ขอบคุณทุกคนที่มาตอบนะคะ

บันทึกของคุณพี่ walaiporn สั้นจังเลยคะ... ยังไม่ค่อยรู้อะไรเลย
สำหรับผู้ที่มีพี่เลี้ยงคงมีกำลังใจปฎิบัติได้มากกว่าน่ะคะ

---------------------------------------------

วันที่ 21 มีนาคม 2553

วันนี้เกลียดนังพี่สาวมาก ถึงขั้นอยากบีบคอให้มันตายไปให้รู้แล้วรู้รอด
ไม่อยากเกิดมาร่วมครอบครัวเดียวกะมันเลย แต่ก็ต้องอดทนไป
(หงุดหงิด)

วันนี้เดินก็ 30 นอน 6

เพราะว่าหงุดหงิด หรือว่า ใจร้อนอะไรมา หรือเปล่านะ ก็เลยเดินไม่ค่อยรู้เรื่องสักเท่าไหร...
.....
วันนี้เดินเป็นยังไงบ้างหว่า?

ก็ พอรู้บ้างว่า เงินทองไม่ใช่ของเรา จะไปงกทำไม ให้ๆซื้อของให้คนอื่นไปบ้าง
แล้วก็ อืม วันนี้ก็ได้ความรู้ที่สำคัญมาอย่างหนึ่งนะ

เราก็คิดพิจารณาเหมือนเคยนั้นแหละ คราวนี้ใจไปคิดเรื่องว่า คนอื่นเขาจะมองว่าเราดีอย่างนู้นอย่างนี้หรือเปล่า
แล้วสติ มันก็คิดได้ว่า
ทำไมต้องให้คนอื่นมาตัดสินตัวเราด้วย ทำไมเราไม่เป็นผู้ตัดสินตัวเองเสียล่ะ
ก็ได้ความรู้แบบนี้มาอะนะ

ถ้าเราใจเย็นขึ้นกว่านี้ก็ดีอะนะ

แล้วก็ ตอนนั่งน่ะ หายใจไม่ค่อยออก
ก็เลยนอน ดูท้องแทน พองยุบวางมือบนท้อง
ควบคุมลมหายใจได้ง่ายกว่าตอนนั่งนะ แล้วก็ฟุ้งไปบ้างตามเรื่องตามราว
ถ้าใจเย็นขึ้นมากกว่านี้ก็ดีสิ~

จบการบันทึกเพียงเท่านี้

ของคุณพี่ walaiporn ต้อง To Be continue... ติดตามชม ตอนต่อไป...

ขอบันทึกต่อเลยคะ

วันที่ 22 เดือนมีนาคม 2553
เดิน 30 นั่ง 2 นอน 7

วันนี้เดินแล้วไม่มีอะไรมาก

พอเดินแล้วไม่ได้ความรู้ใหม่ๆก็เลยหงุดหงิดนิดหนึ่ง
แล้วก็ฟุ้งไปบ้าง จากนั้นก็เลยเดินหลับตา
เดินหลับตาก็ น่ากลัวดีนะ เราเอาแต่จินตนาการว่ามีอะไรขว้างอยู่ข้างหน้า ชิ้นใหญ่ๆน่ะ
แล้วก็กลัวที่จะเดิน แล้วก็เลยต้องเอามือควานไปข้างหน้า ยิ่งกลัวก็ต้องยื่นมือออกไปไกลๆ
จากนั้นก็ดูเท้าสามระยะ เริ่มชัดดี แล้วก็ พยายามหายใจให้ยาวๆ เพราะตอนนี้มีปัญหาเรื่องการหายใจมาก

ก็ได้ความรู้มาว่า
บางทีแล้วมนุษย์ชอบสร้างความหวาดกลัวให้กับตัวเอง ทั้งๆที่จริงๆแล้วมันไม่ได้มีอะไรเลย
เราอยากจะกล้าหาญมากกว่านี้ และก็เข้มแข็งมากกว่านี้ และก็เชื่อมั่นในตัวเองมากกว่านี้

ส่วนตอนนั่ง หายใจไม่สะดวกก็เลยนอนซะ
นอนไปนอนมาฟุ้งยาว... กู่ไม่กลับ พอเสียงเคาะประตูดังขี้นจึงรู้สึกตัว

