วันก่อนนั่งสมาธิมันเกิดสภาวะแปลกๆ คือรู้สึกว่าเหมือนหายใจสั้นลงๆ เบาลง ๆ จนเหมือนเกือบจะไม่หายใจเลยอ่ะค่ะ เสียงรอบตัวที่ได้ยินก็เหมือนไกลออกไปๆ จนเกือบจะไม่ได้ยิน รู้สึกเหมือนหลับแต่ไม่ได้หลับ มีสติทุกอย่าง ตอนนั่งสมาธิแรกๆ หลังตรง อยู่ๆ ก็เอนหงายลงไปเรื่อยๆ รู้สึกตัวตลอดแต่ก็ตามดูตามรู้ไปขณะที่นั่ง ไม่ได้บังคับอะไร ดีที่ว่าด้านหลังเป็นเตียงนอนก็เลยไม่ถึงกับหงายหลัง แต่รู้สึกตัวว่านั่งสมาธิในท่าที่เอนหลังลงไป ระหว่างที่หลับตาก็เหมือนเห็นสีขาวนวลๆ เกิดความสุขขึ้นมา เวทนาที่เกิดแรงกล้าก็หายไป ระหว่างหลับตาเหมือนเราเห็นสภาวะอะไรสักอย่างแต่ไม่รู้จะอธิบายยังไงอ่ะค่ะ จะว่าเหมือนดิ่ง (ก็ไม่แน่ใจว่าจะใช้คำนี้ถูกไหมนะคะ) คำภาวนาพุทโธก็หายไปด้วย แต่พอนึกได้ว่าหายก็กลับมาภาวนาต่อเหมือนเดิม วันนี้ก็นั่งสมาธิแต่นานกว่าทุกวัน (เกือบ 1 ชม.) แต่หูไม่ดับเหมือนวันก่อนนะคะ ตัวเอนตัวโยก และเหมือนรู้สึกว่ามือสั่นๆ ด้วยนะคะ และที่ตาก็เหมือนกระพริบถี่ๆ ทั้งๆ ที่หลับตา และทั้งๆ ที่รู้ว่านั่งสมาธิอยู่แต่เหมือนตัวมันเบาขึ้น ไม่ทราบว่ามีใครเคยนั่งสมาธิแล้วเกิดอาการประมาณนี้บ้างไหมคะ มันคืออะไรคะ แล้วผิดปกติหรือเปล่าคะที่เป็นแบบนี้ รบกวนผู้รู้ทุกท่านช่วยชี้แนะด้วยค่ะ

ปกติทุกวัน สวดมนต์ 30 นาที เดินจงกรม 30 นาที และก็นั่ง 30 นาทีค่ะ แต่วันที่นั่งสมาธิแล้วเกิดสภาวะนั้น เป็นวันที่ไม่ได้เดินจงกรมทั้งสองวันค่ะ แต่ใช้การนั่งสมาธิมากขึ้น คือวันแรกที่เป็น 45 นาที วันที่สองคือวันนี้ 52 นาทีได้ค่ะ

ปกติเราทำรูปแบบทุกวัน ๆละ 1 ชม. 30 นาทีรวมทั้งหมด ในชีวิตประจำวันเจริญสติ ตามรู้กายใจค่ะ

แล้วตกลงว่าเราควรทำอย่างไรต่อไปดีคะ ขอบคุณสำหรับคำตอบด้วยค่ะ

'จานวะ เดี๋ยวนี้เก่งนะครับ เข้าตำรา

สมถปุพฺพงฺคมํ วิปสฺสนํ ภาเวติ. ยังวิปัสสนาอันมีสมถะเป็นเบื้องหน้าก่อนให้เจริญ

อันนี้ล่ะวิธียกสู่วิปัสสนาแบบภาคปฏิบัติ
นักปริยัติเวลาเรียน พบคำว่า สมถะนำหน้าวิปัสสนา หรือ ยกขึ้นแล้วสู่วิปัสสนา มึนกับตึ๊บเลย
สงสัยกันว่า ยกอย่างไงหว่า คำแนะนำที่ขีดไว้ ชัดเจนครับ แบบภาษาปฏิบัติเลย

