เมื่อวานซืนผมนั่งสมาธิได้แค่ระดับแรกครับ นั่งนานพอสมควร กระทั่งตอนแผ่ส่วนบุญส่วนกุศล มันเลื่อนมาอีกระดับ (คือตัวเบาขึ้น ลมหายใจแผ่วลง ฯลฯ) เป็นเฉพาะตอนท่อง อิทัง...หลังจากนั้นก็ค่อย ๆ หายไป

รบกวนถามท่านผู้รู้หน่อยครับว่าเกิดจากอะไร ทำไมถึงมาเป็นเอาตอนแผ่ส่วนบุญส่วนกุศล อีกทั้งเป็นในระยะสั้น ๆ เป็นเพราะ่ว่าผมอาจจะตื่นเต้นหรือเปล่า

ขอบคุณครับ

รบกวนถามท่านผู้รู้หน่อยครับว่าเกิดจากอะไร ทำไมถึงมาเป็นเอาตอนแผ่ส่วนบุญส่วนกุศล อีกทั้งเป็นในระยะสั้น ๆ เป็นเพราะ่ว่าผมอาจจะตื่นเต้นหรือเปล่า

คุณ Passa ครับ
ที่คุณทำอยู่ทุกวันนี้ จุดประสงค์ที่แท้จริงของคุณคือ ทำไปเพื่ออะไรครับ


ถ้าคุณทำไปเพื่อ แค่ฝึกทำจิตใจให้เป็นสมาธิ ให้สงบเฉยๆ ก็ถือว่า OK พอได้

แต่ถ้าคุณคิดว่า จะทำไปเพื่อเป็นพื้นฐานไปสู่พระนิพพานแล้วหละก็ หยุด ได้แล้ว

เพราะมันเป็นการกระทำที่ผิด มันลัดขั้นตอน เมื่อมันไม่เป็นไปตามลำดับขั้นที่มันจะต้องเป็นแล้ว ถ้ายังขืนดันทุรังทำไปเรื่อยๆ ก็จะเกิดความงุงงง สงสัย ตามมาอีกมากมาย บางขณะอาจจะเกิดฟุ้งซ่านได้ สุดท้ายก็จะกลายเป็นคนบ้าไปเสียเปล่าๆ

การจะเข้าสู่สนามรบนี่ มันจะต้องฟิตร่างกาย จิตใจให้ดีเป็นพื้นฐานเสียก่อน จากนั้นค่อยหาอาวุธที่ทันสมัยและเรียนรู้วิธีใช้อาวุธนั้นให้ได้อย่างชำนาญ เมื่ออาวุธที่ใช้เกิดขัดข้องก็ต้องรู้จักวิธีแก้ไข จากนั้นก็เลือกภูมิประเทศที่จะไปรบให้เหมาะสมกับตนเองแล้วศึกษามันให้ดี เมื่อทำได้อย่างว่ามาแล้ว ค่อยออกไปรบ มันถึงจะมีโอกาสรอดบ้าง ไม่อย่างนั้นตายเปล่า

ยิ่งจะสู้รบกับ กิเลส แล้วหละก็ ต้องมีพื้นฐานที่หนักแน่นจริงๆ

ทีนี้ลองสำรวจดูตัวท่านเองสิว่า มีพื้นฐานดีหรือยัง (พื้นฐานที่ว่านี้คือ.....ลองตอบตัวเองสิครับว่าคืออะไร) ถ้าพื้นฐานยังไม่ดีหรือยังไม่รู้จักแล้วหละก็ อย่าเสี่ยงครับ มันไม่คุ้ม มันจะตายเปล่าหรือหลงทางได้ง่าย

เอาแค่นี้ก่อนละกัน

ข้างบนนี้ขวางโลกสมชื่อเลย เปรี้ยวแบบไม่รู้เรื่องก็พูดไป

พอดีผมเป็นพวกขวางคลอง ตัวเบ้งเลย ฝ่ายบู๊


คุณทำต่อไปเถอะครับ นั่งสมาธิใหม่ๆอย่างนี้แหละ สมาธิมันสั้น
มันสนใจอันนี้ แว๊บหนึ่งก็ไปสนใจอันนั้น แว๊บไปเรื่อย

