แงๆๆๆ ตอนนี้จขกทคิดจะออกจากธรรมะสักพักหนึ่ง เพราะสู้มารในจิตไม่ไหว ยอมแพ้ คือตอนนี้มันไม่ง่วงแล้วอ่ะคะ แต่กลายเป็นโรคนอนไม่หลับแทนแงๆๆ ต้องกินยานอนหลับ พอมันกำลังจะหลับหรือกำลังฝันมันเหมือนจิตที่ฝันมันจะถูกดึงให้ดับอ่ะคะ เลยตื่น เหมือนคิดอยู่ดีๆก็หยุดคิดกะทันหันทำให้ตื่นอย่างงั้น สาเหตุมีอยู่ว่า วันหนึ่งจขกท.นั่งสมาธิแล้วอยู่ๆจิตมันก็อยากคิดลบหลู่พระพุทธอ่ะคะ แงๆๆๆๆๆๆๆ แล้วก็เผลอคิดลบหลู่ท่าน พอคิดปุบก็ร้อนมาก เหงื่อไหลโชก จิตก็หมองเลย กินไรก็อ้วก นอนไม่หลับหลายวันเพราะรู้สึกผิดและจิตมันหดหู่ว่า เราต้องตกนรกแน่ จิตเราต้องร้อนอย่างนี้ตลอดกาลแน่ เราต้องบาปแน่ เศร้ามากเลยคะ เพราะมันไม่อยากทำอะไรเลยในตอนนั้น ตอนนี้ก็ดีขึ้นเพราะไปพบจิตแพทย์และกินยาระงับประสาท หมอบอกเราเป็นโรคย้ำคิด(แต่ไม่ย้ำทำ) คือจิตมันย้ำคิดตลอดว่าเราต้องตกนรกแน่ หรือจิตมันอยากลองคิดลบหลู่พระพุทธอ่ะคะ ช่วงนั้นอกแทบร้อนเป็นไฟ ยิ่งกำหนดทุกข์หนอ หรือร้อนหนอมันก็หายสักพักแต่จิตมันหนักเหมือนมีภูเขาทับอก ซึมเลย และพอไม่กำหนดในอกก็เริ่มร้อน ตอนเดินจงกรมขาสั่นแล้วก็ร้อนในอกแถมจุกอีกต่างหาก ตอนนั้นเรารู้สึกกลัวจะกลับไปคิดลบหลู่ท่านอีก กลัวมากเลยคะ กลัวจนไม่กล้านอนหลับเลย
แต่ตอนนี้ถ้าอยู่คนเดียวแล้วจ้องพระนานๆจิตมันก็จะอยากคิดลบหลู่อีก คนรอบข้างเลยสันนิฐานว่า จขกท จิตว่างเกินไปแถมนั่งสมาธิคนเดียวโดยไม่มีคนคุมเลยเป็นแบบนี้ เขาบอกให้ออกจากธรรมมะแล้วไปสนใจอย่างอื่นแทนสักพัก

และตอนนี้ก็เริ่มดีขึ้นอ่ะคะ เพราะพอมาลองคิดๆดู ที่จิตเราหมองเพราะกลัวบาป แต่จริงๆไม่บาปเพราะมันเป็นสภาวะของจิต จิตมันบังคับไม่ได้ (ที่จขกท.ทุกข์อย่างนี้เพราะมีแต่คนบอกว่าแค่คิดก็บาปแล้วมันเลยรู้สึกกดดันว่าห้ามคิด ยิ่งกดดันจิตมันก็อยากท้าทาย ทำไมจิตกวนแบบนี้)

เพราะฉะนั้นจขกท. ขอยอมแพ้ไปสักพักก่อนละกัน ไม่ไหวจริงๆมารในจิตตัวนี้ สู้ไม่ไหว รับไม่ได้อีกต่างหากที่มันดันกระตุ้นให้เราคิดลบหลู่พระพุทธเจ้า รับไม่ได้จริงๆ (ทำไมเราต้องมีมารในจิตด้วยเนี้ย แถมร้ายกาจอีกต่างหาก~~~ )
(ตอนนี้เข้าใจคำว่า ยากลำบาก ที่คุณกรัชกายเตือนแล้วอ่ะคะ มันยากจริงๆ!! )

มีทุกคนไม่ใช่คุณมีคนเดียว ใช้บทขอขมาลาโทษให้มากๆเอาให้เป็นคำภาวนา จิตต้องน้อมสำนึกลงไปด้วย ใช้สติกำกับ อาการนี้หายได้นึกถึงคุณพระรัตนตรัยให้มากๆ ต้องใช้ขันตีคืออดทน