จบการบันทึกเพียงเท่านี้



------------------------------------------------------------------------
มีเพลงมันส์ๆ เพื่อนเอามาให้น่ะคะ เลยเอามาฝากกัน
เพลง สุดหล่อ magenta feat. โอปอ
http://www.youtube.com/watch?v=UdIRDM3pF8Y

วันที่ 23 มีนาคม 3553
วันนี้เดิน 28 นอน 4

หายใจไม่ค่อยออกตามเคย... เลยรู้สึกไม่ดีเท่าไหร
ความอดทนเลยต่ำลงด้วยมั้ง
วันนี้เดินแล้วไม่มีอะไรเป็นพิเศษ เพราะว่าได้พิจารณาหมดจนหาข้อเสียของตัวเองไม่เจอแล้ว (ที่ยังมีอยู่ก็เป็นกิเลสระดับลึก)
เดินๆแล้วเบื่อ ก็เลยเดินหลับตา วันนี้เดินหลับตาแล้วเกิดความกลัวน้อยกว่าเมื่อวาน ถ้ากลัวชนก็ใช้มือควาน เดินช้าๆหากชนจะได้ไม่เจ็บ แล้วก็คิด อะไรนี่แหละ จำไม่ค่อยได้แล้ว
แต่ว่าวันนี้ เรามีความสุขดีนะ
แบบว่า มันเป็นจุดที่พอใจในสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่ หรือเป็นเพราะว่าแม่ส่งให้ไปเรียนพิเศษญี่ปุ่นเบื้องต้นก็ไม่รู้
ก็เลยได้มีอะไรทำช่วงปิดเทอม
เรียนก็สนุกดีนะ แล้วก็พอเรียนเสร็จก็มีเด็กมาทักด้วยละ พอคุยเรื่องการ์ตูนอนิเมะด้วยกันก็เลยคุยกันได้ถูกปากเลย
พอได้เจอแบบนี้ก็เลยมีความสุขดีนะ นานๆทีได้เจอคนที่คุยแล้วสนุกนี่นา
เลิกเดินก่อนเวลาอันสมควรเพราะว่าอึดอัด ใจก็เลยลอยไปคิดถึงเกม.. เลิกเดินดีกว่า อิอิ~

เล่าอะไรต่อดีกว่า
ช่วงที่หายใจไม่ออก ก็นึกคำพูดของพี่ๆที่เขาเคยบอกไว้ ก็เลยตั้งจิตแผ่บุญทั้งหมดที่เคยทำมาให้เจ้ากรรมนายเวรที่ทำให้หายใจไม่ออก ก็เลยเรอออกมา (พี่เขาบอกว่า ยามที่เจ้ากรรมนายเวรเขาออกจากร่างเราจะออกได้สามทาง ถ้าตด เขาไปนรก ถ้าเรอ เขาออกมาเป็นสัมภเวสี ถ้าหาว เขาจะเป็นเทวดานางฟ้า แต่พอดีเราไม่ง่วงก็เลยไม่ได้หาว... ยังไงดีละนี่)
รู้สึกโล่งไปสักพัก ก่อนจะกลับมาหายใจไม่ออกต่อ...

ส่วนตอนนอนก็ ฟุ้งไปนิด แล้วกลับมาคิดพิจารณาด้านมืดของตัวเอง
ไอ้ประเภท ชอบเลือดสาดไส้ทะลึกหรือความรุนแรงน่ะ ก็ได้ดูมันแปปหนึ่งแล้วมันก็หายไป

จบการบันทึกเพียงเท่านี้

ความขี้เกียจ


ความขี้เกียจ เป็นเรื่องของอินทรีย์หรือพละ จัดเป็นอกุศลธรรมของอินทรีย์
ถ้าเกิดสภาวะนี้ ให้รู้ตามความเป็นจริง อย่าปฏิเสธในสิ่งที่เป็นอยู่ ขี้เกียจก็ให้รู้ว่าขี้เกียจ
ไม่ต้องไปคิดแก้ไขหรือคิดพยายามทำอะไร ให้ทำปกติคือ เจริญสติให้ต่อเนื่อง


วันใด สติ สัมปชัญญะ และสมาธิมีกำลังมากพอ สภาวะที่เป็นอยู่จะดีขึ้นเอง
ไม่ควรไปวิตกกังวลหรือไปคาดหวังผลใดๆในการทำ เพียงรู้ลงไปตามความจริงที่เกิดขึ้น
เพราะถ้ายิ่งเราไปพยายามแก้ไข ยิ่งรู้สึกว่า ทำไมยิ่งขี้เกียจมากขึ้นกว่าเดิม

