คือเอกอนก็ไม่ได้มีความรู้มากหรอก
แต่เพราะเอกอนเป็นมาอย่างนั้นน่ะ
ก่อนที่จะเป็นสมาธิได้ ยังไง กาย วาจา ใจ มันต้องสงบ
คือ ตอนนั้นยังไงศีลมันก็ปรากฎค่อนข้างไปในทางเป็นปกติ
ถ้าศีลไม่เป็นปกติ กาย วาจา ใจ มันจะฟุ้งมันจะกระสับกระส่าย
ซึ่งมันไม่ใช่สภาวะที่จะมีสมาธิได้
ถ้าทำสมาธิมันจะวกวน สาระวนอยู่กับสิ่งที่ฟุ้งก่อน
ถึงจะตัดฉับเข้าสมาธิได้ แต่พอออกมา มันก็ออกมารับอารมณ์เก่าต่อ
อารมณ์เก่ามันจะยังคงมาเวียนว่ายตายเกิดให้เราเห็น

และเมื่อสมาธิปรากฎอยู่
และการเข้าไปพิจารณาธรรมในสภาวะเช่นนั้นก็ปรากฎให้เห็นอยู่
ซึ่งพฤติกรรมของจิตที่ทำงานสภาวะเช่นนั้น
มันจะเห็นธรรมเป็นกลาง ๆ น่ะ
และอารมณ์มันก็ทรงตัวอย่างเป็นกลาง ๆ น่ะ



แต่ถ้าเป็นสมาธิที่ยังมีอารมณ์เวียนว่ายตายเกิดเป็นใหญ่อยู่
(คือออกจากสมาธิก็มีโอกาสกลับไปรับอารมณ์เก่าต่อน่ะ)
ก็จะเห็นการพิจารณาธรรม มันโนม้เอียงเหมือนปลายต้นหลิว
ก็พิจารณาไป แต่ก็รับรู้ไปด้วยว่ามันยังเป็นธรรมที่ยังเป็นไปด้วยอำนาจฑิฏฐิ
ว่า ยังต้องขัดเกลาความเห็นนั้น ๆ ยังเป็นสิ่งที่ไม่เที่ยงแท้ต่อสัจธรรม

คือเอกอนไม่ใช่คนที่จะคิดอะไรซับซ้อนนะ
รู้มันแบบตรง ๆ
เหมือนมีขนมครก ก็กินขนมครก และก็อิ่มเพราะขนมครก
ไม่ใช่มีขนมครก ไม่กินขนมครก แต่ไปคิดจะกินพิซซ่า
นอกจากท้องไม่อิ่มแล้ว กำลังความตระกรามกลับยิ่งมีกำลังแรงขึ้น
เราต้องรู้จักอิ่มไปในทุก ๆ ขั้นที่ย่างผ่าน
เพื่อไม่เปิดโอกาสให้ความตระกรามมันมีกำลัง

อย่างเรื่องศีลเป็นพื่นฐานไปสู่สมาธิ
เอกอนก็เข้าใจตามนั้น
เพราะ ถ้าหากว่าเมื่อเช้าเอกอนแอบไปจิ๊กของในห้างมาหนึ่งชิ้น
ยังไง ๆ เอกอนก็ไม่สามารถทำสมาธิได้

ถ้าหากว่าเอกอนเพิ่งเสพเมถุนกับกิ๊ก/แฟน/สามีคนอื่น เสร็จหมาด ๆ
ยังไง ๆ เอกอนก็ไม่อาจจะสามารถทำสมาธิได้
คือ ทำได้ แต่มันจะฟุ้ง

คือถ้าเอกอนมีเรื่องทุจริตกาย วาจา ใจอยู่
เอกอนไม่สามารถทำสมาธิให้เข้าสู่อารมณ์ที่สงบได้ มันจะฟุ้ง

แต่ถ้าเอกอนสำรวมกาย วาจา ใจสุจริตไว้ได้อย่างต่อเนื่อง
มันจะมีความสงบในส่วนนี้เป็นฐานอย่างดีเลย
และมันก็เป็นสุขขั้นพื้นฐานที่พอเพียงในระดับหนึ่งอยู่แล้ว
เป็นฐานรองรับที่เราพึงพอใจ ชนิดที่ว่า สุขในสมาธิจะมีหรือไม่
จะปรากฎหรือไม่ สุขเท่าที่เป็นอยู่ก็หล่อเลี้ยงใจเราให้ดำรงไปได้
คือตรงนี้ มันเหมือนกับเป็นดุลยสมการของอารมณ์ภายนอก กับอารมณ์ภายใน
สุขภายนอกต้องแข็งแรงพอ เพื่อที่จะไปถ่วงดุลกับสุขภายในที่จะเข้าไปประสบ
ภายนอกภายใน จะทำให้ผู้ที่ทรงอารมณ์จะไม่ติดในทั้งสองด้านแห่งอารมณ์
สุขในศีลต้องแข็งแรง พอที่จะถ่วงดุลกับ สุขในสมาธิ