จะอยู่กับอะไรก้เลือกเอาสักอย่างหนึ่ง
เช่นจะท่องก็ให้อยู่กับคำท่อง
จะดูลมหายใจก็ให้อยู่กับลมหายใจ

หลักสำคัญคือให้ใจมันจดจ่อกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง
เช่นถ้าดูลมหายใจเป้นหลัก คือเอาลมหายใจมาเป้นเครื่องอยู่
ให้ใจมันจดจ่อกับลมหายใจ

แต่เวลาทำจริงๆ มันไม่จดจ่อหรอก มันแว๊บไปเรื่อย
ตรงแว๊บนี่แหละครับ เราไม่ต้องการ
เราต้องการให้มันอยู่กับลมหายใจ
ตั้งเป้าแค่นี้ก่อน

โพสตืข้างบนนี่ น่าจับเข้าพวกสีเทา
เปรี้ยวแต่ไม่ได้สารอาหาร
สู้ผมไม่ได้ เปรี้ยวธรรมชาติ สารอาหารเพียบ

หะ หะ หะ ....
โอย๋...ผมเห็นคุณแล้วอดที่จะมาทักทายคุณไม่ได้จริง ๆ ครับ...

ดีนะครับที่คุณกับผมเป็นคนละคนกัน...
ถ้าเป็นคนเดียวกัน คงได้...เปรี้ยวแบบยกกำลัง... เลยล่ะ
ต้องยอมรับว่า...เวลาผมความดันขึ้น...
ผมก็อาจจะหลุดลีลาประมาณนี้ออกมา...

เห็นคุณกลับมาโลดแล่นในนี้อีกครั้ง ดีใจครับ...
คุณกับผมทำบุญมาร่วมกันแน่ ๆ เลย
เพราะผมก็อยู่ของผมดี ๆ
จู่จู่...คุณก็มารวบหัวรวบหาง อุ้มผมไปเที่ยวกับคุณสองต่อสองได้นี่
โอ้โห... ไม่ใช่ขี้ ๆ เลยนะคุณ
คุณทำให้ผมพลอยหวาดระแวงคุณพลศักดิ์ ไปด้วยเลย



ดูแลตัวเองดี ๆ นะครับ...
แอบไปเที่ยวกับคุณมาครั้งนี้ ผมชักจะติดใจคุณแล้วครับ...
ผมชอบชื่อ ชาติสยาม ครับ...
และผมจะคอยตามอ่านงานเขียนของคุณ
คราวหลัง...ถ้าคุณคิดจะมีอะไรกับผม...ช่วยกระซิบบอกผมนิดนึงนะครับ...
เพราะตอนนี้ ผมอยากจะหาเรื่องแสบ ๆ ต้อนรับ ท่าน Nud น่ะครับ...

อ้างถึง
โพสตืข้างบนนี่ น่าจับเข้าพวกสีเทา
เปรี้ยวแต่ไม่ได้สารอาหาร
สู้ผมไม่ได้ เปรี้ยวธรรมชาติ สารอาหารเพียบ

จริงเหรอครับ ที่ว่าขาดสารอาหาร แต่ผมว่า ที่คุณเขียนหนะ มันเป็นการให้ยาโดยไม่หาสาเหตุที่แท้จริงของโรคมากกว่านะครับ น่าจะถอนใบประกอบวิชาชีพของคุณนะผมว่า

คนป่วยบอกว่า ปวดหัว ตัวร้อน ปวดเมื่อยตามตัว ท่านก็สั่งยา พารา ให้ไปเลย มันง่ายไปหรือเปล่าพี่น้อง

ทำไมไม่วิเคราะห์ถึง พฤติกรรมของเขา ที่อยู่อาศัยของเขา อาหารการกินของเขา และก่อนที่จะเป็นเขาไปทำอะไรมาบ้าง ก่อนที่จะตัดสินใจ สั่งจ่ายยาหละท่าน