ขอบคุณทุกท่านที่มาตอบค่ะ คือเรามั่นใจนะคะว่าเวลานั่งสมาธิเรารู้สึกตัวทุกอย่าง ไม่ได้เคลิ้ม แต่เหมือนว่าเราเห็นอาการที่เกิดขึ้น เราเป็นแค่ผู้ดู บางครั้งจิตก็ไปสนใจอยากรู้ว่ามันคืออะไร แต่บางครั้งก็ไม่ได้สนใจภาวนาพุทโธต่อไป อาการปิติที่เกิดขึ้นนี้เหมือนตอนภาวนาใหม่ๆ (จำได้ไหมคะคุณกรัชกายที่เราเคยมาถามในบอร์ดเมื่อปีที่แล้ว) ช่วงนั้นเราภาวนาแบบกำหนด รูปแบบยุบหนอ ทำทุกวันจนประมาณสามเดือนกว่าได้ รู้สึกสติตั้งมั่นอยู่สองครั้ง รู้สึกตัวทั่วพร้อม แต่หลังจากนั้นไม่เกิดอีกเลย แล้วเราก็เริ่มเจริญสติไปด้วย ตามดูตามรู้แล้วแต่จะระลึกรู้กายก็รู้กาย ระลึกรู้ใจก็รู้ใจ รู้สึกตัวเวลาที่ทำอะไร เผลอไปคิดก็ตามรู้ เวลาโกรธก็เห็นสภาวะที่เกิดอะไรอย่างนี้ ช่วงนั้นนั่งสมาธิ เดินจงกรมไม่กำหนดเลยนานหลายเดือน อาศัยเดินรู้สึกตัว นั่งรู้สึกตัว ปรับเวลาเหลือสวดมนต์ นั่ง เดิน ที่อย่างละ 30 นาที คิดว่าเหมาะกับตัวเองที่สุด แล้วเวลานั่งก็ไม่เคยเกิดปิติ ไม่เกิดเวทนา และไม่เคยเกิดอาการอย่างที่ว่าเมื่อสองสามวันที่ผ่านมา คิดว่าอาจเพราะนั่งน้อยไป เวทนาไม่เกิดด้วยหรือเปล่า(อันนี้คิดเอาเองนะคะ) แล้วก็เลยลองมานั่งสมาธิให้นานกว่าเดิมดู แล้วมันก็เกิดสภาวะอย่างที่ว่านี้แหล่ะค่ะ เลยสงสัยเล็กน้อยว่าเอ๊ะ มันเกิดอะไร แล้วที่มันเกิดทำไมต่างกับทุกๆวัน (ช่วงนี้เปลี่ยนมาภาวนาพุทโธค่ะ)

สวัสดีคุณกรัชกาย ขอบคุณที่ยังจำกันได้ค่ะ ไม่ได้เข้าบอร์ดนี้เสียนาน มาอีกทีเปลี่ยนรูปโฉมใหม่เลยนะคะ เกือบจะจำไม่ได้ คุณกรัชกายสบายดีน่ะค่ะ ตอนนี้เราปฏิบัติมาได้ปีกว่าๆ แล้วหลังจากที่ได้คุยกับคุณ แต่ว่ายังไม่ได้มีโอกาสได้ไปปฏิบัติที่วัดเลยค่ะ กลับไทยคราวก่อนก็ยังไปไม่ได้ ติดว่าต้องดูลูกอีกแล้ว แต่ปีหน้าว่าจะหาโอกาสไปค่ะ (มีสถานที่แนะนำไหมคะ) อยู่ที่นี่ก็เหมือนเดิมค่ะ ปฏิบัติด้วยตนเอง ไม่มีครูบาอาจารย์ อาศัยอ่านหนังสือ ถามเพื่อนกัลยาณมิตรหรือมีอะไรแปลกๆ หาคำตอบไม่ได้ก็มาถามในบอร์ดนี่แหล่ะค่ะ ขอบคุณนะคะที่เข้ามาตอบให้ เรื่องทำอานาปานสติเราก็ทำเหมือนกันนะคะ ใช้ลมหายใจเป็นวิหารธรรม และก็คิดว่าวิธีนี้อาจจะเหมาะกับจริตตัวเอง