ในความขี้เกียจจะมีกิเลสตัวความสุขแฝงอยู่
เพียงแต่ว่า ถ้าสติยังไม่ทัน เราจะมองไม่ออก มองไม่เห็นกิเลสตัวนี้ เป็นกิเลสของแต่ละคน

ให้ทำความเพียรต่อเนื่อง จะมากหรือน้อยขอให้ทำ ทำแบบว่า มีหน้าที่ที่ต้องทำ
เดี๋ยวสภาวะดีขึ้นเอง อย่าไปจดจ้อง อย่าไปคาดหวังผลใดๆในการทำ นั่นคือ ความอยาก
กิเลสนี่ ต้องดูให้ทันนะ จากตัวนี้ ไปอีกตัวแล้ว ถ้าดูไม่ทัน





2 กค. 47

เรารู้สึกเบื่อ แล้วก็เบื่อตัวเองมากๆ กลับเข้าบ้านมาก็เอาแต่นอน เหมือนคนไม่เคยนอนขนาดนี้
เราอยากเป็นคนขยัน เรารู้วิธีการ แต่ทำไมถึงไม่พยายามทำนะ

วันนี้เดิน 1/2 ชม. นั่ง1/2 ชม. ครบเวลา แต่ปวดขาก่อนประมาณ 5 นาที
ไม่มีแสงสว่าง ฟุ้งซ่านตลอด


4 กค. 47

วิลัย ( คนที่อยู่ด้วยกัน ) นับวันดูดีขึ้น ( คิดไปเอง ) เราดูแย่ลง นับวันแย่ลงมากๆ
คนเขาไม่เห็นจะสนใจเรื่องบาปบุญคุณโทษ แต่เขากลับดี ทีเราเชื่อ กลับไม่ดีขึ้น กลับแย่ลง

เราเข้าใจในสิ่งที่หลวงพ่อพูด การทำดีต้องฝืนใจ แต่เรามักจะทำตามใจตัวเอง
หลวงพ่อพูดว่า การทำความดี ต้องใช้เวลา อย่าหวังผล เมื่อถึงเวลาแล้ว เงินจะไหลนอง ทองจะไหลมา
ทำความดี ต้องทำสม่ำเสมอ อย่าทำตัวลุ่มๆดอนๆ ทำดีไม่ได้ผล เพราะทำตนลุ่มๆดอนๆ

ยากจริงหนอ เราชอบตามใจตัวเอง ชอบนอน เป็นคนขี้เกียจ เกรียจคร้าน
กลางวัน ว่างก็นอน แทนที่จะพยายามปฏิบัติ ผลออกมาจึงเป็นเช่นนี้

เราเองก็รู้คำตอบดีว่า ทำไมชีวิตของเราถึงไม่ดีขึ้น อย่าไปมองคนอื่นเขาเลย
เขาทำดีหรือไม่ดีก็เรื่องของเขา เราต้องสนใจตัวเราเอง




นี่แหละหนา ทำคนเดียว ไม่มีพี่เลี้ยงใกล้ตัว ไม่มีใครคอยบอกว่าควรทำอย่างไร
แถมไม่รู้จักกิเลส ไม่มีใครมาบอกว่า นี่ความอยากเห็นไหม ความคิดลบเห็นไหม

9 กค. 47

ทุกคนเกิดมาล้วนมีกรรมมากำหนด
หลวงพ่อบอกว่า กรรม คือ การกระทำ ฐาน คือ ฐานะ

เราไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี กรรมฐานก็ไม่ค่อยจะได้ทำ ชีวิตเราทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ

ชีวิตนี้น้อยนัก หนังสือของ สมเด็จพระญาณสังวรฯ
ควรรีบกำหนด รีบทำกรรมฐานด้วยความเพียร เพราะเราไม่รู้ว่า เม่อไร ความตายจะมาถึงตัวเราเราต้องเวียนว่ายตายเกิดอีกหลายภพหลายชาติ

อาจจะเกิดเป็นคนหรือเกิดเป็นสัตว์หรือเกิดเป็นอะไรก็แล้วแต่ สุดแต่บุญหรือกรรมที่ทำมา
เราต้องรีบเร่งทำความดี เพราะกรรมเก่าที่เราทำไว้ในอดีตชาติหรือปัจจุบันชาติ จะได้ตามเราไม่ทัน


10 กค. 47

ชีวิตก็แบบเดิมๆ เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง
กินข้าวเสร็จก็นอนหลับ เย็นตื่นมาทำงานบ้าน กว่าจะอาบน้ำเสร็จเกือบสามทุ่ม
กว่าจะขึ้นห้องพระเกือบสามทุ่มครึ่ง เช้าตั้งนาฬิกาตี 3 ก้ตื่นสะเกือบตี 5 ทุกวัน
ไม่เปลี่ยนแปลงเพราะ เราไม่พยายามฝืนใจ ตามใจตัวเองตลอดเวลาว่า ขอนอนต่ออีกนิดนึง
กลางวันตั้งใจมากี่วันแล้วว่าจะทำกรรมฐาน เปล่าเลย พอกินข้าวเสร็จ ต้องนั่งหลับทุกที
ต้องไม่กินข้าว สุดท้าย ถึงไม่กินข้าวก็นั่งหลับทุกครั้งเหมือนเดิม
เฮ้อ ... เบื่อชีวิตจริงๆ เป็นชีวิตที่น่าเบื่อ

12 กค. 47 ( ตอนนั้นไปเรียนทำเบเกอร์รี่ )

อาจารย์จะให้สวดมนต์ของญี่ปุ่น ( นำเมียว โฮริงเคียว ... น่าจะใช่นะ ) เรายอมรับว่าเราลังเล
เรายังคงมีอาการเบื่อเหมือนเดิม บางทีเราคิดลบๆ ว่า ถ้าเราจบชีวิตเราคงไม่ต้องรับผิดชอบอะไร

เดี๋ยวนี้เราชอบพูดมาก ชอบบ่น น่าจะเริ่มคิดใหม่ ทำใหม่
ทำให้ได้ ตื่นตี 3 แล้วสวดมนต์ก่อนที่จะไปทำอะไร หากเรายังไม่อยากปฏิบัติ ก็หยุดเอาไว้ก่อน
สวดมนต์ให้เป็นประจำ ให้จิตเกิดสมาธิก่อน ถ้าพร้อมปฏิบัติเมื่อไหร่ ค่อยปฏิบัติ


นี่แหละหนา คนที่ยังไม่สามารถพึ่งพาตัวเองได้ แถมไม่มีใครให้คำแนะนำได้

14 กค. 47

ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน หากเรารู้จักใช้จ่าย เราก้จะมีเงินเหลือ หากเราใช้จ่ายโดยไม่รู้จักคิด เงินเราก็หมด
เราก็จะมีหนี้สินอยู่ตลอดเวลา ( บัตรเคดิต )
( เชื่อไหม เงินหนึ่งแสน ใช้จนสองเดือนเกลี้ยง ไม่ได้เที่ยวเลยนะ หมดไปกับค่ากิน ค่าใช้จ่ายส่วนตัว)

ความจริงแล้ว การอ่านหนังสือธรรมะ แล้วเราปฏิบัติในสิ่งที่ถูกที่ควร เราสามารถแก้ไขปัญหาที่เป็นอยู่ได้ แต่เพราะเราขาดสติในการใช้เงิน คิดแต่ว่ามีเงินอยู่ในมือ นึกอยากจะซื้ออะไรก็ซื้อ ทิ้งๆขว้างๆ
วันนี้เราขึ้นห้องพระแต่หัวค่ำ เพื่อจะสวดมนต์ ภาวนา

15 กค. 47

วันนี้ขึ้นห้องพระสวดมนต์ตั้งแต่ 20.00 น. สวดมนต์ออกเสียง เรารู้สึกสบายใจ
เหมือนเราได้ระบายความรู้สึกกดดันบางอย่างออกไป ไม่ต้องแอบสวดมนต์
เวลาวิลัยอยู่บ้าน เราเกรงใจ ไม่กล้าสวดมนต์เสียงดัง

17 กค. 47

เราไม่เข้าใจเลยว่า ถ้าเราปฏิบัติ เดิน 1/2 ชม. นั่ง 1/2 ชม. ทำไมถึงขายของไม่ค่อยดี
( ตอนนั้นเบื่อทำงาน เลยมาลองขายของ )
แต่ถ้าเราสวดมนต์ทุกวัน แล้วแผ่เมตตากลับจะดีกว่า เราคิดว่า อาจะเป็นเพราะเราหวังผลมากเกินไป
เราได้สวดมนต์ แผ่เมตตา เรารู้สึกสบายใจขึ้นริ่มพูดน้อยลง

