สวัสดีครับคุณชาวโลก
อมตธรรมที่พระพุทธองค์ (พ่อ)ได้มอบให้แก่ลูก เมื่อลูกได้สมบัติอันมีค่าแล้ว ลูกก็มีหน้าที่ต้องรักษา และมอบให้ผู้อื่นได้รับรสอมตธรรมอันสันติสุขนี้เช่นเดียวกัน อีกทั้งเป็นการรักษาเผ่าพงศ์ ไว้ ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณที่คุณเข้าใจผมและลองปฏิบัติตามแนวทางที่คุยกัน แต่เป็นการถ่ายทอดด้วยตัวอักษรย่อมมีข้อจำกัด สำหรับแนวทางที่คุณปฏิบัติตาม ผมขอจำแนกดังนี้
การแตะรู้คือมีสติ รู้ว่ามีความตึง(สมมุติ)คือสัมปชัญญะ ปล่อยการรู้(ละอุปทาน) หรือเปลี่ยนไปรู้สิ่งอื่น การแตะรู้เบาสบายๆช้าๆไม่ต้องตั้งใจ(มัชฌิมาปฏิปทา)
สำหรับการปฏิบติดังกล่าวหากมีอาการมึนเกิดขึ้นแสดงว่า อาจรู้มีความตั้งใจหรือไม่ได้ปล่อยวางจุดที่รู้จุดหนึ่งก่อนเคลื่อนไปอีกจุดหนึ่ง สำหรับความหมายของการปล่อยวาง คือต้องละสิ่งที่รู้นั้นก่อน หากพยายามละ ก็ต้องรู้ทันว่าพยายามเพราะจะเกิดลักษณะกิเลสช้อนกิเลส

คุณเคยได้ทราบคำว่า “สังขารุเบกขาญาณ” หรือไม่
การปฏิบัติวิปัสสนา จะเป็นการสลายแยกรูปและนาม โดยจะแยกร่างกายที่มีลักษณะเป็นก้อนให้แตกกระจายออกเป็นส่วนเล็กเล็กสิ่งที่เกาะยึดกับกาย เช่น ความชา ร้อน เจ็บเหมือนเข็มแทง จะคลายออกจากรูป สำหรับนามจะแยกเจตสิกออกจากจิตจากหยาบสู่ละเอียด จนเข้าถึงความว่าง แต่เป็นว่างที่ยังรู้ถึงความเปลี่ยนปลงเป็นคลื่นความสั่นสะเทือน(อนิจจังอย่างละเอียด) ที่คุณเป็นอยู่

เมื่อสภาวะธรรมเกืดอนิจจังละเอียดถึงขั้นนี้แล้ว จะไปกระทุ้งเอาทุกขังออกมา อย่างที่คุณได้โพสต์ไว้ว่า คุณมีอาการปวดกระดูกทั้งตัว แต่หายในเวลาต่อมา สำหรับทุกขังจะมีรอบเล็กและรอบใหญ่ รอบเล็กจะมีอาการปวดเมื่อย ชา ส่วนรอบใหญ่จะปวดเมื่อยถึงกระดูก มีอาการเป็นไข้ ด้านจิตใจก็จะกระสับกระส่ายทุรนทุราย นี่คือสภาพทุกขังที่ผู้ปฏิบัติจะต้องผ่านก่อนถึงมรรคผลนิพพาน ดังคำที่ว่าผู้ใดเห็นทุกข์ผู้นั้นย่อมเห็นธรรม

