อย่างว่าค่ะธรรมเข้าถึงยากลึกสุดหยั่งความขัดแย้งจึงเกิด มันเป็นสัจธรรมค่ะสำคัญที่เจตนาของผู้บอกและวิจารณญาณของผู้อ่าน การจะเข้าถึงธรรมได้อย่างแท้จริงคือต้องถือศีลและทำสมาธิค่ะ ส่วนปัญญาจะเกิดตอนไหนเป็นหน้าที่ของกรรมที่กำหนดไว้ เมื่อถึงเวลาที่กรรมกำหนดให้ปัญญาเกิดเมื่อนั้นผู้ปฏิบัติก็โสดาบัน

คนไม่รู้ ไม่ทะเลาะ
คนรู้ ก็ไม่ทะเลาะ
คนทะเลาะ คือคนไม่รู้ ที่คิดว่าตัวเองรู้

ถ้าเป็นเช่นนั้น

กรรมฐานก็ไม่จำเป็น

คนรู้ธรรมะแล้วจะไม่ขัดแข้งที่ขัดแข้งกันคือจิตที่ยังไม่ละวางต่างหากละ

ความขัดแย้งกัน น่าจะเกิดจาก การเชื่อมั่น เพราะเราเชื่อในสิ่งใด เราก็จะยึดมั่นในสิ่งนั้น หรืออาจกล่าวได้ในภาษาง่ายๆ คือ ขึ้นอยู่กับความคิดและจิต ของแต่ละคนนั้นนะคะ

เพราะธรรมยังไม่เข้าถึงจิตใจของผู้ที่คิดว่ารู้ธรรมอย่างแท้จริง

เพราะยังรู้ไม่ถึงที่สุด

ขออัญเชิญ คำสอนของหลวงปู่ดูลย์ อตุโล จากหนังสือ หลวงปู่ฝากไว้ มาแสดงค่ะ

จับกับวาง

นักศึกษาธรรมะ หรือนักปฏิบัติธรรมะ มีสองประเภท
ประเภทหนึ่งศึกษาปฏิบัติเพื่อเข้าถึงความพ้นทุกข์อย่างแท้จริง
ประเภทสองศึกษาปฏิบัติ เพื่อจะอวดภูมิกัน ถกเถียงกันไปวันหนึ่งๆเท่านั้น ใครจำตำราหรืออ้างครูบาอาจารย์ได้มาก ก็ถือว่าตนเองเป็นคนสำคัญ............
......."ผู้ใดหลงไหลในตำรา ผู้นั้นไม่อาจพ้นทุกข์ได้ แต่ผู้ที่จะพ้นทุกข์ได้ต้องอาศัยตำราและอาจารย์เหมือนกัน"

เพราะ
ความเห็นไม่ตรงกัน ทิฏฐิไม่ลงกัน
ใช้ตำราคนละเล่ม เปิดตำราแข่งกัน

เอาสัญญา ความจำได้ มาอวดกันว่า
ใครจำได้เยอะ ใครจำได้แม่นกว่ากัน

ธรรมะ ที่พระพุทธองค์ตรัสไว้เป็นของกลาง
ทั้งที่มีอยู่ทุกแห่ง แต่เราไม่เห็นไม่เข้าใจเพราะอวิชชา(ความไม่รู้)
ถ้าพระองค์ไม่นำมาเปิดเผย เราก็ไม่ได้รู้จัก
ส่วนคนที่รู้จักธรรม ก็สนทนาไปตามสิ่งที่ตนรู้ ตามความหนาบางของอวิชชา

ธรรม รู้ไม่ได้ด้วยการคิด นึก ด้น เดา อนุมาน เทียบเคียง
ธรรม รู้ได้ด้วยการปฏิบัติเท่านั้น


ธรรมของสัตบุรุษ ( สัปปุริสธรรม 7 )

1. ความรู้จักธรรม รู้หลัก หรือ รู้จักเหตุ ( ธัมมัญญุตา) คือ รู้หลักความจริง รู้หลักการ รู้หลักเกณฑ์ รู้กฎแห่งธรรมดา รู้กฏเกณฑ์แห่งเหตุผล และรู้หลักการที่จะทำให้เกิดผล เช่น ภิกษุรู้ว่าหลักธรรมข้อนั้นๆ คืออะไร มีอะไรบ้าง พระมหากษัตริย์ทรงทราบว่าหลักการปกครองตามราชประเพณีเป็นอย่างไร มีอะไรบ้าง รู้ว่าจะต้องกระทำเหตุอันนี้ๆ หรือกระทำตามหลักการข้อนี้จึงจะให้เกิดผลที่ต้องการหรือบรรลุจุดหมายอันนั้นๆ เป็นต้น

