สวัสดีค่ะ คุณเอรากอน
(เพิ่งได้สนทนาด้วยเป็นครั้งแรก )

นั่นซีคะ ปกติไม่เคยเห็นท่านหายไปนานอย่างงี้เลยใช่ไหมคะ

สวัสดีค่ะ ไม่เคยได้คุยกันจริง ๆ
แบบว่าได้แต่แอบเข้ามาอ่านอยู่เรื่อย ๆ นะคะ...
ก็เอาใจช่วยเรื่องการปฏิบัติในใจตลอดค่ะ...

ไบกอนเอง ก็ไม่เคยเห็นอาจารย์ป้อหายเงียบไปหลายวันอย่างนี้...เช่นกันค่ะ

เรื่องการปฏิบัติเป็นไงบ้างละคะ คุณริน
ถ้ามีอะไรเกี่ยวกับการปฏิบัติแล้วรู้สึกไม่ชอบมาพากล และสงสัย
ก็ยังคงเล่าได้นะคะ ถึงอาจารย์ป้อ ไม่อยู่
แต่ผู้ที่มีความรู้ท่านอื่น คงพอจะเข้ามาช่วยดูแลคุณรินได้บ้าง



ได้คุยกันแล้วนะคะ...

ขอบพระคุณที่เอาใจช่วย และให้คำแนะนำค่ะ
ไม่รู้ว่ามาตอบช้าไปรึเปล่า ตอนนี้สภาวะเบื่อ ไม่อยากเจอไม่อยากคุยกับใครยังไม่หายเลยค่ะ และไม่ค่อยได้เล่นเน็ตด้วย จึงไม่ค่อยเข้ามาที่บอร์ดค่ะ

สวัสดีครับ คุณริน คุณไบกอน และแม่มด

คุณรินพึงกำหนดความรู้สึกเบื่อๆ ทั้งความรู้สึกไม่อยากพบปะเจอะเจอผู้คนด้วยนะครับ

รู้สึกอย่างไรก็กำหนดไปตามนั้น เพื่อพัฒนาจิตพัฒนาความรู้ต่อไปอีก อย่างน้อยให้ถึงขั้นที่ ๒ ก็ยังดี

อ่านทบทวนอีกครั้งครับ


ตามปกติ ผู้เจริญปัญญาด้วยการพิจารณาไตรลักษณ์ จะพัฒนาความเข้าใจ ต่อโลกและชีวิต

ให้เข้มคมชัดเจนยิ่งขึ้น พร้อมกับมีความเปลี่ยนแปลงทางด้านสภาพจิต เป็นขั้นตอนสำคัญ ๒ ขั้นตอน คือ



ขั้นตอนที่ ๑


เมื่อเกิดความรู้เท่าทันสังขาร มองเห็นความไม่เที่ยง ความเป็นทุกข์ และความไม่เป็นตัวตน

ชัดเจนขึ้นในระดับปานกลาง จะมีความรู้สึกทำนองเป็นปฏิกิริยาเกิดขึ้น คือรู้สึกในทางตรงข้าม

กับความรู้สึกที่เคยมีมาแต่เดิม

ก่อนนั้น เคยยึดติดหลงใหลในรูป รส กลิ่น เสียง เป็นต้น มัวเมา เพลิดเพลินอยู่กับสิ่งนั้น

คราวนี้ พอมองเห็นไตรลักษณ์เข้าแล้ว ความรู้สึกเปลี่ยนไป กลายเป็นรู้สึกเบื่อหน่าย รังเกียจ

อยากหนีไปเสียให้พ้น บางที ถึงกับรู้สึกเกลียดกลัว หรือ ขยะแขยง

นับว่าเป็นขั้นที่ความรู้สึกแรงกว่าความรู้

แม้ว่า จะเป็นขั้นตอนที่ปัญญายังไม่สมบูรณ์ และ ความรู้สึกยังเอนเอียง แต่ก็เป็นขั้นตอนที่สำคัญ

หรือ บางทีถึงกับจำเป็น ในขณะที่จะถอนตนให้หลุดออกไปได้จากความหลงใหล ยึดติด ซึ่งเป็นภาวะที่มีพลัง

แรงมาก เพื่อจะสามารถก้าวต่อไปสู่ภาวะที่สมบูรณ์ ในขั้นตอนที่ ๒ ต่อไป

ในทางตรงข้าม ถ้าหยุดอยู่เพียงขั้นนี้ ผลเสียจากความรู้สึกที่เอนเอียงก็จะเกิดขึ้นได้



ขั้นตอนที่ ๒

เมื่อความรู้เท่าทันนั้น พัฒนาต่อไป จนกลายเป็นความรู้เห็นตามความเป็นจริง

ปัญญาเจริญเข้าสู่ภาวะสมบูรณ์ เรียกว่า รู้เท่าทันธรรมดาอย่างแท้จริง

ความรู้สึกเบื่อหน่าย รังเกียจ และ อยากจะหนีให้พ้นไปเสียนั้น ก็จะหายไป

กลับรู้สึกเป็นกลาง ทั้งไม่หลงใหล ทั้งไม่หน่ายแสยง ไม่ติดใจ แต่ก็ไม่รังเกียจ

ไม่พัวพัน แต่ก็ไม่เหม็นเบื่อ

มีแต่ความรู้ชัดตามที่มันเป็น และความรู้สึกโปร่งโล่งเป็นอิสระ พร้อมด้วยท่าทีของการที่จะปฏิบัติต่อสิ่งนั้นๆ

ไปตามความสมควรแก่เหตุผล และตามเหตุปัจจัย

พัฒนาการ ทางจิตปัญญาขั้นนี้ ในระบบการปฏิบัติของวิปัสสนา

ท่านเรียกว่า สังขารุเปกขาญาณ -(ญาณ อันเป็นไปโดยความเป็นกลางต่อสังขาร)

เป็นขั้นตอนที่สำคัญและจำเป็น ในการที่จะเข้าถึงความรู้ ประจักษ์แจ้งสัจจะและความเป็นอิสระ

ของจิตโดยสมบูรณ์

เรื่องการปฏิบัติเป็นไงบ้างละคะ คุณริน
ถ้ามีอะไรเกี่ยวกับการปฏิบัติแล้วรู้สึกไม่ชอบมาพากล และสงสัย
ก็ยังคงเล่าได้นะคะ ถึงอาจารย์ป้อ ไม่อยู่
แต่ผู้ที่มีความรู้ท่านอื่น คงพอจะเข้ามาช่วยดูแลคุณรินได้บ้าง


ไม่ทราบว่า ไบกอน เคยอ่าน ๒ ลิงค์นี้จากบอร์ดเก่าหรือยัง

http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=13918


http://www.dhammajak.net/board/viewtopi ... 6827#66827


คุณพอจำคำพูดกรัชกายได้ไหมที่ว่า กรัชกายไม่นิยมแนะนำผู้ซึ่งใช้วิธีปฏิบัติที่แตกต่างกัน

เพราะอะไร ?

เพราะระดับความคิดความรู้สึกต่างกันค่อนข้างไกล สื่อกันไม่เข้าใจหรอก

คุณเชื่อไม่เชื่อ

ไม่ต้องเลย ท่านจานป้อ... มาถึงปุ๊บก็สอยต่อเลย
บอกกันบ้างสิ่คะ ว่าหายไปไหนมา...



ไบก้อนมาคอยชะเง้อ...ดูทุกวัน เป็นห่วงงง
กลัวจานป้อตัดช่องน้อยแต่พอตัว...แอบไปที่ชอบที่ชอบ ไม่ยอมร่ำลา...

อิ อิ ไอ้ที่ชอบที่ชอบ นี่ ไบก้อน หมายถึง จำศีล นะ ไม่ได้หมายอย่างอื่น...


ดีใจวันนี้เข้ามาเจอจานป้อ...แล้ว....

