คำว่า สติ และ ปัญญา เป็นคนละความหมายกันครับ

ถ้าคุณไปเปิดพจนานุกรมดู ในพจนานุกรมจะบันทึกไว้ว่า


บางครั้งเรื่องบางเรื่องคุณก็จะไปตีความตรงๆเลยไม่ได้ครับ ซึ่งในที่นี้

สติ คือ การรู้สึกตัว การตื่น ความรอบคอบ การมีสัมปชัญญะ
ปัญญา คือ การคิด วิธีคิด



ถูกของคุณครับ แต่มันคนละประเด็นกับความหมายในกระทู้ครับ
ในที่นี้เราไม่ได้คุยเรื่อง ใครมีปัญญามาก ใครมีปัญญาน้อย ใครโง่ใครฉลาด
หรือเอาตัวเราไปเปรียบเทียบกับใคร

แต่เรากำลังคุยเรื่องการใช้สัมปชัญญะ ว่าในขณะที่เราดำเนินชีวิต เราได้ใช้
ความคิด(ปัญญา) ตรึกตรองอย่างรอบคอบ(สติ) หรือเปล่า ตามความหมาย
ของหลวงพ่อน่ะครับ

ผมไม่ได้หมายความถึงคำสองคำนี้ครับ ผมกล่าวโดยทั่วๆไป
แต่ถ้าอยากรู้ก็ลองพิจารณาประโยคนี้ดูครับว่า ความหมายมันซ้ำซ้อนกันหรือเปล่า
ผมอาจผิดก็ได้ครับ เพียงแต่อยากให้ลองพิจารณาดูครับ

อันนี้มันก็อยู่ในประเด็นครับ ผมต้องการจะชี้ให้เห็นว่าอย่างไรเรียกปัญญา
แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าใครมีปัญญา

การจะมีสิ่งหนึ่ง มันย่อมต้องมีสิ่งที่ตรงข้าม เช่นเราจะรู้ว่าใครฉลาดมีปัญญา
มันย่อมต้องมีคนโง่มาเปรียบจึงจะรู้ว่ามีคนฉลาด เพราะมีข้อแตกต่างกัน
สมมุติคนทั้งโลกเป็นคนมีปัญญาเท่ากัน ไม่มีคนโง่เลยสักคน
โลกนี้ก็คงไม่มีคำว่าคนมีปัญญาเพราะไม่มีคนโง่ให้เปรียบเทียบครับ


การอธิบายความก่อนหน้า ผมจะสื่อให้เห็นว่า ปัญญาต้องอาศัย สติเป็นองค์ประกอบ
เราจะใช้คำว่าปัญญาหรือคนฉลาดกับคนที่ขาดสติไม่ได้ครับ และมันก็เชื่อมโยงไปถึงคำพูดว่า
"ใช้แต่ปัญญาไม่ใช้สติ" มันก็ผิดด้วยครับ เรื่องควาคิดที่คุณวงเล็บว่าเป็นปัญญา ผมขอแย้งว่า
ความคิดยังไม่ใช้ปัญญาครับ คนเราคิดได้ทูกคน มันอยู่ที่จะถูกกับสิ่งที่จะลงมือกระทำหรือไม่

สิ่งที่จะเป็นปัญญาได้มันไม่ได้ ใช้ความคิดอย่างเดียว มันต้องพิจารณา
และหลักสำคัญในการพิจารณาคือ การใช้สติระลึกถึงเนื้อหาที่เหมาะสมกับ
สิ่งที่จะกระทำเขาถึงเรียกว่า ปัญญาครับ

อันนี้จริงๆแล้วมันไม่เกี่ยวกับกระทู้นี้โดยตรง มีบ้างแค่เล็กน้อย
มันเป็นประเด็นในกระทู้อีกกระทู้ครับ ไว้ผมไปตอบในกระทู้โน้นดีกว่าครับ

คุณเสียงธรรมลองดูคำว่าเราทุกคนมีปัญญา แล้วคุณวงเล็บไว้ว่า
"ความรู้จักผิดชอบชั่วดี รู้บาปบุญคุณโทษ รู้ยับยั้งชั่งใจ"
แสดงว่าคุณเน้นว่า ทุกคนมีสิ่งนี้แล้วเรียกปัญญา

ที่คุณว่ารู้สิ่งที่คุณว่า แล้วจะทำอย่างไรถึงแสดงว่าเรารู้
มันก็ต้องเป็นการระลึกรู้หรือการใช้สติเป็นเครื่องมือ

อยากบอกว่าการรู้เฉยๆนั้นยังไม่เรียกว่ารู้
มันต้องแสดงออกมาให้เห็น ในขณะที่เราต้องการใช้มัน
สิ่งต่างๆที่เราศึกษามันเก็บไว้ในความทรงจำมันมีกันทุกคน
ผิดกันแต่ว่าใครจะเอาออกมาใช้ในยามที่จำเป็นครับ
ซึ่งเขาเรียกสิ่งนี้ว่า"ระลึกรู้"ก็คือสตินั้นเอง

สรุปก็คือสิ่งที่ผมถอดมาจากวงเล็บในคำพูดคุณ มันก็คือ"สติ"นั้นเอง

พอผ่านมาอีกประโยคคุณบอกว่า
"แต่เรามักใช้ปัญญาโดยไม่ใช้สติ(ขาดการตรึกตรง หุนหัน
พลันแล่น"
คุณลองเปรียบเทียบดูครับว่า มันซ้ำกันในเรื่องของสติหรือเปล่าครับ
อธิบายอีกที ที่คุณวงเล็บไว้ทั้งสองประโยค มันก็คือสติทั้งสองอันนั้นแหล่ะครับ
ทีคุณคิดว่าเป็นปัญญาที่แท้แล้วมันเป็นสติครับ

ความสว่างใดเสมอด้วยความสว่างแห่งปัญญาไม่มี
"ความสงบกาย ใจ เป็นศีล สมาธิและปัญญา"
เมื่อทุกข์มาเราจะเผชิญหน้ากับความทุกข์อย่างมีสติและเมื่อมีเกิดก็จะมีดับไปเป็นธรรมดา
อยากมากทุกข์มาก อยากน้อยทุกข์น้อย ไม่อยากไม่ทุกข์ ขออนุโมทนาสาธุ

เมื่อวานนี้ หากุญแจรถไม่เจอ
นั่นไง ขาดสติ ต้องฝึก/สร้างสติให้มาก