สาธุครับ

วันนี้มีประสบการ์ณเกี่ยวกับผลของการนั่งสมาธิมาเล่าสู่กันฟัง ผมเองมีความดีใจที่อาการปวดหัวหายไปได้เป็นปีแล้วก่อนหน้านั้นมักปวดหัวอันเนื่องมาจากความเครียดที่มาจากการทำงานและอื่นๆ จึงกล่าวได้ว่าสมาธิมีผลต่อการลดความเครียดโดยตรง และเมื่อวานอยู่ๆเพื่อนร่วมงานก็ต่อว่าผมว่าดีแต่เอาตัวรอดพอมีปัญหาก็มีแต่บอกผมไม่เกี่ยว นี่มันควายนี่หว่า เท่านั้นแหละความเครียดเริ่มเกิดขึ้นกับผม เนื่องจากผมมีอาการปวดหัวมาก่อนทำให้ผมมาสังเกตุตัวเองว่าเครียดขนาดนี้ท่าทางปวดหัวแน่เรา แต่รอแล้วรอเล่าก็หามีปฏิกิริยาเกิดขึ้น ไม่ปวดหัว ผมชำเลืองไปที่เพื่อนร่วมงานแลรู้สึกผิดที่ว่าผมแบบนั้น จริงๆโมโหครับ แต่แปลกใจตัวเองว่าทำไมเราไม่ร้อนวูบวาบขึ้นมาที่ใจ เหมือนสมัยก่อน จึงมาพิจารณาดูว่าเป็นผลจากการนั่งสมาธินี่เอง มันเหมือนสมองเริ่มวูบวาบแต่วูบวาบเหมือนอาการสมาธิที่เกิดตอนนั่งเป็นอาการใหม่ที่ผมพึ่งได้รับ สรุปไม่ถึงชั่วโมงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พูดคุยเหมือนเช่นเดิม เพื่อนคนนี้เขาขอโทษใครไม่เป็น ผมเลยไม่ติดใจรอให้เขาพูดอะไรเพราะผมไม่ได้โมโหอะไรอีกต่อไป แต่รู้สึกดีใจลึกๆว่าแม้ผมไม่ได้เก่งทางสมาธิเหมือนนักภาวนาหลายๆคนแต่ผลของสมาธินั้นย่อมให้สมบัติเราคือความเย็นใจแม้ไม่ใช่ช่วงนั่งสมาธิก็ส่งผลต่อชีวิตประจำวันที่ดีขึ้นครับผม

