เพิ่งเริ่มฝึกนั่งสมาธิ
แต่ชอบมีภาพหรือเหตุการณ์ต่างๆแวบเข้ามา
เชื่อว่าเกิดจากจิตปรุงแต่งขึ้นมาเอง
แต่เราจะรู้ได้อย่างไรว่า อันไหนเห็น อันไหนจิตเราสร้างขึ้นมาเอง

สวัสดี ป้าเม๊า

นั่งสมาธิ เพื่อให้จิตสงัดจากกาม สงัดจากอกุศลธรรมทั้งหลาย
แรกเริ่มมีจิตจดจ่อต่อกรรมฐาน เพื่อละนิวรณ์

ตั้งจิตจดจ่ออย่างนั้นให้ได้ เหมือนผุกจิตเข้ากับหลัก เพื่อละนิวรณ์
ไม่ใช่ ให้ไปรู้ ไปแยกแยะ สิ่งทีปรากฏ ว่าอันไหนจริงอันไหนเท็จ ให้เกิดความฟุ้งออกนอกกรรมฐาน

บ่นให้ฟังประมาณ นี้

ขอบคุณในความเมตตาให้สติปัญญาค่ะ

จิตมันชอบวอกแวกราวกับลิง
บางท่านก็บอกให้ผูกลิงไว้ บางท่านก็บอกให้ตามดูลิงว่าลิงทำอะไร
เลยเริ่มไม่แน่ใจ

ในโลกนี้มีของจริงเกิดขึ้นจริง กับ ไม่ได้เกิดขึ้นจริง(คิดไปเอง อุปทาน สงสัย อยู่อย่างนั้น)
อันว่า สติ นี้คือ " รู้ " รู้ว่าเกิดขึ้นจริง หรือไม่จริงตามสภาวะปัจุบันนั้น อันจะทำให้ธาตุรู้ซึ่งเป็นของจริงอยู่อย่างนั้น
เป็นธรรมดา เป็นธรรมชาติ ปรากฏให้เห็น หากยังไม่แน่ใจสงสัยอยู่ จึงต้องมีความเพียรเข้าช่วย ฝึกรู้ตามความเป็นจริง อย่าให้ขาดสาย อย่าให้ขาดไปจาก สติ

อนุโมทนาทุกความเห็นด้วยคร้บ

นั่งหลับตาแล้ว จิตไม่สงบ ถึงเห็นภาพที่ไม่อยากเห็นหรือใจแว๊บออกไปจิตไม่รวมเป็นหนึ่ง คงจะไม่เรียกว่าสมาธิหรอกนะครับ ควรศึกษาหาความรู้ความเข้าใจเหตุผลก่อนดีไหมครับพระพุทธเจ้าสอนอะไร ไม่อย่างนั้น คนตาบอดกับคนพิการต้องนั่งทั้งวันคงมีสมาธิดีกว่าเราแน่ ๆ เลย

คนยังฟุ้งซ่าน คิด ๆ นึก ๆ เก่งจะเรียกว่ามีสมาธิอีก ก็เห็นว่าเก่งกว่าเราก็ไม่ใช่อีกอยู่ดี

สรุป คือรู้ใจตัวเองก่อน เพราะหากโยมป้าเม้า ไม่ฟุ้งซ่าน จิตเป็นปกติดี ได้ยินคนอื่นให้ตามดูจิต ดูลิง ก็เอาเลยนั่งหลับตา ไปเข้าใจว่าภาพนิมิตที่เกิดขึ้นรึเปล่านะเรียกว่าให้ตามดู อันนี้มันไม่ใช่เรื่องแล้ว สิ่งที่เห็นในสมองเวลาหลับตา เขาเรียกนิมิต จริงก็มีไม่จริงก็มีส่วนใหญ่ไม่จริง ถึงจริงก็จริงโดยสมมติ

จากไม่ฟุ้งซ่าน จิตเป็นปกติ ไม่รู้ใจตัวเอง รู้ขั้นรู้ตอน ไปตามดูตามรู้แบบนี้ก็เสีย กรรมฐาน เพราะคนอื่นบอกให้ตามดู แย่เลยเนอะ

หาก ฟุ้งซ่าน จิตไม่เป็นปกติ มีนิวรณ์ ๕ อยากนั่งเพื่อมีฤทธิ์มีเดช อยากนั่งจะได้มีเทพมีองค์ อยากนั่งด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม นอกไปจากทำให้จิตสงบ ผิดหมด นี่เรียกว่ามีกามฉันทะ ๑ หรือจิตมีโทสะพยาบาทผุดขึ้น ไม่ชอบไม่พอใจใคร นี่เรียกว่าพยาบาท ๑ ง่วงเหงาเบื่อหน่ายซึมเศร้าหมอง นี่เรียกถีนมิทธะ ๑ เกิดอารมณ์ฟุ้งซ่าน เป็นพื้นฐานเรียก อุธัจจกุกกุจจะ ๑ สุดท้าย วิจิกิจฉา ความลังเลใจไม่แน่ใจ ในการปฏิบัติข้อนี้ก็สงเคราะห์ในที่นี้ ๑ พวกนี้เป็นกิเลสขั้นกลาง ผุดขึ้นมาปิดกั้นปัญญารู้แจ้งความเป็นจริง ไม่ผ่านขั้นนี้ คงยากจะไปเชื่อใครว่า อะไร ๆ ก็เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ^^

