ปกตินนั่งสมาธิ2หนคือเช้าและก่อนนอนทุกวัน

ในตอนเช้าวันก่อน หลังจากนั่งสมาธิเสร็จก็เอนตัวนอน

สักพัก ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น เสียงเหมือนกับที่เอาหูฟังของแพทย์แนบที่หน้าอก

ชัดเจนและแจ่มมาก ตุบๆ ตุบๆ ตุบๆ ตุบๆ

ทั้งๆที่นอนตามปกติ พอนอนหงายก็ยังได้ยิน

ก็กำหนดเสียงไปเรื่อยๆ นอนฟังไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าหลับตอนไหน

ปกติจะตื่นเช้าๆ นั่งสมาธิเสร็จจะเอนตัวนอนต่อ2-3ชั่วโมง

ก็เป็นประสบการณ์อีกอย่างที่แปลกดีครับ

การฝึกในปัจจุบันนี้ นอกจากจะต้องนั่งสมาธิในแต่ละวัน ผมยังพิจารณาธรรมในทุกอริยบท กล่าวคือ เราคิดถึงประโยชน์ของสติ ทำไมต้องมีสติ สติเป็นตัวกั้นกระแสแห่งโลก

เราเห็นประโยชน์ของสติก็จริง แต่เราก็ต้องเห็นประโยชน์ของธรรมหมวดอื่นเช่นกัน เช่น ความมีใจฝักใผ่ในภารกิจ คือ ภารกิจที่สำคัญกับเรามากที่สุดคือการที่เรารักษากาย วาจา ใจ ด้วยปัญญาจากการเรียนธรรมะ

รู้ทันเหตุปัจจัย

ไม่หลงไปกับอำนาจของกิเลสนั่นเอง

สังเกตุธรรมอีกแบบหนึ่ง

พอนั่งกำหนดจิต ยุบหนอพองหนอสักพัก ก็กำหนดจิตที่สัญญา คือความจำได้หมายรู้ กำหนดมือทับมือ วินาทีแรกจะรู้ชัดเจนเป็นรูปมือทับมือ พอผ่านไปแค่3-4วินาทีเท่านั้น มือที่เห็นค่อยๆเลือนลางหายไป กำหนดแขนก็เลือนลางหายไป กำหนดไปตรงไหนชัดเจนแต่แค่ไม่กี่วินาทีก็เลือนลางหายไป


สัญญาไม่เที่ยง! จริงๆ เป็นสัจธรรม

พอหายไปต่อหน้า ธรรมรูปแบบอื่นก็มาเติม เช่น มหาภูติ4 อย่างใดอย่างหนึ่ง เป็นอย่างนี้ตลอดการภาวนาครับ

ต่อโอกาศหน้าครับผม

เริ่มสังเกตุการยึดถือและอำนาจกิเลสที่เป็นเหตุแห่งการเข้าไปยึดถือธรรมที่ปรากฎ

สติมีความสำคัญมากเพราะเป็นกำลังแห่งการปล่อยวางและสลัดออก

เมื่อมีสติต้องพิจารณาว่าธรรมที่กำหนดรู้คือความตั้งใจและความเพียรสังเกตุง่ายๆจากการเข้าไปรู้การเกิดดับของธรรมตามความเป็นจริงและความสมบูรณ์ของอินทรีย์5นั่นเอง

ต่อโอกาสหน้าครับ

ได้พิจารณาธรรมเรื่องหายใจเข้าออก

เมื่อหายใจเข้า เราไม่สามารถไปยึดถือ เพราะหากหายใจเข้าแล้วต้องมีหายใจออก

เมื่อหายใจออกแล้ว ก็ปล่อยวาง ไม่ยึดถือ

เป็นธรรมะที่สังเกตุได้ง่ายๆจากการปฎิบัติอีกทางหนึ่งครับ

ช่วงนี้ก็จะฝึกพิจารณาความสละคืน

เวลาที่ต้องการอะไร ใจก็จะไปจับในสิ่งนั้นๆ

เพราะมีเหตุคือ โลภะ โทสะ โมหะ

เวลาที่เราฟุ่งซ่านจากการงาน เราจะหลง และพยายามแก้ไขความผิดพลาดจากความคิด สิ่งที่ผมฝึกคือ ความที่ถือเอาอินทรีย์เป็นเอก คือหน้าที่ เพื่อละความหลงนั้น

