การเอาตัวหนังสือมาถกกัน ก็เหมือนนักวิชาการทั่วไป สิ่งที่ได้คือทฤษฏี

เพราะการที่นักวิชาการเขาถกกัน เขาถกกันทุกตัวอักษร ถกเพื่อที่จะเอาตัวบัญญัตติที่ถูกที่สุด


ถ้าเอาทฤษฏีมาถกกัน เหนื่อยครับ เหนื่อยทั้งคนตั้งและคนตอบ


แต่ถ้าเอาอารมณ์ปรมัติ(ของจริงที่เกิดกับจิต)ที่อยู่ภายใน มาถกกัน สิ่งที่ได้ คือความจริง

และจะคุยกันได้สบายๆ มันจะรู้สึกโปร่ง โล่ง เบา(ผมสังเกตุจากที่คุยกับนักภาวนาด้วยกัน)

(แต่ก็อย่างว่าครับ ต้องผู้ที่ทำมาในเดียวกัน เวลาคุยกัน มันจะสบาย และต่างคนต่างได้รับประโยชน์)


สิ่งที่ผมมีประสบการณ์มา และทำให้ผมไม่อยากถกกับนักปริยัติ

เพราะว่าผมก็เรียนปริยัติมาเช่นกัน(จบนักธรรมชั้นเอก บาลีประโยค๑-๒)

เวลาที่ผมเรียนอยู่นั้น ผมลองคุยเรื่องการปฏิบัติกับนักปฏิบัติโดยตรงดู

โดยใช้ความเห็นจากที่ได้เรียนจากหนังสือเป็นหลัก

สิ่งที่ได้คือ จูนเรื่องสมมุตติบัญญัติกันไม่รู้เรื่อง(เรื่องตัวอักษร)

จนเมื่อผมได้เข้ามาปฏิบัติอย่างเต็มตัว จึงเข้าใจเลยว่า

สภาวะอย่างนี้ สมมุติบัญญัติเรียกว่าอย่างนี้

หากเราปฏิบัติมา เราก็ต้องมาตรวจสอบจากปริยัติอีกที

เพื่อที่จะเรียกชื่อสภาวะเหล่านั้นได้ถูกต้องตามสมมุตติบัญญัติ

แต่ทุกวันนี้ผมชอบคุยกับนักปฏิบัติด้วยกันมากกว่าครับ

เพราะไม่เหนื่อย และได้รับประโยชน์อย่างเต็มที่

ส่วนคุยกับนักปริยัติแล้วผมเหนื่อย ผมจึงไม่ค่อยอยากคุยด้วย

(บุคคลิกจึงเงียบ เวลาที่คุยกับนักปฏิบัติด้วยกัน มันสบายๆ จิตว่าง โปร่ง บอกไม่ถูกแต่ดีมากๆ)




สรุปคือ มีหลายแบบ

1.เรียนปริยัติมาอย่างเดียวไม่ได้ปฏิบัติ แล้วคุยกับคนที่ปฏิบัติที่ไม่ได้เรียนปริยัติ

ผลคือ...

2.เรียนปริยัติมาอย่างเดียวไม่ได้ปฏิบัติ แล้วคุยกับผู้ที่ทั้งปฏิบัติและเรียนปริยัติด้วย

ผลคือ...

3.เรียนปริยัติด้วยและปฏิบัติด้วย แล้วคุยกับผู้ที่ทั้งปฏิบัติและเรียนปริยัติมาด้วย

ผลคือ....

4.นักปฏิบัติ คุยกับนักปฏิบัติ

5.นักปริยัติคุยกับนักปริยัติ




ตกลงครับ ผมขอน้อมรับไว้ครับ

และขอยุติการตอบกระทู้ในกระทู้นี้โดยสิ้นเชิง.

ขอบคุณครับ...