ผี เรื่องต่อไปที่เมเจอ
ตอนนั้นเรียนเกรด12  เป็นช่วงไกล้เทศกาลคริสมาต์  ก็นัดแนะกะเพื่อนออกเที่ยวปาร์ตี้กลางคืน หลังเลิกเรียน ไปหาประสบการณ์นอกรั้วโรงเรียนกัน เพราะรุ่นพี่ต่างโรงเรียนเค้าจัดปารตี้ที่บ้านเค้า

พวกเราก็เอาชุดเที่ยวที่เตรียมมาก่อนหน้านี้ จับไส่เป้โรงเรียนไว้ เพื่อจะได้เปลี่ยนชุดไปปาร์ตี้ต่อ และไม่อยากให้คนอื่นๆในโรงเรียนรู้ ว่าเลิกเรียนแล้วจะหนีไปเที่ยวต่อ

พอเลิกเรียน เมกะเพื่อนหญิงสามคน รวมเมเป็นสี่คน  เราก็ย่องออกไปทางหลังโรงเรียน 
เพิ่อออกถนนไปอีกฝั่ง  ก็เดินไปลัดเลาะไปทางสุสานด้านหลัง 

ระหว่างเดินผ่านสุสาน  เปลี่ยวไม่มีผู้คนเลย  แล้วก็มีสุสานนึงใหญ่พอสมควร เมกะเพื่อนๆ ก็ลงความเห็นว่า เราเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดไปเที่ยวกันเลยดีกว่า เพราะเดี๋ยวออกนอกสุสาน  ก็ถึงถนนใหญ่แล้ว 

จึงเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้า ทั้งชุดชั้นนอกชั้นใน รองเท้า คุยทะลึ่งตึงตังกัน แล้วก็นั่งแต่งหน้าทำผมกันในสุสานนั่นแหละค่ะ

เสร็จแล้วก็ออกเดินไปรอรถบัส กันนอกสุสาน  สักพัก ก็ได้กลิ่นเหม็นๆโชยมา แล้วก็กลิ่นเน่าแรงขึ้นเรื่อยๆ  ก็คิดกันไปว่าคงกลิ่นจากสุสานที่มาฝังใหม่มั้ง

สักพักรถบัสก็มาจอด เม กะเพื่อนๆ ขึ้นรถบัสไป  

นั่งมาแป๊บเดียว ก็เริ่มมีกลิ่นโชยในรถ  กลิ่นเน่าแรงขึ้นๆ  จนคนทั้งรถหันมองกันสอดส่ายว่ากลิ่นมาจากไหน  ต่างก็อุดจมูกกันเป็นแถว แม้คนขับก็หันมามองหาว่ากลิ่นมาจากไหนกัน
ก็หันมามองเมกะเพื่อนกัน เพราะขึ้นมาทีหลังสุด ไม่มีใครขึ้นรถบัสมาอีก 

พอดีก็ถึงป้ายรถ ที่เมกะเพื่อนจะลง ก็เรยรีบลงรถ ออกมาหายใจโล่งอก  
ก็ยังคุยกันสนุกๆ ว่า กลิ่นนั้นคงตามพวกเรามาจากสุสานแน่เรย 
ดีนะที่ลงจากรถเสียก่อน กลิ่นนั่นคงนั่งรถบัสเลยไปแล้ว  ก็ขำกันหัวเราะกันคยกันตลกขำๆ แล้วก็ทะลึ่งกันไป

ก็ไกล้ค่ำแล้ว ระยะทางจากที่ลงจากรถ ถึงงานปาร์ตี้ ก็ไม่ไกลเท่าไร  
ก็ตกลงกันว่า เดี๋ยวเรียกรถเก๋งไปดีกว่า  ก็โทรเรียกรถรับจ้างมา 
ระหว่างยืนคอยรถรับจ้าง  ก็เริ่มมีกลิ่นเหม็นเน่าโชยมาอีก แล้วกลิ่นก็แรงขึ้นๆๆ 
ตอนนี้ ทุกคนก็เริ่มหันมองหน้ากัน  กลิ่นเหม็นเน่านั้นตามมาอีกแล้ว  
อีกอย่าง ก็เริ่มมืดลง  กลิ่นก็รุนแรงขึ้น จนต้องเอาผ้าอุดจมูกกัน  