หูเอาไว้ฟัง เวลาเราหลงไปกับเสียง เรายึดถืออารมณ์ คือชอบ ไม่ชอบ เพราะเรากำลังเสพธรรมนั้นอยู่ คือมั่นหมายว่า ธรรมนั้นเราเป็นเจ้าของ เสียงนั้นหูเราได้ยิน ผมเองจะมีแนวแก้อยู่หลายแบบ คือ มีสติที่อริยาบทเดิน ก้าว หยิบ หัน ถือ คือเข้าไปรู้ธรรมต่อหน้านั้นๆ ไม่จมอยู่กับอารมณ์ใดอารมณ์หนึ่งนานๆ

ละโดยความเห็น คือเห็นว่า การยึดถือ นำมาสู่แต่ความทุกข์ ตามหลักอริยสัจ4 ควรแล้วหรือที่จะยึดทุกข์ แต่เมื่อมีความคิดนั้น ต้องทำให้สำเร็จคือสละ ละ โดยเห็นความเป็นโทษ เป็นภัย เริ่มจากที่ที่จางๆ บางๆ เช่น ความไม่เสมอภาค อย่าง อาหารเราได้ทานน้อยกว่า อาหารไม่ถูกปาก สละ และละอารมณ์นั้นๆย่อมเป็นการทำให้ลุล่วงได้ไม่ยากเกินไป ส่วนสิ่งที่ยาก เช่น อกหัก พลัดพราก สูญเงิน ต้องค่อยๆปรับใจ ให้ยอมรับกับสภาพ แต่เรียนรู้ที่จะกระทำตนให้พร้อม ไม่ให้เกิดปัญหาซ้ำขึ้นมาอีก

ธรรมที่แก้ไขไม่ได้ เช่น มืดเกินไป เดินในที่มืด เสียงดังเกินไป ปวดหัว ตัวร้อน ซึ่งต้องค่อยๆใช้เวลา เช่น เมื่อมืด ควรรู้ตามความจริงว่าไปทำให้สว่างไม่ได้ แต่ทุเลาได้ เช่น เปิดไฟ ส่องไฟ แต่จะไปอ้อนวอนขออำนาจสิ่งใดๆให้ฟ้าเปิดสว่างย่อมเป็นฐานะที่เป็นไปไม่ได้ นอกจากรอเวลารุ่งสาง หรือ ปวดหัว จะอ้อนวอนขอให้หายปวด ทันทีทันใดย่อมเป็นไปไม่ได้ ต้องกินยา รอ หรือมีบาดแผล จะอ้อนวอนขอให้บาดแผลนั้นหายไปในบัดดล ย่อมเป็นฐานะที่เป็นไปไม่ได้ ต้องรักษา แล้วก็ต้องรอเวลาให้แผลสมาน 3วัน7วันตามความกว้างลึกก็ว่าไป

ละความเห็นโดยความเป็นมรรคคือนิโรธ ถือเอาหัวใจคืออริยสัจ4เป็นจุดมุ่งหมายของการฝึกธรรมครับผม

วันก่อนได้นั่งพิจารณาธรรมทั่วไป

เกี่ยวกับพระไตรลักษณ์

เวลาเกิดภาพคนในความคิด หรือภาพนั่นภาพนี่ปรากฎ

เรากำลังหลงคิดปรุงแต่งปสาทรูปที่ปรากฎว่าเป็นเราเป็นเขา

ยิ่งกว่านั้นภาพที่ปรากฎอยู่ในมโนทวารนั้นก็หาใช่ปัจจุบันที่กำลังเกิดขึ้นไม่

แท้จริงแล้วสักแต่เป็นธาตุรู้ที่เกิดจากจักษุ เรารับรู้การเกิดดับของธาตุรู้ได้ และละความเห็นว่านั่นตัวเราตัวเขา

มุ่งเน้นธรรมอื่นๆตามปัจจุบันต่อไป

แสดงถึงว่าเราสามารถละธรรมอันผูกเราไว้นั่นเอง

วันนี้ได้พิจารณาธรรมะเยอะแยะมากจากการออกไปวิ่งออกกำลังกาย

เยอะแยะจนไม่รู้จะยกอะไรมาพูดก่อน

รู้แต่ว่าธรรมต่างๆล้วนแต่มีเหตุปัจจัยที่ทำให้เกิดการเคลื่อน ปรุงแต่ง เกิดดับ ตามสัจธรรม

