ต้องขอบพระคุณทุกๆท่านมากจริงๆนะคะ ที่ให้คำปรึกษาและคำแนะนำแก่ข้าพเจ้า สำหรับทุกกระทู้คำถามที่ตั้งขึ้น ทั้งคุณกรัชกราย คุณกบนอกกะลา คุณstudent คุณSoamusa คุณเช่นนั้น คุณRosarin คุณโฮฮับ คุณอินทรีย์5 คุณศรีสมบัติ คุณปฤษฎี ทุกๆคนเลยนะคะ
ข้าพเจ้าไม่ทราบว่าข้าพเจ้าย้ายกระทู้หรือแต่อย่างใด เมื่อตอนสมัครเข้ามาข้าพเจ้ากดสมัครไปสองรอบ ข้าพเจ้าเองก็ยังงงๆอยู่ค่ะ
และที่สำคัญที่สุด คือ ข้าพเจ้าอยากจะขอบพระคุณทุกความคิดเห็นที่ท่านตอบแต่ข้าพเจ้า กดตอบกระทู้แล้ว มันเหมือนไม่ขึ้นมาน่ะค่ะ เอาตรงๆก็คือ ข้าพเจ้าก็ทำไม่ค่อยเป็นเจ้าค่ะ จึงได้ตั้งกระทู้นี้เพื่อเป็นกระทู้ขอบคุณท่านทั้งหลายค่ะ
ขอขอบพระคุณจริงๆนะคะ จากใจจริงเลย ทุกความคิดเห็นทุกคำแนะนำ ข้าพเจ้าก็ได้ปฏิบัติตาม
และมันก็ดีขึ้นค่ะ ข้าพเจ้ารู้สึกได้ถึงความปรารถนาดีจากผู้ให้คำแนะนำทุกท่านจริงๆ ท่านเปรียบเสมือนกัลยาณมิตร ทั้งๆที่ไม่ได้รู้จักกันมาแต่ไหน แต่ว่าท่านก็ชี้แนะแต่สิ่งดีๆ ข้าพเจ้าซึ้งใจจริงๆค่ะ

หากไม่เป็นการรบกวนข้าพเจ้าก็จะขอคำปรึกษาแนะนำอีกนะคะ ....