" อดีตอย่ารื้อฟื้น เรื่องคนอื่นอย่าไปคิด กิจที่ชอบทำให้เสร็จ อนาคตยังมาไม่ถึง ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด "


19 กค. 47

สวดมนต์ แผ่เมตตา หลับไปเลย

20 กค. 47

สวดมนต์ แผ่เมตตา

21 กค. 47

สวดมนต์ แผ่เมตตา วันนี้เดิน 1/2 ชม. นั่ง 1/2 ชม.
อ่านหนังสือกฏแห่งกรรมของหลวงพ่อจรัญตลอด เพื่อจะได้ทำให้เกิดแรงบันดาลใจ ขยันมากขึ้นกว่าเดิม

22 กค. 47

วันนี้กลางวัน ทำวัตรเช้า แล้วสวดมนต์ แผ่เมตตา เดิน 20 นาที นั่ง 20 นาที

22.00 สวดมนต์ แผ่เมตตา นอนน


23 กค. 47

บ่าย สวดมนต์ เดิน 15 นาที นั่ง 15 นาที การทำสมาธิยังไม่ดีเท่าไหร่ แต่ดีในเรื่องของจิตใจ
ปลงอะไรลงไปได้หลายๆอย่าง

22.00 น. สวดมนต์ แผ่เมตตา


24 กค. 47

เมื่อไหร่หนอ ที่เราจะนั่งสมาธิได้ระดับที่สามารถแก้ไขปัญหาตัวเองได้
เรารู้ว่า ยิ่งเราอยากมากเท่าไหร่ ความก้าวหน้าในการปฏิบัติ ก็ยิ่งยากมากขึ้นเท่านั้น
แต่เราเชื่ออยู่อย่างหนึ่งว่า หากเราพยายามทำทุกวัน สักวันหนึ่ง เราต้องทำได้
เราต้องอดทนเพื่อชีวิตที่ดีขึ้น

มีความสุขที่ได้ขี้เกียจ... อิอิ~

ถ้าไม่มีพี่เลี้ยงเราคงไม่มีทางทำแล้วล่ะ ทำแล้วติดเพ่งอย่างเหนียวแน่น นั่งเมื่อไหรต้องปวดดั้งเมื่อนั้น เป็นแบบนี้ไม่มีทางทำได้อะ... ก็นะ..
ฮ่ะๆๆ ถ้าพูดไปแล้วอดีตเป็นสิ่งที่ไม่น่าจดจำสักเท่าไหร ก็เลยทำการ "ลืม" ไปให้หมดเลย~~~
เหลือแต่ปัจจุบัน และอนาคตที่รอเราอยู่~~

โมทนาทุกคนมากๆคะ

------------------------------------

วันที่ 24 มีนาคม 2553
เดิน 20 นอน 5

วันนี้ขี้เกียจเดิน เดินแค่นั้นแหละ...
อิอิ~
เหมือนว่าช่วงนี้ไม่ค่อยมีเรื่องให้พิจารณาเลยล่ะ ที่ผ่านมาพิจารณาไปเยอะมากมาย แบบว่าได้ความรู้เยอะมาก
ตอนนี้ก็หมดแล้วละ.. เหมือนกับว่าช่วงนี้เป็นช่วงที่ต้องฝึกความอดทน ไปฝึกสติแทน
เดินดูเท้า การฝึกให้ใจเย็นสำหรับคนที่ใจร้อนน่ะนะช่างเป็นเรื่องที่ยากจริงๆ เฮ้อ~
วันนี้ก็ ทั้งฟุ้ง แล้วก็ดูเท้า แต่รู้ว่าตัวเองมีสติเยอะขึ้นล่ะ
แต่ว่ายังขี้เกียจอยู่เลยอะ เราอยากจะขยันมากกว่านี้จัง

นอนก็
ไม่มีอะไรมาก นอกจากฟุ้ง
ได้ยินเรื่องจากหลวงพ่อจรัญว่า ถ้าหายใจทางจมูกไม่ได้ก็สามารถหายใจทางสะดือได้
ใจมันก็เกิดกลัวถ้าจะต้องหายใจทางสะดือ เรารู้สึกว่ามันน่ากลัวมากๆเลยละ ก็มันเกี่ยวกะพวกเครื่องในนี่นา..
งืมๆ~

