นั่งสมาธิแล้วแน่นหน้าอก หายใจไม่ออก

พอนั่งสมาธิแล้วจิตเริ่มเป็นสมาธิแล้ว ลมหมายใจเริ่มหายไป แผ่วเบา

พอเริ่มรู้ว่แผ่วเบา ก็เลยกังวล ว่าหายใจอยู่ปะเนี๊ย

และรู้สึกอึดอัด แน่นหน้าอก ต้องกลับมาหายใจตามปกติเหมือนเดิม

ทุกที เป็นอย่างเงี้ย ประจำเลย

อนัตตาธรรม

สมถะ ที่เกี่ยวข้องกับ วิปัสสนา นั้น หมายเอาเฉพาะ สมาธิ ที่ตั้งอยู่ในอารมณ์ของ ปัญญา คือ ขณะเจริญสติปัฏฐาน เท่านั้นหรือที่เรียกว่า สมาธิในองค์มรรค คือ ขณะเจริญมรรค ๘ หรือมัชฌิมาปฏิปทา
ส่วนสมถะ หรือ สมาธิใด ไม่ได้ตั้งอยู่ในอารมณ์ของปัญญา หรืออารมณ์สติปัฏฐาน ๔ คือ นามรูป แล้ว สมถะ หรือสมาธินั้น ก็ไม่เกี่ยวกับวิปัสสนาซึ่งจะเรียกว่า สมาธินอกพระพุทธศาสนา ก็ว่าได้

ฉะนั้น สมถะหรือสมาธิ ที่เป็นไปในอารมณ์ของปัญญา คือ นามรูป เท่านั้น จึงจะเกี่ยวข้องกับวิปัสสนา ซึ่งเรียกได้ว่า สมถะหรือสมาธิในพระพุทธศาสนา
----------------------------------------------

หลับอยู่ เขียน
สมาธิของพระปัจเจกพุทธเจ้าทั้งหลายนอกพระพุทธศาสนาหรือไม่หนอ?

ด้วยเหตุนี้ ถ้าเรามัวแต่ฝึกอบรมสมาธิ หรือสมถกรรมฐานกัน เพื่อให้ฌานจิตเกิดหรือให้กิเลสนิวรณ์สงบ เพื่อนำไปเป็นบาทในการเจริญวิปัสสนากรรมฐานนั้น ก็คงฝึกกันได้แต่เพียงทำสมาธิเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น ในที่สุด ก็ตายเปล่า ไม่ได้เจริญวิปัสสนาตามคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

อนัตตาธรรม เขียน
อนึ่ง ผู้เจริญสมถภาวนาจนจิตสงบ ข่มกิเลสนิวรณ์ลงได้แล้ว แม้ยังไม่สำเร็จฌานหรือยังไม่ชำนาญในฌาน แต่การที่สงบจากกิเลสนิวรณ์ ก็เป็นปัจจัยช่วยการปฏิบัติวิปัสสนาให้สะดวกขึ้นได้ เพราะอาศัยกิเลสนิวรณ์สงบลง จึงเป็นปัจจัยให้ปัญญารู้นามรูป ตามความเป็นจริงได้ง่ายขึ้น ในวิสุทธิมรรคอรรถกถาจึงได้แสดงฌานเป็นบาทของวิปัสสนาไว้ โดยหมายถึงการได้ฌานแล้ว จึงมาเจริญวิปัสสนาต่อไป หรือหมายถึง เมื่อเจริญสมถภาวนาจนจิตสงบจากกิเลสนิวรณ์แล้วจึงมาเจริญวิปัสสนากรรมฐานต่อ ไป เรียกผู้ปฏิบัติวิปัสสนาโดยอาศัยสมถะนี้เป็นบาทว่า สมถยานิกกะ แต่ทั้งนี้ไม่ได้หมายถึงว่า หากไม่ทำสมถกรรมฐานเสียก่อนแล้ว วิปัสสนาย่อมเกิดไม่ได้ ความเข้าใจอย่างนี้ เป็นการไม่ถูกต้อง เพราะวิปัสสนานั้นเป็นชื่อของปัญญา ที่เห็นรูปนาม ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ผู้ใดเมื่อได้ศึกษารูปนามตามนัยปริยัติแล้ว จะยกรูปนามสู่การปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานโดยตรงก็ได้ เรียกผู้นั้นว่า วิปัสสนายานิกกะ
แต่ในปัจจุบันนี้หาผู้ปฏิบัติสมถกรรมฐานจนสำเร็จฌานได้ยากเพราะจิตใจของ บุคคลสมัยนี้เต็มไปด้วยอำนาจของกิเลสนิวรณ์ และกามคุณอารมณ์ก็อุดมสมบูรณ์
ด้วยเหตุนี้ ถ้าเรามัวแต่ฝึกอบรมสมาธิ หรือสมถกรรมฐานกัน เพื่อให้ฌานจิตเกิดหรือให้กิเลสนิวรณ์สงบ เพื่อนำไปเป็นบาทในการเจริญวิปัสสนากรรมฐานนั้น ก็คงฝึกกันได้แต่เพียงทำสมาธิเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น ในที่สุด ก็ตายเปล่า ไม่ได้เจริญวิปัสสนาตามคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

Supareak Mulpong เขียน
พระพุทธองค์สอนพวกบูชาพรหม ด้วยการเริ่มต้นที่การกำเนิดพรหม เพื่อล้างมิจฉาทิฏฐิ

สอนพวกบูชาไฟ ด้วยการเปรียบเทียบทุกข์กับไฟ

สอนพวกนักบวชนอกศาสนาที่ฝึกสมาธิมาก่อน มีฌานอภิญญา ด้วยการให้วิปัสสนาไตรลักษณ์ในองค์ฌาน

สอนพระบวชใหม่ที่เป็นสมมุติสงฆ์ หรือโสดาปัตติมรรค ที่มีเนกขัมมะสมาธิ ด้วยการใช้สมาธินำหน้าวิปัสสนา

สอนคนธรรมดา ให้ทำทาน ศึกษาบุญบาปให้เกิดศีล และฝึกวิปัสสนา ไม่ได้สอนให้ฝึกสมาธิ

สอนพระอริยะตั้งแต่โสดาปัตติผล แต่ยังไม่ถึงอรหัตผล ถึงวิธีทำให้แจ้งซึ่งอรหัตผล

สอนพระอรหันต์ เพื่อให้รู้ทั่วถึงธรรมทั้งหลาย ให้อยู่สุขในวินัยของพระอริยะ

ฯ

ทั้งหมดนี้ เรียกว่า ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม ถูกธรรม ถูกบุคคล

หากตัดกันมาแต่บางส่วน บางตอน บางสูตร และต่างก็อ้าว่ามาจากพงระไตรปิฎก เกิดเป็นทิฏฐิมานะ ทะเลาะกัน ขัดแย้งกัน หากพากันแยกเป็นหมู่เป็นคณะเด็ดขาด ตั้งเป็นก๊กเป็นเหล่าเป็นนิกาย ถือเป็นอนันตริยกรรม ... นะจะบอกให้