ดังนั้น การรู้จักติดสุข หรือไม่ติดสุข มันไม่ใช่ ปากพูด
เด็กที่วิ่งเข้าไปในสนามเด็กเล่น เมื่อเขาเล่นกระด๊กดิ๊งด่าง
เขาต้องผัสสะและรู้จักพลวัตของสิ่งที่เขาเล่น ไม่ใช่รู้แค่ว่านั่นคือกระด๊กดิ๊งด่าง
การเล่นกับจิต ก็ต้องเล่นกับเขารู้จักเขาอย่างพลวัต
ถ้ารู้จักพลวัตของจิตเมื่อไร
ก็จะทำให้รู้จักใช้ อุปกรณ์ที่พระพุทธองค์ทิ้งไว้ให้อย่างรู้เท่าทัน

สำหรับผม จะแยกการปฏิบัติออกเป็นเรื่องของ สังขารในขันธ์5 แต่ไม่มีปัญญาพอที่จะจับเอาสังขารทาง
ปฏิจจสมุปบาทมาพิจารณา และการปฏิบัติในเรื่องของการควบคุมอินทรีย์5 และการกำหนดรู้อายตนะ12
มาเป็นความรู้ว่า ยกตัวอย่างครับ หากเห็น ก็ต้องเป็นการเห็นด้วยสติมีการกำหนดรู้ วิญญาณ และผัสสะให้ทัน คืออายตนะภายในเป็นหลัก แต่อายตนะภายนอกนั้นเป็นรอง คือ กำหนดรู้ว่าอายตนะภายนอกที่เห็นมีเหตุคือเพราะมีแสง คือ รู้ทันวิญญาณและผัสสะของเราเองให้ได้จึงจะนับเป็นกำหนดรู้ปัจจุบันสำหรับผมครับ คือมีเรื่องของรูปและนามเข้ามาเกี่ยวข้องกัน ส่วนมากในวันหนึ่งที่เดินไปเดินมา อายตนะภายนอกมักจะแย่งเป็นใหญ่เมื่อมอง คือ เมื่อ อายตนะภายนอกเป็นใหญ่ จะเห็นเป็นเราเป็นเขาทันที จิตปรุงแต่งคือ ตัญหา อุปทานจะอาศัยเหตุนี้ เมื่อเหตุนั้นดับลง คือ อายตนะภายนอกเป็นรอง อายตนะภายในเป็นหลักเมื่อกำหนดรู้ ความจริงของขันธ์5ก็ปรากฏชัดเจน นี่เป็นความรู้ของผมเองที่เฝ้าสังเกตุตัวเองเมื่อพิจารณาธรรมโดยที่เราสามารถทำได้เมื่อตั้งใจ ต่อพรุ่งนี้ครับ

สวัสดีครับคุณ student
ขออนุุโมทนาในการปฎิบัติที่ใช้สติรู้ไปที่อายตนะภายนอก เชื่อมต่อด้วยผัสสะสู่อายตนะภายใน ซึ่งเป็นลำดับแรกและเป็นพื้นฐานที่สำคัญที่สุดของการปฎิบัติ ที่จะทำให้รู้ถึงกระบวนการเกิดทุกข์จากขันธ์ 5 ผู้ปฎิบัติจะเชื่อมต่อองค์ความรู้เรื่องปฏิจจสมุปบาท โดยมีรูปเป็นสะพานสู่ความรู้สึกจากการสัมผัส(เวทนา) มีความทรงจำเป็นฐานข้อมูล(สัญญา) และอาศัยความติดยึดเป็นเงื่อนไขการสรัางความนึกคิด(สังขาร) เกิดความเป็นมวลความหนาแน่นที่ความรู้สึก(วิญญาณ) การปฺฏิบัติในขั้นนี้จะพบความจริงของกฏไตรลักษณ์ในระดับเบื้องต้น เและปานกลาง ของขันธ์ 5 การปฎิบัติต่อไปต้องเชื่อมต่อภายนอกสู่ภายในที่ลึกลงไป
เช่น เมื่อขณะนั่งลืมตาพบกับสิ่งที่เห็นภายนอก รับรู้ว่าเห็นแล้วปล่อยวางความเห็นนั้น เมื่อจะหลับตา ก็รู้ถึงความรู้สึกอยากหลับตา และจะพบกับความมืดภายในเมื่อหลับตาก็รู้ถึงความมืดภาบใน การเชื่อมต่อดังกล่าวจะเข้าถึงกาย เวทนา จิต และธรรมลึกลาดลงไปตามลำดับ ในระดับนื้การใช้ความคิดพิจารณาจะน้อยลงใช้เฉพาะการแก้ป็ญหาของสภาวะ เพราะความคิดจะเป็นอุปสรรคของการปฏิบัต้(ในระดับนี้) เมือหยุดคิดจะพบความจริงระดับลึก แต่ที่พบความจริงได้นั้น ก็มาจากเหตุคือคิดถูก