เรื่องของผัสสะที่เกิดขึ้นจากอายตนะทั้ง12
การพิจารณาของผมกับการนั่งสมาธินั้น ผมพิจารณากำหนดรู้เรื่องของผัสสะกับอายตนะทั้ง12อยู่ในตอนนี้ทั้งตอนที่นั่งสมาธิและการใช้ชีวิตทั่วไป เมื่อนั่งสมาธินั้นจนเกิดสมาธิ ผัสสะเกิดขึ้นรับรู้ว่าสมาธิเกิดอยู่เกิดเป็นความสงบกายใจขึ้น มีคำถามกับตัวเองว่า ความรู้สึกปวดขานั้นเป็นเวทนาหรือเป็นผัสสะที่เกิดจากกายวิญญาณยังไม่ใช่เวทนา จนกระทั่งเรามีความรู้สึกหวั่นไหวว่าพอแล้วนั่งพอแล้วอย่างนี้เป็นเวทนาหรือปล่าวจนกระทั่งอยากจะถอนจากสมาธินั้นเป็นตัญหาและอุปทานตามลำดับจนกระทั่งถอนจากสมาธินั้นสนองต่ออุปาทานนั่นเอง
ระหว่างที่นั่งสมาธินั้นหูได้ยินเสียงหากเรารำคาญอันนี่เวทนาหรือปล่าวแล้วเสียงดังมากเป็นผัสสะที่เกิดจากโสตวิญญาณหรือปล่าว แต่ถึงอย่างไรเมื่อผมได้ยินเสียงกำหนดรู้ว่าผัสสะเกิดขึ้นจากโสตวิญญาณมีเสียงดังแล้วดับลงอย่างชัดเจนแยกเป็นอันนี้ผัสสะได้เกิดขึ้นแล้ว เช่นเดียวกับความอึดอัดในการนั่งช่วงแรกผมกำหนดลมหายใจเข้าออกอันนี้เป็นผัสสะที่เกิดจากกายวิญญาณอยู่อันอาศัยสติคอยกำหนดรู้ ความอึดอัดนั้นเป็นผัสสะที่เกิดจากกายวิญญาณอันอาศัยสติกำหนดรู้ว่าอึดอัดอยู่ผัสสะได้เกิดขึ้นแล้วจากกายวิญญาณย่อมเป็นเหตุให้เวทนาเกิดคือรู้สึกกระวนกระวายใจอยากเปลี่ยนอริยาบท ช่วงนี้การพิจารณาส่วนต่างๆทั้งในนอกของร่างกายยังดำเนินต่อไปความชัดเจนบางครั้งปรากฏน้อยเพราะผัสสะที่เกิดจากมโนวิญญาณแทรกเข้ามาเป็นระยะยังผลให้เกิดความเฉื่อยชา ไม่ผ่องใสจนกระทั่งกำหนดรู้ว่าผัสสะได้เกิดจากมโนวิญญาณแล้วผมรู้ชัดว่ามโนวิญญาณพึ่งเข้าแทรกเราเมื่อกี้นี่เอง ไม่เป็นเริ่มใหม่ จนกระทั่งเกิดสมาธิผมรู้ว่าสมาธิเกิดแล้วความอึดอัดหายไป หายใจละเอียดขึ้น สติที่คอยกำหนดรู้สลับกันกำหนดรู้โสตวิญญาณบ้าง จักษุวิญญาณบ้างคือเห็นว่าจักษุธาตุทำงานในความมืดอยู่ แล้วกำหนดรู้ผัสสะที่เกิดจากกายวิญญาณบ้าง มือทับมือ ขาทับขา ลมที่ประทะตามตัวเหล่านี้ย่อมเป็นผัสสะที่เกิดจากกายวิญญาณ ผมคิดว่าเหล่านี้ย่อมเป็นทางแห่งการพิจารณาพระไตรลักษณ์ว่าหากผัสสะที่เกิดขึ้นแล้วพิจารณาถึงความไม่เที่ยง ความเสื่อมสลายลง และหาตัวตนที่แท้จริงไม่ได้ ยังต้องอาศัยสติที่รับรู้ สมาธิที่สงบ และปัญญานำการพิจารณาต่อไปครับ
ในชีวิตประจำวัน ตัวผมหากมองภาพย่อมกำหนดรู้ว่าสัญญาเกิดอยู่ตามธาตุรู้ ผัสสะเกิดขึ้นเพราะจักษุวิญญาณผมกำหนดรู้ว่าเป็นแสงสว่าง แม้เป็นรูปร่างจักษุวิญญาณเกิดจริงแต่หากไม่เอามือไปจับกายวิญญาณย่อมไม่เกิดขึ้นจากตรงนั้น แม้อยากจับภาพ(เกิดตัญหา)ที่เห็นแต่ไม่ได้จับผัสสะที่เกิดจากกายวิญญาณย่อมเกิดขึ้นไม่ได้ จิตย่อมกระวนกระวายอยู่หากจับภาพผัสสะที่เกิดจากกายวิญญาณเกิดขึ้นสนองต่ออุปาทานของเราเองเช่นกัน

ถึงตรงนี้ผมเองต้องสร้างความเข้มแข็งของอินทรีย์ทั้ง5เพื่อความชัดเจนของการกำหนดรู้ต่อไป
ทั้งหมดนี้เป็นแนวทางและความคิดเห็นของผมส่วนตัว ผู้ที่อ่านขอจงพิจารณาให้ถี่ถ้วนเองนะครับ

เท่าที่อ่านคร่าว ๆ

ท่านยังกำลังง่วนอยู่กับอาการซัดส่ายของจิต
เอกอนก็เป็นเช่นนี้ล่ะ จิตเข้าไปรับรู้โน่นนี่ไม่หยุด
แล้วก็เกิดอาการกระวนกระวายกับความเป็นเช่นนั้นของจิต

แล้วสักพักเอกอนก็ รู้สึกกระวนกระวายจนเซ็ง

เหมือนเข้าไปในส่วนสนุกกับเด็กสามคน
เด็กคนนึงก็ลากไปโนน่ อีกคนก็ลากไปนี่ อีกคนก็ลากไปนั่น
โดนเด็กลากจนเหนื่อย
เมื่อไอ้ผู้ตามตามจนเหนื่อย ตามจนเบื่อ ก็จะหาฐานที่เหมาะทรงตัวอยู่
แล้วก็แค่ใช้ตา(รู้สึก)ชำเลืองมองมัน
แล้วเมื่อนั้น ท่านจะเริ่มนิ่ง ลงสู่ความสงบ และอารมณ์ไหลมารวมลงที่จุดเดียว
เป็นสมาธิในที่สุด

