กาสรโฮว่าเขาเป็นอะไร เปิดเสรี จะเอาอะไรที่ไหนมาตอบเขิญตามถนัด ตามอัธยาศัยเลย


ดิฉันฝึกหัดนั่งสมาธิ วิปัสสนา คือนั่งดูลมหายใจเข้าออก เฉยๆไม่บริกรรม และให้ดูเวทนาที่เกิดในร่างกายแล้วให้มีอุเบกขา
คอร์สแรกที่ดิฉันไปศึกษาเรียนรู้เป็นเวลา10วัน และหลังจากนั้นดิฉันก็กลับมาปฎิบัติที่บ้าน สม่ำเสมอ วันละหลายครั้ง บางทีก็หลายชั่วโมงติดต่อกัน

ล่วงเข้ามาประมาณเดือนที่ 3 ดิฉันมีอาการ ร้อนที่ร่างกาย ทุกส่วน และเกิดอาการปวดศีรษะ เหมือนมีเข็มเป็นร้อยๆเล่มอยู่ในห้ว บางที แข็ง ตึง มึน ทึบอยู่ในหัว จนยากที่จะอธิบาย จนขนาดต้องไปเอกซ์เรย์แต่ไม่มีอะไรผิดปรกติ อาการมันลงมาที่มือข้างซ้าย และ กรามบน ขมับ 2 ข้าง เหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งอยู่ตลอดเวลาเป็นที่ทรมานมาก

ระยะหลังมาดิฉันก็เลยนั่งบ้างไม่นั่งบ้าง เพราะปวดหัวเหลือเกิน บางอาการไม่สามารถบอกมาเป็นตัวอักษรได้ว่ารุ้สึกอย่างไร อาการเป็นตลอดเวลา2 4 ชั่วโมง ทั้งหลับทั้งตื่น ไม่รู้จะทำอย่างไร ก็ไปหาหมอฝังเข็ม ฝังมา 9 ครั้ง ไม่มีทีท่าว่าจะทุเลา อาการยังมีตลอด ดิฉันก็ได้แต่อุเบกขา ทำใจไป คิดไปต่างๆนานา เวลานั่งก็ขออุทิศให้เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลายทั้งปวง
ตอนนี้นับระยะเวลาเป็นมากว่า 2 ปี ได้แต่หวังว่าผู้รู้ทั้งหลายคงช่วยอนุเคราะห์คนมีกรรมคนนี้ด้วย ขอได้โปรดเมตตาช่วยด้วยนะคะ

สุดท้ายบอกวิธีแก้ปัญหาด้วย

อย่าแกล้งตีลูกเซ่อ เลิกเหอะวิธีการแบบนี้ ไม่คิดจะอธิบายเลยหรือว่า
ที่บอกมามันอะไรมีลักษณะอย่างไร แล้วมันเกี่ยวกับอาการของจขกทตรงไหน
แบบนี้ เขาเรียกมั่วนิ่มครับ

ไปอธิบายมาใหม่ ถ้าอธิบายไม่ได้ก็เลิกคุยกัน

คำตอบความเห็นนี่อยู่อ้างอิงด้านล่างครับ

อ่านแล้วก็กรุณาอย่าใช้มุขเก่าเหลี่ยมคูเดิมๆ ประเภทวางตัวเป็นอาจารย์แต่เล่นถามอย่างเดียว
อยากเป็นอาจารย์มันต้องตอบไม่ใช่มาถาม พวกชอบถามก่อนตอบที่หลังเขาเรียก
หมอดูผสมหมอเดาครับท่านสเปอร์ม

น่าฉ๋งฉาน

ดูเหมือนเคยบอกหนหนึ่งแล้วนะว่า เราน่ะยังไม่พร้อมที่จะพูดถึงนามธรรม ไปศึกษาทำเรื่องเหล่านี้ให้ได้ก่อนไป เช่น ทอดกฐิน ทอดผ้าป่า ปิดทองฝังลูกนิมิต (เสร็จแล้วก็แย่งหวายแขวนลูกนิมิตแล้วก็ตัดเป็นท่อนๆมาแขวนคอ) ปิดทองพระประจำวัน ปิดทองพระบาทจำลอง สร้างห้องสุขาให้วัด โรงเรียน ซื้อกระเบื้องมุงหลังคาโบสถ์ ช่วยหลวงพ่ออลงกตดูแลคนเป็นโรคเอดส์
เลี้ยงอาหารเด็กกำพร้า เลี้ยงอาหารผู้สูงอายุพักคนชรา ปล่อยสัตว์น้ำ เช่น ปลา เต่า ตะพาบน้ำ ฯลฯ ใหญ่ขึ้นอีกหน่อยก็คือถ่ายชีวิตวัวควาย แล้วจูงไปแจกชาวไร่ชาวนานะ

ละเอียดขึ้นอีกนิดหนึ่ง ก็ฝึกตั้งนะโมให้ครบ 3 จบ แล้วกล่าวคำบูชาพระรัตนไตร ท่องอิติปิโส พาหุง มหากา ฯ เสร็จแล้วกรวดน้ำ แผ่เมตตา แล้วก็นอนหลับสะ อ้อ...เกือบลืม ก่อนนอนกราบหมอน 5 ครั้งด้วย พระพุทธ พระธรรม พระอริยสงฆ์ อีกสองครั้ง กราบแม่ครั้งหนึ่ง กราบพ่อครั้งหนึ่ง ครอบ 5 แล้วนอน อ้อ...กราบตัวเองอีกหนึ่งหนนะ รวมเป็น 6 ครั้ง ทำอย่างนี้นะจนตาย แล้วชาติหน้า ค่อยมาศึกษา จิต เจตสิก รูป นิพพาน หรือ ศึกษาเรื่องรูปนาม สภาวะของรูปนามนะ

