การเห็นขันธ์แต่ละขันธ์ เกิด-ดับ

รูป ถ้าเห็นง่ายคือ เดี๋ยวเราก็เห็น เดี๋ยวเราก็คิด เดี๋ยวเราก็ได้ยิน
ในสมาธิที่ท่านพอจะเห็นได้คือ
เดี๋ยวรู้อยู่ที่อก รู้อยู่ที่ตา รู้อยู่ที่โพรงจมูก รู้อยู่ที่กระดูก

และ รู้ก็มาอยู่ที่ตรึก "จึงได้พิจารณาการเกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไปของนาม ไม่ว่าจะเป็นเวทนาที่มีเหตุคือรูป(ไม่ใช่อารมณ์)มีวิญญาณที่กำหนดรู้ทั่วทั้งขันธ์เหมือนรู้ทั่วทุกจุด ขันธ์5นี้ชัดเจนแต่นาม จึงพิจารณาสังขารว่าแม้มีคนเอามีดมาจ่อที่ขาตอนนี้แล้วสับลงอย่างแรงก็ไม่ปรากฏถึงอาการหวาดเสียวแต่อย่างไร จึงมาพิจารณารูปว่าความเสื่อมลงของรูปคือการเหี่ยวลง เปาะลง แต่ไม่แน่ใจตัวเองว่าเห็นความเป็นอนิจจังของรูปหรือปล่าว แต่เห็นความทุกข์ของนาม จึงยังไม่อาจกล่าวได้ว่า เห็นทุกขัง อนิจจัง อนัตตา ตามความเป็นจริง แม้เราจะกำหนดเห็นแต่นามแต่เพียงฝ่ายเดียวก็ตามแต่"

ตรึกเสร็จก็กลับมาอยู่ที่อก

ทำไม รู้ จึงไม่อยู่ในที่ ๆ เดียวล่ะ

เป็นข้อสังเกตที่เกิดขึ้น ทำให้เอกอน
สังเกตดูว่า ทำไมรู้จึงเปลี่ยนจากสิ่งหนึ่ง ไปเป็นอีกสิ่งหนึ่ง
และเปลี่ยนไปอย่างไร

ทำไมหลายสำนักเน้นการทำความรู้สึกตัวตลอดสาย
หลายสำนักเน้นการทำ ระยะจงกรม
เพราะต้องการให้ผู้ปฏิบัติยึดสิ่งที่กระทำ ว่าสิ่งนั้นจะ นำไปสู่...อะไร
หรือเพื่อสร้างโอกาสให้ผู้ปฏิบัติ เห็น...อะไร

พิมพ์เขียวแห่งวิถีในทุก ๆ กิริยา

เคยอ่านครับแต่ทำน้อยมากในเรื่องเดินจงกรม จึงไม่มีประสบการณ์เท่าไหร่ เพราะในเวลาปกติผมก็ถือโอกาสเอาสติมาจับตามการเดิน การถือ การหยิบ อยู่แล้วจึงไม่ได้เดินจงกลมเลยแต่ถ้าเป็นไปได้อยากฝึกเหมือนกันครับ

คิดว่าเดินจงกรมก็คือการรักษาสติ นำสู่กุศลอันยิ่งใหญ่



เป็นการผ่อนคลายครับ ตอนนั่งกำหนดหน้าอกตัวเอง ผมกำหนดรู้การพองออก และยุบลงของหน้าอกเป็นเวทนาครับ คือวิญญาณไม่ได้อยู่ที่หน้าอกที่เป็นรูป แต่อยู่ที่อาการพองและยุบที่เป็นนามครับ อาศัยธาตุรู้คือกายวิญญาณ(ปอด กระทบ ลม เลยต่ำลงถึงท้อง)เกิดผัสสะตรงหน้าอก ดังนั้นที่กำหนดรู้จึงเป็นการกำหนดรู้เวทนาครับ จึงเห็นการเกิดดับของเวทนาอย่างชัดเจน อาศัยสติกำหนดรู้จังหวะที่เวทนาดับลง(ตามจังหวะหายใจ)จะมีการทำงานของสังขารตรงนี้กำหนดรู้ต่อไป(อุปมาเหมือนลมหายใจเป็นก้อนหินที่ตกลงไปในน้ำหรือกาย เกิดเวทนาคือตรงจ๋อม สังขารคือคลื่นน้ำที่กระจายออก คือตามดูคลื่นน้ำจนดับลง) จนสังขารดับลงจึงนับว่าครบการกำหนดยุบหนอพองหนอหนึ่งรอบ ดังนั้น ผมจึงไม่ได้เข้าไปกำหนดรู้รูป หรือธาตุลม เพราะหากกำหนดรู้ธาตุลมที่ผ่านเข้าออกต้องสามารถบอกได้ว่าลมนั้นเย็นหรือลมนั้นร้อน ผ่านไปพักใหญ่ผมก็ผ่อนคลายด้วยการย้ายไปกำหนดจุดอื่น เช่น ใบหน้า(ใช้สัญญาสร้างรูป) จะสังเกตุตัวเองว่าแม้ผัสสะจะเกิดทีใดที่หนึ่งของร่างกาย(การที่มีวิญญาณสนใจในที่ใดที่หนึ่ง) สังขารกลับอยู่ที่บริเวณส่วนกลางระดับหน้าอกขึ้นมา(เหมือนอาการวูบวาบ)ลึกๆอยู่ต้องอาศัยกำลังสติเพื่อกำหนดรู้ จนกระทั่งสมาธิมีกำลังเข้าสู่ความละเอียด ก็เหมือนกับเราวกเข้ามากำหนดรู้ต่อที่หน้าอก เป็นอย่างนี้ทุกวันครับ ก็เรียกว่าผ่อนคลายไม่ให้เหนื่อยครับ

แน่ล่ะ อารมณ์ที่ท่านเล่า ท่านต้องผ่อนคลาย มากพอ
จริง ๆ เริ่มได้อ่านตรงนี้ เอกอน

จะรอดูท่านเล่าต่อไป

เอกอนก็ไม่ค่อยเดิน
แต่ก็ทำอย่างที่ท่านทำนั่นล่ะ

แต่หลัง ๆ มาพอเรียนจบเริ่มทำงาน
งานเยอะ ก็เกเรเกตุงไป

เชื่อมั๊ย
ว่าทุกความรู้สึกในองค์กรรมฐาน
ไม่มีความรู้สึกใดที่ผู้ปฏิบัติจะรักษามันไว้ได้
จะต้องสูญเสียมันไป
ซึ่งจะต้องเดินผ่านมันไป อย่างไร้เยื่อใย
ความทรงจำถ้ามี มันจะเป็นตัวฉุดรั้ง

เพราะ ไม่มีสภาวะเดิมรอเราอยู่ที่ไหน
เมฆฝนที่ได้ทำให้เกิดฝนตกให้เราได้เปียกในตอนนี้
มันจบลงแล้ว
เราจะไม่ได้พบเมฆฝนก้อนเดิมที่จะทำให้เราได้เปียกอย่างเดิมอีก
แต่ มันก็ยังพอมีเมฆก้อนใหม่ ซึ่งทำให้เราเปียกได้เช่นกัน
ซึ่งการเปียกในแต่ละครั้ง ก็ไม่เหมือนกัน

ปล่อย อะไร อะไร ไปเสียเถอะ



บทเพ้อเจ้อตัดอาลัยต่อสภาวะต่าง ๆ ที่เจอในขณะปฏิบัติ

อิอิ

คนเรา ก็เหมือนกับก้อนเมฆ
ถ้าคุณมีฉันทรงจำอยู่ในใจ
แม้เจอกันใหม่ฉันก็ไม่ใช่ฉันคนเดิมที่คุณเคยเจอ
กายฉันอาจจะยังแสดงร่องรอยเดิมให้ได้เห็นอยู่
แต่ใจฉัน มันได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว หลายตลบ
ในทุก ๆ เช้า ฉันเสริฟกาแฟแก้วใหม่ให้กับคุณ
คุณสามารถมองผ่านมันได้หรือไม่
แก้วอาจจะเป็นแก้วใบเดิมก็จริง
แต่เกร็ดการแฟก็เกร็ดใหม่
น้ำตาลก็เกร็ดใหม่
คอฟฟพีเมตก็เกร็ดใหม่
น้ำร้อนก็น้ำใหม่
และใจฉันก็ต่างจากตอนที่ชงเมื่อวาน

คุณกำลังเสพความทรงจำ
คุณไม่ได้อยู่กับร่องกับรอย
คุณไม่ได้อยู่กับ ปัจจุบันขณะ

ฉันในตอนนี้อาจไม่ทำให้คุณประทับใจได้เหมือนเดิม
แต่อะไรที่ทำไให้คุณยังคงทอดใจให้ฉัน
คุณรักฉัน หรือ
คุณรักความทรงจำของคุณ

อิอิ ลองล่องลำนำเล่น ๆ น่ะ

การเป็นผู้อยู่เหนือโลก

ก็คือ "สิ่งที่เป็นโลกียะ ต้องวางมันทิ้งไปทั้งหมด"



การปฏิบัติ
บางครั้งมันก็อยู่ที่ว่า
ผู้ปฏิบัติจะเลือกใช้คำที่เหมาะสม
ในช่วงเวลาที่เหมาะสม

http://media.watnapahpong.org/video/G1UN3KUWYBRA/สนทนาธรรมค่ำวันเสาร์-28-เมย-2555

ประมาณนาทีที่ 27



ด้วยกำลังคน และกำลังเทคโนโลยีในยุคนี้

นาทีที่ 30 โดยประมาณ
คำถามที่พี่ผู้หญิงถาม ก็เป็นประโยชน์



นาทีที่ 37 พี่ผู้หญิงถามอีกรอบก็เป็นประโยชน์



นาทีที่ 38 คำถามจากอินเตอเน็ต

ถูกต้องแล้วครับ

เห็นด้วยอย่างยิ่ง ลึกซึ้งจริงๆ

นาทีที่ 52 มีผู้ถามสองคน ถามคำถามเรื่องเดียวกันพอดี

นั่งฟัง วิภาค ถาม เอกอนอมยิ้มเรย



forever eternity

นาทีที่ 1:00 (หนึ่งชั่วโมง) พระอาจารย์ก็ตอบสะท้อนนัยบางอย่างที่



"อันนี้ไม่ใช่สร้างการเกิดเหร๋อ" ... "ใช่" ...