คุณ91Oneครับ

ผมคิดว่า บทความที่ผมนำมาขึ้นกระทู้ไว้นั้น เมื่อคุณอ่านและค่อยๆทำความเข้าใจ
ก็จะเห็นได้ว่า พระพุทธพจน์ที่ผมยกมานั้นล้วนเป็นการปฏิบัติ เพื่อเข้าถึงจิตและรู้จักจิตที่แท้จริงได้ดีขึ้นครับ

ปุถุชนคนกิเลสหนาทุกคน ล้วนเหมือนกันหมดใช่มั้ยครับ???
วันๆจิตอยู่กับอารมณ์ความรู้สึกนึกคิดต่างๆอยู่ตลอดเวลาใช่มั้ยครับ???
เห็นแต่จิตที่กวัดแกว่ง แส่ส่าย ส่งออกไป และไหวหวั่นไปตามอารมณ์ความรู้สึกนึกคิดเหล่านั้นที่เข้ามากระทบ
เปลี่ยนจากอารมณืหนึ่งสู่อีกอารมณ์หนึ่งอย่างรวดเร็ว ด้วยความกลอกกลิ้ง

เมื่ออารมณ์ความรู้สึกนึกคิดอันไหนที่เราคุ้นชินมากๆ
จิตของเราก็จะระงับลงไม่แสดงออกได้เร็ว
กว่าอารมณ์ที่เราประทับใจมากๆและยังไม่คุ้นชินใช่มั้ยครับ???
ก็จะเป็นวัฏฏะวน ที่หมุนเวียนไปแบบนี้ จนกระทั่งเราตายเน่าเข้าโลงไป
โดยที่จิตของเราปล่อยวางอารมณ์ความรู้สึกนึกคิดเหล่านี้ออกไปไม่เป็นเลยใช่มั้ยครับ???

การปฏิบัติสมาธิกรรมฐานภาวนา(สัมมาสมาธิ)นั้น ก็เพื่อเป็นการฝึกฝนอบรมจิตได้ดีขึ้น
ให้จิตรู้จักวิธีการปล่อยวางอารมณ์ความรู้สึกนึกคิดต่างๆออกไปจากจิต ด้วยการปฏิบัติภาวนา
เราจะรู้อยู่เห็นอยู่ว่า การที่จิตเป็นสุข หรือเป็นทุกข์อยู่กับอารมณ์ความรู้สึกนึกคิดเหล่านั้นเพราะอะไร???

เพราะจิตขาดสติในการจัดการกับอุปทานความยึดมั่นถือมั่น ที่หมักดองอยู่ที่จิตใช่มั้ยครับ???
เมื่อเรามาฝึกฝนอบรมจิตด้วยการปฏิบัติสมาธิกรรมฐานภาวนา
ย่อมทำให้จิตมีกำลังสติในการขจัดสิ่งที่หมักดองอยู่นั้นให้หมดไปครับ.....

คุณ91Oneครับ

ไปอ่านเต็มๆได้ที่นี่ครับ
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=nulek&month=05-2008&date=02&group=6&gblog=9

จิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน

จิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน บรรพะนี้หมายความว่า ใช้สติตามรู้ตามเห็นเข้าไปในอาการของจิตที่เกิดขึ้น เมื่อมีอารมณ์เข้ามากระทบ

ดังนั้น จิตชนิดต่างๆในบรรพะนี้ จึงเป็น จิตสังขาร คือ ถูกอารมณ์เข้าปรุงแต่งให้เสียคุณภาพเดิมไปแล้วทั้งสิ้น

อาการของจิตทั้งหลาย เช่น ราคะก็ดี โทสะก็ดี โมหะก็ดี จึงล้วนแต่อยู่ใต้อำนาจพระไตรลักษณ์ ที่สามารถสลัดละวางได้ด้วยอำนาจของสัมมาสมาธิในที่สุด.

อารมณ์ที่เข้ามากระทบจิตนั้นแบ่งเป็น ๒ ชั้น คือ อารมณ์ชั้นใน และ อารมณ์ชั้นนอก

อารมณ์ชั้นในนั้น ได้แก่ ความนึกคิดที่เกิดขึ้นภายในจิต
และอารมณ์ชั้นนอกนั้น ก็ได้แก่ อารมณ์ที่เข้ามาทางอายตนะ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กายสัมผัส รวม ๕ ทางด้วยกัน.

