ก็ต้องรู้จักให้อภัย ..

อภัยทาน ทานที่เป็นคุณแก่ผู้ให้มากว่าผู้รับ สร้างเมตตา ความรัก
กรุณา ความสงสาร ให้เกิดขึ้นในใจตนให้ได้

พิจารณาให้เห็นว่า ใครทำอย่างไร ก็ต้องได้อย่างนั้น ตามกฎแห่งกรรม
ควรเมตตาสงสาร มากกว่าจะไปโกรธเคืองกัน อภัยทานนี่แหละ คือการฝึกจิตของตน
ให้มีคุณค่า มีราคาขึ้นมา ..

ผู้ใดรู้จักการให้อภัย ผู้นั้นจะเบา สบายโล่ง โปร่งใจเสมอแหละ

คุณปริตาเขียน




ก่อนอื่นคุณต้องเข้าใจนิสัยของผู้หญิงก่อนค่ะ ผู้หญิงบางคนจะไม่ชอบพูดเรื่องคนอื่น
แต่บางคนจะชอบพูดเรื่องคนอื่นมาก โดยเฉพาะถ้าคนนั้นเป็นคนที่เค้าไม่ชอบ
เค้าจะพูดตั้งแต่เรื่องไม้จิ้มฟันไปถึงเรือรบนั่นแหละค่ะ

แล้วคุณปริตาคุณจะเอาเวลาไปใส่ใจกับเค้าทำไมล่ะค่ะ ถ้าเค้านินทาลับหลังก็อย่าไปใส่ใจเลย
อย่าเอาคำพูดเหล่านั้นมาใส่สมองเอาแต่เรื่องดีๆ เรื่องที่เราฟังแล้วสบายใจมาเก็บไว้ในความรู้สึก

การโดนนินทานี่ทุกคนต้องโดนค่ ะเราโดนจนเฉยๆ บางครั้งรู้สึกสงสาร
คนที่ว่าเรา เพราะเค้าไปเอาไฟนรกมาสุมไว้ที่ใจของเค้า(เป็นความรู้สึกสงสารจริงๆค่ะไม่ใช่ประชด)

เราเคยเห็นคนที่ชอบพูดถึงคนอื่นในทางที่เสียหาย พอถึงตอนที่เค้าจะเสียชีวิตนี่
เค้าทรมานมาก คือคำพูดของเค้ามันไม่ได้ไปอยู่ที่ไหนเลย อยู่ในใจกับในสมองเค้านั่นแหละ
แล้วคนที่ทำให้เค้าไปไม่ดี ก็คือคนในกลุ่มที่ร่วมกันว่าผู้อื่นนั่นแหละค่ะ

เราเห็นแล้วน่ากลัวค่ะ กรรมมีจริงค่ะ อย่าไปโกรธหรืออย่าไปเกลียดอย่าไปสาปแช่งเค้าค่ะ
ทำใจให้นิ่งแล้วก็เฉย ความสบายใจก็มาอยู่กับคุณเองค่ะ

ในชีวิตความเป็นจริงของคนเรามีอารมณ์ที่ไม่ปรารถนามากระทบเป็นธรรมดา หนักบ้าง เบาบ้าง
แต่เราจะวางใจอย่างไรไม่ให้เป็นทุกข์กับคำพูดคนอื่น เท่าที่ปฏิบัติมาแล้วใช้ได้ผลดี
คือการกำหนดรู้อารมณ์ของเราขณะนั้นว่าระดับความไม่พอใจมีมากน้อยขนาดไหน แล้วกำหนดจนอารมณ์นั้นๆคลายลงและดับลงในที่สุด
หลักการปฏิบัติมีอย่างนี้...รบกับกิเลสตัวเอง อย่ารบกับกิเลสชาวบ้าน ไม่มีประโยชน์อะไร คนด่าไปนอนที่บ้านสบาย... คนถูกด่าโกรธไม่รู้จักเลิก... ใครเป็นคนทุกข์?
ขอให้ดูกายและดูใจของตนเอง กิเลสของเรา เราต้องขัดเกลาเอง ไม่มีใครมาช่วยได้
คนเราจะละกันได้ต้องฝึกไปอย่างนี้บ่อยๆ ท่องไว้มันเป็นอกุศลทั้งนั้น

Dhammapanja

...