ข้าพเจ้าก็เพิ่งสนใจในธรรมจริงๆจังๆก็เมื่อปีที่แล้ว ที่ชีวิตเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ จนข้าพเจ้าได้ปฏิบัติมาเรื่อยๆ
เริ่มต้นมาจากฟังนิทานธรรมะของหลวงพ่อจรัญ แล้วก็หาฟังของหวงปู่ชา และอีกหลายๆท่าน และตั้งหน้าตั้งตาสวดมนต์ จนสวดได้ ก็เป็นช่วงที่ปัญหาก็เกิดเข้ามาไม่หยุดไม่หย่อน และไม่มีใครสามารถช่วยตอบปัญหาในใจข้าพเจ้าได้เลยข้าพเจ้าจึงเริ่มมาสมัครสมาชิกที่เว็บไซต์นี้ ภายในปีเดียวแต่ข้าพเจ้าก็ได้โยกย้ายที่ทำงานถึง 2 ที่ และไม่นานมานี้สดๆร้อนๆหลังจากที่ยายของข้าพเจ้าเสีย ข้าพเจ้าก็ได้โดนเรียกตัวมาทำงานที่ กรุงเทพมหานคร (ข้าพเจ้าเคยสอบขึ้นบัญชีไว้)
ปัญหาของข้าพเจ้านั้นอาจจะเล็กน้อยแต่ก็ทำให้ข้าพเจ้าคิดหนัก และหาทางออกไม่เจอ ก็คือ..........
ที่ทำงานเดิมของข้าพเจ้า ใกล้บ้าน ได้อยู่ดูแลพ่อกับแม่ ได้ แต่ว่า เป็นแค่อัตราจ้าง ไม่มั่นคง
แต่ที่ทำงานใหม่ ไกลบ้าน แต่ได้รับราชการ
ข้าพเจ้าเลือกเส้นทางรับราชการเพราะ เป็นทางมั่นคง
ก็ได้เลือกมาอยู่ใจกลางของกรุงเทพมหานคร เป็นโรงเรียนดังในกรุงเทพ
เมื่อข้าพเจ้ามาอยู่ ข้าพเจ้ารู้สึกได้ถึงความแตกต่างเป็นอย่างมาก ระหว่าง โรงเรียนบ้านนนอก กับโรงเรียนในเมือง
โรงเรียนเก่า ข้าพเจ้ามีความสุข ถึงแม้จะงานเยอะเพราะขาดครู ถึงแม้ต้องสอนทั้งวันเพราะเป็นประจำชั้น ถึงแม้จะกันดาน แต่มีความสุข คุณครูทุกคนเป็นกันเองไม่มีทะเลาะกันเพราะต้องร่วมใจช่วยเหลือประคับประคองโรงเรียน ผอ.ใจดีเป็นกันเองมาก ทำงานทุกอย่างที่ไม่คิดว่าจะเสียชื่อผอ เช่นกวาด ถู โรงเรียน ลอกคูน้ำ ทาสี ร่วมด้วยช่วยกันกับคณะครูทำงาน เด็กๆส่วนใหญ่ช่วยพ่อแม่ ร้อยพวงมาลัยขายและทำไร่อ้อยเป็นส่วนมาก
เด็กๆจึงให้ความสำคัญกับการเรียน ข้าพเจ้าก็เต็มที่กับการให้ความรู้แก่เด็กๆ และอยู่สอนพิเศษเด็กๆโดยไม่คิดค่าใช้จ่ายใดๆเพราะทำแล้วมีความสุข และสามารถพูดภาษาถิ่นของตัวเองได้กับเด็กๆและครูผู้ร่วมงาน
มันเป็นสิ่งที่มีความสุขมากค่ะ กลับบ้านไปก็จะแวะซื้อขนม ซื้อกับข้าวให้พ่อกับแม่ พอเงินเดือนออกก็พาแม่ไปช้อปปิ้งตามใจแม่ มันเป็นสิ่งที่มีความสุขมากค่ะ
โรงเรียนใหม่ ที่กทม เป็นโรงเรียนดี โรงเรียนดัง ใครๆหลายคนแนะนำให้มาโรงเรียนนี้ เพื่อความก้าวหน้าทางวิชาชีพ ข้าพเจ้าจึงย้ายมา หอพักแถวโรงเรียนราคา 3500 ขึ้น ไม่รวมค่าน้ำค่าไฟ
ข้าพเจ้าจึงไปหาที่ราคาถูกกว่านั้นได้ 2700 เพื่อที่จะประหยัดเงิน เวลามาโรงเรียน ถ้าบางวันเดินไหวก็จะเดิน แต่ถ้าเหนื่อยมากๆก็จะ นั่งวินมอเตอร์ไซด์ แถมซอยหอพัก ค่อนข้างเปลี่ยวแถมมีคนงานพม่ามากมาย จะเดินคนเดียวก็อันตราย ส่วนใหญ่จึงนั่งวิน ส่วนเรื่องงาน งานเอกสาร จิปาถะ เยอะเป็นธรรมดา แต่งานหนักแค่หนข้าพเจ้ารับได้อยู่แล้วเพราะเคยชิน แต่ที่ข้าพเจ้าหนักใจ นั้นคือ สังคม .... สังคมที่ข้าพเจ้าไม่เคยเจอ เด็กๆที่มีเหลือกินเหลือใช้ ซื้อขนมทานนิดเดียวแล้วทิ้ง มันทำให้คิดถึงเด็กบ้านนอกที่เห็นค่าของเงินทุกบาททุกสตางค์ อีกทั้งข้าพเจ้ายังคงมีสำเนียงติดภาษาถิ่นบ้านเกิดบางครั้งมันก็แก้ไม่ได้ แต่ก็โดนติงว่าให้เลิกพูดมันดูเสียบุคลิกภาพเด็กจะไม่เคารพ
ที่สำคัญ เนื่องจากข้าพเป็นคนไม่ชอบเล่นอินเตอร์เนตเลย ไม่ค่อยเล่นไลน์ เล่นเฟสบุ้ค เวลาเขามีอะไรเขาจะเเจ้งในเฟสบุ้ค หรือ ไลน์ ซึ่งทำให้บางทีข้าพเจ้าไม่รู้ ข้าพไม่ชอบแต่งตัวเเต่งหน้าเพราะอยู่โรงเรียนเดิมต้องลุย ถ้าอยู่ที่นี่ต้องแต่งตัวให้ดีปากให้แดงเสมอ อย่าให้หน้าซีด ที่สำคัญ ข้าพเจ้าไม่ชอบถ่ายรูป แต่ที่นี่จะต้องมีหน้าเข้ากล้องตลอดเสมอ โรงเรียนที่ กทม ต้องยอมรับนะคะว่าดีจริงๆ ทุกๆอย่างพร้อมเพรียง อุปกรณ์เทคโนโลยีทันสมัย นักเรียนเก่ง และมีความรู้พื้นฐานที่ดี และมีฐานะที่ดี จึงทำให้เป็นเด็กที่ไม่มีปัญหา
อีกทั้ง ความเป็นห่วงแม่ ที่คอยนั่งมองหน้าบ้านว่าเมื่อไรลูกสาวจะกลับมา
แม่โทรมาหาทุกวันเลยค่ะ และส่วนใหญ่ก็กลับมืดๆค่ำๆเพราะทำงาน
แม่จึงเป็นห่วงมากๆ ข้าพเจ้าเองก็ เป็นห่วงแม่ตรงนี้มากๆ
และทุกๆอย่างที่นี่..... มันไม่ใช่ตัวตนของข้าพเจ้า....ไม่ใช่ความสุขของข้าพเจ้าเลย