ก็เลยบอกกันว่า มีอะไรบางอย่าง ตามเรามาจากสุสานแล้วหละ  น่าจะเพราะพวกเราไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วคุยเล่นกันสนุกสนาน มีทั้งตลกทะลึ่งด้วย  เมก็เรยบอกเพื่อนๆ เรามาตั้งจิตขอขมาเค้าไปกัน ขอโทษที่ไปล่วงเกินโดยไม่ได้ตั้งใจ ให้ยกโทษให้ด้วย 

สักพักกลิ่นเหม็นเน่านั้นก็ค่อยๆจางลง จนหายใจได้โล่ง ไม่มีกลิ่นเหม็นเน่าอีก 

แล้วรถรับจ้างก็มารับพอดี นั่งไปก็ไม่มีกลิ่นเหม็นเน่านั้นตามมาอีกเลย 

คราวนี้ พวกเราก็ตกลงกันว่า กลับหอโรงเรียนดีกว่า ออกตัวฤกษ์ไม่ดีแระ เรยให้รถไปส่งหน้าโรงเรียนแทน 

แล้วก็เปลี่ยนชุดกันหน้าโรงเรียน  กลับเป็นชุดนักเรียนตามเดิม 
กลับไปเป็นเด็กประจำที่ดี ตั้งใจเรียน ไม่หนีเที่ยวแล้วไม่ออกไปด้านสุสานอีกเรย

ผี เรื่องต่อไป

แล้วเม ก็เจอผีอีกหน ที่ชายทะเลไทยๆนี่แหละ

คราวนี้ไปพักที่คอนโด ริมทะเล 
แต่เนื่องจากเป็นโลซีซัน แล้วก็เป็นหน้าฝน มีพายุจะเข้า ไม่ค่อยมีใครไปเที่ยว ชายทะเลกันค่ะ 

เมก็ไปกับพ่อกะแม่ ไปพัก ที่คอนโดนั้น เพราะเดินทางไปจังหวัดอื่นๆมา แล้วจะกลับบ้าน แต่ผ่านทางนั้น 
เลยแวะเพราะมันมืดค่ำแล้ว อีกอย่างก็ขับรถมาไกลหลายชั่วโมงมากๆ 

ที่คอนโด ที่นั่น ส่วนมากจะมีคนมาซื้อไว้ เก็งกำไร แล้วก็แวะมาพักเที่ยวเป้นครั้งคราวไป หรือไม่ก็ปล่อยให้คนเช่าต่อ 
ในหน้าร้อน ก็จะมีคนมาพัก มาเที่ยวทะเลเยอะพอสมควร 

คอนโดนั้น เป็นตึกหลายสิบชั้น ห้องเม อยู่บนชั้น 6 
มีรปภ และนิติบุคคลคอยดูแลอยู่ชั้นล่าง 

วันที่ไป ไปถึงก็ค่ำมืดพอดี ชั้นล่างที่รปภ อยู่ ก็จะค่อนข้างเปิดไฟสลัวหน่อย เพราะไม่มีคนพัก  
เงยไปข้างบนตึก ก็มืดนิท แต่ละห้องแต่ละชั้น ก็ไม่คนอยู่ ไม่ได้มีการเปิดไฟ
นิติประหยัดไฟมากเกิน

ค่อนข้างมืดมาก จากห้องโถง ตามทางเดินไปลิฟต์ ก็แทบไม่ได้เปิดไฟ  เป็นเพราะเค้าจะประหยัดไฟ
เมก็ถาม รปภ ว่า วันนี้ คนอยู่กันบ้างมั๊ย  เค้าก็บอกว่า วันนี้ ไม่มีใครสักห้องเลยตรับ
ก็เริ่มหวาดเสียวแระ เพราะทั้งตึก มีห้องเมห้องเดียว ที่ไปพัก 

ก็พากันเอาสมบัติกระเป๋าเดินทาง เดินไปเพื่อขึ้นลิฟต์  ทางเดินก็มืด เงียบมาก 
ก็ขึ้นลิฟต์ไป พอลิฟต์เปิดมา ก็มืดตื๋อเรย มองไปซ้าน มองไปขวาก็มืด  มีแต่แสงไปทางออกฉุกเฉิน 
และไฟทางเดินนิดเดียว 