อนุโมทนาครับที่นำความรู้มาแบ่งปันกัน ก็ทำความเพียรต่อไปเรื่อยๆ ทั้งนั่งสมาธิ และการใช้ชีวิตทั่วไป

อนุโมทนาครับ การขัดเกลาความคิดเห็นย่อมอาศัยการน้อมเข้าหาธรรม

การสร้างความสมดุลของความตั้งใจ
สังเกตุตัวเองว่าเมื่อเรากำหนดรู้ไปเรื่อยๆ ความชัดเจนก็จะเกิดขึ้น เมือ่เกิดความชัดเจน จะกำหนดรู้ลงไปอีกก็ได้ กำหนดรู้การทำงานของโสต นอกจากเสียงที่เกิดขึ้นแล้ว ถ้ากำหนดรู้เอาวิญญาณความสนใจลงไปอีกจะพบกับผัสสะ วิ๊งๆ ของโสต เมื่อมองเรามีสติอยู่ที่จักษุ เมื่อมีสติเราย่อมเห็นการทำงานของจักษุธาตุคือเอาวิญญาณไปอยู่ที่จักษุ (ไม่ใช่ภาพ) เราย่อมเห็นอาการปรับตัวของธาตุ เมื่อเห็นการปรับตัวของธาตุนั่นคือเห็นสภาวะจริงของธรรม โดยแสงที่รับจากจักษุธาตุไม่มีผลกระทบ คือ สีไม่เปลี่ยน ความสว่างไม่เปลี่ยน เปลี่ยนแต่ผัสสะที่เกิดความชัดเจนยิ่งขึ้น เมื่อความชัดเจนปรากฎขึ้น สังขารย่อมพิจารณาตามความเป็นจริงว่า นี่สติเกิดขึ้น มีวิญญาณ มีธาตุรู้ เกิดผัสสะ ดำรงตนอยู่เฉพาะหน้าแต่ธรรมที่เกิดขึ้น จิตไม่ส่งออกนอกตามแสง

การสร้างความสมดุลได้แก่สภาวะที่สติไม่มีพลัง แสงกลับมีอิทธิพลกับสังขาร สังขารจึงต้องอาศัยมรรคมีองค์8 คือ สัมมาทิฏฐิ ต่อจิตปรุงแต่ง ต่อวันต่อไปครับผม

ยกมาเพื่อเป็นแนวทางการปฏิบัติครับ ขอบคุณครับ

การสร้างความสมดุลของความตั้งใจ
สังเกตุตัวเองว่าเมื่อเรากำหนดรู้ไปเรื่อยๆ ความชัดเจนก็จะเกิดขึ้น เมือ่เกิดความชัดเจน จะกำหนดรู้ลงไปอีกก็ได้ กำหนดรู้การทำงานของโสต นอกจากเสียงที่เกิดขึ้นแล้ว ถ้ากำหนดรู้เอาวิญญาณความสนใจลงไปอีกจะพบกับผัสสะ วิ๊งๆ ของโสต เมื่อมองเรามีสติอยู่ที่จักษุ เมื่อมีสติเราย่อมเห็นการทำงานของจักษุธาตุคือเอาวิญญาณไปอยู่ที่จักษุ (ไม่ใช่ภาพ) เราย่อมเห็นอาการปรับตัวของธาตุ เมื่อเห็นการปรับตัวของธาตุนั่นคือเห็นสภาวะจริงของธรรม โดยแสงที่รับจากจักษุธาตุไม่มีผลกระทบ คือ สีไม่เปลี่ยน ความสว่างไม่เปลี่ยน เปลี่ยนแต่ผัสสะที่เกิดความชัดเจนยิ่งขึ้น เมื่อความชัดเจนปรากฎขึ้น สังขารย่อมพิจารณาตามความเป็นจริงว่า นี่สติเกิดขึ้น มีวิญญาณ มีธาตุรู้ เกิดผัสสะ ดำรงตนอยู่เฉพาะหน้าแต่ธรรมที่เกิดขึ้น จิตไม่ส่งออกนอกตามแสง

สวัสดีครับคุณ student
เป็นความเห็นที่ถูกต้องตามหลักปรมัติธรรม ที่รู้ลงไปที่กายและใจ(อายตนะภายนอกกระทบภายใน) ย่อมประจักษ์ชัดการทำงานของธาตุทั้ง 4 ไม่ใช่การนึกคิดเอา การประจักษ์ชัดถึงกระบวนการทำงานของขันธ์ 5 เป็นทางเดินของพระอริยะเจ้าทั้งหลาย ย่อมแสดงถึงการมีสัมมาทิฐิและสัมมาสังกัปปะแล้วมรรคอื่นๆ ก็จะตามมา จนถึงความเป็นสัมโพชฌงค์ ขอให้เกิดความก้าวหน้ายิ่งๆขึ้น