สาธุและขอแสดงความเห็นในการเจริญสติดังนี้ครับ การเจริญสติหรือนั่งสมาธินั้นสภาวะธรรมที่เกิดขึ้นจากจิตที่ปฏิบัติธรรมนั้นมีคุณอนันต์นะครับขอเพียงท่านกัลญาณพึงตามจิตหรือมองดูสภาวะธรรมที่เกิดขึ้นตามเป็นจริงและตามจิตของท่านให้ท่านและตามรู้สภาวะธรรมที่เกิดขึ้นให้ดีจะพบธรรมะผุดขึ้นมาเองโดยจิตที่ปฏิบัติดีแล้วจะนำพาดวงจิตของท่านให้กว้าหน้าในการปฏิบัติธรรมครับ



ขอให้ท่านพึงปฏิบัติอย่างต่อเนื่องนะครับและอย่าลืมแผ่เมตตาให้สรรพสัตว์ทั้งหลายมีสุขเถิด


อนุโมทนาสาธุครับ

เทพบุตร

ขอถามเพิ่มเติมนิดนึงนะคะ ในฐานะที่เราไม่มีครูบาอาจารย์หรือผู้ฝึกสอนในการปฏิบัติ เราจะทราบได้อย่างไรคะว่าการปฏิบัติสมถะในรูปแบบไหนที่เหมาะกับตัวเราและเราจะรู้ได้อย่างไรว่าการปฏิบัติก้าวหน้าหรือไม่ รบกวนใครก็ได้ค่ะช่วยแนะนำสถานที่ปฏิบัติธรรมที่ไม่ไกลจากกรุงเทพมากนักให้ด้วยนะคะ ขอบพระคุณล่วงหน้าเลยค่ะ

กำลังโพสต์ข้อความใหม่พอดี เพิ่งเห็นค่ะ ขอบคุณนะคะ เราแผ่เมตตาทุกครั้งหลังจากนั่งสมาธิค่ะ แต่เมื่อสามวันแรกเกิดสภาวนะนี่แผ่ไปขนลุกซู่ซ่าทั่วตัวเลยค่ะ เมื่อวานตอนแผ่ก็ขนลุกแต่ว่าไม่มากและเวลาแผ่ก็ไม่ได้เกิดอาการแบบนี้ทุกครั้งค่ะ

ผมอาจเป็นใครก็ได้นะครับ

ทำไมคุณเน้นที่การปฏิบัติสมถะละครับ น่าจะแบบไหนก็ได้ ไม่จำกัดที่สมถะหรือวิปัสสนา
เพราะสองทางนี้อิงกัน อาศัยกัน ตัดกันไม่ขาดครับ

การที่จะหาคนที่รู้ว่าเราเหมาะกับการปฏิบัติแบบไหน หายากครับ ไม่ใช่วิสัยคนธรรมดาหรือพระอรหันต์
ธรรมดา วิธีที่จะรู้แน่ชัดคงต้องมองเราเองว่า เราปฏิบัติแล้ว ลด ละ เลิก พ้น ไกล ห่าง หมด จากสิ่งที่เป็น
อกุศลได้มากแค่ไหน วางใจกับสภาวะทั้งหลายได้อย่างเป็นกลางที่สุดแค่ไหน ถ้าปฏิบัติแล้วไม่ว่าจะวิธีไหน
มีผลแบบนี้ วิธีนั้นก็น่าจะเหมาะกับเรา วิธีการประเมิณตนเองแบบนี้ ใช้บอกได้ว่าเราก้าวหน้าแค่ไหนได้ด้วย

