เนื่องจากเป็นผู้ทำผิดคนแรก พระพุทธองค์ทรงไม่เอาผิด เพราะสิกขาบทยังมิได้ทรงบัญญัติ หากให้เธออยู่ในฐานะเป็น “อาทิกัมมิกะ” (ต้นบัญญัติ) ความหมายก็คือ เอาไว้ให้อ้างอิงในทางชั่วว่าอย่าทำไม่ดีเหมือน อะไรประมาณนั้นค่ะ

------------------------

“พระสุทิน” ผู้เป็นปฐมเหตุให้ทรงบัญญัติสิกขาบทเป็นปฐมบัญญัติ

ณ หมู่บ้านกลันทคาม อันตั้งอยู่ใกล้นครเวสาลี มีบุตรเศรษฐีผู้หนึ่งนามว่า สุทิน กลันทบุตร เมื่อได้ฟังพระธรรมเทศนาของพระบรมศาสดาบังเกิดความเลื่อมใสศรัทธาทูลขอบวช ครั้นพระพุทธองค์มีรับสั่งให้มาขออนุญาตบิดามารดาตามพระธรรมวินัย เศรษฐีผู้เป็นบิดามารดาของสุทิน กลันทบุตร ไม่อนุญาตด้วยเกรงจะไม่มีผู้สืบสกุล สุทิน กลันทบุตร เสียใจไม่ยอมบริโภคอาหารจนวันที่ ๗ เพื่อนมาเยี่ยมจึงช่วยเกลี้ยกล่อมเศรษฐีผู้เป็นบิดาว่าหากให้บวชก็ยังเห็นบุตรชาย แม้นไม่ให้บวชคงต้องสูญเสียบุตรชายและการเป็นบรรพชิตมิใช่มีความสุข สบาย อีกไม่นานคงจะสึกกลับมาครองเรือน บิดามารดาเห็นด้วยจึงยอมอนุญาต

สุทิน กลันทบุตร ดีใจลุกขึ้นบริโภคอาหาร พักผ่อนอยู่ ๒-๓ วัน พอมีกำลังก็รีบไปเฝ้าพระบรมศาสดาเพื่อทูลอุปสมบทเป็นภิกษุในพระพุทธศาสนา

เมื่อบวชแล้ว “พระสุทิน” ได้ไปบำเพ็ญสมณธรรมอยู่ในป่าใกล้บ้านชาววัชชีแห่งหนึ่ง บังเอิญในเวลานั้นวัชชีชนบทเกิดข้าวยากหมากแพงพลอยให้ภิกษุบิณฑบาตไม่ได้อาหาร พระสุทินจึงไปอยู่ที่กูฏาคารศาลาป่ามหาวันใกล้นครเวสาลี ด้วยเห็นว่ามีญาติมิตรอยู่ ณ ที่นี่มาก วันหนึ่งเศรษฐีผู้เป็นบิดามาพบจึงนิมนต์พระสุทินให้ไปฉันบิณฑบาตในเรือนและขอให้สึก แต่พระสุทินยังยินดีในพรหมจรรย์ เศรษฐีผู้เป็นบิดาจึงขอพืชพันธุ์ไว้เป็นทายาทเพื่อมิให้ทรัพย์สินมรดกต้องถูกเจ้าลิจฉวียึดไปตามธรรมเนียมหากไม่มีผู้สืบสกุล

“พระสุทิน” ได้ร่วมประเวณีกับภรรยาเก่า ได้บุตรชายคนหนึ่งชื่อว่า พีชกะ (แปลว่าพืชพันธุ์) ซึ่งภายหลังได้บวชเป็นพระภิกษุในพระพุทธศาสนาและปฏิบัติธรรมจนบรรลุอรหัตผล การประพฤติของพระสุทินสมัยนั้นถือว่ายังไม่ขาดจากความเป็นภิกษุสงฆ์เพราะมิได้มีสิกขาบทห้ามไว้ แต่เมื่อรู้สึกตนว่าได้ประพฤติไม่ดีงามเกิดความไม่สบายใจซึมเศร้าโทมนัส พระบรมศาสดาครั้นทราบเหตุการณ์จึงมีรับสั่งให้ประชุมภิกษุทั้งหลายตรัสถามเรื่องราว พระสุทินได้กราบทูลตามความเป็นจริงทุกประการ พระศาสนาทรงตำหนิและบัญญัติสิกขาบทแก่ภิกษุทั้งหลาย โดยอาศัยประโยชน์ ๑๐ ประการ คือ

