ขอบพระคุณมากครับ สุดยอดอะ

ขอบพระคุณกัลยาณมิตรที่ให้ข้อมูลทุกคนเลยนะครับ
มีประโยชนมากเลย
จะได้นำไปโอปนยิโกกับตัวเอง

สำหรับผมขอบอกว่า ผมไม่ได้กำหนดพุทโธอะครับ ผมกำหนดลมหายใจเข้าออก อย่างเดียว

อยากถามว่า ระหว่างการบริกรรมกับการสังเกตุลมหายใจเข้าออก แบบไหนเข้าสมาธิได้เร็วกว่ากัน

จะสุดยอดกว่านี้ ถ้าทำได้ด้วยตัวเอง อย่าเพิ่งรีบดีใจเกินไป ไม่ของง่าย แต่ก็ไม่ยากเกินความสามารถ เวลาปวดจนทนไม่ไหว ให้เอาจิตเพ่งดูความปวดอันเป็นเวทนาที่เกาะที่จิตและกาย และกำหนดปวดหนอช้า หายใจเข้าออกยาวๆพอประมาณ จะช่วยได้ หรือเหลือเวลาอีกไม่ถึง5 นาทีจะครบเวลานั่ง ถ้าทนได้ก็ควรทนนะ แต่ทนอย่างเดียวไม่พอ ต้องกำหนดเวทนา ปวดหนอ ๆๆ ตามกระชั้นชิดให้ได้ปัจจุบันไปด้วย การกำหนดมีข้อดีคือช่วยฝึกจิตให้รู้เท่าทันอารมณ์ต่างๆ เมื่อกำหนดได้ดีได้ทันก้จะเข้า
ใจ"เวทนาในเวทนา" คือเห็นรูปนามย้อนกลับเข้าไปหาพระไตรลักษณ์ทำให้เห็นรูปกับนามขาดออกจากกันได้ตามความจริงในหลักธรรมชาติกาย-จิต ถือเป็นข้อ2 ในสติปัฏฐาน4 ที่พึงควรศึกษาไว้ เจริญไว้และทำไว้ให้มากๆ

ธรรมะของพระตถาคต ล้วนเป็นอะกาลิโก...

ขอบพระคุณมากครับ จริงคับ ควรน้อมไปปฏิบัติเพื่อให้รู้เอง

และก่อนที่เข้ามาอ่านวันนี้ สองคืนที่ผ่านมาได้นั่งสมาธิเร็วขึ้นตอนสี่ทุ่มนั่งขัดสมาธิขวาทับซ้าย
ทุกทีจะนั่งแบบธรรมดา เพราะนั่งในห้องนอน และบางทีก็เหยียดขาเพราะขาซ้ายนั่งนานไม่ได้

สองคืนแล้วที่ลองนั่งดูปรากฎว่านั่งได้ครับ ตอนแรกก็ปวดนะ แต่พอกำหนดลมแบบตั้งใจ สักครู่ก็หายปวดไป แต่พอนั่งนานเข้าก็ปวดและขยับทีนึง นั่งได้นานขึ้น สองวันที่ไม่มีคนกวนนั่งได้นาน
แต่มีคนกวนนั่งได้แป๊บเดียวเพราะน้องชายดูดีวีดีอยู่ข้างห้องเปิดเสียงดัง ตอนแรกก็ลองนั่งไป
กำหนดลมเป็นสมาธินั่งได้แป๊บเดียวเองครับ ต่อไปจะพยายามไม่สนใจเสียงรอบข้างคงกำหนดในใจว่ายินหนอด้วย พยายามนั่งให้นานที่สุด ครับ

รู้สึกว่ารูปแบบการปฏิบัติเริ่มจะตีกันแล้วนะครับ ถ้าจะเอาแบบพุธโธ หรือดูลมหายใจ ก็ไม่ต้องไปสนใจเสียงที่เกิดขึ้น เอาสมาธิให้ขึ้นก่อน ถ้ามีเสียงเกิดขึ้นตอนแรกจิตมันจะไหลไป พอรู้ตัวก็ให้ดึงจิตกลับมาทำไปเรื่อยๆ เดียวสมาธิก็เกิดเอง พอสมาธิเกิดเสียงๆ มันจะค่อยๆ เบาไปเองนะครับ

