อริยทรัพย์ คือ ปัญญาที่เราเอาไปดับความพอใจไม่พอใจและความหลงที่เกิดกับเราได้ทุกทาง หรือ เอาไว้ฆ่าความทุกข์(อริยสัจจ์)ได้ทั้งหมด ตายไปแล้ว ติดตัวเราไปตลอด จนกว่าจะนิพพาน

ปัญญา เป็นบ่อเกิดแห่งบุญกุศลทั้งปวง เมื่อบุญส่งผล ชีวิตก็เหมือนมีแก้วสารพัดนึก เป็นบ่อเกิดทรัพย์ทางโลก ... วิปัสสนา คือ บุญสูงสุด

ทุกข์ของปุถุชน ถ้าเปรียบเหมือนจำนวนก้อนดินก้อนทรายทั้งโลกมารวมกัน ทุกข์ของโสดาบันเทียบเท่าเม็ดทราย ๗ เม็ดเท่านั้น

ในชวิตประจำวัน เราประกอบด้วยวิปัสสนา จะไม่เกิดอารมณ์ขุ่นมัวไปกับสิ่งที่รับรู้ มีเวลาคิดทำอะไรได้ตั้งมาก วันๆ คนเราเอาเวลาไปคิดเรื่องที่หาแก่นสารไม่ได้มากกว่าจะคิดเรื่องที่ควรคิด คิดได้เร็ว คิดได้ถูก คิดได้มากกว่าคนปกติ เพราะจิตไม่ประกอบด้วยความหลง ไม่ประกอบด้วยความฟุ้งซ่าน

ถ้าเราทำอะไรโดยไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลง ชีวิตมีความสุขขึ้นเยอะ ไม่ว่าจะทำอะไร ความสำเร็จก็เกิดขึ้นง่าย ความสุขจอมปลอม เราก็ไม่ดิ้นรนหาอีกแล้ว มันมีมาก็ไม่ว่ากัน แต่เราบริโภคมันด้วยปัญญาที่รู้เท่าทันก็ไม่เกิดอาการติดตาติดใจ สุขเราสร้างเองได้ นั่งอยู่เฉยๆ ก็ยิ้มได้ ถูกคนด่าก็ยิ้มได้ ไม่มีการจำไว้ให้รกสมอง ความเครียด ความเหงา ไม่มีมาเยี่ยมเยียนอีกเลย ฯ ...

การได้เป็นอริยบุคคล จึงถือได้ว่า ยิ่งใหญ่กว่าการได้เป็นพระเจ้าจักรพรรดิ์ ยิ่งใหญ่กว่าการได้ตาทิพย์ หูทิพย์ เหาะเหินเดินอากาศ ระลึกชาติได้ อ่านใจคนออกได้ ฯ เพราะสิ่งพวกนี้ไม่จีรังยั่งยืน เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ถ้าจับเอามาเป็นแก่นสารในชีวิต ก็เหมือนพยายามเอาแหไปดักลม

แสงสว่างใดเสมอด้วยปัญญาไม่มี
สุขใดเสมอด้วยสันติไม่มี

สวัสดีครับ
ที่ผมบอกว่าอ้อมหน่อยนั้น ผมพูดเองครับ ไม่มีที่ไหนกล่าวไว้หรอกครับ
ผมพึ่งมีโอกาสได้อ่านกระทู้อื่นๆ ที่ท่านได้ถกกันมา อ่านไปบางกระทู้ครับ
ผมไม่ออกความเห็นใดๆ ครับ

ก็ขอให้คุณ narapan ศึกษาค้นหาความจริงด้วยความมุ่งมั่น และได้พบความจริงในที่สุด อย่าได้ตัดสินอะไรลงไป เพราะ ความเป็นปุถุชุน คือ เต็มไปด้วยความเห็นที่เกิดมาจากการสะสมความพอใจไม่พอใจและความหลงมายาวนานนับชาตินับภพไม่ได้ มีความจริงในใจน้อยหรือไม่มีเลย และความจริงต้องได้จากการศึกษาเรียนรรู้ อย่าได้เห็นแก่พวกมากลากไป อย่าได้เชื่อตามๆ กันมา อะไรไม่รู้ ก็ให้ตั้งเป็นตัวแปรไม่ทราบค่าไว้ หรือยกไว้ในฐานะที่เรายังไม่เข้าใจ แล้วหาโอกาสศึกษาหาความจริง บุญกุศลที่ท่านได้ทำมาจนมาเกิดเป็นคน เกิดในแดนอันประเสริฐ เกิดมาพบพุทธศาสนาในชาตินี้ จะทำให้ท่านถึงความจริงได้ในที่สุด ..

การมีศีลด้วยการไม่ยึดไม่ถือจะทำง่ายมาก หากเรานำศีลแต่ละข้อมานั่งพิจพิเคราะห์ดู และเราจะเห็นเองเข้าใจเองจนเกิดมีศีลขึ้นมาในจิตใจ

กราบอนุโมทนาบุญ พุทธังรักษา ธัมมังรักษา สังฆังรักษา ท่านใดมีทุกข์ขอให้พ้นทุกข์ ท่านมีความสุขขอให้มีความสุขยิ่ง ๆ ขึ้นไปนะเจ้าค่ะ