๑. เพื่อความดีแห่งสงฆ์
๒. เพื่อความสำราญแห่งสงฆ์
๓. เพื่อข่มบุคคลผู้แก้ยาก
๔. เพื่ออยู่สำราญแห่งภิกษุผู้มีศีลเป็นที่รัก
๕. เพื่อกำจัดอาสวะอันจะเกิดในอนาคต
๖. เพื่อป้องกันอาสวะอันจะเกิดในอนาคต
๗. เพื่อเป็นที่ตั้งแห่งความเลื่อมใสของผู้ยังไม่เลื่อมใส
๘. เพื่อความเจริญแห่งความเลื่อมใสของผู้ที่เลื่อมใสแล้ว
๙. เพื่อความตั้งมั่นแห่งพระสัทธรรม
๑๐. เพื่ออนุเคราะห์พระวินัย

อ่านเพิ่มเติมจาก >>>>> พระสุทิน กลันทบุตร
ผู้ละเมิดปฐมปาราชิกคนแรก (การเสพเมถุน)
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=30&t=57871

ขอแนะนำกระทู้เกี่ยวเนื่องกันค่ะ

ความเข้าใจพระวินัย (มมร.)
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=30&t=36150

การบัญญัติสิกขาบทของพระพุทธเจ้า
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=26&t=33958

ตกลงว่า การที่ภิกษุเสพเมถุนธรรม เป็นผลให้ส้นจากความเป็นพระโดยทันที ห้ามสวรรค์ ห้ามนิพพาน เพราะเป็นวินัยที่ประกาศจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ถ้าพระพุทธเจ้าไม่ประกาศวินัยข้อนี้ ภิกษุที่เสพเมถุนธรรมก็ไม่ถึงกับต้องอาบัติปราชิก น่าจะเป็นอย่างนี้หรือเปล่า ...

ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็แสดงว่า สิ่งที่พระพุทธองค์ประกาศเป็นพระวินัย ก็คือวาจาวิเศษ มาจากจิตที่บริสุทธิ์ ที่อิทธฤทธิ์ยิ่งกว่าแรงอธิฐานใดๆ ไม่มีใครมายกเลิกได้จนกว่าจะเกิดพระพุทธเจ้าองค์ใหม่ ...

ก็หมายถึงว่า หากพระสาวก หรือพระอริยสาวก ผิดวินัย ทีเดียว ครั้งเดียว ถ้าเป็นปาราชิกศีล ก็คือฆ่าตัวตายดีๆ นี่เอง อย่างนั้นหรือเปล่า ... ?

แล้วพวกพระที่อวดอุตริออกไมค์ ต่อหน้าฆารวาสจำนวนมาก (ยั่งไม่ว่าเรื่องมีจริงหรือไม่มีจริง) พวกนี้จะลงเอยกันยังงัย

พระวินัยปิฏก : ปาราชิกกัณฑ์ ปฐมปาราชิกสิกขาบท สุทินน์ กลันทบุตร ออกบวช

ทรงประชุมสงฆ์บัญญัติสิกขาบท

[๒๐] ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาครับสั่งให้ประชุมภิกษุสงฆ์ ในเพราะเหตุเป็นมูลเค้านั้น
ในเพราะเหตุแรกเกิดนั้น แล้วทรงสอบถามท่านพระสุทินน์ว่า ดูกรสุทินน์ ข่าวว่าเธอ
เสพเมถุนธรรม ในปุราณทุติยิกา จริงหรือ?

ท่านพระสุทินน์ทูลรับว่า จริง พระพุทธเจ้าข้า.

พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าทรงติเตียนว่า ดูกรโมฆบุรุษ การกระทำของเธอนั่น ไม่เหมาะ
ไม่สม ไม่ควร ไม่ใช่กิจของสมณะ ใช้ไม่ได้ ไม่ควรทำ เธอบวชในธรรมวินัยที่เรากล่าวไว้ดีอย่างนี้
แล้ว ไฉนจึงไม่สามารถประพฤติพรหมจรรย์ให้บริบูรณ์บริสุทธิ์ได้ตลอดชีวิตเล่า.

ดูกรโมฆบุรุษ ธรรมอันเราแสดงแล้วโดยอเนกปริยาย เพื่อคลายความกำหนัด ไม่ใช่
เพื่อมีความกำหนัด เพื่อความพราก ไม่ใช่เพื่อความประกอบ เพื่อความไม่ถือมั่น ไม่ใช่เพื่อมี
ความถือมั่นมิใช่หรือ? เมื่อธรรมชื่อนั้นอันเราแสดงแล้ว เพื่อคลายความกำหนัด เธอยังจักคิด
เพื่อมีความกำหนัด เราแสดงเพื่อความพราก เธอยังจักคิดเพื่อความประกอบ เราแสดงเพื่อความ
ไม่ถือมั่น เธอยังจักคิดเพื่อมีความถือมั่น.

ดูกรโมฆบุรุษ ธรรมอันเราแสดงแล้วโดยอเนกปริยาย เพื่อเป็นที่สำรอกแห่งราคะ เพื่อ
เป็นที่สร่างแห่งความเมา เพื่อเป็นที่ดับสูญแห่งความระหาย เพื่อเป็นที่หลุดถอนแห่งอาลัย เพื่อ
เป็นที่เข้าไปตัดแห่งวัฏฏะ เพื่อเป็นที่สิ้นแห่งตัณหา เพื่อเป็นที่สำรอกแห่งตัณหา เพื่อเป็นที่ดับ
แห่งตัณหา เพื่อออกไปจากตัณหาชื่อวานะ มิใช่หรือ?

ดูกรโมฆบุรุษ การละกาม การกำหนดรู้ความหมายในกาม การกำจัดความระหายในกาม
การเพิกถอนความตรึกอันเกี่ยวด้วยกาม การระงับความกลัดกลุ้มเพราะกาม เราบอกไว้แล้วโดย
อเนกปริยาย มิใช่หรือ?

ดูกรโมฆบุรุษ องค์กำเนิดอันเธอสอดเข้าในปากอสรพิษที่มีพิษร้ายยังดีกว่า
อันองค์กำเนิดที่เธอสอดเข้าในองค์กำเนิดของมาตุคามไม่ดีเลย
องค์กำเนิดอันเธอสอดเข้าในปากงูเห่ายังดีกว่า
อันองค์กำเนิดที่เธอสอดเข้าในองค์กำเนิดของมาตุคามไม่ดีเลย
องค์กำเนิดอันเธอสอดเข้าในหลุมถ่านที่ไฟติดลุกโชนยังดีกว่า
อันองค์กำเนิดที่เธอสอดเข้าในองค์กำเนิดของมาตุคามไม่ดีเลย.

ข้อที่เราว่าดีนั้น เพราะเหตุไร?

เพราะบุคคลผู้สอดองค์กำเนิดเข้าในปากอสรพิษเป็นต้นนั้น พึงถึงความตาย หรือ
ความทุกข์เพียงแค่ตาย ซึ่งมีการกระทำนั้นเป็นเหตุ และเพราะการกระทำนั้นเป็นปัจจัย เบื้องหน้า
แต่แตกกายตายไป ไม่พึงเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ส่วนบุคคลผู้ทำการสอดองค์กำเนิด
เข้าในองค์กำเนิดของมาตุคามนั้น เบื้องหน้าแต่แตกกายตายไป พึงเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต
นรก ซึ่งมีการกระทำนี้เป็นเหตุ.

