข้าไปเห็นผู้หญิงนั่งบนคอห่านหลังงอก้มหน้า ผมยาวปิดหน้า กำลังร้องไห้อยู่ ทันใดนั้นผู้หญิงคนนั้นค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองขาเสียงที่ร้องไห้นั้นหยุดลงแล้ว ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา ทันใดนั้นเขาก็เห็นเด็กคนนั้นหน้าตาบวมเป่ง ปากเจ่อ และผู้หญิงคนนั้นก็กระโดดเกาะเขา เขาตกใจสลบไป ทั้งๆที่ผู้หญิงคนนั้นยังเกาะเขาอยู่ วันรุ่งขึ้นครูประจำได้เข้ามาในห้องน้ำเห็นนักเรียนชายคนนั้นก็ช็อค วิ่งออกไปเรียกอาจารย์ใหญ่อาจารย์ใหญ่บอกว่านั่นหน่ะเป็นประจำแหละ กับนักเรียนทุกคนที่ลงมาเข้าห้องน้ำนี้ตอนดึกๆ และครูใหญ่ก็ปลุกนักเรียนชายคนนั้นและเล่าเรื่องให้ฟัง เขาเล่าว่าเด็กนักเรียนหญิงร้องไห้นั้นหน่ะเป็นนักเรียนที่มีความรักและต้องใจสลายเมื่อแฟนทิ้ง และเข้ามานั่งร้องไห้ในห้องน้ำนี้ จนกระทั่งตกเย็นมากๆ ภารโรงเข้ามาล็อคห้องน้ำและวันนั้นวันปิดเทอมด้วย ผู้หญิงคนนั้นจึงต้องติดอยู่ในห้องน้ำจนกระทั่งเปิดเทอม ภารโรงเปิดห้องน้ำก็พบภาพที่ไม่น่ามองของผู้หญิงคนนั้นคือในสภาพที่ไร้วิญญาณ แต่แทนที่จะทำพิธีอะไร ก็ไม่ทำกลับปิดข่าว เพราะเด็กคนนั้นเป็นเด็กกำพร้าด้วยจึงไม่มีผู้ปกครองมาเอาเรื่อง จนกระทั่งเด็กทุกคนในโรงเรียนไม่กล้าใช้ห้องน้ำนี้ และขณะที่ครูใหญ่เล่าอยู่นั้นก็มีเสียงร้องไห้ดังมาจากในห้องน้ำและพูดว่า "ใช่แล้วครูใหญ่หนูไม่ได้ไปไหนเลย ครูใหญ่ต้องช่วยหนู่นะคะ" แล้วเรื่องก็จบเพราะผมไม่กล้าเล่าต่อว่าครูใหญ่เข้าโรงพยาบาลบ้าเลยทีเดียวเพราะตกใจจัด แต่สุดท้ายก็ให้พรามมาทำพิธีเชิญวิญญาณและทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้จนเขาได้ไปเกิดใหม่ อ้าว ก็เหมือนผมเล่าเรื่องหล่ะสิเนี่ย

น่ากลัวนะเนี่ย

มีอีกเอามาเล่าอีกนะ

สาธุครับ

เหตุเพราะริรักตั้งแต่วัยเรียน และยังไม่คุ้นกับการถูกทิ้ง
เรื่องเศร้าแสนยาวเหยียดจึงเกิดขึ้น


เออ......สรุปว่าไอ้ที่คุณเล่ามาทั้งหมดหนะ ใช่เรื่องจริงแน่เหรอ

อย่ามาอำให้ชาวบ้านเขาปล่อยไก่หละ..........บาปนะบาป

ดูเหมือนว่าคุณจะเข้าใจว่าผมโกหกสินะครับ ถ้าคุณกลัวก็บอกมาเถอะครับ หลักจิตวิทยามันฟ้อง

ต้องอาศัยหลักจิตวิทยาเข้ามาช่วยด้วยเชียวเหรอ
สงสัยคงมองเห็นว่า ถ้าใช้วิธีธรรมดาๆ คงวิเคราะห์ไม่ออก

การถามซ้ำไม่ใช่หมายความว่า..........คิดดูหมิ่นว่าคุณโกหก

แต่การถามซ้ำเพราะว่า.....ควรต้องถามให้แน่ใจซะก่อน ก่อนปักใจเชื่อ

คนเราควรเชื่ออะไรให้ยากที่สุดเข้าไว้ก่อน ก่อนที่จะได้พิสูจน์แล้ว
ว่าสิ่งนั้น มีเหตุผลที่พอเพียงสำหรับจะวางใจ........แต่ถึงอย่างนั้น
ก็ยังไม่ควรวางใจ ..............ก็ดูๆกันไป สักวันอาจมีเหตุผลใหม่ๆที่เรา
ไม่เคยคาดถึงเกิดขึ้นก็ได้


เฮ้อ.............ว่าจะไร้สาระสักพัก ดันกลับไปจริงจังขึ้นมาซะอีก
คุณคงไม่เครียดนะครับ

ผมคิดว่าที่จริงแล้ว หลายๆคนเขาก็คงยังไม่ได้เชื่อเนื้อความที่คุณเล่าหรอกครับ
เพียงแต่ว่า เขารู้สึกชื่นชมยินดี ผสมเอ็นดูคุณมากกว่า เลยไม่มีใครสนใจ
ไปถาม ว่ามันจริงหรือไม่จริง

และเพราะ .......มันก็ไม่จำเป็นต้องรู้

อ่านไม่ออกเลย ตาลาย