อิอิ

สมถะคืออะไร สมถะคือผลของการทำสมาธิ ผลของการทำสมาธิคืออะไร จิตสงบลงไปชั่วขณะหนึ่ง


กำ

บ้า..

กรรมการ..ลำไม่ตรง

ต้องให้..นี้

โอ้โฮ....

เจ้วลัยพร เดี๋ยวนี้มีพาวว์

จะเอาความรู้จากพระไตรปิฏก
จาก อภิธัมมัตถสังคหะ ม่ายเอา
จาก อภิธัมมาวตาร ม่ายเอา
จาก กูเกิ้ล ม่ายเอา
จากวิสุธิมรรค ม่ายเอา
จากพุทธธรรม ม่ายเอา
จากไหนๆ ก็ม่ายเอา


สมถะ ความสงบระงับ ๑ วิปัสสนา ความเห็นแจ้ง ๑
สมถะ : มีสมาธิเกิดขึ้น คือ จิตตั้งมั่นอยู่ในอารมณ์เดียว
วิปัสสนา : ทำให้เกิดปัญญา รู้รูปนามว่า ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา
สมถะ : มีนิมิตบัญญัติเป็น อารมณ์กรรมฐาน เช่น ปฐวีกสิณ เป็นต้น
สมถะ : มีหน้าที่ในการกำจัดนิวรณ์ ๕ ทำให้จิตมีความสงบ ไม่ฟุ้งซ่าน เป็นต้น
สมถะ : ละกิเลสโดยอาการที่ข่มไว้ เป็น วิขัมภนปหาน
สมถะ : มีนิมิตบัญญัติเป็น อารมณ์กรรมฐาน เช่น ปฐวีกสิณ เป็นต้น
วิปัสสนา : มีรูปนามเป็นอารมณ์ เพราะรูปนามมีความเกิดดับซึ่งเป็นความจริงตามธรรมชาติ

กำ ทั้งน๊านนนนนน
ไปหาพระไตรปิฏก มาอธิบายเหอะ ที่พูดมาทั้งหมด ผิดทั้งน้าน

สวัสดีครับท่านมหาราชันย์ ท่านให้น้ำเช่นนั้น ข้ามห้องเลยน๊ะครับท่าน
สาธุครับ ท่านมหาราชันย์ แต่ท่านพิมพ์ไปพิมพ์มา ก็ทำให้สงสัยเพิ่มอีกครับ
ท่านบอกว่า



เช่นนั้นเคยอ่านจาก ปฏิสัมภิทามรรค ว่า สมถะ ก่อน วิปัสสนา ทีหลัง วิปัสสนานำหน้าสมถะก็มี หรือ สมถะและวิปัสสนา พร้อมๆ กันก็มี

ท่านมาแสดงว่า เกิดร่วมเกิดพร้อมกันเสมอไม่แยกจากกัน ท่านแสดงภูมิธรรม ขัดกับปฏิสัมภิทามรรค หรือเปล่าครับ

สวัสดัครับท่านเช่นนั้น
อนุโมทนากับกุศลจิตในการเจริญภูมิปัญญาของท่านครับ
ต้องขออภัยนะครับ ที่คำตอบพาให้สงสัย
ที่ผมกล่าวว่า..องค์ธรรมที่ชื่อสมถะและวิปัสสนาใน กุศลจิต คือกามาวจรกุศลจิต รูปาวจรกุศลจิต อรูปาวจรกุศลจิต และโลกุตตระกุศลจิต เหล่านี้ เกิดร่วมเกิดพร้อมไปด้วยกันเสมอไม่แยกจากกัน....