น่ากลัวมากๆ  
แต่เดินทางมาเหนื่อยแระ อีกอย่างก็เป็นห้องของเมเอง เรยไขประตูห้องเข้าไป เปิดไฟสว่างหมดเรย
แล้วก็เปิดหน้าต่างไปดู  ให้หมู่คอนโดนั้น ก็จะมีตึกอีกไกล้ๆกัน แต่มองไป ก็มืดสนิททุกตึกเรยค่ะ 
บรรยากาศวังเวงมาก ละแวกนั้น ทุกตึก มีห้องเมห้องเดียว ที่ไปพัก 
ก็เรยปิดม่านหมด มองไปวังเวงพิกล

แต่ก็ยังดีที่คอนโดห้องเม เป้นสองห้องนอน  แล้วมีพ่อแม่มาเป็นเพื่อน ก็เรยเซย์กูดไนท์กะพ่อแม่ แยกห้องกันไป 
แล้วก็อาบน้ำแล้วเปลี่ยนชุดนอน เตรียมเข้านอน 

ก่อนนอนก็สวดมนต์ ถึงพระเจ้า ถึงพระพุทธเจ้า แล้วก็บอกเจ้าที่เจ้าทาง เจ้าบ้านเจ้าเรือน 
แล้วก็นอน พอเคลิ้มๆจะหลับไป ได้ยินเสียงเด็กเล็ก วิ่งเล่นกันหน้าห้อง เสียงดังอยู่หน้าห้อง  จนต้องลืมตามา
 
โทรไปถาม รปภ ข้างล่าง ว่าพี่คะ มีคนอื่นมาพักชั้นนี้แล้วเหรอ 
เค้าก็บอกไม่มีครับ มีห้องหนูห้องเดียว ก็เรยหนาวเรย

พอล้มตัวลงนอนอีก ก็มีเสียงเด็กๆ เสียงวิ่งเล่นกันหน้าห้องดังมาอีก 
ก็เดาเอาว่า ไม่ใช่คนแล้วแหละค่ะ  แต่เม ไม่กล้าไปเปิดประตูดูหรอก เดี๋ยวหัวใจวาย 
ก็เรยกลับมา นอน แล้วก็ปล่อยให้วิ่งเล่นกัน ตามสบายข้างหน้าห้อง  
แล้วเม ก็นอนหลับไป จนเช้า  
ตอนเช้า พ่อกะแม่ก็บอกเหมือนกัน ว่าได้ยินเสียงเด็กวิ่งเล่นกัน นึกว่า ข้างๆห้องคงมีคนมา 

เมก้อเรยบอกพ่อกะแม่ว่า  กลับบ้านกันเหอะ พ่อกะแม่ก็ไม่ขัดใจลูกสุดที่รัก 
ก็เรยเก็บของ ลงไปถามรปภ อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ 

เค้าก็บอกว่า ไม่มีใครมาเลยทั้งคืน มีห้องเมห้องเดียวเอง

ก็เรยบอก รปภ กลับก่อนนะคะ มีธุระด่วน ให้แม่บ้านทำความสะอาดห้องให้ด้วยนะคะ 
จากนั้นก็ไม่เคยไปพักที่คอนโดนั้นอีกเลย ต่อมาก็ขายไป ได้กำไรเหนาะๆ


กลับมาบ้านพอเช้า ก็ไส่บาตรพระที่มาหน้าบ้าน  ซื้อขนมไส่บาตรเผื่อให้เด็กๆพวกนั้นไปด้วยค่ะ 

จากเมื่อได้เริ่มเห็นผี ก็มักเจอสิ่งต่างๆสิ่งเร้นลับต่างๆบ่อยครั้งขึ้น มากมาย
หลับฝันไปบ้าง เห็นตอนตื่นบ้าง ไม่เลือกเวลา 
จนส่วนตัว ตัวเองเชื่อแหละว่าผีมีจริง 

เรื่องผีก็ต้องประสบพบกันเองเนาะคะ 

เรียกว่าเจอทุกรูปแบบ เหมือนที่เค้าเอามาสร้างหนังน่ะแหละ
มีอย่างเดียวที่เม ไม่ได้วิ่งหนีลงโอ่ง แบบในหนังผีไทย 555

มีทั้งน่ากลัว น่าหวาดเสียว สยดสยอง และก็มีทั้งงดงาม น่าหลงไหล ซ่อนความไม่งามไว้ด้านหลัง
ผีควรให้ผู้ปกครองแนะนำ ผีทั่วไป ผีเฉพาะผู้ใหญ่