แบบหนอ ถ้าจะทำตามรูปแบบนี้ ควรไปศึกษารูปแบบการปฏิบัติให้ชัดเจน เดินอย่างไร นั่งอย่างไร เมื่อสิ่งมากระทบตาหูจมูกลิ้นกายใจ กำหนดอย่างไร เวทนาเกิดกำหนดอย่างไร ฐานกายกำหนดอย่างไร ฐานจิตกำหนดอย่างไร การกำหนดลมทางอ้อมคือการเคลื่อนไหวของท้องกำหนดอย่างไร แล้วก็ปฏิบัติไปตามรูปแบบ ผมว่าน่าจะดีกว่าทำแบบผสมกันไปนะครับ

อยากถามว่า ระหว่างการบริกรรมกับการสังเกตุลมหายใจเข้าออก แบบไหนเข้าสมาธิได้เร็วกว่ากัน
ขอบพระคุณกัลยาณมิตรที่ให้ข้อมูลทุกคนเลยนะครับ
มีประโยชนมากเลย
จะได้นำไปโอปนยิโกกับตัวเอง


แบบที่ตัวท่านเองถนัดนะครับได้สมาธิเร็วสุด

เจริญธรรมคับ

นั่งสมาธิก็เพื่อผ่อนคลายกายใจ จากทุกข์นะครับ
อย่าไปฝืนมันเลย
แต่สมาธิก็คือสมาธินะครับ ทำให้สงบ สบาย อาจดูเหมือนมีความสุข
แต่อย่าให้กลายเป็นความเกียจคร้านนะครับ
อยากให้เอาสติเข้าไประลึกรู้ด้วยครับ ว่าเราทำอะไรอยู่?

อนุโมทนาครับ

ขอยกคำสอนจากธรรมะครูบาอาจารย์สายกรรมฐานมาเสนอแนะเจ้าค่ะ

องค์ท่านหลวงตามหาบัวท่านเทศน์สอนว่า...
...การนั่งสมาธิจะกำหนดดูลมหายใจเข้า-ออกเฉยๆหรือจะบริกรรมพุทโธไปด้วยก็ไม่ผิด...
...แต่บางครั้งจิตมันฟุ้งซ่าน...การบริกรรมเป็นการหางานให้จิตทำ...คำว่า"พุทโธ"คำเดียวนี้...
...ยกจิตให้สูงขึ้นไม่ดึงลงไปทางต่ำ...เท่ากับระลึกถึงพระพุทธเจ้าทุกๆพระองค์...มากแค่ไหนรู้ไหม...
...เท่ามหาสมุทรทะเลหลวง...พระพุทธเจ้าแต่ละพระองค์เท่าน้ำในมหาสมุทร1หยดเท่ากับ1พระองค์...
...หายใจเข้าบริกรรมพุท...หายใจออกบริกรรมโธ...เวลาจิตส่งออกนอกให้ดึงกลับด้วยพุทโธ......


...ท่านหลวงตาบรรลุธรรมปี2493...ปี2492จิตท่านหมุนออกทางฆ่ากิเลสจนไม่หลับไม่นอน...
...การไม่หลับไม่นอนทำให้ธาตุขันธ์อ่อนแรงลง...จิตไม่มั่นคง...ท่านหาวิธีที่จะทำให้จิตสงบอยู่นาน...
...เราเป็นมาแล้วธรรมะก็อยู่ในจิตเรา...กิเลสก็อยู่ในจิตเรา...มันฟัดกันเหมือนนักมวยจนไม่ได้นอน...
...จนมาลงที่บริกรรมพุทโธ...จึงได้ทราบว่า...อ๋อการบริกรรมพุทโธทำให้จิตมีเวลาพักผ่อนในสมาธิ...