ตรงนี้ต้องทำความเข้าใจนิดหนึ่งว่า คำว่ามัคคจิตนั้นเป็นจิตเพียงดวงเดียวเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว ที่ผมกล่าวว่าเกิดพร้อมกันไม่แยกจากกัน หมายถึงเกิดในจิตดวงเดียวกัน เกิดร่วมเกิดพร้อมในจิตดวงเดียวกันเสมอ แต่ตามพระสูตรที่ท่านเช่นนั้นอ่านมานั้นพระอานนท์ท่านแสดงให้ละเอียดลึกซึ้งไปอีกว่า ถึงแม้จะเกิดในจิตดวงเดียวกันก็จริงอยู่ แต่องค์ธรรมเหล่านนั้นในจิต มีลำดับการเกิดก่อนหลังกันอีกด้วยครับ
เพราะในจิต 1 ดวงนี้ที่ประกอบด้วยองค์ธรรมต่าง ๆ มากมาย ซึ่งองค์ธรรมต่าง ๆ เหล่านี้ อิงอาศัยซึ่งกันและกันเกิดขึ้น ไม่ได้เกิดทีเดียวพร้อมกันทั้งหมด มีลำดับก่อนหลังในจิตนั้นด้วย องค์ธรรมที่ชื่อสมถะเกิดก่อนองค์ธรรมที่ชื่อวิปัสสนาก็ได้ในจิตดวงเดียวกัน หรือองค์ธรรมที่ชื่อวิปัสสนาเกิดก่อนองค์ธรรมที่ชื่อสมถะก็ได้ในจิตดวงเดียวกัน หรือองค์ธรรมที่ชื่อวิปัสสนาและองค์ธรรมที่ชื่อสมถะเกิดพร้อมกันก็ได้ในจิตดวงเดียวกัน ทั้งนี้เพราะอาศัยเหตุปัจจัยอื่นทำให้เกิดขึ้นก่อน ปัจจัยแรกสุดที่เกิดขึ้นก่อนเพื่อนเลยคือ กุศลมูลครับ เมื่อกุศลมูลเกิดขึ้นสังขาร วิญญาณ นาม อายตนะที่ 6 ผัสสะ เวทนา ปสาทะ อธิโมกข์ ภพ ชาติ ชรา มรณะ ฯลฯ ผัสสะ เวทนา สัญญา เจตนา จิต ฯลฯ สมถะ วิปัสสนา ฯลฯ อวิปเขปะ ก็เกิดตามมาเป็นลำดับเหมือนลูกระเบิดนะครับท่านเช่นนั้น

ลูกระเบิดนั้นประกายไฟเกิดก่อนที่สายชนวน ลำดับต่อมาปฏิกิริยาทางเคมีก็ดำเนินไปจนเกิดระเบิดขึ้น ขั้นตอนทั้งหมดอยู่ในระเบิดลูกเดียวกันกล่าวได้ว่าทุกอย่างในลูกระเบิดมันเกิดพร้อมัน เพราะเกิดดับเร็วมากครับ

จิตก็เช่นเดียวกัน เกิดดับเร็วมาก องค์ธรรมต่าง ๆ ก็อิงอาศับกันและกันเกิดดับเร็วมากตามไปด้วย


เนื่องจากองค์ธรรมต่าง ๆ เกิดในจิตดวงเดียวกัน ดับไปพร้อมกับจิตนั้น ผมจึงกล่าวว่า ..องค์ธรรมที่ชื่อสมถะและวิปัสสนาใน กุศลจิต คือกามาวจรกุศลจิต รูปาวจรกุศลจิต อรูปาวจรกุศลจิต และโลกุตตระกุศลจิต เหล่านี้ เกิดร่วมเกิดพร้อมไปด้วยกันเสมอไม่แยกจากกัน....

ส่วนองค์ธรรมไหนเกิดก่อนเกิดหลังในจิตดวงนั้นต้องทำการศึกษาปฏิบัติกันอีกทีหนึ่งครับ
หวังว่าคงพอเข้าใจนะครับ