เมื่อผ่านอนิจัง ทุกขังแล้ว ปลายทางสุดท้ายคืออนัตตา ความไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน อันนี้คือความหมาย แต่ลักษณะของอนัตตาไม่ค่อยมีใครได้กล่าวถึง สำหรับผู้ปฏิบัติส่วนใหญ่จะเข้าสู่ความว่างเนื่องจากรอบการรู้มีความถี่ ต่ำกว่ารอบความถี่ของตัณหา หากเคยฟังคำสอนของครูบาอาจารย์ อาจจับใจความได้ก่อนบรรลุธรรม อย่างเช่น หลวงตามหาบัว ท่านบอกว่าตัวรู้จะถี่หมุนติ้ว ๆ นั่นแสดงไห้เห็นว่าท่านปฏิบัติจนจิตมีความถี่สูง มีการรู้เป็นขณะจากช้าๆ และเริ่มเร็วขึ้น จิตจะแยกตัวจากการครอบงำชั่วคราว และพบแรงกระทำของจักรวาลป็นรอบๆ 1 วินาที มีลักษณะเหมือนชีพจร หรือ เสียงนาฬิกา (ตอ๊ค ๆ ๆ) แสดงว่าผู้ปฏิบัติเข้าถึงอนัตาแล้ว คุณชาวโลกก็ได้พบสภาวะนี้แล้ว แต่เนื่องจากคุณมีอาการปวดหัว ร่วมด้วย แสดงว่าในขณะรู้อาการ คุณไม่ได้รู้แบบรู้แล้วปล่อยวาง ลองกลับไปสังเกตด้วยว่า รู้แบบธรรมชาติหรือไม่ ใส่ความตั้งใจหรือไม่ จริง ๆแล้วในเบื้องต้น อาจใช้วิทีรู้ รวมๆโดยไม่เลือกก็ได้
เมื่อรู้อาการต๊อค ๆ แล้ว ให้รู้ 4-5 ขณะ แล้วปล่อยการรู้ 2-3วินาทีแล้วกลับมารู้ให่มสลับไปสลับมา เดี๋ยวจะเข้าสู่ความดับรอบ......สู่ความอิสระจากแรงร้อยรัดทั้งปวง แล้วจะอุทาน ธรรมเป็นเช่นนี้หรือ จะระลึกถึงคุณของพระพุทธองค์ พระธรรม พระสงฆ์ ครูอาจารย์ที่บอกทาง เป็นศรัทธาที่ไม่เปลี่ยแปลงตลอดไป สุดท้ายสิ่งที่ธรรมดาเราอาจมองข้าม ที่คุณบอกว่าจะไม่ได้พิจารณาสังคมนั้น ระดับลึกของวิปัสนาคือ การรู้ไม่ต้องใช้การคิดพิจารณา แล้ว ขอให้พบอมตธรรมนะครับ

สังขารุเบกขาญาน คือ การวางเฉยต่อร่างกาย หรือขันธ์5

เมื่อสภาวะธรรมเกืดอนิจจังละเอียดถึงขั้นนี้แล้ว จะไปกระทุ้งเอาทุกขังออกมา

ภูมิของคุณชาวโลก ทำให้นึกถึงภูมิในการปฏิบัติ K.ศรีวรรณ์ ไคร้งาม กท.ที่ถัด กท.นี้ขึ้นไป เพียงแต่มากันคนละช่วงปีของกาลเวลา เพราะรายนั้นคงไม่มาโพสท์ในเว๊บนี้อีกแล้ว การที่จขกท.ตั้งกท.นี้ก้ดีเหมือนกัน
ทำให้ผู้รู้ที่เก่งๆแฝงตัวในนี้ เค้ามาโพสท์ตอบกันมากขึ้น


“สังขารุเบกขาญาณ” คือ ญานที่11 ในวิปัสสนาญาณ16 คือ จิตวางเฉยในรุป-นาม (ตามคู่มือที่อ่าน)