สถานที่ปฏิบัติ (พอง-ยุบ)
- วัดมหาธาตุ กทม.
- วัดภัททันตะอาสภาราม ชลบุรี
- วิเวกอาศรม ชลบุรี (น่าจะมีค่าใช้จ่ายเรื่องอาหารวันละ ๕๐ บาท)

ผมรู้เฉพาะวิธีการพอง-ยุบครับ ถ้าแบบอื่นๆ ลองถามคุณวลัยพรดู สายพองยุบตามข้อ ๒-๓
นั้น จริงจังมาก กายใจต้องพร้อมครับ และต้องรักการปฏิบัติจริงๆ

ขออนุโมทนา้ด้วยนะครับ

ทำสมาธิเก่งนะครับ

กายในปรากฏให้เห็น แล้วแต่ก็อย่าหลงนะครับ แค่อาการของกายในเท่านั้นเอง

การได้สมาธิง่ายครับ แต่การทรงอารมณ์สมาธินี่ซิปัญหาใหญ่ครับ

ขอบคุณ คุณกามโภคี ค่ะ

ไม่ได้เน้นแต่สมถะค่ะ เพราะต้องอาศัยทั้งสมถะและวิปัสสนาอย่างคุณว่าล่ะค่ะ เพียงแต่ว่าเราปฏิบัติเองไม่มีครูอาจารย์หรือคนแนะนำก็เลยไม่รู้ว่าตัวเองปฏิบัติมาถูกไหมอย่างไร อย่างน้อยถ้ามีคนให้คำแนะนำทางที่ถูกต้องบางทีอาจจะดีกว่าก็ได้ ด้วยเพราะปัญญาตัวเองยังน้อยก็เลยไม่ค่อยแน่ใจน่ะค่ะ แต่ว่าอกุศลที่เคยเกิดก็เบาบางลงอยู่นะคะ เช่น เป็นคนโทสะแรง ก็น้อยลง แต่ก็ยังมีอยู่นะคะ ไม่ถึงกับขาดหายไปเลย มีสติมากขึ้น บางทีแบบว่าฟังธรรมอ่านธรรมไม่เข้าใจ แต่พอเดินๆอยู่บางทีมันก็ปิ๊งขึ้นมาเข้าใจของมันเองก็มี และอีกหลายๆ อย่างที่ได้มาจากการปฏิบัติธรรม ทำให้เห็นและยอมรับความจริงของชีวิตมากขึ้นค่ะ

ขอบคุณที่แนะนำสถานที่ปฏิบัตินะคะ ไว้เดี๋ยวจะลองหาข้อมูลดูค่ะ

จำได้ครับ เคยคุยกันตั้งนานสองนาน จะลืมชื่อ ตตัญญุตาได้ง่ายๆอย่างไร เห็นก็นึกได้แล้ว





อันที่จริงการปฏิบัติกรรมฐาน การปฏิบัติธรรม หรือ ในชื่ออะไรๆ ก็ตามเถอะ เมื่อเรายังหายใจอยู่
จะอยู่ที่ใดมุมไหนของโลก ก็ทำได้ปฏิบัติได้ครับ

แต่สำคัญก็ที่ว่า ปฏิบัติไปๆ แล้ว เกิดมีอะไรข้องใจสงสัย ไม่รู้จะถามใคร นี่คือปัญหาของผู้ปฏิบัติ
ทั่วไป




กรัชกายยังไม่ได้ตอบอะไรเลยนะขอรับ เพียงทักทายก่อนหน้าว่า สบายดีหรือเท่านั้น





ใช้ลมหายใจเป็นวิหารธรรม


เห็นคำพูดนี้รู้เลยว่า คุณจำมาจากไหน

ถามก่อนได้ไหมว่า วิหารธรรม คือ อะไร คุณพอเข้าใจคำพูดนี้ไหม

ความหมายโดยรวม (ใช้ลมหายใจเป็นวิหารธรรม )
หมายความอย่างไร ใช้ลมหายใจเป็นวิหารธรรม คุณพอเข้าใจคำพูดนี้ไหม