ให้ยาแรงเกินไป โรคไม่หายแล้วยังอาจตายได้นะครับ หรือให้ยาอ่อนเกินไป นอกจากจะไม่หายแล้วโรคอาจดื้นยาได้นะ

หลักการวิเคราะห์โรค เบื้องต้น เด้อท่านเอ้ย

ใครคิดจะผูกแพคืออริยะมรรคเพื่อข้ามวัฏฏะจักร สำรวจดูความพร้อมของตนเองให้ดีด้วยนะ
เล่ม 28 หน้า 390

…..ก็บุคคลจะผูกแพ ควรมีมือ - เท้าบริบูรณ์
จริงอยู่ คนมีเท้าเป็นโรคพุพอง หรือมีเท้าหงิกง่อย ไม่สามารถจะยืนได้
บุคคลผู้มีมือเป็นแผล เป็นต้น ไม่อาจจับใบหญ้าใบไม้ เป็นต้นได้ ฉันใด
ภิกษุผู้จะผูกแพคืออริยมรรคนี้ ก็ฉันนั้น พึงปรารถนาความบริบูรณ์ ด้วยเท้าคือศีล และด้วยมือคือศรัทธา.

จริงอยู่ บุคคลผู้ทุศีล - ผู้ไม่มีศรัทธา ไม่ตั้งมั่นในพระศาสนา ไม่เชื่อข้อปฏิบัติ ไม่อาจจะผูกแพคืออริยมรรคได้.

อนึ่ง แม้บุคคลผู้มือเท้าบริบูรณ์ แต่ไม่มีเรี่ยวแรง ถูกพยาธิเบียดเบียน ก็ไม่สามารถจะผูกแพได้
ต่อเมื่อสมบูรณ์ด้วยกำลังเท่านั้นจึงจะสามารถผูกแพ ฉันใด
แม้คนมีศีล - มีศรัทธา ก็ฉันนั้น แต่เป็นคนเกียจคร้าน นั่งจมน่าเกลียด ก็ไม่สามารถจะผูกแพคือ
มรรคนี้ได้ ผู้ปรารภความเพียรเท่านั้นจึงจะสามารถ.....

....อยู่ดีๆ นึกขยัน อยากจะปฏิบัติธรรม นั่งสมาธิ ภาวนา เพราะเห็นว่า นั่นเป็นวิธีที่นักปฏิบัติเขาทำกันและก็ประสบผลสำเร็จกันมาแล้ว

...อยู่ๆ จะมารักษาศีลเอาวันนั้นเลย มาตัดกังวลเอาวันนั้นเลย มาเรียนปฏิบัติธรรมภาวนาเอาเลย มันจะบ้าเกินไปมั้งพี่น้อง ถ้ามันง่ายขนาดนั้นจริง คงนิพพานกันหมดแล้ว

...มันต้องดูกำพืดเขาก่อนสิถึงจะต่อยอดให้ได้ผล จะให้คำแนะนำใครก็ต้องดูต้นสายปลายเหตุให้ดี ไม่ใช่จะมากล่าวรวมๆ ไปทั่ว ต่อยอดให้ไปทั่ว ถ้าเกิดพลาดไปจนถึงบ้าจะรับผิดไหมหละผู้แนะนำ(พระพุทธเจ้าก็กล่าวไว้แล้ว ลองไปอ่านอีกสักเที่ยวนะครับ) ทำยังกะ 30 บาทรักษาทุกโรค

โทษทีครับ บู๊นี่ผมก็ชอบ หงิมๆ ติ๋มๆ ไม่ค่อยถนัดครับ

( อ่านแล้วก็คงจะไม่ได้ประโยชน์หรอกมั้ง เพราะว่า มันขาดสารอาหาร )

-ตัวเบาขึ้น ลมหายใจแผ่วลง

เป็นธรรมดาเมื่อจิตเริ่มราบเรียบครับ ไม่ได้แปลกอะไรครับ

ขอขอบคุณทุกท่าน(ที่มีกุศลจิต) มาตอบครับ

สาธุๆๆๆๆๆ