หาก ฟุ้งซ่าน จิตไม่เป็นปกติ มีนิวรณ์ดั่งกล่าว แล้วพยายามผิด ๆ ที่จะบังคับให้จิตสงบ อยากสงบ ใส่กามฉันทะลงไป พลักใสความสงบด้วยความอยาก ใจไม่สงบจิตไม่รวมเสียทีก็ยิ่งอึดอัดปฏิฆะ ขัดเคืองเป็นโทสะเป็นพยาบาท ฟุ้งซ่าน สงสัยลังเล เพราะคนอื่น ๆ บอกให้ทำจิตให้สงบ ด้วยความไม่รู้อีกนั่นแหละ ก็จะพยายามบังคับอยากรู้อยากมีอยากเป็น ก็ยิ่งฟุ้งซ่านไปอีก เพราะจะทำจิตให้สงบ

ถึงตรงนี้ป้าเม้าคงว่าอะไร กัน ตามดูก็ไม่ได้ ทำจิตให้สงบก็ไม่ดี ทำอย่างไรละที่นี้ ทำตามเหตุตามผลครับ ปฏิบัติธรรมให้สมควรแก่ธรรม ไม่ใช่ปฏิบัติธรรมตามเห่อ ตามคนอื่นบอก ตามเหตุตามผลของขณะจิตขณะใจที่มันเป็นอยู่

ความโลภ เนี้ยเพราะเราหวงห่วง สมบัติข้าวของเงินทองบุตรภรรยาสามีพี่น้องญาติตระกูล เพราะเรามีความเข้าใจผิดในร่างกายจิตใจ ที่ประชุมรวมกันนี้ ว่าเป็นเราของเรา จึงมีของ ๆ เราคนของเรา ไอ้นั่นไอ้นี้ของเรา เรามีเราเป็นนี่แหละ จึงเป็นเหตุให้เราเกิดความโลภ ลึกซึ้งกว่านี้คือ มีกามคุณ ๕ ความยินดีพอใจในรูปเสียงกลิ่นรสสัมผัส อารมณ์รู้สึกคิดนึกที่ดีที่ชอบที่พอใจ จึงติดใจอยากมีอยากได้อยากเป็นอีก ตามเหตุ ได้เห็นอีกได้ยินอีกได้กลิ่นได้รสได้สัมผัสได้รู้สึกคิดนึกอีก ก็จะพอใจติดใจ

ความโกรธ เกิดขึ้นเพราะมีความรักความพอใจมีความโลภก่อนเป็นที่ตั้ง เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างไม่เป็นไปตามใจเราต้องการ เราจึงได้รับอารมณ์ที่ไม่ดีที่ไม่ชอบ ได้เห็นได้ยินได้กลิ่นได้รสได้สัมผัสรู้สึกคิดนึกในอารมณ์ที่ไม่ดี กามโทษ หรือโทษของกามคุณ ๕ ข้างต้น สมบัติข้าวของเงินทอง ของ ๆ เรานี่แหละเป็นเหตุทำให้เราเกิดความโกรธ เวลามีใครมาทำลายความเสียหายให้แก่เรา ของๆ เรา

ความหลง เกิดขึ้นเพราะมีความรู้สึกต่อสุขและทุกข์ที่เกิดเพราะเหตุและปัจจัยต่าง ๆ ตามที่กล่าวมา รวมทั้งอารมณ์ซึม ๆ เฉย ๆ ไม่รู้เนื้อรู้ตัวด้วย ก็เป็นเหตุมาจาก กิเลสตัณหา คือความอยากได้อยากมีอยากเป็น และไม่อยากมีไม่อยากได้ไม่อยากเป็น นั่นเอง เป็นเหตุแห่งทุกข์ทั้งหลาย เพราะความประชุมรวมกันของ รูปธรรมนามธรรม คือร่างกาย จิตใจนี้นี่เอง พระองค์ตรัสว่าเป็นตัวทุกข์ ยังไม่เข้าใจยังไม่รู้ว่า ความยึดถือในชีวิตร่างกายจิตใจนี้เป็นความก่อทุกข์ก่อโศกให้ ก็ยังปฏิบัติผิดหลงผิดอีกนานเลยทีเดียว จนกว่าจะรู้และเข้าใจว่า กองทุกข์ รูปนาม กายใจนี้เป็นเหตุให้เกิดสุขก็ได้ เป็นเหตุให้เกิดทุกข์ก็ได้ เหตุแห่งสุขคือ การมีศีล สมาธิ ปัญญา ส่วนเหตุแห่งทุกข์ คือความโลภ โกรธ หลง เกิดเพราะเราไม่มีศีล ๕ ไม่มีการเสียสละการให้ทาน ละความโลภความตระหนี่ ไม่มีความเป็นปกติมักโกรธ ไม่รู้จักให้อภัยจึงขาดสติขาดสมาธิ เพราะไม่ได้ฟังธรรม ไม่มีกัลยาณมิตร จึงขาดปัญญา จึงต้องท่องเที่ยวในวัฏฏทุกข์ บ่นยาวเลย พอดีกว่าขอให้โชคดีเจริญพร ^^