ลองสวดขอขมาท่านไปหลายครั้ง แต่มันก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดีแงแงๆๆๆ เหมือนกับตัวเองมีมลทิลอย่างงั้น เหมือนจิตใจเราสกปรกยังไงไม่รู้แงๆๆ ตอนนั้นก็ลองสวดมนต์ตอนนอนดู แต่ยิ่งสวดก็ยิ่งรู้สึกผิดอ่ะคะ แต่สวดไปจิตมันก็สงบได้นะคะ แต่สงบประมาณ15นาทีมันก็กลับไปรู้สึกผิดและกลัวบาปใหม่ ตอนนี้สิ่งที่ทำให้จิตใจหายหดหู่และมีกำลังใจได้คือคิดแต่เรื่องหน้าที่ เรื่องเรียนอ่ะคะ! พอลองคิดที่จะทำคะแนนให้ได้หรือเราต้องได้เกรดดีๆให้ได้!! หรือชีวิตคนเราเกิดมาต้องทำหน้าที่อย่ามัวเสียเวลามาหมกมุ่นเครียดกับเรื่องแบบนี้" จิตใจมันก็ดีขึ้น เหมือนมีกำลังใจขึ้น อ่ะคะ ตอนนี้เลยขอห่างจากพระธรรมสักพัก(แต่จะมีศีล5) ไม่งั้นคงหลงเป็นบ้าแน่เราT^T
(เคยลองไปวัดจิตมันก็สงบนะคะ แต่ตอนไหว้พระแล้วกำลังสวดมนต์อยู่ๆจิตมันก็อยากลองคิดลบหลู่อ่ะคะ แต่ยังไม่ได้คิด รู้ว่าตัวเองกำลังจะคิดแต่ไม่กล้าคิด พอรู้แบบนี้ก็ทุกข์ใจทันทีเลยอ่ะคะ )

ทำแล้วคะ แต่ตอนเดินมันทรมานมาก พอนั่งก็ทุกข์ มันจุก เป็นโรคกระเพาะอีก นอนไม่ได้หลายคืนเลย จนตาค้าง แล้วตอนนั้นมันทุกข์จนไม่อยากทำอะไรเลยทั้งสิ้น เบื่อทุกสิ่งทุกอย่างอ่ะคะ เหมือนปกติจขกทมักเป็นคนชอบคิดอ่ะคะ ตอนนั้นเหมือนไม่รู้ว่าเราจะคิดอะไร เลยคิดแต่เรื่องนี้ซ้ำๆ จิตมันก็ทุกข์มากๆ จิตมันคอยแต่จะรู้สึกผิดไปเรื่อยๆ พอลองสวดมนต์มันก็อยากจะคิดแวบออกไป แต่หลังจากนั้นจิตมันก็สงบไปสักพักก็เป็นใหม่ ตอนนั้นอยากตายเลยคะ เหมือนรู้สึกว่าเราเกิดมาทำไมไรเงี้ย แต่ตอนนี้จขกทรู้แล้วล่ะคะว่าเราต้องตั้งใจเรียนจะได้มีเงิน พอมีเงินก็จะสามารถช่วยคนจนได้ พอคิดแบบนี้จิตมันก็สบายใจขึ้นในระดับหนึ่ง แต่ตอนนี้จขกทไยังไม่กล้าปฏิบัติธรรมเพราะกลัวจะเป็นบ้าอ่ะคะ เห็นคนเขาบอกกันว่าคนบ้าหรือสติไม่ดีเขาไม่ให้ปฏิบัติมันจะยิ่งบ้าขึ้น และจขกทก็เป็นพวกวิตกจริตT^T ชอบคิดถึงอดีตอันเลวร้ายและอนาคตอันเลวร้ายที่จิตปรุงขึ้น จิตไม่ค่อยอยู่กับปัจจุบันเท่าไร เฮ้อ~~~ เศร้า แต่ถ้าสภาพจิตใจดีและร่าเริงเหมือนเดิมก็จะลองกลับไปปฏิบัติธรรมคะ แต่ตอนนี้ต้องหาอุบายทำให้จิตมันหันเหความสนใจจากเรื่องที่คิดลบหลู่ท่านก่อน
เมื่อหลายปีก่อนสาเหตุที่จขกทไม่ค่อยสวดมนต์เพราะเวลาสวดจิตมักจะอยากคิดลบหลู่นี่แหละคะ แต่ตอนนั้นจขกทไม่สวดมนต์สักพักใหญ่บวกกับติดเกมเลยลืมเรื่องนี้สนิทเลย ตอนนั้นไม่เป็นไรมากเพราะติดเกมคิดแต่เกม แต่ตอนนี้มันเบื่ออ่ะคะ จิตว่าง ไม่รู้จะคิดไร เลยดันไม่ย้ำคิดตรงนั้น หมอเขาก็บอกว่าให้ไปหางานอดิเรกที่ชอบทำให้หันเหความสนใจจากเรื่องพวกนี้ เฮ้อ~~ ที่ทุกข์เพราะเรื่องที่คิดลบหลู่ท่านอ่ะคะ มันแรงมากจนรู้สึกผิดมากๆ (จะตกนรกไหมเนี่ยเราเริ่มเครียดและTT^TT)

