วันที่ 9 มีนาคม 2553

เดิน 30 นั่ง 3 นาที

วันนี้ นั่งสมาธิไปนิดหน่อย เพราะว่ากลัวผี ก็เลยไม่กล้านั่งนานๆ
วันนี้เดินจงกลมแล้วแปลก เพราะว่าเกิดนิมิตเห็นภาพร่างกายของเราเป็นโครงกระดูก ทั้งๆที่ไม่ได้ไปอ่านอะไรที่ไหนมาเลยในช่วงนี้ เกิดความรู้สึกดีใจขึ้นมาว่าเรามองเห็น ภาพที่เคยเห็นก็เลยมองไม่เห็น รู้เลยว่าเกิดกิเลส เพียงความอยากแค่เล็กน้อยก็เป็นกิเลสได้ ตรงข้ามกับทางไปพระนิพพานโดยสิ้นเชิง

วันนี้ การเดินทางตัวคนเดียวของเรานั้น
กลับรู้สึกสงบอย่างประหลาด คงเพราะเราเป็นคนที่อิสระมาก พอรู้สึกเหมือนต้องทำๆ ก็เลยทำได้ไม่เต็มที่ วันนี้เดินจงกรมแล้วสงบ เงียบ ฝ่าเท้ากระทบพื้น รู้ พยายามเดิน 3 ระยะให้ได้ เพราะเราเป็นคนใจร้อนจึงมองได้ไม่ชัดนัก เรารู้สึกว่าสติของเราเริ่มดีขึ้น เริ่มมองเห้นตามความเป็นจริงได้มากขึ้น

เราเข้าใจแล้วว่าทำไมคนเราถึงไม่ควรทำความชั่ว เพราะความชั่วนั้นก่อให้เกิดความทุกข์ตามมา แท้จริงแล้วความชั่วนั้นก็คือ กิเลส ไม่ว่าจะอยุ่ในรูปแบบไหน เมื่อขึ้นชื่อว่ากิเลสแล้ว มันคือความชั่ว และความทุกข์ ทั้งนั้น
เรารู้สึกเสียใจที่เราดื้อ และถกเถียงเพราะเราเชื่อว่าเราถูก จริงๆแล้วมันก็ถูกของเราเพราะว่าเราจะต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง
ถึงเราจะรู้สึกเสียใจ แต่เราก็ยังมีมานะอยู่
เราต้องคอยดูมัน และลดให้มันน้อยลง

วันนี้นั่งสมาธิแล้ว อย่างที่บอกก็คือการอาการกลัวผี
ถึงแม้ว่าจะสงบก็จริง แต่ใจยังลุกลนอยู่

จบการบันทึกเพียงเท่านี้

แนะนำตัวกันหนุกหนานนะขอรับ คุณวาและย่าทวด

ขอบคุณมากคะ เราเองไม่ได้เก่งอะไรเท่าไรหรอก... แต่ถ้ามีประโยชน์ก็ดีใจมากเลยคะ



ถ้าไม่สีฟัน คงไม่ไหวนะคะ
ยินดีที่ได้รู้จักคะ


นิมิตของพี่ น่ากลัวมากเลยคะ ซึ่งเราคงไม่มีทางได้เห็น เพราะแค่เห็นอะไรนิดหน่อยเราก็หนีแล้ว
ต่อไปนี้เราจะพยายามทำใจไม่ให้กลัวคะ

แสดงว่าต่อไปนี้คุณพี่ทักทายไม่กลัวผีแล้วใช่ไหมคะ?
ถ้าพี่ไม่กลัวผี เราก็อยากจะไม่กลัวบ้าง

ดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้อ่านการเจริญสติของคนอื่นด้วย
ขอบพระคุณมากคะ
ขออนุโมทนา

--------------------------------------------------------

วันนี้เดิน 30 นั่ง 5
วันที่ 10 มีนาคม 2553

เกิดความรู้ว่า
ทำไม การที่คนอื่นมาทำร้ายเรา เราจึงไม่ควรทำร้ายตอบ
เพราะ เราไม่รู้ว่าเขาเป็นยังไง เราทำเขาทุกข์ใจแบบไหน เขาถึงต้องมาทำร้ายเรา เราไม่ควรที่จะไปทำร้ายเขาตอบเลย เพราะว่าเขามีเหตุผลของเขา เขามีความทุกข์ใจของเขา เราไม่ควรที่จะไปซ้ำเติมเขา เราควรที่จะช่วยเหลือเขาจึงจะถูก