2. ความรู้จักอรรถ รู้ความมุ่งหมาย หรือรู้จักผล (อัตถัญญุตา) คือ รู้ความหมาย รู้ความมุ่งหมาย รู้ประโยชน์ที่ประสงค์ รู้จักผลที่จะเกิดขึ้นสืบเนื่องจากการกระทำ หรือความเป็นไปตามหลัก เช่น รู้ว่าหลักธรรมหรือภาษิตข้อนั้นๆ มีความหมายว่าอย่างไร หลักนั้นๆ มีความมุ่งหมายอย่างไร กำหนดไว้หรือพึงปฏิบัติเพื่อประสงค์ประโยชน์อะไร การที่ตนกระทำอยู่มีความมุ่งหมายอย่างไร เมื่อทำไปแล้วจะบังเกิดผลอะไรบ้าง ดังนี้เป็นต้น

3. ความรู้จักตน (อัตตัญญุตา) คือ รู้ว่า เรานั้น ว่าโดยฐานะ ภาวะ เพศ กำลัง ความรู้ ความสามารถ ความถนัด และคุณธรรม เป็นต้น บัดนี้ เท่าไร อย่างไร แล้วประพฤติให้เหมาะสมและรู้ที่จะแก้ไขปรับปรุงต่อไป

4. ความรู้จักประมาณ ( มัตตัญญุตา) คือ ความพอดี เช่น ภิกษุรู้จักประมาณในการรับและบริโภคปัจจัยสี่ คฤหัสถ์รู้จักประมาณในการใช้จ่ายโภคทรัพย์ พระมหากษัตริย์รู้จักประมาณในการลงทัณฑอาชญาและในการเก็บภาษี เป็นต้น

5. ความรู้จักกาล ( กาลัญญุตา) คือ รู้กาลเวลาอันเหมาะสม และระยะเวลาที่ควรหรือจะต้องใช้ในการประกอบกิจ ทำหน้าที่การงาน หรือ ปฏิบัติการต่างๆ เช่น ให้ตรงเวลา ให้เป็นเวลา ให้ทันเวลาให้พอเวลา ให้เหมาะเวลา เป็นต้น

6. ความรู้จักบริษัท (ปริสัญญุตา) คือ รู้จักชุมชน และรู้จักที่ประชุม รู้กิริยาที่จะประพฤติต่อชุมชนนั้นๆว่า ชุมชนนี้เมื่อเข้าไปหา จะต้องทำกิริยาอย่างนี้ จะต้องพูดอย่างนี้ ชุมชนนี้ควรสงเคราะห์อย่างนี้ เป็นต้น

7. ความรู้จักบุคคล ( ปุคคลัญญุตา หรือ ปุคคลปโรปรัญญุตา) คือ ความแตกต่างแห่งบุคคลว่า โดยอัธยาศัย ความสามารถ และคุณธรรม เป็นต้น ใครๆ ยิ่งหรือหย่อนอย่างไร และรู้จักจะปฏิบัติต่อบุคคลนั้นๆ ด้วยดี ว่าควรจะคบหรือไม่คบ จะใช้ จะตำหนิ ยกย่อง และแนะนำสั่งสอนอย่างไร เป็นต้น

ที่มา : พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม ผู้แต่ง พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต) สำนักพิมพ์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย พ.ศ. 2546 หน้า 210-219

ขอบคุณทุกท่านครับ..ผมแค่ต้องการทิ้งกระทู้ให้ขบคิดกันเล่นๆครับ..แค่อยากให้ฉุกคิดนิดนึงจะได้ไม่หลงถือตัวกันมากไป..! เห็นกระทู้แรงบ่อยๆ จะได้เบาลงกันนี๊ดนึงนะครับ

- เช่นนั้นตอบ -

คำถามตั้งเป็นหัวข้อกระทู้ ก็สุภาพดี

แต่อ่านในเนื้อหา ถึงรู้คำตอบ ว่าทำไม

คำตอบคือ
เพราะมี คนอย่างท่าน anisa2521 อยู่ในโลกนี้อีกมากมาย

***************************
ไม่เข้าใจ..อย่าบอกนะว่า..ท่านเช่นนั้น..อยู่บนฟ้าอ่ะคับ..เอ๊า.พวกเรากราบ..!