โลภมากลาภหาย ตายไปต้องเกิดเป็นเปรตเฝ้าสวนมะม่วง



ทรัพย์สินเงินทองแม้จะเป็นสิ่งจำเป็นต่อการดำเนินชีวิตให้มีความสุข แต่ก็มีโทษมหันต์ เพราะเป็นเหตุให้เกิดกิเลส คือ ความโลภ และมิใช่โลภแต่ในทรัพย์คนอื่นเท่านั้นที่มีโทษ แม้แต่โลภหรือหวงแหนในทรัพย์ของตนก็เกิดโทษเช่นกัน ดังเรื่องของเปรตที่ปรากฏในคัมภีร์อรรถกถาว่า ๑

มีเศรษฐีผู้หนึ่งภายหลังหมดเนื้อหมดตัวกลายเป็นคนยากจน และภรรยาก็มาตายไปอีก เหลือเพียงลูกสาวคนเดียว จึงไปขออาศัยอยู่กับเพื่อนบ้าน ต่อมาได้หยิบยืมเงินจากเพื่อนมา ๑๐๐ กหาปณะเพื่อมาลงทุนค้าขาย เมื่อขายสินค้าหมดแล้วได้เงินมาทั้งหมด ๕๐๐ กหาปณะ จึงเดินทางกลับ ระหว่างทางมีโจรป่าดักปล้นทรัพย์ พวกพ่อค้าจึงแตกกระจายไปคนละทิศละทาง ส่วนตัวเขาด้วยความที่หวงแหนในทรัพย์สมบัติจึงนำไปฝังไว้ที่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง ในสวนมะม่วง แล้วไปหลบซ่อนอยู่ที่ใกล้ต้นไม้ใหญ่และถูกพวกโจรป่าฆ่าตายกลายเป็นเปรตเฝ้าสมบัติอยู่ที่ใต้ต้นไม้นั้นเอง ภายหลังลูกสาวของเขาทราบข่าวจากพวกพ่อค้าที่กลับมาบอก จึงถวายข้าวต้มยาคูและมะม่วงสุกแก่พระพุทธเจ้า แล้วอุทิศผลบุญให้แก่บิดาที่ได้ล่วงลับไป ด้วยอานิสงส์ผลบุญนั้นส่งผลให้บิดาของนางได้เสวยทิพยสมบัติกลายเป็นเทวดา พ้นจากความเป็นเปรตในบัดนั้น


๑ พระสูตร และอรรถกถา แปล ขุททกนิกาย เปตวัตถุ เล่มที่ ๒ ภาคที่ ๒
: มหามกุฏราชวิทยาลัย; ๒๕๒๕

เครดิต : หนังสือ "มีสุขในยุคของแพง"
ส่งเสริมคุณธรรม พัฒนาชีวิต นึกถึงธรรมะคิดถึงพุทธะดอทเน็ต

อ่านเรื่องนี้แล้วสำหรับดิฉันเองรู้สึกว่าไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไหร่เลยนะคะ เงินทอง ทรัพย์สิน สมบัติ เราหามาได้จากน้ำพักน้ำแรง ด้วยความสุจริต เหนื่อยยาก เราไม่ได้ไปคดไปโกงใครมาซะหน่อย จะหวงไว้บ้างเพื่อใช้เลี้ยงชีพ รักษาตัวยามป่วยไข้จะเป็นไรไป เราไม่ได้งกจนไปยึดติดกับมันซะหน่อย แล้วคำกล่าวที่ว่า "ผู้มีปัญญาย่อมรู้จักรักษาทรัพย์ที่หามาได้" คำนี้ใครพูดไว้ เศรษฐีเองพยายามรักษาทรัพย์ของตนที่หามาได้เพียงน้อยนิดไว้เพื่อเลี้ยงชีพไปวันๆ ผิดตรงไหน เพราะทั้งบ้านเขามีเงินเพียงแค่นั้นเอง ยากจนอดอยากจนไม่มีจะกินอยู่แล้ว ไม่งั้นคงไม่ไปยืมเงินเพื่อนมา ทำไมจึงต้องเกิดเป็นเปรตด้วย ถ้าเงินนั้นโกงเขามาก็ว่าไปอย่าง ดิฉันไม่เข้าเรื่องนี้ใจเลย

เหมือนพระเวชสันดรใช่มั้ยคะ

โมทนาบุญค่ะ..ขอบคุณที่มาให้ความรู้เพิ่มเติม