Credit image by :
http://www.siamstamp.com/forum/index.php?topic=4219.20

อันนี้แหละปรุงแต่งครับ

ขอตอบป้าเม้าหน่อยนะคับ

บางท่านก็บอกให้ผูกลิงไว้
บางท่านก็บอกให้ตามดูลิงว่าลิงทำอะไร
ทั้งสองประโยคนี้ถูกทั้งคู่
ที่ผูกลิงไว้ สำหรับผู้ปฏิบัติที่มีสติดีแล้วควบคุมจิตได้แล้ว เริ่มเกิดสงบบ้าง จีงเปรียบเหมือนผูก
ลิงอยู่กับหลักได้ ถึงจะผูกหรือไม่ผูกลิงก้ไม่ไปไหน สิ่งใช่ผูกลิงก้คือ สติ นั่นเอง

ส่วนประโยคหลัง ให้ตามดูว่าลิงทำอะไร การตามดูลิง เทียบได้กับการหนดจิต หรือกำหนดรู้
ๆ ว่งลิงกำลังทำอะไร บางครั้งนั่งสมาธิ จิตมันวอกแวก วุ่นวาย สับสน จะทำยังไงก้ไม่นิ่ง การรู้ตามดู
มันห่างๆ การฝึกสมาธิส่วนใหญ่อาศัยการกำหนดรู้ทั้งนั้น ถ้าไม่รู้ว่าลิงทำอะไรก้แสดงว่าเราขาดสติ
และการตามดูลิง ก้ได้แก่วิตก วิจาร

อะไรก้แล้วแต่ที่เข้ามากระทบ หรือเกิดขึ้นแล้ว เราเกิดรู้สึกดีใจ เสียใจ มีสุข มีทุกข์ นี่เปนอารมณ์ของการ
ปรุงแต่งในจิตทั้งนั้น แม้กระทั่งเหนนิมิตรทั้งหลาย ก้ยังจัดว่าเปนการปรุงแต่ง ยังเชื่อถือในสิ่งที่เห็นนั่นไม่ได้
ต้องวางเฉยต่อสิ่งที่เราเหนนั้น เพื่อปล่อยวางความยึดมั่นถือในสิ่งที่เห็นนั้น พระท่านถึงบอกว่า
"สิ่งที่เหนนั้นเหนจริง...แต่ไม่ของจริง" เปนเพียงภาพมายาจากสัญญาเก่าและจิตใต้สำนึกที่ฝังตัวอย่างเหนียวแน่น
เท่านั้น มาฉายภาพให้เหนเมื่อเริ่มเปนสมาธิระดับกลาง ต้องมีสติพิจารณาให้รู้ทันมันแล้วปล่อยวางมันให้ได้แล้วข้ามมันไปเท่านั้น

ลิงที่กำลังฝึก...ก็ต้องให้ลิงอยู่กับที่..จึงจะฝึกมันได้

แต่ตอนที่มันดื้อ...มันดึง..มันก็ฉุดกระชาก..คนฝึกไปโน่นไปนี้...จะตีลิงจนตายมันก็ไม่ฟัง..แบบนี้ก็ต้องย่อนเชือกให้มันเที่ยวเล่นไปก่อน...แต่คนฝึกก็ต้องคอยสังเกตุลิงให้ดี..หากมันหมดแรงดื้อ..ก็ต้องรีบดึงลิงมาฝึกทันที...ลิงหมดแรงอยากเที่ยวก็ฝึกได้ง่าย

จุดประสงค์คือการฝึกลิง...จะผูกหรือจะย่อน..ก็เพื่อการฝึก

ทั้งหมดที่เห็น..เป็นสิ่งที่ไม่ควรใส่ใจ...ปล่อยมันไป

เพราอะไรรู้ไหม???

ก็...เรากำลังทำอะไร??
ที่รู้..ที่เห็น..ใช่สิ่งที่เรากำลังทำหรือไม่???

เมื่อ..ไม่ใช่..แล้วเราไปข้องกับมัน...แสดงว่า..เรากำลังทำผิด

เรากำลังฝึก..สมาธิ..อยู่นะ

พุทโธ..ให้ชัด ๆ..เอาให้ชัด ๆ...
ถ้ายังไปเห็นอะไรอีก..ก็เอาพุทโธให้ชัด ๆ ๆ ชัด ๆ อย่างเดียว

อิ อิ ชอบความคิดเห็นส่วนตัวจร้า

จิตอยู่คู่กับสิ่งปรุงแต่ง
ถ้าไม่มีสิ่งปรุงแต่งก็ไม่มีจิต

ไม่สามารถแยกจิตออกจากสิ่งปรุงแต่งได้
แต่ทำให้จิตดับลงไปสนิทได้เมื่อระงับการปรุงแต่งได้สนิท

การศึกษาทำให้รู้ว่า จิตและสิ่งปรุงแต่ง เป็นสิ่งที่อยู่ด้วยกัน
อาศัยกันและกันในการมีอยู่ และการดับลง

เฮ้อ.........คนเขาถามเรื่องปลา แต่เราก็ดันอยากตอบเรื่องนกขึ้นมาซะงั้น

..........

คนเขาบอกเรื่องนก..

เราก็ยังคิดว่า..มันเหมือนสาหร่ายไหม??...

เรื่องการนั่งพิจารณานั้น จะมีเวลาของเขาเช่น เรานั่งวันสองวันแล้วบอกว่าสับสน ไม่เข้าใจ ใจไม่นิ่ง อึดอัดเพราะตามลมหายใจจนกลายเป็นไม่มีความสงบนั้นเป็นเรื่องปกติ ต้องอาศัยการนั่งทุกๆวันเป็นเวลาข้ามเดือนข้ามปี เราจึงเริ่มที่จะสังเกตุตัวเองว่าเรามีความสงบจริง พิจารณาได้ไม่อึดอัดแล้ว อาการปวดขาปวดหลังไม่รุนแรงแล้วเพราะความเคยชิน ทีนี้เราก็เริ่มหาอุบายการปฎิบัติธรรมตามหลักคำสอนของครู หรือพระพุทธเจ้าตามตำราพระไตรปิฏก
ตัวผมก็พึ่งตั้งคำถามในบอร์ดนี้เมื่อเดือนที่แล้วว่า การพิจารณาตามอุบายของผมมีการพิจารณาการกระทบกันของอายตนะภายในและภายนอกคือเสียงเกิดขึ้นเพราะการกระทบกันของโสตธาตุกับเสียงภายนอกนั้น เราหลีกเลี่ยงไม่ได้แต่เรารู้ทันการเกิดขึ้นเป็นโสตวิญญาณเกิดผัสสะและเวทนาตามลำดับ
ผมได้ถามผ่านไปยังเวปของหลวงตามหาบัวอีกทางหนึ่งว่าตอนผมนั่งได้45นาทีแล้วเกิดความรู้ขึ้นเพราะการพิจารณาว่ามีเสียงมอเตอร์ไซค์ดังขึ้นนั้นโสตวิญญาณเกิดขึ้นนั้นเป็นของจริง จนกระทั่งเสียงดับลง แต่หากเราไปคิดว่าเป็นมอเตอร์ไซค์วิ่งไปทางไหนอะไรอย่างไรนั้น มโนวิญญาณเกิดขึ้นครับไม่เป็นของจริงไม่เกิดขึ้นจริง นั่นเป็นความรู้ที่เกิดขึ้นกับผมเป็นอุบายในการปฏิบัติว่าหากโสตวิญญาณเกิดขึ้นสักแต่ว่าเกิดหากดับก็สักแต่ว่าดับลง เช่นทีนี้เราไปพิจารณาการวางมือทาบมือสัมผัสวิญญาณเกิดตรงจุดนั้นรู้แล้วเป็นของจริงแต่หากไปวาดภาพประกอบว่าจะได้เห็นมือชัดๆคิดเป็นภาพมือของตัวเองทั้งๆที่หลับตาอยู่ทีนี้มโนวิญญาณเกิดครับไม่เป็นของจริงทีนี้การทำงานต้องอาศัยสติรู้ตามไม่หลงลืม นี่คืออุบายการปฏิบัติที่เกิดขึ้นกับตัวผมเอง แต่ถ้าถามว่าเห็นภาพที่จิตสร้างขึ้นผมก็พิจารณาว่าเป็นสัญญา หากมโนวิญญาณเกิดก็ย่อมเกิดผัสสะและเวทนาตามครับ ให้พิจารณาว่าสักแต่เกิดและดับลง