เมื่ออารมณ์ใดๆเข้ามากระทบจิตแล้ว ย่อมส่งผลให้เกิดความรู้สึกทุกข์-สุข(เวทนา)ขึ้น

เมื่อความรู้สึกทุกข์-สุขเกิดขึ้น ก็ย่อมส่งผลให้เกิดจิตสังขาร คือ รัก, ชัง, เฉยๆ ซึ่งเป็นกิเลส รวม ๑๖ ชนิดขึ้นด้วย แล้วแต่ว่าจะเป็นอารมณ์ชนิดใดเข้ามากระทบ หรือแล้วแต่ว่าจะเป็นอารมณ์ชั้นในหรือชั้นนอก

ลำดับการทำงานของผู้ปฏิบัติหมวดจิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน มีอยู่ ๓ ขั้น ดังนี้คือ:

ขอบคุณที่กรุณา แล้วเราจะทำความเข้าใจกับคำว่า "จิต" นี่อย่างไร พอจะเปรียบเทียบได้ไหมครับ
เพื่อจะได้ปฏิบัติธรรมที่ถูกต้อง ถือว่าเป็นธรรมทาน กับทุกๆ ท่านนะครับ

ก่อนอื่นต้องทำความเข้าใจก่อนว่า
ในโลกนี้ไม่มีอะไรเกินไปกว่าเรื่องจิตกับอารมณ์
จิตคือธาตุรู้ มีจิตที่ไหน มีรู้ที่นั่น
อารมณ์คือสิ่งที่ถูกจิตรู้

เพราะจิตมีอวิชชาครอบงำ
จิตไม่รู้จักอริยสัจ ๔ ตามความเป็นจริง (ไม่รู้จักทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค)
จิตจึงชอบแส่ส่ายออกไปหาอารมณ์
ยึดถือและปรุงแต่งไปตามอารมณ์ ทำให้เกิดทุกข์ขึ้นที่จิต

พระพุทธองค์ทรงสอนให้ปฏิบัติอริยมรรค ๘
เพื่อให้จิตหลุดพ้นจากการครอบงำของอวิชชา
จิตรู้จักอริยสัจ ๔ ตามความเป็นจริง (รู้จักทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค)
จิตไม่แส่ส่ายออกไปหาอารมณ์
ไม่ยึดถือและไม่ปรุงแต่งไปตามอารมณ์ ทำให้ไม่เกิดทุกข์ขึ้นที่จิต

***
จิตรู้จักอริยสัจ ๔ ตามความเป็นจริง (รู้จักทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค) เป็นไฉน???

ก็คือ เมื่อปฏิบัติสัมมาสมาธิตามหลักอริยมรรค ๘ จนจิตสงบตั้งมั่น

จิตก็จะรู้ว่า การที่ตนชอบแส่ส่ายออกไปหาอารมณ์
ทำให้ตนกระสับกระส่าย เกิดทุกข์ขึ้น (ทุกข์)

จิตก็จะรู้ว่า การที่ตนแส่ส่ายออกไปหาอารมณ์
ที่จะไม่ทุกข์เป็นไม่มี (สมุทัย-เหตุแห่งทุกข์)

จิตก็จะรู้ว่า การปฏิบัติสัมมาสมาธิตามหลักอริยมรรค ๘
ทำให้จิตสงบตั้งมั่นโดยลำพังตนเองได้
จิตไม่แส่ส่ายออกไปหาอารมณ์ ไม่เกิดทุกข์ขึ้น (นิโรธ)

จิตก็จะรู้ว่า การปฏิบัติสัมมาสมาธิตามหลักอริยมรรค ๘
เป็นวิธีการที่จะทำให้ตนพ้นจากทุกข์ได้ (มรรค)

อ่านเกี่ยวกับเรื่อง จิต ได้ที่นี่ครับ
http://dhamaprateep.wordpress.com/%e0%b8%88%e0%b8%b4%e0%b8%95/

หนังสือ ธรรมประทีป ๙ ธรรมะภาคปฏิบัติ โดย อ.ไชยทรง จันทรอารีย์-------ยาพิษอีกเล่ม ที่ปลอมปน
อ้างเอาพุทธวจนะบังหน้า

ชัดๆนะครับ เช่นนั้น

ความรู้ที่เช่นนั้นรู้ ยิ่งกว่าอสรพิษ เพราะเที่ยวฉกกัดคนอื่นไปทั่ว
และทำให้คนที่ศึกษาใหม่ หลงผิดไปจนคิดว่าจิตเหลวไหลอบรมไม่ได้

ชัดๆนะเช่นนั้น เช่นนั้นเคยได้รับเชิญไปอบรมพระวิปัสสนาจารย์บ้างมั้ย???
ถ้ายังไม่รู้ตัวว่า เดินทางผิดอยู่ ก็ไม่เป็นไร เริ่มต้นใหม่ซะ ยังไม่สายหรอกนะ เช่นนั้น




จดหมายเชิญ อ.ไชยทรง จันทรอารีย์ จากสมเด็จพระพุฒาจารย์
ให้ไปบรรยายธรรมแก่ พระวิปัสสนาจารย์ทั่วประเทศ เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๓๑

พระศาสดา คือสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์นั้น เป็นธรรมราชา
พุทธวจนะของพระองค์ เป็นธรรมของพระองค์

แม้ท่านจะยกสมมติสงฆ์ที่ยิ่งกว่า สมเด็จพระพุฒาจารย์ แต่หลับหูหลับตาเชิดชูสัทธรรมปฏิรูป ก็ไม่มีค่าไม่มีราคาแต่อย่างไร

ชัดๆนะเช่นนั้น

แสดงว่าเช่นนั้น เชิดชูสัทธรรมปฏิรูป ที่คิดเองเออเอง ที่ไม่มีราคาค่างวดอะไรเลยแม้สักนิดเดียว

แต่ยังทำอหังการ มมังการต่อท่านสมเด็จพระพุฒาจารย์ และพระวิปัสสนาจารย์ทั่วประเทศอีกหรือ

ขนาดยกพระพุทธพจน์มาให้เห็นชัดๆนะเช่นนั้น เช่นนั้นยังกล่าวตู่โดยไม่ละอายใจเลย

แถมยังลบหลู่พระสงฆ์องค์เจ้าที่ขานนาคเข้ามาสืบต่อพระพุทธศาสนา

เช่นนั้นมีอะไรดีกว่าพระภิกษุทั้งหลายเหล่านั้นหรือ ก็แค่คนที่หลงผิดมืดบอดดีๆนี่เอง
v
v
บุคคลใด เมื่อพระตถาคตบอก แสดง บัญญัติ แต่งตั้ง
เปิดเผย จำแนก กระทำให้ตื้นอยู่อย่างนี้
ย่อมไม่รู้ ไม่เห็น เราจะกระทำอะไรได้กะบุคคลนั้น
ผู้เป็นปุถุชนคนพาล บอด ไม่มีจักษุ ไม่รู้ ไม่เห็น.

บุคคลใด เมื่อพระตถาคตบอก แสดง บัญญัติ แต่งตั้ง
เปิดเผย จำแนก กระทำให้ตื้นอยู่อย่างนี้
ย่อมไม่รู้ ไม่เห็น เราจะกระทำอะไรได้กะบุคคลนั้น
ผู้เป็นปุถุชนคนพาล บอด ไม่มีจักษุ ไม่รู้ ไม่เห็น