แต่สำหรับผม ผมว่าถ้าฝึกสมถะ อานาปานสติแบบพุทโธ(กำหนดลมเข้าออก)ของคุณชาวโลก <ไม่รู้ว่าทายถูกหรือเปล่านะ> ได้เพียง "นิพพิทาญาณ"คือเบื่อหน่ายในรูปนามอินทรีย์ธาตุที่ตังอยู่ เหนร่างกายหรือ
ก้อนสังขารเป็นเพียงที่ตั้งของธาตุทั้ง4 แล้วเสื่อมสลายกลายเป็นสภาพเดิม ทำให้เหนร่างกายหรือท่อนฟืนอันนี้เป็นเพียง "ศาลาร้าง" ที่พร้อมจะทิ้งได้ทุกเมื่อ(ละอัตตาได้ถึง3/4) ไม่ยินดีสนใจมันอีกต่อไป ถ้าเหนเช่นนี้บอกได้เลยว่าการปฏิบัติได้พัฒนาไปไกลมาก แม้ว่านิพพิทา จะไม่สูงเท่าสังขารุเบกขา แต่จัดว่าเปนปัญญาขั้นกลางในการประหารกิเลส๙==>คลายความเหนดีเหนชอบที่เคยเหนว่า เหนว่าไม่น่ายินดีเลย ถึงแม้คนทั้งโลกจะเหนว่าเปนสุขแต่เราก้เหนว่าเปนทุกข์ทั้งนั้น


เข้าถูกต้องแล้วครับ เพราะปัญญาที่ได้จากการสะสมการปฏิบัติทั้งวิปัสสนาและสมถะมา ทำให้มีปัญญาและสติจากภาวนาดีขึ้นมาก จนสามารถวางเฉยในสังขาร รุปนาม ขันธ์ห้า ได้อย่างสนิท ซึ่งมีโทษอันตนเหนแล้ว ดุจสามีภรรยาหย่าร้างกันขาดจากกันสนิท

ดังนั้น คุณsuttiyanถึงได้เน้นคำว่า “สังขารุเปกขาญาณ” เป็นพิเศษ ส่วนตัวผมคิดว่าเปนอมตธรรมข้อหนึ่ง ถ้าสำหรับผู้ที่ปฏิบัติตามแนวมหาสติฯ จะเป็นคำศัพท์ที่ฮิตและใช้กันมากสำหรับการปฏิบัติและสนทนาแม้แต่ในที่นี้ก้เจอ แต่ว่าไม่ว่าคำนั้นจะเปนคำว่าอะไร ถ้ารู้จุดมุ่งหมายในการปฏิบัติกรรมฐานอานาปานสติ เราก้จะพอเข้าใจคำศัพท์แปลกๆนี้พวกนี้บ้างด้วยตนเองเรียกว่าได้จากปฏิบัติการ เรียกอีกอย่างว่า "อ่านหนังสือไม่มีตัว" ยิ่งปฏิบัติก้ยิ่งพบเหนอะไรที่แปลกที่ไม่สามารถอธิบายในหนังสือได้ แต่ก้ทำให้รู้ซึ้งขึ้นเพราะเหนภายในเยอะขึ้น

บางวัดก้เขาจะถือสัจจะ ถ้าไม่หมดเวลาอย่าเลิกนั่งหรือเปลี่ยนท่านั่ง ให้ถือคติธรรม"ตายเปนตาย"ความรู้ทางเวทนาปวดมันหลอกเราอยู่ ถ้าเราก้าวข้ามความปวดตรงนี้ไปได้ สัจจธรรมขั้นต้นรอเราอยู่แล้วเพื่อยันเวทนาให้ได้และชนะเหนือเวทนาทั้งกายและใจ การถือคติธรรมคำนี้ทำให้เกิดสติและกำลังใจกลับมาอย่างมหาศาล จิตจะมีอำนาจอยู่เหนือเวทนาทำให้สลัดอุปาทานที่เรายึดความปวดเอาไว้และสามารถหายปวดในที่สุด ซึ่งแม้ว่าผมจะพูดอะไรต่อไป ผู้รู้ในนี้ที่เขาศึกษามาดี รวมถึงคุณชาวโลกก้จะรู้หรือรู้ในเรื่องนี้อยู่ก่อนแล้ว ผมมาพูดเผื่อไว้สำหรับเรื่องง่ายๆแต่สำคัญมากเมื่อต้องปฏิบัติมาถึงขั้นนี้แล้ว





.