ยาวมากครับขอเวลาอ่านก่อนนะครับ จะกลับเข้ามาสนทนาใหม่

http://media.watnapahpong.org/video/K88OG7UU7G33/สนทนาธรรมค่ำวันเสาร์-14-พค-2554

ครับ อันที่จริงก็คิดอยู่แต่ติดที่เราไม่ค่อยเข้ามาเขียนแล้วกระทู้ที่เราตั้งก็จะถูกดันหายไปหน้าอื่น ยากที่จะค้นหาก็เลยมาต่อที่กระทู้นี้ที่ถูกตั้งไว้ประจำทำให้ค้นหาง่ายดี ก็ขอบคุณ เอกอน ครับสำหรับคำแนะนำและคำวิเคราะห์ ผมคิดว่าไม่ว่าเราจะอยู่ที่แห่งใดแสวงหาความสงบแค่ไหนก็ไม่วายจะต้องเจอสภาวะการกระทบกันระหว่างอายตนะในและนอก สมมุติในสภาวะที่เงียบที่สุดเรายังต้องอาศัยกายวิญญาณในการนั่งสมาธิเช่น หายใจเข้าออก การรับรู้ถึงการเต้นของหัวใจ ความหนาวเย็น เป็นต้น สำหรับผมแล้วสมมุติหากผัสสะที่เกิดขึ้นจากโสตวิญญาณแล้วเรากำหนดรู้ทันผมก็ถือว่าเป็นการพิจารณาธรรมเหมือนกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออก ทีนี้ก็เป็นเรื่องของวิปัสสนาเมื่อยกสภาวะธรรมขึ้นสู่พระไตรลักษณ์



ครับผม ผมว่าคุณเอกอนเป็นคนสนุก ไม่เป็นผู้เฒ่าอย่างที่เขียนแน่



ครับผม คำว่ากระวนกระวายนั้นตรงประเด็นมากเลยครับ การที่ผมนั่งสมาธิทุกวันทำให้เหมือนตัวเองไม่ทุกข์ร้อนใจอะไรเท่าไหร่แต่ความกระวนกระวายใจ(อยากรู้อยากเห็นอยากมีอยากได้)นั้นเกิดขึ้นเมื่อใช้ชีวิตปกติ ส่วนมากผมจะนั่งสงบลงก่อนแล้วรวบรวมสมาธิและสติกลับมากำหนดรู้เรื่องของวิญญาณและผัสสะในตอนนั้นจริงๆ



อนุโมทนาครับ ส่วนนี้คงจะต้องศึกษาตัวเองต่อไป จริงๆเหมือนผมเองจะดักตัวเองเหมือนกันเช่นเมื่อผัสสะเกิดแล้วก็รู้สึกว่า นี่ไงผัสสะเกิดแล้วอยู่ในใจ ส่วนมากจะพอใจกับการกำหนดทันโดยไม่โดนผัสสะจากมโนวิญญาณครอบคลุมก่อน อันนี้ตัวเองรู้ตัว แต่ก็โดนผัสสะจากมโนวิญญาณอยู่ดีคือธรรมเกิดเร็วมากนักปฏิบัติจะรู้ดีว่ารู้ตามยากที่จะรู้ว่าเกิดดับของธรรมนั้นในช่วงนาทีหนึ่งมีอะไรบ้าง



อนุโมทนาครับ ยินดีที่ได้สนทนากับคุณเอกอน

เข้าไปดูตามลิงค์แล้วครับ ก็ได้ความรู้ดีมาก

วันนี้ไปทำบุญที่วัด ยืมหนังสือจากวัดมาอ่านเล่มหนึ่ง ของพระอาจารย์ ทูล ขิปฺปปญโญ ดีใจมาก เพราะท่านเป็นพระปฏิบัติคนหนึ่ง อ่านเนื้อหาก็เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติ ได้เป็นแนวทางฝึกตนต่อไป

นามรูป กับ พระไตรลักษณ์
การซ้อนกันระหว่างนามรูป กำหนดรู้การเกิดดับ ทำอย่างไรจึงจะเห็นพระไตรลักษณ์ด้วยปัญญา