เมื่อก้าวเท้าวิ่ง มีจิตจับที่น้ำหนักบ้าง การกระทบบ้าง จิตต้องอาศัยสติ เห็นสภาวะตามความเป็นจริง

แต่ในขณะเดียวกันจิตก็ละจากลู่วิ่ง ทั้งๆที่จักษุทำงานอยู่ แต่จิตก็พร้อมจะกลับไปจับที่จักษุได้ทุกเวลาเช่นกัน สลับกันอย่างนี้ หาต้นปลายไม่ได้ เป็นสภาวะอิงอาศัยเพราะความปรากฎของขันธ์5

ต่อโอกาสหน้าครับ

เช้าวันหนึ่ง ผมตื่นมาด้วยความง่วงสะลึมสะลือ นั่งหลับตาคอตกอยู่บนเตียง ขาหย่อนพื้น

ก็ตามจริต ต้องกวาดความรู้ตัวพร้อม ทั้งๆที่ยังสะลึมสะลืออยู่

จู่ๆก็เกิดเป็นความรู้ขึ้นมาว่า แม้ว่าเราจะง่วงนอนแค่ไหน หากถ้าเรายังไม่หลับ หรือตกภวงค์

จิตวิญญาณเรานั้น ยังสว่างแจ้ง รู้ตัวพร้อมในทุกๆอริยาบทไม่ว่าเราจะตั้งสติกำหนดรู้ที่ไหน

จะแพ้ก็แต่ความขี้เกียจของเราเองที่เป็น จิตสังขารปรุงแต่ง ที่มีอำนาจบังคับให้เรางีบต่อ หากไม่ลุกขึ้นไปล้างหน้า

ต่อโอกาสหน้าครับ

ตอนนี้ก็เน้นพิจารณาเหตุปัจจัย และ การละเหตุนั้น

เช่นเรามุ่งมั่นจะละอกุศลธรรมอะไรสักอย่าง

ละความโกรธด้วยเมตตา

ละความตระหนี่ด้วยการให้

นี่คือตัวอย่างการละ

ในเรื่องของกำหนดรู้ จิตละธรรม เช่น หยิบช้อนตักอาหารเข้าปาก เรื่องของจิตวิญญาณก็จะเป็น

ละจากกำหนดรู้ที่มือถือช้อน( น้ำหนัก เย็นร้อน แข็งอ่อน) เป็นกำหนดรู้ รสชาติด้วยชิวหาวิญญาณ

อย่างนี้ก็คือการละอย่างหนึ่ง

ละจากลมหายใจเข้า เป็นลมหายใจออก เพราะพิจารณาประโยชน์และโทษ และอื่นๆในแนวทางที่เป็นกุศล

ในทางจิตวิญญาณ (ขันธ์5) ต้องเข้าใจธรรมชาติของจิตวิญญาณขันธ์ (วิญญาณในขันธ์5) ว่ามีสภาวะเหมือนลิง กระโดดจากต้นไม้หนึ่งไปอีกต้นไม้หนึ่ง การที่จะควบคุมจิตได้ต้องใช้ความสงบของอารมณ์

เช่น ละวิตก วิจารณ์ นี่ก็เป็นการละอย่างหนึ่ง ที่ทำให้จิตสงบลง

ต่อโอกาสหน้าครับ

ได้ออกแบบและสั่งทำเหรียญด้วยตัวstudentเอง

มีเพื่อนๆทีารู้ข่าว ช่วยกันตนละไม้คนละมือออกเงินค่าทำพระ

ตกประมาณ 40,000บาท รวมทั้งหมด

ซึ่งก็ขออนุโมทนากับทุกท่าน

ขอบุญกุศลที่มีจิต ถวายเป็นพุทธบูชาครั้งนี้ ให้มีแต่ความสุขทั้งกายใจ

เพิ่มเติมครับเกี่ยวกับเหรียญพระ

ทำเหรียญเงิน15เหรียญ
ทำเหรียญ นวโลหะ 1000เหรียญ

บูชาที่วัดได้ตามแรงศรัทธานะครับ

ถวายเงินเข้าวัดหมดเพื่อพัฒนาวัดต่อไป

รูปแบบในแพกเกต

เหรียญพระ ปฏิจจสมุปบาท

พระครูสุวัฒน์ธรรมากร

ตำแหน่งเป็นเจ้าอาวาสวัดโพนสูงครับ