อริยสัจจ์๔แห่งจิต ของหลวงปู่ดูลย์ อตุโล จิตที่ส่งออกนอก เป็นสมุทัย ผลที่เกิดจากจิตที่ส่งออกนอก เป็นทุกข์ จิตเห็นจิตอย่างแจ่มแจ้ง เป็นมรรค ผลที่เกิดจากจิตเห็นจิตอย่างแจ่มแจ้ง เป็นนิโรธ อริยะสัจจ์ ๔ ของจิต suthee
จิต รู้เกิด-รู้ดับ เป็น สมุทัย เหตุให้เกิดทุกข์
ผลที่เกิดจากจิตที่รู้เกิด รู้ดับ เป็น ทุกข์
จิต รู้ไม่เกิด ไม่ดับเป็น มรรค ข้อปฏิบัติให้ถึงความดับทุกข์
ผลที่เกิดจากจิตที่รู้ไม่เกิด ไม่ดับ เป็น นิโรธความดับทุกข์
อริยะสัจจ์ ๔ ล้วนแล้วแต่เป็นอาการของจิตทั้งนั้น จิตที่พ้นจากอริสัจจ์ ๔ จึงไม่มีอาการของสมมติใดๆทั้งสิ้น การไปการมา การตั้งอยู่หรือการดับไปของจิตจึงไม่มี สิ่ง ต่างๆเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องของสมมติทั้งสิ้น ที่กล่าวกันว่าจิตที่พ้นจากสมมติแล้วเป็นจิตดับความรู้ก็ดับไปด้วยนั้น เป็นความรู้ความเห็นของนักปฏิบัติธรรมประเภทสุ่มเดาต่อให้ด้นเดาเกาหมัดต่อไปอีกนับกัปป์นับกัลป์ไม่ถ้วนก็ไม่มีโอกาสพบพระนิพพานของจริง ที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสเอาไว้ เพราะเกาไม่ถูกที่คันมันก็เลยไม่หายคัน จิตที่ถอดถอนกิเลสมีอวิชชา ตัณหา อุปปาทาน ออกไปจากจิตใจจนหมดสิ้นไม่มีเหลือนั่นแหละท่านเรียกว่านิโรธหรือนิพพานนั่นเอง หรือเรียกว่าจิตที่ผ่านการกลั่นกรองจากอริยะสัจจ์ ๔ นั่นเองท่านให้ชื่อให้นามว่า พระนิพพาน ความจริงแล้วจะเรียกว่าอย่างไรก็ไม่มีปัญหาสำหรับจิตที่พ้นแล้วจากสมมติโดยประการทั้งปวง จิตเป็นอกาลิโกตลอดอนันตกาลท่านเรียกว่าวิสุทธิจิต ดังที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์ทรงตรัสไว้ในปฐมพุทธะวะจะนะ ความว่า วิสังขาระคะตัง จิตตัง จิตของเราได้ถึงสภาพที่ สังขารไม่สามารถปรุ่งแต่งจิตได้อีกต่อไป ตัณหานัง ขะยะมัชฌะคาติ มันได้ถึงความสิ้นไปแห่งตัณหาคือถึงพระนิพพานนั่นเอง สิ่งใดก็ ตามขึ้นชื่อว่าสมมติย่อมตกอยู่ภายใต้กฏอะนิจจัง ทุกขัง อะนัตตา จิตที่อยู่ภายใต้ความเกิดและความดับจึงเป็นจิตที่อยู่กับสมมติของกิเลสดีๆนี่เอง จิตประเภทนี้ย่อมอยู่กับความเกิด-ความดับตลอดอนันตกาลเหมือนกัน เป็นจิตที่อยู่กับความเกิด-ความตายนั่นเอง แล้วจะเสกให้เป็นพระนิพพานได้ยังไง ? ผู้ที่ปัญญาเท่านั้นไม่ไว้วางใจกับจิตประเภทนี้ ยกเว้นพวกที่มีปัญญาอ่อนหรือปัญญาหน่อมแน้มไปหน่อยเท่านั้นเอง จิตที่พ้นจากสมมติจึงเป็นจิตที่บริสุทธิ์ล้วนๆเป็นวิสุทธิจิต พ้นจากกฏอะนิจจัง ทุกขัง อะนัตตา ตลอดอนันตกาล เมื่อถึงที่สุดของจิตแล้วมันไม่มีชื่อเรียกด้วยซ้ำไป ที่กล่าวกันว่า สิ่งสิ่งหนึ่งที่ไม่มีชื่อ ไม่มีฉายา ไม่มีการมา ไม่มีการไป ไม่มีการตั้งอยู่ และไม่มีการดับไป ไม่มีร่องรอยให้กล่าวถึง แต่มีอยู่จริง เห็นอยู่ รู้อยู่ มันเป็นสันติสุขที่รุ่งเรืองและเร้นลับและมีอยู่อย่างสมบูรณ์ภายในจิตใจของทุกๆคนอยู่แล้ว นั่นแหละท่านเรียกว่าที่สุดแห่งทุกข์หรือพระนิพพานนั่นเอง พระนิพพานมีอยู่ตลอดกาล(อะกาลิโก)ไม่เลือกกาลเวลา ปฏิบัติเวลาใหนเห็นเวลานั้นไม่เลือกกาลเวลาและสถานที่ ภิกษุทั้งหลาย อายตนะอันไม่เกิดแล้ว อันปัจจัยไม่ทำแล้วไม่แต่งแล้วมีอยู่(หมายถึงจิตหรือรู้ที่บริสุทธิ์ล้วนๆนั่นเองคืออายตนะนิพาน ) suthee

this nation is last our nation , we don't come back to are born again time stump