การเดินจงกรมทำให้เห็นเหตุ และผล มากยิ่งขึ้น

โลกนี้ไม่สำคัญอะไรเลย ไม่มีสิ่งที่สำคัญมากไปกว่าเพื่อนร่วมโลก เราควรที่จะมีพรหมวิหาร 4 ช่วยเหลือเท่าที่ช่วยกันได้ เราไม่ควรเลยที่จะอิจฉา หรือโกรธ หรือเห็นแก่ตัวกับใครก็ตาม เป็นเพื่อนกันไว้ดีกว่า คุณค่าทางวัตถุและสิ่งสมมุติหรือ จะเทียบคุณค่าทางความรู้สึกและจิตใจนั้น ไม่มีเลย

เราเดินแล้วเจอตัวมานะของเรา ถ้าไม่ได้เดินจงกรม เราคงไม่รู้ เราเริ่มรับรู้ถึงโทษของมัน ว่ามันมีตัวโทสะเข้ามา และไม่ค่อยฟังใคร จะคิดว่าตัวเองถูกอยู่เสมอ เราเพียงแค่เห็น แต่ยังไม่สามารถที่จะเอามันออกไปได้ เราทำได้แค่มองมัน ว่าเรามีมันอยู่ เรามองมันไปเรื่อยๆจนกว่ามันจะหายไปจากตัวเรา
ตอนนี้เรายังใจร้อน และมีโทสะอยู่เล็กน้อย

นั่งสมาธิ
เราคิดว่าถ้าเราได้คุยกับเพื่อนเราอีกครั้ง เราควรจะทำอะไรบ้าง

จบการบันทึกเพียงเท่านี้

พี่สังเกตุตัวเองนะค่ะว่า...ก่อนที่จะเกิดอาการกลัว
ไม่ใช่เพราะเห็นรูปนิมิตรที่น่ากลัวหรอกค่ะ...แต่จะเกิดจากมีอาการสะดุ้งสุดตัวก่อน
ไม่ว่าจะเป็นด้วยเหตุอันใด...เช่นกำลังกำหนดอยู่...แล้วมีใครเปิดประตุผลัวะเข้ามา
จะสะดุ้งสุดตัว...ถ้านั่งต่อแล้วเห็นนิมิตรเป็นภาพเหล่านั้นจะเกิดอาการกลัวมากๆ
เรียกว่า...หวาวสันหลังเลยค่ะ



จริงๆแล้วพี่ไม่ใช่คนกลัวผีเลยค่ะ แต่ไหนแต่ไรแล้ว
ถ้าเห็นอะไรแปลก...เสียงแปลกๆ จะหาให้ได้ว่าเสียงอะไร?...
ยังนึกแปลกใจอยู่เลย ว่าตอนที่เกิดอาการกลัวนั้น
ทำไมถึงกลัวได้มากมายแบบไม่เคยเป็นมาก่อน ขนาดออกจาก
กรรมฐานแล้ว ความกลัวก็ยังติดอยุ่ตั้งสองสามวันเลยค่ะ..

ต้องไม่หนีนะค่ะ...ตามรู้อย่างเดียว...กลัวก็รู้ว่ากลัว...กำหนดไปเรื่อยๆ
จนกว่าจะหายกลัว...แล้วก็เปลี่ยนเป็นอาการอย่างอื่นมาแทน...
แต่ถ้าเราหนี...มันก็จะกลัวอยู่อย่างนั้นไม่เลิก...สภาวะก็จะยังไม่เปลี่ยน

ตอนนี้ค่อนข้างทันแล้วค่ะ...ส่วนมากพี่จะเห็นเป็นหัวอย่างเดียว ไม่มีตัว
คือเหมือนผีหัวขาด มาแต่หัวค่ะ บางทีเป็นเด็กน่ารักมากตัวอ้วน..แล้วจะค่อยๆ
เปลี่ยนหน้าเป็นเหี่ยว...ตาเริ่มโบ๋..ค่อยๆฉีกยิ้ม..ตัวจะหายไป เหลือแต่หัว...บ่อยมาก
หรือไม่ก็จะเห็นแค่มือ...เริ่มจากมือที่สวย ทาเล็บสีดำ..แล้วก็เปลี่ยนเป็นมือเหี่ยวๆ..
จนเหลือแต่กระดูก...

เดี๋ยวนี้เหรอ? พูดได้เต็มปากเลยว่าไม่กลัวแล้วค่ะ...พอเห็นก็จะกำหนดเลยว่า..เห็นหนอๆๆ
จะตาโบ๋...จะฉีกยิ้ม...จะหน้าเหี่ยว..เหลือแต่หัว...บางทีก็ไม่เห็นตัว แต่รู้ด้วยสัมผัส
คือรู้ว่ามีอะไรบางอย่าง แถวๆนี้ ก็จะเฉยๆ ใจรับรู้อย่างเดียว ไม่ต้องกด
หรือข่ม...มันเป็นเอง ไม่ตกใจ คือพอนิมิต ก็รู้ว่านิมิต กำหนดรู้ไป
เดี๋ยวมันก็หาย หรือ เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทน...

หนูวาไม่ต้องกลัวนะค่ะ...
ต้องคิดว่าเราปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ...เราเป็นลูกพระตถาคต...ต่อให้พญามารมาเอง...
ก็ทำอะไรลูกตถาคตไม่ได้....ท่องไว้...อีกสองสามวัน..เชื่อว่าหนูวาคงจะเลิกกลัวผีได้เอง..
ถ้าไม่หนีเสียก่อน....



ยินดีมากค่ะ หาเพื่อนคุยเรื่องนี้ด้วยอยู่แล้ว
จะได้เหมือนกับทบทวนสภาวะไปในตัวด้วย บางทีตอนบันทึก..นึกไม่ออก
พอได้มาแชร์กันแบบนี้ กลับนึกได้ทีหลังก็มี ถ้าหนูวาไม่เบื่อ

วันนี้ขอปรบมือให้ที่นั่งเพิ่มขึ้นอีก ฉอง..นาที

อนุโมทนาสาธุ เจริญในธรรมค่ะ

เป้นสิ่งที่ดีมากเลยที่เล่าการปฏิบัติให้ทราบ
ทำไมต้องกลัวด้วยละครับ
สิ่งที่เรียกว่าผีนั้น เป็นสิ่งที่อยู่นอกภพภูมิของเรา
เขาจะไม่มาหลอกเราหลอกนะ เขามาขอส่วนบุญกับเรามากกว่า
อุทิศส่วนบุญให้เขาสิ ทำทุกวัน
ผมก็เคยพบเขาได้พูดคุยกับเขาโดยไม่รู้ว่าเป็นเขาถ้าตอนกลับเขาไม่แสดงปาฏิหารไม่รู้เลยว่าเป็นเขา
อุทิศบูญให้เขาไปเขาก็ไม่มากวนอีก
ให้คิดว่าสิ่งทุกสิ่งที่เราพบเจอ มีกรรมร่วมกับเรามาทั้งนั้นเมื่อเขาลำบากเขามาหาเราให้เราช่วย
เราต้องช่วยเขาได้บ้างตามอัตภาพของเรา

หากเสน่ห์แรงดังว่า กรัชกายคงได้รับการต้อนรับจาก จขกท.บ้างแล้วล่ะครับ แต่นี่...

ดังนั้น จึงไม่น่ามีอันตราย

...Happy Birthday คุณน้องวาวา...
...ขออนุโมทนาบุญกุศลด้วยค่ะ...
...นั่งสมาธิถ้ากลัวผี...มีวิธีแก้...ผีไม่เข้าใกล้ด้วย...
...ฟังพระธรรมเทศนาไปด้วยขณะนั่งสมาธิ...
...ใจอยู่กับตัว...ใช้หูฟังเสียง...ระลึกพุทโธ...
...เท่านี้ก็โอเค...ใจก็จะไม่วอกแวกไปไหนค่ะ...
...ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปด้วยนะคะ

สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้ัจักนะคะ

วันนี้เ้ข้ามาอ่าน เจอเรื่องของพี่ทักทายน่ากลัวมากเลยค่ะ ปกติตัวเองเป็นคนกลัวผีมากๆๆๆ แต่ตอนหลังมาหัดปฏิบัตินั่งกรรมฐานโรคกลัวผีก็ดีขึ้นแต่ยังไม่หาย ทุกวันนี้เวลานั่งหรือเดินจะไม่เคยเห็นอะไร บางทีเห็นเค้าพูดกันก็เกิดอาการอยากเห็นเหมือนคนอื่น แต่ก็จะพยามยามห้ามตัวเอง มีคนบอกว่าที่ได้เห็นเป็นบททดสอบจิตใจ ทุกวันนี้ถ้าวันไหนถือศีลแปดก็จะไม่ค่อยกล้าลงมานอนที่พื้นเท่าไหร่ กลัวมองไปใต้เตียงแล้วจะเห็นอะไร

น้องวา ขออนุโมทนาบุญกุศลด้วยอีกคนนะคะ แล้วจะเข้ามาอ่านเรื่อย ๆ ขอให้เจริญในธรรมค่ะ