ดูกรโมฆบุรุษ เมื่อการกระทำนั้น มีโทษอยู่ เธอยังชื่อว่าได้ต้องอสัทธรรม อันเป็น
เรื่องของชาวบ้าน เป็นมรรยาทของคนชั้นต่ำ อันชั่วหยาบ มีน้ำเป็นที่สุด มีในที่ลับ เป็นของ
คนคู่ อันคนคู่พึงร่วมกันเป็นไป เธอเป็นคนแรกที่กระทำอกุศลธรรม เป็นหัวหน้าของคนเป็น
อันมาก การกระทำของเธอนั่นไม่เป็นไปเพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยังไม่เลื่อมใส หรือเพื่อ
ความเลื่อมใสยิ่งของชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว โดยที่แท้ การกระทำของเธอนั่น เป็นไปเพื่อความไม่
เลื่อมใสของชุมชนที่ยังไม่เลื่อมใส และเพื่อความเป็นอย่างอื่นของชนบางพวกที่เลื่อมใสแล้ว.

พระผู้มีพระภาคทรงติเตียนท่านพระสุทินน์โดยอเนกปริยายดังนี้แล้ว ตรัสโทษแห่งความ
เป็นคนเลี้ยงยาก ความเป็นคนบำรุงยาก ความเป็นคนมักมาก ความเป็นคนไม่สันโดษ ความ
คลุกคลี ความเกียจคร้าน ตรัสคุณแห่งความเป็นคนเลี้ยงง่าย ความเป็นคนบำรุงง่าย ความ
มักน้อย ความสันโดษ ความขัดเกลา ความกำจัด อาการที่น่าเลื่อมใส การไม่สะสม การ
ปรารภความเพียร โดยอเนกปริยาย ทรงกระทำธรรมีกถาที่สมควรแก่เรื่องนั้น ที่เหมาะสมแก่
เรื่องนั้น แก่ภิกษุทั้งหลาย แล้วรับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะเหตุนั้นแล เราจักบัญญัติสิกขาบทแก่ภิกษุทั้งหลาย อาศัย
อำนาจประโยชน์ ๑๐ ประการ คือ เพื่อความรับว่าดีแห่งสงฆ์ ๑ เพื่อความสำราญแห่งสงฆ์ ๑
เพื่อข่มบุคคลผู้เก้อยาก ๑ เพื่ออยู่สำราญแห่งภิกษุผู้มีศีลเป็นที่รัก ๑ เพื่อป้องกันอาสวะอันจะบังเกิด
ในปัจจุบัน ๑ เพื่อกำจัดอาสวะอันจักบังเกิดในอนาคต ๑ เพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยังไม่
เลื่อมใส ๑ เพื่อความเลื่อมใสยิ่งของชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว ๑ เพื่อความตั้งมั่นแห่งพระสัทธรรม ๑
เพื่อถือตามพระวินัย ๑

ตามประวัติของพระสุทิน...กล่าวว่า

พระสุทิน ได้ปฏิบัติธรรมจนบรรลุถึงนิพพานค่ะ

ส่วน ภรรยาเก่าของพระสุทิน (พีชกมาตา) และ บุตรชาย (พีชกะ)
ภายหลังบุคคลทั้งสองได้ออกจากเรือนบวชเป็นพระภิกษุณี-พระภิกษุ
ก็ปฏิบัติจนสามารถทำให้แจ้งซึ่งอรหัตผล ด้วยเช่นกันค่ะ


ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นค่ะ เนื่องจากเป็นผู้ทำผิดคนแรก
พระพุทธองค์ทรงไม่เอาผิด เพราะสิกขาบทยังมิได้ทรงบัญญัติ
หากให้เธออยู่ในฐานะเป็น “อาทิกัมมิกะ” (ต้นบัญญัติ)
ความหมายก็คือ เอาไว้ให้อ้างอิงในทางชั่วว่า อย่าทำไม่ดีเหมือน

สาธุ..
ถูกใจแท้ ๆ

สาธุ..
เพราะ..คำถามดี..
จึงมีคำตอบ..ดี ๆ ..ได้

ท่านสาวิกาน้อยค่ะ

พระสุทิน ผู้เป็นต้นบัญญัติ ของ ปฐมบัญญัติ