...ส่วนเรื่องของความรู้สึกที่มีเสียงรบกวน...ข้าพเจ้าจำไม่ได้ว่าเป็นเทศนาของพระอาจารย์องค์ใด...
...ท่านเล่าว่าข้างวัดเขากินเหล้าแล้วเปิดเพลงเสียงดัง...ท่านกำลังทำสมาธิก็หนวกหูและรำคาญ...
...พอท่านตามจิตทัน...ท่านจึงสอนจิตตนเองว่าจิตเราต่างหากที่มันเป็นนักเลงเที่ยวไปก่อกวนที่อื่น...
...พอตั้งจิตกำหนดแน่วแน่ลงไปใหม่...ทำให้จิตเลิกคิดก่อกวนข้างนอก...มันผ่านมาแล้วก็ผ่านไป...
...พอจิตสงบลง...เสียงต่างมันก็เป็นธรรมชาติที่เกิดขึ้น...จิตเราต่างหากที่ไปวุ่นวายข้างนอก

...ประสบการณ์นี้ข้าพเจ้านำมาใช้ในชีวิตประจำวัน...ในห้องทำงานคุยกันเสียงยังกับนกกระจอกแตกรัง
...พยายามสอนให้ตนเองควบคุมจิต...ให้มีสมาธิอยู่กับการทำงาน...ได้ยินเสียงแต่ไม่ไปใส่ใจ...
...นานเข้าเหมือนอยู่คนเดียวในห้องนั้น...เพราะพอเราไม่ไปใส่ใจจิตมันก็ไม่เดือดร้อนเจ้าค่ะ...
...ลองนึกถึงเวลาเขาร้องเพลงแข่งกัน...ร้องพร้อมกันแต่คนละเพลง...ทำไมเขาร้องไม่ผิดทั้ง 2 คน...
...เสียงมันก็ร้องสวนกัน...น่าจะเป็นเพราะว่าทั้ง 2 คนนี้มีสมาธิดีและจำเนื้อร้องได้และฝึกมาอย่างดี...
...และต้องการให้ได้ชัยชนะ...

...ขอให้หมั่นพิจารณาจิตที่ส่งออกนอก...จิตที่ไปรบกวนภายนอกมันไปยึดสิ่งภายนอกมากวนตนเอง...
...ให้พยายามหาหลักยึดจิตใจ...พุทโธข้าพเจ้าว่าดีดึงจิตกลับเข้ามาให้จิตอยู่กับการพิจารณาร่างกาย...
...ว่าร่างกายเป็นของไม่สะอาดไม่สวยไม่งามจริง?...การดึงสิ่งภายนอกเข้ามารบกวนจิตมันทำให้ทุกข์
...ขอให้พยายามฝึกฝนต่อไปเจ้าค่ะ...เพราะจิตเป็นสิ่งทีฝึกยาก...เราทำเพื่อจะเอาชนะใจตนเอง...
...หวังว่าสิ่งที่ข้าพเจ้าพยายามสื่อถึง...จะมีส่วนช่วยให้ท่านนำไปใช้ประโยชน์ได้บ้างไม่มากก็น้อย...

จิตผมคงส่งออกนอกเคยชิน ต้องมาดูที่ใจตัวเองแล้วหล่ะ
ขอบพระคุณมากครับสำหรับข้อธรรมที่อ้างมา

ขอบพระคุณครับ คงต้องไปปฎิบัติให้มากขึ้นตามสใตล์ที่ตัวเองถนัดจริงๆ
ระหว่างวันผมก็กำหนดนะครับ ทำสติรู้และนั่งสมาธิตอนเที่ยงสักพักนะครับ

พยายามให้มีสติมากที่สุดผมคงต้องศีกษาเองมากกว่านี้แล้วหล่ะ

ตอนนี้ก็เข้ามาทางนี้เยอะขึ้นแล้วครับ ขอบพระคุณเพื่อนธรรมทุกท่านนะครับ