จะเป็นศีลถึงจิตใจนั้น จะต้องทำจิตใจให้สงบ ซึ่งจะต้องอาศัยความคอยสำรวมใจอยู่ด้วย... คือจะต้องมีความสำรวม ต้องมีความระมัดระวังใจ ไม่ให้เกิดอกุศลเจตนาออกไป.....

แม้เวลาอื่นอาจจะรักษาความปกติเรียบร้อยของจิตใจไว้ไม่ได้ อันเกี่ยวด้วยธุรกิจที่จะต้องประกอบกระทำต่าง ๆ แต่ในเวลาปฏิบัติ ( เช่น เวลาจะนั่งสมาธิ ...ผู้เขียน ) ก็ให้ตั้งใจให้มีวิรัติเจตนา คือตั้งใจจะงดเว้นขึ้นว่า จะไม่ประพฤติล่วงละเมิดในทางที่ผิดต่าง ๆ เป็นต้นว่า จะไม่ประพฤติล่วงละเมิดใน ศีล ๕ โดยเฉพาะก็ในเวลานี้

อันศีลนั้น จะต้องมีภาคเป็นพื้น เหมือนอย่างเป็นแผ่นดิน ซึ่งจะต้องมีหรือจำเป็นที่จะต้องมี สมาธิและปัญญา จึงจะตั้งขึ้นมาได้ ท่านจึงเปรียบศีลเหมือนแผ่นดินอันเป็นที่ตั้ง ที่ยืน ของสรรพสิ่งและของบุคคลทั้งหลาย ฉันใดก็ดี กุศลธรรมทั้งหลาย เมื่อมีศีลเป็นที่ตั้ง จึงบังเกิดและเจริญขึ้นได้
ศีล ....คำสอนของ พระอาจารย์ ฝั้น อาจาโร

ศีลคือ รักษากาย รักษาวาจา รักษาใจของเราให้มันสงบเรียบร้อย เรารักษากาย สำรวมใจ กาย วาจาของเรา ให้เรียบร้อย เราไม่ทำโทษน้อยโทษใหญ่ ทั้งทางกาย ทางวาจา ทางใจ แล้วเกิดมาอีก เราก็ไม่เป็นคนพิกลพิการ เกิดมาก็กายบริบูรณ์ วาจาก็บริบูรณ์ ใจก็บริบูรณ์ เราต้องการอย่างนี้ เรารักษาศีลไม่ใช่อื่น เรารักษากาย วาจา ใจ รักษาเพื่อให้ตัวเราได้พ้นจากความตกทุกข์ ได้ยาก ให้ตัวเราไม่วิกลวิกาล ใจเราไม่วิกลวิกาล รักษาตรงนี้แหละ นี้เป็นทางออกที่จะเป็นหนทางที่จะออกจากทุกข์ได้ ให้พากันทำตรงนี้....

ศีล ไม่ใช่อื่น คือตัวของเราเองเป็นตัวศีล สำรวม กายวาจาใจของเราให้เรียบร้อย ศีลอยู่ตรงนี้ ไม่ใช่อยู่ตรงอื่น ไม่ใช่ศีลอยู่กับพระพุทธเจ้า ไม่ใช่ศีลอยู่กับพระ ศีลอยู่กับตัวของเรา ผู้ที่สำรวมตัวให้เรียบร้อย ไม่ทำผิดน้อยใหญ่ ทำกายวาจาใจให้เรียบร้อย ไม่เป็นโทษ ไม่เป็นภัย เมื่อยืนก็เป็นศีล เดินก็เป็นศีล นั่งนอนก็เป็นศีล ไปไหนก็เป็นศีล