ก็หัดรู้จิดตนไว้ดีกว่า เวลาเขาว่าแล้วเกิดโกรธเนี่ย พอโกรธแล้วจิตเป็นยังไง อย่ามัวแต่รู้โกรธจนลืมรู้จิต โลกนี้ไม่มีอะไรเกิดแล้วไม่ดับหรอก แต่อาจจะยากไปหน่อยเอาว่าเบื้องต้นเจริญพรหมวิหาร 4 ให้มากไว้ล่ะกันหากยังต้องอยู่ในสังสารวัฏอยู่ พรหมวิหารจะช่วยให้เราอยู่อย่างมีความสุข

อนุโมทนาครับ พิจารณาด้วยมรรค กำหนดรู้ด้วยขันธ์

เมตตา....เขาให้มากขึ้น....

พิจารณาอย่างไร?....ก็พิจารณาว่า..เราเองก็เกิดมาพร้อมกิเลสตัณหาและอวิชชาคือความไม่รู้...ทำทุกอย่างที่คิดว่าทำแล้วดีกับตัว...บางทีก็พลาดทำกรรมแบบไม่รู้ตัว..พาลตกนรกและต้องมารับเศษกรรมอยู่ในโลกนี้

เขาก็เช่นเดียวกันกับเรา...เขาก็ไม่รู้เช่นเดียวกับเรา...เขากำลังพลาดทำกรรมด้วยวาจา...และเขาเองจะต้องมารับกรรมอันนี้ของเขา...เหมือนที่เรากำลังรับกรรมเก่าของเราอยู่นี้

ไม่มีอะไรไม่เกิดจากเหตุ...คำสอนของพระพุทธองค์เป็นจริงอย่างนี้นี่เอง

เรากำลังหมดเศษหนี้เก่าแล้ว...แต่เขากำลังสร้างหนี้ใหม่....สงสารเขานะ

อภัยให้เขา...ก็เขาไม่รู้

นี้เป็นแค่ตัวอย่างนะครับ

คุณปริตาจะพิจารณาธรรมบทไหนหรือข้อความใดก็ได้ที่ถนัด...พิจารณาแล้วทำให้สงสารเขาและให้อภัยเขาได้ง่ายก็พิจารณาอันนั้น.....ทำซ้ำ ๆ ...ไม่ต้องเบื่อนะครับ...มันอาจจะวางไปทีละน้อย ๆ...พอมันวางหมด....เราจะรู้เลย

หากเราไม่ให้อภัยเขา...เราไม่มีทางโปร่งโล่งสบายได้เลย...
ขอให้ทำสำเร็จ..นะครับ

ขอบพระคุณทุกท่านสำหรับคำแนะนำค่ะ รู้สึกสบายใจและปล่อยวางได้มากขึ้น
ลองสังเกตตัวเองพบว่าคิดน้อยลง ไม่ใส่ใจและต่อยอดความคิดตัวเองเหมือนที่ผ่านมา
แม้จะยังให้ความเมตตาพวกเขาไม่ได้ แต่ก็ไม่คิดโกรธเขาเหมือนที่ผ่านมาแล้วค่ะ
แต่วันนี้พอทำได้ ไม่รู้เหมือนกันว่าพรุ่งนี้จะทำได้แค่ไหนเหมือนกันค่ะ

ให้รู้ใว้เลยว่า...หากยังรู้สึกว่า....ไม่รู้พรุ่งนี้จะยังทำได้รึไม่?

หรือไม่อยากเดินผ่าน...