จากนั้นก็ได้พบปะเจอ ผู้คน ครูบาอาจารย์ ในสำนักต่างๆ ในเวปต่างๆ ที่เป็นที่ชุมนุมคนพวกนี้ หลายคนเป็นคนดัง
พากันไปดูผี ดูต่างดาว ดูพญานาค ดูอะไรต่ออะไรมากมาย 

เจอมั่งไม่เจอมั่ง 
แต่เมมักเจอในขนะที่คนอื่นไม่เจอ สงสัยจะถูกโฉลกกันกะผี

ก็เยอะนะคะ พวกที่เคยเจอผี มีเยอะ เจอจริงบ้าง หลอนตัวเองบ้าง 

เม ก็มักไปถามคนโน้นคนนี้ทีละคน เห็นเหมือนกันบ้าง เห็นต่างกันบ้าง ที่ตรงกัน 
รายละเอียดการเห็นก็ต่างกัน ในรายละเอียด ภาพที่เห็น กลิ่นที่สัมผัส เสียงที่มา รูปทีปรากฎและอื่นๆ 

ก็เลยได้เอาผีมาใช้ประโยชน์ เอามาเตือนตัวเอง ว่า ต่อไปเราก็จะเป็นผี ตุยไปก็เป็นผี 

แล้วมาเกิดใหม่ แล้วเป็นผี แล้วมาเกิด แล้วเป็นผี ไปตามบุญตามกรรมตัวเองวนเวียนๆ

ก็เชื่อแหละว่าผีมีจริงๆ แต่ในพระพุทธศาสนา เค้าเรียกว่า โอปาติกะ มีหลายประเภทอยู่
ก็เลยศึกษาหาทางว่า อย่าไปเกิดเป็นผีจะดีกว่า 

ก็เริ่มตั้งใจว่า จะไม่ไปเกิดเป็นผีอีกแล้วค่ะ 

ผีบางตน เมเจอ น่ากลัวกว่าผีอื่นๆ มากๆ 

ผีพวกนั้นมาเหมือนคนทั่วๆไป   เจอตามสถานที่ ที่ต่างๆมั่ง บางผีเข้ามาคุยมั่ง  มาตีสนิทมั่ง

บางผี มักมาส่องมาแอบดู ดูเม ในแอปๆนึง

เพราะเม จะถ่ายรูปต่างๆไส่ลงไป ไปกิน ไปเที่ยว ไปเรียน ไปทำกิจกรรม 
ไส่ชุดเรียนบ้าง ชุดเที่ยวบ้าง เที่ยวกลางวัน เที่ยวกลางคืน เที่ยวชายหาดมั่ง 

ผีเหล่านั้นก็ เริ่มปรากฎตัว ส่งเอ็มมามั่ง  มาขอเป็นเพื่อนมั่ง มากดติดตามมั่ง 

แล้วทั้งหมด ก็เริ่ม ถามเมว่า ชื่อไร  เรียนไหน ทำไร อยู่ไหน จะจบยัง มีแฟนยัง สนใจลงทุนมั๊ย หาเงินมั๊ย ชวนทำโน่นทำนี่ อื่นๆอีกมากมาย 

แรกๆเม ก็ต้องให้ผู้ปกครองช่วยแนะนำว่าเจอผีอย่างนี้ ทำไงดี

แล้วผีเหล่านั้น ก็เริ่มหลอกหลอน  เริ่มเปลี่ยนไป เป็นผีหาคู่ ผีสำหรับผู้ใหญ่ ผีมิจฉาชีพ  ผีเสี่ย ผีนักลงทุน 
ผีต่างๆอาชีพ เยอะเรย
ต่างพยายามจะเข้าสิงเม พยายามหลอกลวง

ตอนนั้นเม ยังเด็ก เรียนไม่จบ และก็ยังกลัวผีหลอก เรยต้องสวดมนต์ไล่ผีไป 

นี่ก็ผ่านไปจนจะ 5 ปีแล้ว ที่ช่วงนั้น ผีเหล่านั้นระบาดมาก 
ตอนนี้ ผีเหล่านั้น คงไปผุดไปเกิดแระค่ะ  ไปที่ชอบๆ แล้ว

ที่จริงพวกนั้นก็เคยเป็นผีมา แต่ตอนนี้มาเป็นคนแหละ  ยังติดนิสัยผีมา ชอบมาหลอก 
น่ากลัวกว่าผีเนาะคะ