.
"นิพพิทา ความเบื่อหน่าย"

" .. อย่าไปพิจารณาที่อื่น "ให้ค้นที่สกนธ์กายของตน ให้มันเห็นเป็นอสุภะอสุภัง ให้เห็นเป็นของปฏิกูล" ให้เกิดนิพพิทาความเบื่อหน่ายมัน นั่นแหละ

แต่กี้มันเห็นว่า "เป็นของสวยของงามของดี" ดวงจิตนั่นเมื่อมีสติควบคุม มีสัมปชัญญะ ค้นหาเหตุผล ใคร่ครวญอยู่ มันเลยรู้เห็นว่า "อัตตภาพร่างกายนี้เป็นของปฏิกูล" ของเน่าเปื่อยผุพัง แล้วมันจะเกิด "นิพพิทาความเบื่อหน่าย"

"จิตนั่นแหละเบื่อหน่าย จิตเบื่อหน่าย จิตไม่ยึดมั่นแล้ว" เรียกว่า "จิตหลุดพ้นถึงวิมุตติ วิมุตติ คือความหลุดพ้นจากความยึดถือ หลุดพ้นจากอุปาทาน ความยึดมั่นถือมั่น พ้นจากภพจากชาติ" ตั้งใจทำเอา .. "

หลวงปู่ขาว อนาลโย

กราบสาธุ สาธุ สาธุค่ะ

เบื่อด้วยปัญญา ปัญญาที่ว่านี้ต้องเป็นปัญญาที่เกิดจากการวิปัสสนา ไม่ใช่การคิดเอานึกเอา
ในขณะนิพพิทาเกิดจะไม่มีคำพูดใดๆ เกิดขึ้น แต่จะมีแต่อาการเท่านั้นที่ปรากฏ
ซึ่งจะเป็นขบวนการที่รวดเร็วมากจากการเริ่มต้นผ่านญาณแรกนามรูปปริเฉทญาณ

ในขณะนั้นจะไม่มีการนึกคิดจะมีสภาวธรรมที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ซึ่งบางคนก็อาจจะไปต่อไม่ได้
เพราะไม่อาจจะวางใจเป็นกลางต่อสภาวธรรมที่ปรากฏอยู่ขณะนั้นค่ะ
การวิปัสสนานั้น เมื่อเกิดความเบื่อหน่ายขึ้นมา เพราะได้เห็นแต่ความน่ากลัวชนิดที่กลัวจนลนลานในบางคน
และไม่สามารถมีสติกลับไปดูไตรลักษณ์ได้

วิปัสสนาจะเจอแต่ความน่ากลัวตั้งแต่ นามรูปปริเฉทญาณเลยทีเดียวนะคะ
บางคนจะติดอยู่ตรงนี้ตรงญาณแรกนานเป็นปีก็มีค่ะ
เพราะฉะนั้นจึงต้องศึกษาเส้นทางให้ละเอียด และทำให้คุ้นเคยจนผ่านไปได้
เมื่อผ่านไปได้จะไปอย่างรวดเร็วในบางท่าน บางท่านก็จะหยุดในระยะแรกที่ต้องติด
ถ้าศึกษาเส้นทางให้ดี จะรู้ว่าเมื่อผ่านญาณแรกไปได้แล้วนั้นจะมีการติดอยู่ ๒ ระยะค่ะ