เพราะว่าปัจจุบันเท่าที่พูดมาเพ้อเจ้อฟุ้งซ่านดันทุรังงนะ

ยังคงยืนยันอยู่นะว่า คำว่า ไอ้ ไม่ใช่คำหยาบ อยากฟังคำอธิบายไหมล่ะ เห็นว่าเป็นคำหยาบไม่ใช่รึ

ว่าแล้วมั้ยล่ะ มันก็อีหร่อบเดิม มุขเดิม
เสียเวลา ไปเล่นกับเด็กปัญญาอ่อนดีกว่าเรา

ที่ถามนี่

(ยังคงยืนยันอยู่นะว่า คำว่า ไอ้ ไม่ใช่คำหยาบ อยากฟังคำอธิบายไหมล่ะ เห็นว่าเป็นคำหยาบไม่ใช่รึ)

ไม่ตอบ ดันจะไม่เล่นกับเด็กปัญญาอ่อนสะนี่

ไม่ใช่อะไรหรอกก็เห็นไอ้กระบือโฮ ว่า ไอ้ เป็นคำหยาบ คนอ่านกันเยอะแล้วก็เชื่อว่าอย่างนั้น จะได้บอกถึงที่มาที่ไปของคำนี้ ว่าไม่ใช่คำหยาบนะ

ถามย้ำอีกครั้งจะให้อธิบายไหมบอกมาสะดีดี ตอบตรงไปตรงอย่างลูกผู้ชาย

หรือว่าไปกระทบอัตตา อยากทำลายอัตตาไม่ใช่รึ

เราจะตอบคำถามใครหรือไม่ยังไงเนี่ย ต้องรู้ทั้งเขาและเรา คือ เขามีปัญหาอะไร เรารู้ปัญหานั้นไหม โดยเฉพาะภาวนามัย หรือการทำกรรมฐานเนี่ย ต่อให้รู้ก็ต้องถามเพื่อปรับทิฐิความรู้ความเห็นความเข้าใจของเขา มิใช่โผล่ขึ้นมาก็เอาสิ่งที่เรารู้ไปยัดใส่ให้เขา เพราะประสบการณ์ทางความความคิดทางความรู้คนละระดับกัน


ดูนิทานเรื่องเต่ากับปลาเป็นตัวอย่าง

เต่ากับปลาอาศัยอยู่ที่บึงใหญ่แห่งหนึ่ง คบหากันเป็นเพื่อนสนิท และนัดพบกันที่ริมกอขอบบึงทุกวัน มาคราวหนึ่งเต่าไม่มาตามนัด ปลาจึงมารอเก้อพร้อมกับสงสัยว่าเต่าหายไปไหน เจ็บไข้ตายไปหรืออย่างไร
ผ่านไป ๒-๓ วันเต่าจึงปรากฏตัว ปลาจึงถามขึ้นว่า
“เพื่อนไปไหนมา หายไปตั้งหลายวัน”
“เราไปเที่ยวบนบกมาเพื่อน” เต่าตอบ
เนื่องจากปลาเป็นสัตว์น้ำไม่เคยรู้ไม่เคยเห็นบก ส่วนเต่าเป็นสัตว์สะเทินน้ำสะเทินบก คืออยู่ในน้ำก็ได้อยู่บนบกก็ได้ ปลาจึงถามเต่าด้วยความสงสัย
“บกมันเป็นอย่างไรหรือเพื่อนเหมือนกอแฝกนี่ไหม”
“ไม่ใช่หรอกเพื่อน บกไม่เหมือนกอแฝก” เต่าตอบ
“เหมือนโคลนไหม”
“ไม่ใช่หรอก”
“เหมือนจอกเหมือนแหนไหม”
“ไม่ใช่หรอก”
ปลาพยายามเปรียบเทียบกับสิ่งที่ตนได้เห็นในบึงว่าเป็นเหมือนบกไหม เต่าก็ตอบว่าไม่ใช่ๆทุกอย่างไป ทำให้ปลางุนงงสงสัยหนักขึ้นเพราะเกิดมาไม่เคยสัมผัสกับบก ส่วนเต่าเล่าก็ไม่รู้จะอธิบายสภาพของบกให้ปลาฟังอย่างไร ยิ่งอธิบายบนบกนั้นมีสัตว์มากมาย มีช้าง มีม้า มีควาย มีภูเขา มีต้นไม้ใหญ่ มีคน มีบ้านเรือน ปลาก็ยิ่งซักถามหนักขึ้นว่าเหมือนอันนั้นอันนี้ในบึงใช่ไหม เต่าก็ตอบอยู่อย่างเดียวว่าไม่ไม่เหมือนตลอด
เต่าไม่สามารถอธิบายสิ่งที่เรียกว่าบกให้ปลาเข้าใจได้ และปลาก็ไม่อาจเข้าใจบกตามที่เต่าเล่าให้ฟังได้ ทำไปทำมาปลาเลยสรุปว่า
“ถ้าอย่างนั้นบกก็ไม่มีจริง เพราะไม่สามารถบอกสภาพให้เราเห็นได้”
“บกมีจริงๆเราไปเที่ยวมาประจำ กว้างใหญ่ไพศาลมากนะเพื่อน” เต่ารับรอง
“แต่ปลาไม่เชื่อเสียแล้ว ทำไปทำมาเต่ากับปลาก็เริ่มเถียงกันดังลั่น เริ่มมีอารมณ์ด้วยกันทั้งคู่ จนกระทั่งอ่อนแรงไปด้วยกัน จึงต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันไปทางใครทางมัน