พระราชวุฒาจารย์ (หลวงปู่ดูลย์ อตุโล)

ถามหลวงปู่ต่อมาอีกว่า นิมิตทั้งหลายแหล่ หลวงปู่บอกว่ายังเป็นของภายนอกทั้งหมด จะเอา
มาทำอะไรยังไม่ได้ ถ้าติดอยู่ในนิมิตนั้นก็ยังอยู่แค่นั้น ไม่ก้าวต่อไปอีก จะเป็นด้วยเหตุที่กระผม
อยู่ในนิมิตนี้มานานหรืออย่างไร จึงหลีกไม่พ้น นั่งภาวนาทีไร พอจิตจะรวมสงบก็เข้าถึงภาวะ
นั้นทันที หลวงปู่โปรดได้แนะวิธีละนิมิตด้วยว่า ทำอย่างไรจึงจะได้ผล ฯ

หลวงปู่พูดว่า

"เออ นิมิตบางอย่างมันก็สนุกดี น่าเพลิดเพลินอยู่หรอก แต่ถ้าติดอยู่แค่นั้นมันก็เสียเวลาเปล่า
วิธีละได้ง่าย ๆ ก็คือ อย่าไปดูสิ่งที่ถูกเห็นเหล่านั้น ให้ดูผู้เห็น แล้วสิ่งที่อย่างเห็นก็จะหายไปเอง"


จากหนังสือ...หลวงปู่ฝากไว้
บันทึกคติธรรมและธรรมเทศนา ของ พระราชวุฒาจารย์ (หลวงปู่ดูลย์ อตุโล)

อย่าไปดูสิ่งที่ถูกเห็นเหล่านั้น ให้ดูผู้เห็น แล้วสิ่งที่อย่างเห็นก็จะหายไปเอง"

อนุโมทนา สาธุเป็นอย่ายิ่งครับ

อะโห อริยสังโฆ ปัญํญญาวุฒโท สาธุ ๆ ๆ :b8:

แล้วเห็นผู้เห็นมั๊ยครับ หน้าตายังไงหน๋อ...

จะหน้าตาทะเล้น ๆ อย่างนี้รึเปล่าครับ

หุ หุ ผู้เห็นครับ ผู้เห็น เมื่อกล่าวถึงแล้ว ช่วยขยายความต่อเถอะครับ...

แล้วทำไมจึงเป็นเช่นนั้นครับ... เมื่อดูผู้เห็น แล้วใยสิ่งที่ถูกเห็นจึงหายไปเอง...

เมื่อ มีจิตสงบ สติ ปัญญาคมกล้าเพียงพอ ระดับที่ 1

รูป = สิ่งที่ถูกรู้ มีคุณสมบัติเสื่อมสลายไปอยู่ตลอดเวลา เช่นความเจ็บ ร้อน หนาว หนัก เบา

กับ นาม = สิ่งที่ไปรู้รูป จะแยกออกจากกัน ดูกัน เห็นกัน สังเกตกันได้

นามธรรมที่ไปเห็นรูป คือ สติ วิญญาน ปัญญินทรีย์ เจตสิก เช่นสติ ปัญญา รู้ เห็นความเจ็บที่ขา

เมื่อ มีจิตสงบ สติ ปัญญาคมกล้าเพียงพอ ระดับที่ 2

นาม สติ ปัญญา จะเห็นว่ามี เวทนาที่รูป คือขาเจ็บ และเวทนาที่นาม คือความทุกข์ ดิ้นรนเดือดร้อนที่จิตใจอยากเอาความเจ็บออกจากขา

นามปัญญา เฝ้าดูนามเวทนาที่เห็นว่า ขา กู เจ็บ

ถ้านิ่งดู นิ่งรู้ นิ่งสังเกต พิจารณาไปด้วยความอดทน จนถึงที่สุด นามเวทนา คือจิตที่เดือดร้อนเพราะความเจ็บที่ขา ดับไป เวทนาที่รูป หรือความเจ็บที่ขา ก็จะดับตาม

นิมิต หรือรูปทางตา หรือสัมผัสทางทวารทั้ง 6 ก็ทำดุจเดียวกัน ใช้วิธีเดียวกัน

ผู้เห็น นี่หมายถึง ผู้ปฏิบัติเอง(พิจารณาสภาวะขอตัวเราเอง อยู่กับตัวเราเอง)หรือเปล่าขอรับ กระผมไม่ค่อยเข้าใจ

ให้ดูว่าเรากำลังเห็นอยุ่นั่นเองน๊อ...

อนุโมทนาครับ

เวลานั่งสมาธิโดยกำหนดลมหายใจเข้าออกจนรู้สึกว่าไม่ได้หายใจแล้วมันเกิดแสงสว่างจุดสีแดงเล็กๆแล้วเริ่มขยายจนสว่างจ้าเหมือนจะกลืนตัวเราไปเลย มันจะเป็นอะไรหรือเปล่าครับ แล้วต้องทำยังไงถึงจะไม่ต้องเจอแบบนี้อีกเพราะกลัวจนต้องออกจากสมาธิเลยครับ ช่วยแนะนำทีนะครับ

ขออนุโมทนาครับ
จิตของท่านกำลังก้าวเข้าไปสู่อัปปนาสมาธิแล้ว

จิตที่อยู่ในอัปปนาสมาธิ หรือ ฌาณที่๔ - ความรู้สึกว่า กายไม่มี ลมหายใจไม่มี มีแต่จิตดวงเดียวล้วนๆ ความรู้สึกนึกคิดใดๆไม่มี
จิตจะสงบนิ่ง สว่างอยู่อย่างนั้น

อันนี้เป็นลักษณะจิตที่อยู่ในอัปปนาสมาธิ
...ท่านอาจารย์ หลวงปู่(พ่อ)พุธ ฐานิโย ท่านกล่าวแบบนี้บ่อยๆ

ฝึกให้ได้แบบนี้บ่อยๆนะครับ ให้ใช้หลัก ภาวิตา พหุลีกตา เข้าไว้ครับ
ฝึกฝนบ่อยๆ อบรมบ่อยๆ พยายามทำให้ชำนาญ
ครับ ถ้าทำได้บ่อยๆเข้า จะเป็นฐานสร้างพลังงานทางจิต ให้มีความเข็มแข้งอย่างมาก

ท่านยังกล่าวอีกว่า ถ้าจิตถอนออกมาจากอัปปนาสมาธิ แล้วรู้สึกว่าเริ่มมีกาย
จิตจะมีความคิดเกิดขึ้น ให้กำหนดทำสติตามความคิดนั้นไป อันนี้จะเป็นการทำให้เกิดปัญญา

นิมิตเห็นเป็นแสงสว่าง หรือเป็นดวงสีต่างๆ เป็นนิมิตไม่น่ากลัวไม่น่าตกใจ ถ้าจิตรวมเข้าอัปนาสมาธิได้แล้ว จิตไม่น่ากระเจิดกระเจิง หรือกลัว เพราะถึงตอนนั้นแล้วจิตจะตั้งมั่นไม่หวั่นไหว ไม่กลัวอะไร
เพราะสักแต่ว่ารู้ เห็น ได้ยิน (สิ่งที่กายหยาบสัมผัสไม่ได้) สังขารจะไม่ปรุงแต่งอะไร เมื่อออกจากสมาธิแล้วจิตถึงจะอธิบายให้ตนเองเข้าใจภายหลัง (ประสบการณ์เราเอง คนอื่นเหมือนเราไหมนี่)