กำลังพิมพ์ออกมาดูแล้วค่ะ เชื่อฟังค่ะ เชื่อฟัง

อย่าลืมเอาเพลงไปฝากที่กระทู้โนน้ด้วยนะคะ...
คาดว่าที่นั่น ก็มีมิตรรักแฟนเพลงรอจานป้อ กันเยอะแยะเลย...

ไปที่ชอบๆ เอ้ย...ไป ตจว.มาขอรับ

น่าจะตัดช่องเล็กๆพอตัวรอดได้แล้วกระมัง เพราะอยู่มานานแล้ว 3 ปีแล้ว ได้แนะนำแนวทาง

การปฏิบัติกรรมฐาน หรือ การพัฒนาจิตคุณรินได้คนหนึ่ง ไม่เสียเวลาเปล่าแล้ว

เข้าใจแล้วค่ะ...

นั่นสิ่...คะ... ~ อย่างที่จานป้อ...เคยบอกว่า...





ยิ่งได้ไปอ่านกระทู้ที่จานป้อแนะนำ ยิ่งรู้สึก ok ค่ะ...

ขอบคุณค่ะ...ขอบคุณจริง ๆ ...

สวัสดีค่ะ

ถ้าจะไปสำนักปฏิบัติธรรมจะเป็นอะไรไหมคะ ที่วัดนี้ก็แนวพอง-ยุบเหมือนกัน แต่ไม่ทราบว่ารายละเอียดปลีกย่อยจะแตกต่างกันหรือเปล่านะคะ ที่อยากไปเพราะไม่เคยไปสำนักไหน แต่ก็กลัวจะสับสนอยู่เหมือนกันค่ะ

ไม่เป็นไร ไปได้ครับ วัดดังกลาวชื่อวัดอะไรครับ

วัดร่ำเปิง (ตโปทาราม) ค่ะ ที่จริงที่นิโรธารามก็น่าสนใจนะคะ แต่อยู่ไกลไป ตั้งอ.จอมทอง
คิดว่าคุณกรัชกายคงรู้จักทั้งสองแห่งนะคะ

แต่ไม่รู้ว่าจะได้ไปเมื่อไหร่นะคะ เพราะไม่มีเพื่อนไปค่ะ ไม่มีใครว่างติดกันหลาย ๆ วัน ไม่กล้าไปคนเดียวค่ะ คืออยากไปเลยลองถามดูเท่านั้นเองค่ะ อยากไปดูไปรู้ว่าวันหนึ่ง ๆ เขาทำอะไรกันบ้างค่ะ

วันนี้โกรธคน ๆ หนึ่ง โกรธมากเลย โกรธตั้งสองครั้งด้วย เพราะเจอกันสองครั้ง
แต่ละครั้งนานเป็นชั่วโมงเลยค่ะกว่าจะหาย
(ไม่โกรธมากขนาดนี้มานานแล้วนะคะ ครั้งสุดท้ายคือปลายเดือนสิงหาคมที่หนูเคยเล่าให้ฟัง
แต่มักจะมีแบบเคือง หงุดหงิด ไม่กี่นาทีก็หาย)
ก็กำหนดโกรธหนอ ๆ เรื่อย ๆ ทำอะไรอยู่ก็ตามดูความโกรธสลับกันไป

ช่วงที่กำลังโกรธก็นึกถึงแต่เรื่องที่ทำให้โกรธ คิดแต่จะไปบอกเขาว่าเราโกรธเขามากนะ
แต่จริง ๆ แล้วได้แต่พยายามทำตัวปกติ อยากบังคับตัวเองให้หายโกรธแต่ก็ทำไม่ได้
และรู้สึกว่าเหมือนความโกรธเป็นเจ้านายเรา ที่ว้าวุ่นวุ่นวายใจนี่เพราะความโกรธ เราไม่เป็นตัวของตัวเอง
คือรู้สึกในขณะนั้นเลย ไม่ใช่หายโกรธแล้วเพิ่งมารู้สึกเหมือนเมื่อก่อน
อย่างนี้เป็นเพราะมีสติมากขึ้นหรือเป็นเพราะอะไรคะ ไม่อยากเข้าข้างตัวเอง กลัวเหลิงค่ะ