อนุโมทนาครับ ช่วงนี้ก็ยังคงฝึกในแบบเดิมที่ตัวผมเองฝึกอยู่นี้ เห็นประโยชน์ของการจำแนกธรรมด้วยการพิจารณาขันธ์5 จึงได้สอบถามหลวงน้าที่คุยกันปีละครั้ง เกี่ยวกับอายตนะภายในที่เกิดดับเพราะอาศัยเหตุ ท่านบอกว่าคือสังขาร จริงๆแล้วตัวผมพิจารณาว่าสังขารคือผล เป็นการสืบต่อเนื่องเพราะจิตปรุงแต่งจากอายตนะภายนอกมากกว่า ผมกลับพิจารณาว่าสังขารดับลงเพราะอาศัยเหตุคือการรู้สภาวะธรรมตามความเป็นจริง ผิดถูกขอผู้ที่รู้โปรดแนะนำสั่งสอนครับผม

ยังไม่รู้....ขอฝากแค่ข้อคิด...พิจารณาเอา

สิ่งใดที่ปรุงขึ้น..ตกแต่งขึ้นมา...ต้องดับไป....เป็นธรรมดา

แต่เราไม่ต้องการ...ความเป็นธรรมดา

สิ่งที่เราต้องการคือ...ปัญญา.....ที่เห็นทุกข์....เห็นเหตุแห่งทุกข์..เห็นทางที่จะดับทุกข์...เพื่อความดับทุกข์

เห็นการเกิดดับ...ก็นำมันมาสอนใจ...ให้ใจมันเบื่อหน่าย

จะดึงธรรมะข้อใด ๆ มาประกอบเข้าไปด้วยก็ได้...ขอเพียงให้ใจ..มันมีอาการเบื่อหน่าย...ให้ใจมันสังเวช...

การที่ใจจะสังเวชได้ง่ายที่สุด....ลึกซึ่งที่สุด...ต้องนำความเป็นธรรมดานั้นมาเทียบกับตัวของตัวเอง

ว่าตัวของตัวเอง...ก็จะเป็นเช่นนี้..เหมือนกัน

เมื่อมันเบื่อหน่าย...แล้วมันจะคลายกำหนัด...เอง

นี้เป็นแนวทางการใช้ปัญญาเพื่อสร้างภาพ....ให้ใจมันเห็น..เรียกว่าเห็นภาพด้วยปัญญา

ภาพที่ทำให้มันเกิดความเบื่อหน่าย...เพื่อที่จะคลายกำหนัด

หากใช้กำลังของฌาน...ก็ตัวฌานนั้นแหละจะเป็นตัวสร้างภาพ...อย่างปฏิภาคนิมิต...ใช้การพิจารณาประกอบเล็กน้อย...ความเบื่อหน่ายก็เกิดขึ้นได้

ครับคุณกบ

มีประสบการ์ณใหม่เกิดขึ้น จริงๆก็เป็นความจริงที่เกิดขึ้นอยู่แล้วและหลายท่านคงผ่านมาแล้วเช่นกันเพียงแต่กับผมเองเป็นครั้งแรกที่รู้สึกถึงความชัดเจนกำหนดรู้ได้ด้วยสมาธิ แม้ออกจากสมาธิแล้วยังคงชัดเจนอยู่นับเป็นชั่วโมง

เมื่อกำหนดรู้ผัสสะที่เกิดจากกายวิญญาณด้วยการหายใจเข้าออก กำหนดรู้ร่างกายทุกส่วนมือทับมือ สรีระทุกส่วนของร่างกาย จนเข้าสู่สมาธิ โดย แม้เข้าสู่สมาธิก็รู้ตัวว่าเข้าสู่สมาธิ แม้สมาธิมีพลังก็รู้ว่าสมาธิมีพลัง กำหนดรู้ไปเรื่อยๆ ไม่ต้องบังคับอะไร ลมหายใจอยาบก็รู้ว่าลมหายใจหยาบ ลมหายใจละเอียดก็รู้ว่าละเอียด มีสติเป็นปัจจุบันอารมณ์อยู่ที่กาย ด้วยใจที่เป็นสมาธิอยู่ ผมรู้สึกถึงความร้อนของกายเด่นชัดขึ้นตรงระหว่างหน้าอกไล่ไปตามแขนสู่ผ่ามือ จึงพิจารณาความร้อนที่เกิดขึ้นนี้ด้วยความรู้ว่า เป็นธาตุไฟ

ต่อพรุ่งนี้ครับ