ส่วนลึกในจิตใจบางทีเห็นกิเลสตัวร้ายลึกๆ มันบางมากเสียจนมองไม่เห็นเลยล่ะ
ทำนองว่าหมั่นไส้คนนี้ อิจฉาคนนู้น ดูถูกเล็กๆน้อยๆกะคนนั้น แค่นิดๆหน่อยๆ แปปเดียวความรู้สึกก็หายไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
มันรู้สึกถึงอกุศลได้เล็กน้อยจริงๆ
ก็ต้องดูต่อไป..


จบการบันทึกเพียงเท่านี้

ถ้านั่งแล้ว ทำได้ดีกว่า ก็นั่งซิ จะเดินไปใย...

เดินแล้วมานั่งก็ดีงับ

วันที่ 25 มีนาคม 2553
เดิน 10 นั่ง 2

ก็เริ่มรู้แล้วล่ะว่า ตัวเองเป็นคนที่ปิดกั้นตัวเองอยู่
ตอนนั้นเพื่อนให้ทำแบบทดสอบทางจิตวิทยา
เขาถามว่า อะไรคือสิ่งที่คุณเลือกซื้อได้ยากที่สุด
มีช้อยให้เลือกเป็น รองเท้า เสื้อผ้า หนังสือ และก็อะไรอีกอย่างหนึ่งนี่แหละ
เราตอบว่าหนังสือ
เขาก็เฉลยว่า คนที่เลือกหนังสือ คือคนที่เปลี่ยนแปลงทางความคิดได้ยาก
หลังจากวันนั้น เราก็คิดในใจเรื่อยมา ว่ามันจริงเหรอ ใช่เหรอ

จนมาวันนี้ก็เริ่มๆรู้ตัวแล้วล่ะ..
มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรจะเป็นนะสำหรับการดำรงชีวิตที่แท้จริง
ทำนองว่าถ้าคิดอยากจะทำอะไรแล้วจะไม่เปลี่ยนแปลงง่ายๆ ทำนองว่าทำตามใจชอบล่ะมั้ง
โกรธคนนู้น ไม่ชอบคนนี้ ก็เปลี่ยนทัศนคติทางความคิดได้ยาก ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ เหม็นขี้หน้าคือเหม็นขี้หน้า
ไม่เปลี่ยนแปลงความรู้สึกถึงแม้เขาจะทำอะไรก็ตาม
ก็เป็นเรื่องที่ไม่ดีเท่าไหร

แล้วก็ ที่วันนี้เดินนิดเดียวเพราะว่าไปติดซีรีย์เรื่องยาวของญี่ปุ่นอยู่ แบบว่าสนุกมากน่ะ
อาจารย์สอนพิเศษเขาเปิดให้ดูตอนเช้า ถ้าเรานอนดึกตื่นไม่ทันไปดูล่ะก็แย่เลยล่ะ..
ชื่อเรื่อง "หมอทะลุมิติ" เมื่อหมอยุคปัจจุบันจู่ๆหลุดเข้าไปในยุคสมัยเอโดะที่ไม่มีเครื่องมือรักษาทางการแพทย์อะไรสักอย่าง
แล้วคุณหมอจะรักษา ผ่าตัดคนไข้ได้ยังไง
โอ้ย สนุกจริงๆ.. ไม่เหมือนละครไทยแม้แต่น้อย ที่ดูแล้วบั่นทอนปัญญาแถมยังสร้างความหยาบคายให้เกิดขึ้นในจิตใจด้วย
เราเลิกดูละครไทยมาหลายปีแล้วล่ะ บั่นทอนปัญญาจริงๆ ไม่ได้มีสาระอะไรเลย มีแต่กรี๊ดๆตบตีกัน เรื่องบนเตียงบ้าง อิจฉาริศยา น่ารังเกียจ ทำนองนั้น

ก็คือว่า พรุ่งนี้ก็วันศุกร์น่ะนะ คงไม่มีปัญหาเรื่องเวลาหากว่าจะทำกรรมฐานล่ะ
วันนี้ก็ขอตัวไปเล่นเกมก่อน อิอิ เล่นเกมก่อนนอน~~

จบการบันทึกเพียงเท่านี้