คือขณะนั่งมีความคิดฟุ้งซ่าน มีเสียงเพลงอยู่ในหัว แบบนี้มีวอธีแก้ยังไงค่ะ

แก้ได้ด้วยการเพิ่มความเพียรครับ เนื่องจาก จิตยังคงวนเวียนอยู่กับเรื่องเพลง ที่ อาจจะฟังเพลงนั้นซ้ำไปซ้ำมาหลายๆครั้ง จนจิตเกิดความเคยชินครับ ต้องเพิ่มการนั่งสมาธิ รักษาสติให้มีพลังขึ้น

จะกำหนดรู้ตามก็ได้ แต่ต้องรู้ก่อนว่า เสียงที่เกิดเป็นเสียงที่เกิด
ขึ้นของมโนวิณญาณ คืออาการจิตหลอน ไม่ใช่เสียงที่เกิดจาก
โสตวิณญาณครับผม ต้องอาศัยสติมาแก้เพื่อลดอาการของจิตหลอน
อนุโมทนาครับ

คนทั่วไปส่วนมากมีความคิดฟุ้งซ่าน เพราะส่งจิตส่ายไปกับเรื่องภายนอกมากเกินไป พอมานั่งสมาธิทำความสงบ เรื่องภายนอกนั้นน่ะจึงยังวนเวียนติดเป็นสัญญาความจำ ความปรุงแต่ง มีเสียงเป็นต้น ทั้งยังจะปรุงแต่งเรื่องนั้นอารมณ์นั้นไปต่างๆนานา การนั่งสมาธิเริ่มแรกควรจะมีความตั้งใจแน่วแน่ว่าจะทำ จะจัดการกับอารมณ์ของตนให้ได้ ทำให้สงบระงับให้ได้ ถ้ามีข้อนี้ก็แสดงว่า ผู้นั้นมีสัจจะในจิตใจแล้ว เป็นบารมีที่จะคอยส่งเสริมให้ได้รับความสงบตามลำดับ เมื่อมีสัจจะกับตนเองดังกล่าวมานี้ ก็เพียรพยายามน้อมนำใจด้วยสติคอยกำกับให้อยู่กับคำบริกรรมที่ได้นึกไว้ จะเป็นพุทโธก็ดี จะเป็นนมะ พะธะก็ดี จะเป็นสัมมาอรหังก็ดี คำบริกรรมนี้ก็ใช้ได้ทั้งนั้น ใช้ในการน้อมนำจิตใจให้อยู่ในคำบริกรรมนั้นจนกว่าจิตใจจะสงบแน่นิ่งไม่เอนเอียงฟุ้งซ่านไปทางไหน จะนั่งนาน นั่งครู่เดียว อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่า จิตใจของแต่ละท่านนั้นมีความเพียรถูกทางเพียงใด ความสงบก็เกิดมีขึ้นได้เพียงนั้น แต่สิ่งสำคัญที่จะต้องคำนึงและตั้งใจขณะบริกรรมคือ วิธีจัดการกับจิตใจนั้นด้วยสติ อย่าให้อารมณ์อันเป็นอกุศลเข้ามาครอบงำได้ นี้ต้องจัดการระงับไปให้โดยเร็ว จะใช้เวลามากเท่าใดก็ตามอย่ามัวแต่รู้สึกว่า ตนเองนี้ไม่มีบุญวาสนา นั่งก็นั่งนาน อย่างนี้ขออย่าให้มีในความคิด ให้เพียรตั้งใจ ใช้สติให้มากๆ คิดมากก็ใช้สติหนักๆ สติจะเป็นผู้ดูแลให้ถึงความสงบระงับได้ ขออย่าท้อ คิดดี พูดดี ทำดี โชคดีในการทำสมาธิสืบไป

ความสุขสบาย สงบจากการทำสมาธินั้น เกิดขึ้นกับบุคคลใด บุคคลนั้นก็ย่อมรู้ได้ สัมผัสได้ถึงใจ ปีติ ความชุ่มชื่น ปลื้มใจก็ย่อมเกิดมีตามลำดับโดยขณะนั้น ไม่มีรูปส่วนแห่งกายใดของบุคคลนั้นจะไม่ได้รับอานิสงส์แห่งความสงบนั้น เมื่อรู้สัมผัสถึงความสุขสงบเช่นนี้ บุคคลนั้นระลึกถึงพระคุณของพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธะเจ้าแล้ว ปีติ ความชุ่มชื่นปลื้มใจย่อมแผ่ซ่านทั่วรูปกายและใจอย่างหาประมาณมิได้ มีขนลุกชูชัน น้ำตาใหลรินออกมาเป็นต้น ปีติ ความชุ่มชื่นปลื้มใจย่อมปรากฏอย่างนี้ บุคคลนั้นย่อมเบิกบาน บันเทิงใจอยู่เป็นเวลานาน ระลึกเมื่อไร ก็บันเทิงใจยินดีเมื่อนั้น อกุศลความชั่วลดละไปโดยลำดับ นั่งก็ดี เดินก็ดี นอนก็ดี ยืนก็ดี ไม่ปราถนาที่จะถอยห่างจากความสุขสบายนั้นเลย สติอันมีกำลังที่จะตั้งมั่นอยู่กับความสงบคอยแต่จะเกื้อหนุนส่งเสริมให้ได้รับความสงบยิ่งๆขึ้นไปอีก....อานิสงส์ของสมาธิเป็นเช่นดังนี้แล บุคคลใดถึงแล้ว สมาธิเกิดมีแล้ว ควรจะรักษาไว้ ทำให้ยิ่งขึ้นไปอีก ด้วยศีลสังวร ด้วยอินทรีย์สังวร ตามลักษณะแห่งอิริยาบถ มียืน เดิน นั่ง นอน เป็นต้น....

ขออนุญาตตอบนะครับ

เสียงเพลงที่ขึ้นมานี้เป็นเพียงสัญญาเท่านั้น เพียงแต่เรามีสติตามดูไป เรื่อยๆ เพลงนั้นก็จะจบลงไปเอง

แต่แล้วมันก็จะกลับมาใหม่ วนเวียนไปไม่มีที่สิ้นสุด แต่ ! ถ้าสติเรามากพอ ก็สามารถตัดได้ โดยการใช้

คำบริกรรม บอกจิตก็ได้ เช่นที่หลวงพ่อมหาวิบูลย์ พุทธฺญาโณ สอนข้าพเจ้ามา เพียงคำเดียวว่า

เมื่อขณะมีเสียงเพลงในใจเรานั้นเป็นเพียงสัญญาเก่าที่มันผุดขึ้นมาเท่านั้น ให้บริกรรม(บอกตัวเอง)ว่า รู้หนอ

บอกไปเรื่อยๆ จนกว่าจะหายไป นั้นแสดงว่า สติเราเริ่มมากขึ้น มีกำลังไปตัดสัญญานั้นเสียได้