ไร้สาระ....มันก็ต้องเป็นช่วงของคนอย่างกระผม...นะสิ...

อิ...อิ...อิ...

.......
.......
ดิฉันว่า นี่ความคิดส่วนตัวนะค่ะ ดิฉันว่า วิธีนี้ต้องเป็นผู้ที่มีจิตเข็มแข็งมากๆถึงจะฝึกได้อย่างต่อเนื่องและไม่ทิ้งมันไป..เพราะในอีกด้านหนึงของการปฎิบัติ จะมีคำพูดที่ว่า เราฝึกละ เราฝึกกันที่จิต ไม่ได้ฝึกกันที่กาย..ถ้านั่งเหน็บกินก็ปรับท่านั่งได้ หรือนอนทำก็ได้ หรือจะเดินทำก็ได้ หรือจะยืนทำก็ได้ ท่าไหนเมื่อยก็เปลี่ยนท่าได้ เพราะเราฝึกกันที่ใจ ฝึกกันที่จิต ดิฉันเข้าใจว่าแรกๆต้องมีการบังคับกายกันบ้าง เพื่อเป็นอุบายให้ใจยอมรับ เหมือนกับคนที่ฝึกสมาธิไหม่ๆ ไม่ควรที่จะนอนทำ เพราะ เดี๋ยวเผลอหลับกันประมาณนี้น่ะค่ะ แต่ถ้าคล่องแล้วชินแล้ว จะนอนตีลังกาก็ฝึกสมาธิได้

..ซึ่งวิธีทำแบบนี้จะทำให้คนที่กำลังใจไม่เข็มแข็ง สามารถทำได้เรื่อยๆ โดยคิดว่ามันไม่ยากมาก ยากจนเห็นแล้วก็ท้อ จนไม่คิดอยากจะทำ เพราะดูมันยากเหลือเกิน วิธีนี้ คนที่มีกำลังใจที่อ่อนทำได้สบาย ซึ่งเมื่อคิดว่าง่ายก็สามารถทำได้เรื่อยๆ เมื่อทำเรื่อยๆ เดี๋ยวจิตของเขาปรับ เขาก็จะเพิ่มความเข้มข้นขึ้นเอง..คือไม่ต้องเคร่งครัดมาก เรื่อยๆ แต่ทำสม่ำเสมอ ง่ายๆ สบายๆ ไม่ฝืนร่างกาย ไม่ฝืนจริตของตัวเอง

..ถ้าคิดว่าสมาธิยาก มันก็ยากที่จะทำ ถ้าคิดว่าทำง่าย ก็ง่ายที่จะทำ ทำไมต้องทำเืรื่องยากให้ดูยากยิ่งกว่า ทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากจนเกินคนอื่นที่จะแตะถึงค่ะ...เพราะระยะหลังนี้ ช่างเลิศอะลังการงานสร้างมากขึ้นเรื่อยๆ ศัพท์ธรรมสูงลอยฟ้า จนคนธรรมดาอย่างดิฉันแทบจะแตะไม่ได้..ทำไมไม่ทำเรื่องยากให้เป็นเรือ่งง่าย เพื่อที่คนหมู่มากเขาจะได้สัมผัสถึง แตะถึง เพื่อผลของคนหมู่มาก...เพราะตอนนี้ดิฉันคิดว่า เริ่มเจาะขึ้นสูงไปเรือ่ยๆแล้ว..คุยเรื่องเดิมแต่ดึงลงมาอีกนิดดีไหมค่ะ

อ่านจบแล้วก็อย่าถือสาคนป่วยน่ะค่ะ ที่พูดเพ้อเจ้อไปเรื่อยๆ..ถ้าพูดผิดอย่างไร ก็ขอขมาท่านๆแล้วกันน่ะค่ะ ตอนนี้คนป่วยขอหนีหายไปพักผ่อนก่อนค่ะ