เจริญในธรรมครับ

๑. สมถกัมมัฏฐาน กัมมัฏฐานที่เป็นอุบายสงบใจกัมมัฏฐานประเภทที่ ๑ นี้ ตรงกับคำพูดที่เราพูดกันโดยทั่วไปว่า “ทำสมาธิ” นั่นเอง เพราะถ้าเรานำเอาอารมณ์ของสมถกัมมัฏฐานมาบริกรรม จะทำให้จิตเป็นสมาธิ ที่สำนักต่าง ๆ สอนกันโดยทั่วไป โดยเฉพาะสายวัดป่าทั้งหลาย มักจะเป็นสมถกัมมัฏฐาน
กัมมัฏฐานประเภทที่ ๑ นี่มีอารมณ์สำหรับบริกรรม ๔๐ อย่าง (สมัยโบราณท่านเรียกว่า กัมมัฏฐาน ๔๐ ห้อง) ประกอบด้วยกสิน ๑๐ อนุสติ ๑๐ อสุภะ ๑๐ พรหมวิหาร ๔ อรูปธรรม ๔ จตุธาตุววัฏฐาน ๑ และอาหาเร ปฏิกูลสัญญา ๑ แต่ที่นิยมใช้บริกรรม และแนะนำให้บริกรรมคือ อานาปานสติ (กำหนดลมหายใจเข้า-ออก พร้อมกับบริกรรมว่า “พุท” เมื่อหายใจเข้า และ “โธ” เมื่อหายใจออก) ซึ่งเป็นอารมณ์ที่จัดอยู่ในกลุ่มอนุสติ ๑๐ ที่ท่านนิยมอานาปานสติ ก็เพราะเป็นวิธีที่ง่าย ไม่ต้องเตรียมการมาก ทุกคนมีลมหายใจอยู่แล้ว นึกอยากจะบริกรรมเมื่อไรก็ทำได้ทันที

๒. วิปัสสนากัมมัฏฐาน กัมมัฏฐานเป็นอุบายเรืองปัญญา ในนัยหนึ่งถือเป็นกัมมัฏฐานที่ต่อเนื่องจากสมถกัมมัฏฐาน คือ หลังจากที่ฝึกจิตให้เชื่อง ให้สงบนิ่งแล้ว จิตจะอยู่ในสภาพเป็นกัมมนิยะ (ดังกล่าวแล้วในสมถกัมมัฏฐาน) แล้วน้อมนำจิตนั้นไปพิจารณาสังขาร (ธาตุ ๔ และ
ขันธ์ ๕) ให้เห็นเป็นของไม่เที่ยง (อนิจจตา) เป็นทุกข์ (ทุกขตา) และมิใช่ตัวตนของเรา (อนัตตา) หรือที่พระท่านใช้สำนวนว่า “ยกสังขารขึ้นสู่ไตรลักษณ์“ จนรู้แจ้งเห็นจริง คำว่า “รู้แจ้งเห็นจริง” หมายความว่า “รู้ว่าสังขารทั้งหลายเป็นสักแต่ว่าธาตุ ๔ และขันธ์ ๕ มาประชุมกันเข้าเท่านั้น ไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่เรา ไม่ใช่เขา เป็นเพียงกลุ่มธรรม (กระบวนการธรรมชาติ) เท่านั้น ดังคำบาลีที่ว่า “สุทธธัมมา ปวัตตันติ กลุ่มธรรมล้วนๆ เป็นไปอยู่”
เมื่อรู้แจ้งเห็นจริงเช่นนี้แล้ว จิตจะค่อย ๆ คลายหรือถอนจากความยึดมั่นถือมั่น เมื่อไม่ยึดมั่นถือมั่นก็ไม่เป็นทุกข์ (เพราะไม่ว่าจะเกิด
ความเปลี่ยนแปลงอะไรขึ้นกับสังขารนั้นก็ถือว่าเป็นเรื่องของธรรมชาติ ที่เราเป็นทุกข์เพราะเราไปยึดมั่นในสังขารนั้น และเมื่อมีอะไรเกิดขึ้นกับสังขารนั้น ใจเราก็หวั่นไหวเป็นทุกข์) นี่แหละคือที่สุดแห่งทุกข์


จะชัดไหมครับ ผมเอามาจากหนังสือวัดโพธิคุณครับ

ไม่หนุกเลย

ขอยกพระสูตรแบบเต็ม ๆ มาเป็นกรณีศึกษาครับท่านเช่นนั้น
เพราะผมรอท่านยกมา แต่ท่านยังไม่ยกมา เลยยกมาให้ผู้อ่านท่านได้ดูร่วมกันว่า ในพระสูตรนี้เรานำมาปฏิบัติจริงกันได้อย่างไร ? ตรงไหนเป็นสมถะ ตรงไหนเป็นวิปัสสนาตามพระไตรปิฎก ?

[๑๗๐] สมัยหนึ่ง ท่านพระอานนท์อยู่ ณ โฆสิตาราม ใกล้เมืองโกสัมพี ณ ที่นั้นแล ท่านพระอานนท์เรียกภิกษุทั้งหลายว่า อาวุโสภิกษุทั้งหลายภิกษุเหล่านั้นรับคำท่านพระอานนท์แล้ว ท่านพระอานนท์ได้กล่าวว่า ดูกรอาวุโสทั้งหลาย บุคคลผู้ใดผู้หนึ่งเป็นภิกษุหรือภิกษุณีก็ตาม ย่อมพยากรณ์การบรรลุ
อรหัตในสำนักของเราด้วยมรรค ๔ โดยประการทั้งปวง หรืออย่างใดอย่างหนึ่งในบรรดามรรค ๔ ประการนี้ มรรค ๔ เป็นไฉน
ภิกษุในธรรมวินัยนี้เจริญวิปัสสนามีสมถะเป็นเบื้องหน้า เมื่อเธอเจริญวิปัสสนามีสมถะเป็นเบื้องหน้า
มรรคย่อมเกิด เธอย่อมเสพ ย่อมเจริญ ย่อมกระทำให้มากซึ่งมรรคนั้น เมื่อเธอเสพเจริญ กระทำให้มากซึ่งมรรคนั้น ย่อมละสังโยชน์ทั้งหลายได้ อนุสัยย่อมสิ้นสุด ฯ
อีกประการหนึ่ง ภิกษุย่อมเจริญสมถะมีวิปัสสนาเป็นเบื้องหน้า เมื่อเธอเจริญสมถะมีวิปัสสนาเป็นเบื้องหน้า มรรคย่อมเกิด เธอย่อมเสพ ย่อมเจริญย่อมกระทำให้มากซึ่งมรรคนั้น เมื่อเธอเสพ เจริญ กระทำให้มากซึ่งมรรคนั้นย่อมละสังโยชน์ทั้งหลายได้ อนุสัยย่อมสิ้นสุด ฯ
อีกประการหนึ่ง ภิกษุย่อมเจริญสมถะและวิปัสสนาควบคู่กันไป เมื่อเธอเจริญสมถะและวิปัสสนาควบคู่กันไป มรรคย่อมเกิด เธอย่อมเสพ เจริญ กระทำให้มากซึ่งมรรคนั้น เมื่อเธอเสพ เจริญ กระทำให้มากซึ่งมรรคนั้น ย่อมละสังโยชน์ทั้งหลายได้ อนุสัยย่อมสิ้นสุด ฯ
อีกประการหนึ่ง ใจของภิกษุปราศจากอุทธัจจะในธรรม สมัยนั้น จิตนั้นย่อมตั้งมั่น สงบ ณ ภายใน เป็นจิตเกิดดวงเดียว ตั้งมั่นอยู่ มรรคย่อมเกิดขึ้นแก่เธอเธอย่อมเสพ เจริญ กระทำให้มากซึ่งมรรคนั้น เมื่อเธอเสพ เจริญ กระทำให้มากซึ่งมรรคนั้น ย่อมละสังโยชน์ทั้งหลายได้ อนุสัยย่อมสิ้นสุด ดูกรอาวุโสทั้งหลาย บุคคลผู้ใดผู้หนึ่ง เป็นภิกษุหรือภิกษุณีก็ตาม ย่อมพยากรณ์การบรรลุอรหัตในสำนักของเรา ด้วยมรรค ๔ ประการนี้ โดยประการทั้งปวง หรืออย่างใด
อย่างหนึ่ง บรรดามรรค ๔ ประการนี้ ฯ


เจริญในธรรมครับ

รู้จากตำรับตำราแล้ว..แล้ว

รู้จากการปฎิบัติแล้วหรือยัง..