นี่ก็กลัวมายากล


หนูมีเรื่องรบกวนสอบถามอาจารย์อย่างนี้ค่ะ

เวลาที่นั่งสมาธิกลางวันนั่งได้ แต่พอมืดก็กลัวผี(เอามากๆๆๆ)จนไม่กล้านั่ง จะมีบทสวดมนต์ หรือว่า

ต้องทำอย่างไรที่แก้อาการกลัวผีได้บ้างค่ะ ลองปลงอสุภะตัวเองก็แล้ว ก็ยังกลัวอยู่ดีค่ะ


http://board.palungjit.com/f133/นั่งสมาธิกลางคืนจะกลัวผี-มีบทสวดมนต์แก้ไหมคะ-224503.html

มาอ่านกระทู้ต้งแต่เมื่อวานค่ะ แต่ไม่แน่ใจว่าเล่าเรื่องของตัวเองดีไหม

เป็นคนกลัวผีเหมือนกันค่ะ แต่ไม่กลัวถึงขนาดไม่กล้าทำอะไร
เมื่อต้นเดือนกันยายนปีที่แล้ว ขณะกำลังปฏิบัติอยู่ก็เกิดนิมิตผีผู้หญิงขึ้น


viewtopic.php?f=2&t=25475&st=0&sk=t&sd=a

แต่วันต่อๆ มาก็กำหนดเห็นหนอ กลัวหนอ ผีที่เห็นทั้งตัวก็จะเห็นเหลือแค่ขากับแขน ในที่สุดก็ไม่มีผีอีกเลย

(อาจารย์คะขออนุญาตนำข้อความที่เคยสนทนากันมาให้น้องเขาอ่านนะคะ )


อีกอย่างหนึ่งคือ เมื่อก่อนนี้ ในชีวิตประจำวัน โดยเฉพาะตอนซักผ้าในห้องน้ำ ตอนสระผมกับล้างหน้า (ต้องหลับตา) และตอนก่อนจะหลับ จะชอบคิดว่ามีผีอยู่ใกล้หรืออยู่ข้างหลัง (ไม่ถึงกับเปิดไฟนอน) แตเดี๋ยวนี้หลังจากฝึกกรรมฐาน จะไม่ค่อยนึกถึงเรื่องนี้เลย ความคิดความกลัวไม่ค่อยมีแล้วค่ะ คงเป็นเพราะเราอยู่กับปัจจุบันมั้งคะ

มาดูว่า พระพุทธเจ้าตรัสเรื่องชีวิตหรือขันธ์ 5 นี้ว่าอย่างไร สังเกตคำว่า จิต

หรือ วิญญาณ ท่านเปรียบเหมือนอะไร



"พระพุทธเจ้า ได้ตรัสแสดงไว้ว่า

รูปอุปมาเหมือนฟูมฟองน้ำ

เวทนาอุปมาเหมือนฟองน้ำฝน

สัญญาอุปมาเหมือนพยับแดด

สังขารอุปมาเหมือนต้นกล้วย

วิญญาณอุปมาเหมือนมายากล

ภิกษุพินิจดู โดยแยบคาย ซึ่งขันธ์ 5 นั้น โดยประการใดๆ ก็มีแต่สภาวะที่ว่างเปล่า

พระผู้ทรงปัญญาดังผืนแผ่นดิน ทรงปรารภร่างกายนี้แล้ว ทรงแสดงการละธรรม 3 อย่าง (โลภะ โทสะ

โมหะ หรือ ตัณหา มานะ ทิฏฐิ) ไว้

ท่านทั้งหลาย จงดูรูปที่เขาทิ้งแล้ว เมื่อใด อายุ ไออุ่น และวิญญาณ ละกายนี้

เมื่อนั้น ร่างกายก็ถูกทิ้งนอนไร้จิตใจ กลายเป็นอาหารของสัตว์อื่น นี้แหละการสืบต่อชีวิตก็อย่างนี้

มันเป็นมายากล หลอกคนโง่ให้เพ้อ ได้บอกแล้วว่า ขันธ์ 5 นี้เป็นผู้ล่าสังหารอยู่ในตัว จะหาแก่นสาร

ในขันธ์ 5 นี้ย่อมไม่มี

ภิกษุระดมความเพียรแล้ว พึงพิจารณาขันธ์ทั้งหลาย โดยมีสติสัมปชัญญะ มีสติมั่น ทั้งวันทั้งคืน พึงละเครื่อง

ผูกมัดเสียให้หมด พึงสร้างที่พึ่งให้แก่ตน เมื่อปรารถนาอัจจุบท (นิพพาน) ก็พึงประพฤติเหมือนดังคน

ที่ศีรษะถูกไฟไหม้"

(สํ.ข.17/247/174)