ในสภาวะปัจจุบัน ลองตั้งสติ พิจารณาว่า ธรรมทั้งปวงล้วนมีเหตุเกิด เพราะอาศัยความคิดจึงเกิดผัสสะที่เกิดจากมโนวิญญาณ มีเหตุคือสัญญา คือความจำได้หมายรู้เกี่ยวกับเรื่องของพระพุทธเจ้า กลายเป็นเวทนาคือความรู้สึกผิด มีบาปคือความทุกข์ร้อนใจจนนอนไม่หลับ มีผลเป็นตัญหา คือไม่ชอบให้คิดในเรื่องแบบนี้ กลายเป็นอุปาทานคือ การหาทางสลัดหลุด ต้องอาศัยการพิจารณาธรรมย้อนไปย้อนมา มีปัจจุบันเป็นอารมณ์ มีสติ มีปัญญาหนุน สมาธิ คือก่อนนั่งสมาธิต้องระลึกถึงพระรัตนตรัย แค่นี้ก่อนครับผม

ขำ

ปัญหามันไม่ใช่แค่นั้นอ่ะคะ คือตอนไม่คิดอ่ะคะ พอรู้ว่าเราหายทุกข์ใจแล้วมันก็จะกลับมาทุกข์ใจอีกทั้งๆที่ไม่ได้คิด(เหมือนเพลงที่ติดหูตอนนั่งสมาธิเลยพอรู้ว่าดับแล้วมันก็จะขึ้นใหม่ ) เลยรู้เลยว่าเป็นสัญญาทางความทุกข์แหง่ และจขกทก็รู้ว่าจิตที่หมองเป็นบาปก็เลยกลัวไงอ่ะคะไม่อยากให้จิตหมองแบบนี้ พอจิตหายหมองพอรู้มันก็หมองใหม่TT^TT
ตอนที่เป็นจขกทก็สวดมนต์ก่อนนะคะแล้วค่อยนั่งแล้วอยู่ๆก็รู้สึกอยากคิดลบหลู่ท่านอ่ะคะ แงแงแงTT^TT
และตอนนี้ก็ไม่ค่อยทุกข์ใจแล้วอ่ะคะ แต่แปลกมากตอนนอนหลับอ่ะคะ พอมันกำลังจะหลับหรือฝันเหมือนถูกดึงให้ตื่นทั้งๆที่ไม่มีเรื่องใหทุกข์ใจแล้ว คือนอนกำลังจะหลับขามันจะกระตุก หรือแขนกระตุก(คล้ายๆตอนนั่งสมาธิเลย นั่งอยู่ดีๆแขนหรือขาจะกระตุก) แปลกมากๆ
เริ่มมาคิดแล้วอ่ะคะว่าตอนนอนไม่หลับครั้งแรกนั้นอาจเป็นเพราะจขกทสวดมนต์ไปเรื่อยๆซ้ำๆตอนนอนเผื่อจะหลับ ตอนนั้นพอกำลังจะหลับจิตมันก็จะดึงให้ตื่นมาสวดมนต์(ในใจ) จิตมันก็ดีขึ้นตอนสวดมนต์นะคะ แต่พอรู้ว่าจิตหายเศร้าแล้วมันก็เศร้าใหม่TT^TT(โหดร้าย) ก็เลยลุกขึ้นมาทำกรรมฐาน ตอนเดินเดินแทบเดินไม่ไหวจะล้มเพราะไม่ได้กินข้าว พอนั่งก็ปวดท้อง แต่หลังจากนั้นจิตก็นิ่งขึ้น แล้วก้นอนกำหนดพอง-ยุบ พอกำลังจะหลับในคำว่ายุบหนอมันก็หลับได้แป๊ปเดียวก็ต้องตื่นเพราะเราต้องหายใจพองหนอเข้าอ่ะคะ

เพราะฉะนั้นตอนนี้จขกทขอหนีธรรมะไปพักรักษาใจก่อนนะคะ แล้วถ้าดีขึ้นจนถึงขั้นปลงเรื่องนี้ได้จะกลับไปแก้แค้นไอมารตัวนี้ใหม่ ตอนนี้ขอห่างจากธรรมมะสักพักเพราะก่อนหน้านี้จิตว่างแล้วหมกมุ่นแต่เรื่องธรรมมะไม่คิดเรื่องอื่นเลยนอกจากธรรมมะ มารตัวนี้เลยมีอำนาจมาทดสอบ แล้วจขกทก็แพ้ราบคาบ ไม่ไหวจริงๆมารตัวนี้ร้ายกาจมากๆTT^TT ตอนนี้เราสู้ไม่ไหวจริงๆ ขอรอโตกว่านี้หน่อยละกัน
ตอนนี้ยังคิดเลื่อมใสท่านพระพุทธเจ้าท่านเลยที่ท่านชนะพญามารต่างๆได้ ท่านเก่งมากจริงๆ