วันที่ 17 มีนาคม 2553
เดิน 31 นั่ง 5

วันนี้เดินแล้วไม่มีอะไรมากเลยจริงๆ

ก็เลยไม่รู้จะบันทึกยังไง... ก็ เขียนเป้นความรู้สึกไปเลยก็แล้วกัน

วันนี้น่ะได้ดูอนิเมเรื่องหนึ่งแหละ แล้วประทับใจ กะคำพูดที่ว่า
"คนที่วิ่งหนีไป ก็ต้องถูกแทนที่อยู่แล้ว"
คำนี้ช่างโดนใจเราจริงๆ แล้วเราก็คิด ว่าเมื่อไหร จะยอมรับตามความเป้นจริงทั้งหมดได้เสียที
วันนี้เดินแล้วสงบดี คิดไรบ้าง เล็กน้อย
เริ่มมองเห็นตามความเป็นจริงมากขึ้น และก็เริ่มมองเห็นกิเลสได้ชัดขึ้น
ถ้าหากว่าเป็นอิสระจากกิเลสได้จริงๆ ก็คงจะดีไม่น้อยนะ..

ถ้าไงก็ขอยกยอดการกำจัดกิเลสเป็นวันพรุ่งนี้ก็แล้วกันเนอะ....

จบการบันทึกเพียงเท่านี้

ดีเหมือนกันครับ เผื่อจะแจ่ม




นึกภาพไม่ค่อยออกอ่ะครับ

เกรงว่าจะมีโทษมากกว่าน่ะสิครับ




เรื่องโทรทัศน์น่าตื่นเต้นมากครับ เห็นถึงการแสดงผลของกฎอนิจจัง

เวลาเปลี่ยนอยู่ตลอดเวลา ทุกสิ่งก็เปลี่ยนตลอดเวลาเช่นกัน

ส่วนวิทยุเอเอ็มเห็นภาพมากขึ้นครับ




กาลเวลา เป็นเพียงสิ่งสมมติครับ ไม่เป็นอุปสรรคต่อคำว่าเพื่อนอยู่แล้ว

คุณทวด ทักทาย..คับ

AM..กบฯ..รู้จัก..คับ

Animal Model

มนุษย์ชอบจับเพื่อน ๆ กบฯ ไปทดลอง..อะไรต่อมิอะไรก็ไม่รู้..ส่วนใหญ่จะตายเรียบ..เลย

แต่..เอ๋..เรื่องเดียวกันอะป่าวนี้

ขอโทษที่ช่วงนี้คงไม่ได้ตอบใครน่ะนะ เราขอจมอยู่กะตัวเองก่อน

------------------------------------------------

18 เดือน 3 ปี 2553

วันนี้เดินไปได้ 8 นาที

ด้วยเหตุผลบางอย่าง... ที่ไม่อยากบอก..
ขอพูดด้วยภาษานิยายหน่อยละกัน..

เหมือนว่าได้ทะลวงเข้าไปในความเจ็บปวดบางอย่าง ที่ถูกขั้นด้วยหมอกสีขาวมัวๆเต็มไปหมด.. ราวกับไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร เป็นอะไร.. กำลังรู้สึกอะไร พอได้สัมผัสถึงอะไรบางอย่างที่เป็นต้นตอแห่งความเจ็บปวด ทุกอย่างก็เลือนหายไป แล้วก็จำไม่ได้ว่ากำลังทำอะไรอยู่.. มันกลายเป็นแบบนี้... มองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความเจ็บปวดที่อยู่ลึกภายในใจ แผ่วเบาราวกับลมหายใจ... และความด้านชาของจิตใจที่เหมือนไม่รับรู้อะไรแล้ว

ไม่เข้าใจและไม่เข้าใจ
ตัวเองจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน

พอที อยากจะรู้ความจริง อยากจะรู้ว่ามันคืออะไร เกิดอะไรขึ้น แล้วจะผ่านมันไปได้อย่างไร

ยิ่งคิดก็เหมือนคำตอบยิ่งอยู่ไกลออกไป แล้วความคิดในใจก็จะเริ่มปั่นป่วนแล้วก็สับสน จนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น กำลังมองหาสิ่งใดจากภายในจิตใจของตัวเอง...
ช่วยไม่ได้นี่นะ..

ฮา.. เจ็บจนน้ำตาเล็ดออกมา แต่พอคิดอีกที ก็ไม่รู้ว่ากำลังเสียใจด้วยเรื่องอะไรอยู่

แปลกดีนะ~

จะจมนานไหมขอรับ

วันที่ 19 มีนาคม 2553
เดิน 30 นั่ง 5

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เข้าใจโลกอะไรเลย ทั้งยังเป็นคนที่คิดมากอีกต่างหาก หลงทางและหวาดกลัว ถูกความคิดของตัวเองครอบงำจึงได้ให้คำปฎิญานกับฟ้าดินว่า "จะจงเกลียดจงชังตัวเอง"

การเกลียดตัวเอง ทำให้ความรักที่บริสุทธิ์ถูกบั่นทอนลง
หรือพูดในอีกแง่หนึ่งก็คือ การเกลียดตัวเองก็หมายถึงการเกลียดผู้อื่นด้วย
ปรัชญาบทหนึ่งได้กล่าวไว้ว่า ผู้อื่นเป็นหน้าต่างสะท้อนภายในจิตใจของตนเอง
นั้นหมายถึง ถ้าคิดว่าคนอื่นเป็นอย่างไร ก็เท่ากับตัวเองเป็นอย่างนั้น

วันนี้เดิน แล้วก็ร้องไห้ด้วยแหละ.. ร้องไห้ไปสามรอบ มันเสียใจมากๆที่ได้ทำร้ายคนที่รักเราลงไปหลายครั้ง... แล้วเราก็คิด คิด และก็ได้คำตอบกลับมาบ้าง... เราเริ่มยอมรับความจริงที่เป็นเรา คำพูดหนึ่งของพี่ที่เรานึกถึงยามที่เรารู้สึกว่าหนทางข้างหน้าช่างน่ากลัว เป็นข้อความที่เหมือนดั่งดาวเหนือที่จะส่องแสงยามกลางคืนให้เหล่าคนที่หลงทางสามารถเดินไปสู่หนทางที่ถูกต้องได้

"เกิดมาทำไมกันนะ" ฉันถามไปแบบนั้น
พี่ได้ตอบไว้ว่า "เกิดมาเพื่อที่จะได้รู้หนทางที่ไม่สร้างเหตุที่จะทำให้เกิดอีก"

แล้วฉันก็รู้สึกได้ว่า การเกิดนั้นก็ต้องเจอกะความทุกข์ที่ตนเองเคยเป็นผู้ก่อขึ้น ก็คือๆกับการเกิดมาเพื่อใช้กรรมนั้นแหละ
เหมือนกันทุกคน เราก็ไม่แตกต่าง...

ความรู้สึกจงชังตัวเองเริ่มน้อยลงแล้ว แต่ยังรู้สึกถึงมันอยู่บ้าง
การปรามาสพระน้อยลงไปด้วย สติเริ่มดีขึ้น

เริ่มยอมรับว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำอะไร... และยอมรับในวิถีชีวิตที่ตัวเองเลือกเดิน


------------> จบการบันทึกเพียงเท่านี้

To Be continue <------------------------

20 เดือน 3 ปี 2553
เดิน 16 นอน 4

วันนี้หายใจไม่ค่อยออก อากาศร้อน

(หงุดหงิด)




จบการบันทึกเพียงเท่านี้