สาธุครับ
คุณปลีกวิเวกจะเข้าใจอย่างนี้ผมก็เห็นว่าไม่ผิด และเห็นด้วยครับ

ผมแค่เพียงยกจากอรรถกถามาให้ดูเท่านั้นครับ ว่าอรรถกถาท่านแก้อรรถว่าอย่างนี้

พระสูตรนี้ถ้าพิจารณาตามพระสูตร
วิหารธรรมเครื่องอยู่ของพระอริยเจ้าทั้งหลายซึ่งก็มีหลายอย่าง เช่น อานาปานสติ สุญญตาวิหาร รูปฌาน อรูปฌาน สัญญาเวทยิตนิโรธ เป็นต้น

ในส่วนของอริยสาวก อย่างที่ท่านทั้งหลายทราบกันว่า หมายถึง โสดาบันบุคคล สกทาคามีบุคคล อนาคามีบุคคล และอรหันตบุคค

ในพระสูตรนี้พระองค์ทรงแสดงวิหารธรรมที่เป็นไปโดยมากในเหล่าอริยสาวกคำว่าเป็นไปโดยมากก็คือท่านเหล่านี้อยู่ด้วยวิหารธรรมอะไรเป็นส่วนใหญ่

ทำไมต้องกล่าวถึงพระโสดาบัน เพราะพระโสดาบันเป็นอริยสาวกส่วนมาก กว่าอริยสาวกประเภทอื่น

และถ้าเราพิจารณา ตรงจาคานุสติ ที่พระผู้มีพระภาคทรงแสดงดังนี้ว่า

" ดูกรมหานามะ อีกประการหนึ่ง อริยสาวกย่อมระลึกถึงการบริจาคของตน
เนืองๆ ว่า เป็นลาภของเราหนอ เราได้ดีแล้วหนอ คือ เมื่อหมู่สัตว์ถูกมลทิน
คือความตระหนี่กลุ้มรุม เรามีใจปราศจากมลทินคือความตระหนี่อยู่ครองเรือน
เป็นผู้มีจาคะอันปล่อยแล้ว มีฝ่ามืออันชุ่ม (คอยหยิบของบริจาค) ยินดีในการเสียสละ
ควรแก่การขอ ยินดีในการจำแนกทาน"

อยู่ครองเรือน ซึ่งอริยสาวกที่ยังอยู่ครองเรือนได้ก็มีท่านที่เป็นโสดาบัน สกทาคามี และอนาคมี ซึ่งส่วนมากก็เป็นพระโสดาบัน

อีกประการหนึ่งผู้ถามก็เป็นพระโสดาบัน

พระสูตรนี้จึงน่าจะมุ่งไปที่พระโสดาบันเป็นหลัก ครับ