นั้นแสดงว่า..ใจยังอภัยให้เขาไม่ได้จริง

จิต..มันต้องการเหตุผล...เราต้องมั่นให้เหตุผลกับจิตว่า..ทำไมเราถึงให้อภัยแก่เขา

บอกครั้งเดียว....มันอาจจะยังคิดไม่ได้...ก็ต้องย่ำมันไปเรื่อย ๆ

จิตเข้าใจแล้ว..มันจะโล่ง

โล่งเห็น ๆ ..เลย

ขอบคุณท่านกบฯ มากเลยค่ะ
เหมือนมานั่งอยู่ในใจเลย ความคิดบอกให้อภัยเขา คิดน้อยลง
แต่ไม่อยากพบ ไม่อยากเจอ ไม่อยากยินดียินร้ายในเรื่องใดๆของเขา
ทั้งด้วยกลัวระงับคำพูดการกระทำที่ไม่ดีไม่ได้
คงต้องหมั่นฝึกฝนอีกนานนะคะ

............. .................
............. (2 ท่อนแรกจำไม่ได้ใครช่วยเติมหน่อยครับ)
แม้แต่องค์พระปฏิมา ยังราคิน
มนุษย์เดินดินฤาจะพ้น คนนินทา

http://www.dhammajak.net/book/koda/koda11.php
.......................................
เวบธรรมจักรนี่ล่ะ ข้อมูล เขามีอยู่...หากเปิดดู มากมาย จักได้เห็น
ทั้งบทกลอน สาระ หลายประเด็น...เปิดให้เป็น ไม่เน้นอยู่ แต่เวบบอร์ด

วิธีคิดแบบเร้าคุณธรรม
คัมภีร์วิสุทธิมัคค์แสดงอุบายในการมนสิการเพื่อแก้ไขความโกรธไว้ดังเช่น
๑. ระลึกถึงพุทธโอวาทที่สอนให้ระงับความโกรธและเตือนตนเองว่าการมัวโกรธอยู่เป็น
การมาปฏิบัติตามคำสอนของพระพุทธเจ้าซึ่งเป็นศาสดาของตน
๒.พึงนึกถึงความดีของเขา ถ้ามองไม่เห็นความดีของเขาเลย พึงตั้งจิตการุณย์ในการที่เขา
จะต้องประสบผลร้ายจากความชั่วของเขาเอง
๓. พึงสอนตัวเองว่า การมัวโกรธเขาอยู่มีแต่จะทำให้ตัวเองนั่นแหละเดือดร้อนเป็นทุกข์
๔. พึงพิจารณาตามหลักกรรมว่าแต่ละบุคคลมีกรรมเป็นของตน ทั้งเขาและเราต่างก็จะ
ได้รับผลแห่งกรรมนั้นๆ
๕. พึงระลึกถึงตัวอย่างของความเสียสละและขันติบารมีของพระพุทธเจ้า
๖. พึงพิจารณาความยาวนานแห่งสังสารวัฏ ซึ่งท่านกล่าวว่าหาได้ยากที่ใครๆ จะไม่เคยเป็น
บิดา มารดา บุตรธิดา พี่น้อง ญาติ เพื่อนพ้องที่เคยมีอุปการะกันมา
๗. พึงพิจารณาอานิสงส์แห่งเมตตา เช่นว่า หลับก็เป็นสุข ตื่นก็เป็นสุข ไม่ฝันร้าย เป็นที่รัก
ใคร่ของคนทั้งหลาย
๘. พึงพิจารณาจำแนกธาตุให้เห็นว่าทั้งเราและเขาต่างมีแต่ธาตุต่างๆ ขันธ์๕ อายตนะ ๑๒
มาประชุมกัน ไม่ได้เป็นบุคลตัวตนที่ยั่งยืน
๙. พึงแสดงออกภายนอกในทางปฏิบัติ ด้วยการให้สิ่งของแสดงไมตรีจิต พร้อมด้วยคำพูด
ที่เป็นปิยวาจา

อู๊ยยยยย รู้ครึ่งๆกลางๆก็ยังกล้าเอามาลงแฮะ

ฮานะเจ้าฆ่ะ