ข้าพเจ้าจึงขอคิดขอกลับไปสอบ ใหม่อีกครั้ง เป็นข้าราชแถวบ้าน (พอดีกับที่จังหวัดของข้าพเจ้าเปิดสอบ)
หากสอบไม่ติดก็จะขออยู่ที่นี่ไปจนกว่า จะย้ายได้ (5 ปี)
แต่.... ผอ.ท่านเคยพูดกับคนที่ขอไปสอบว่า ถ้าคุณไม่รักสถาบันนี้คุณจะมาทำไมตั้งแต่แรก คนอื่นที่เขาอยากมามีตั้งมากมาย เพราะที่นี่เป็นที่ดี

ถ้าข้าพเจ้าไปสอบครั้งนี้ เท่ากับ ข้าพเจ้าต้องลาออก
แต่ข้าพเจ้าก็อาจจะสอบไม่ติด และทำให้ต้องตกงานเพราะงานอัตราจ้างเดิม ก็ตัดงบไปแล้ว

นั่นคือ ข้าพเจ้ามีโอกาสแล้ว ข้าพเจ้าเป็นข้าราชการแล้ว ถ้าออกมาจากจุดๆนั้นก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอีกไหม เพราะว่า ไม่ง่ายเลยที่จะสอบได้ แต่ก็จะไม่ช่ตัวตนที่แท้จริงของเรา ทางที่จะอยู่ได้คือ ต้องปรับตัว ปรับสีให้เข้ากัน แต่ข้าพเจ้ากลัวที่จะต้องปรับไปในทางที่ไม่ใช่ตัวข้าพเจ้า มันจะอึดอัด และไม่มีความสุข
แต่ถ้าหากกลับบ้าน แล้วสอบบรจุไม่ติด ก็ต้องทำงานเป็นลูกจ้างไม่มั่นคง แต่ก็ได้อยู่ดูแลแม่ เพราะแม่ก็แก่แล้ว ข้าพเจ้าก็ยังคิดเลือกทางไหนไม่ได้สักที

ทุกวันนี้ก็ยังหาทางออกไม่ได้ ใกล้เวลาที่จะเปิดสอบบรรจุแล้ว นานๆครั้งจะเปิดสอบที่บ้าน ก็อยากจะลองสักครั้ง เพื่อแม่ เพราะแม่ข้าพเจ้าเองก็อยากให้กลับบ้าน

นี่แหล่ะค่ะ ปัญหาที่ข้าพเจ้ามี ณ ตอนนี้
ข้าพเจ้าก็สวดมนต์ ทุกวัน เป็นปกติ และก็จะนั่งสมาธิให้จิตไม่คิดฟุ้งซ่านไม่ให้เครียดจากเรื่องพวกนี้
แต่พอครั้นนั่งสมาธิ ก็จะนึกถึงแต่เรื่องงานและเรื่องนี้ทุกครั้ง จึงไม่สสงบนิ่งเลย จึงเป็นเหตุของการตั้งกระทู้ถามเมื่อครั้งที่แล้วค่ะ พอได้เห็นทุกท่านที่กรุณา มาตอบคำถามให้คำแนะนำ ข้าพเจ้าก็ปิติมากค่ะ
และจะน้อมนำไปปฏิบัติตามค่ะ .....

ส่วนเรื่องปัญหาที่เกิดขึ้น ข้าพเจ้าเองก็ยังคิดหาทางออกไม่ได้เช่นเคยค่ะ
ได้แต่ขอคำแนะนำจากทุกท่านเช่นเคยค่ะ
ขอขอบพระคุณมากค่ะ

เปิดทางให้คิดนะครับ



ถ้าลาออกไปสอบใหม่ จะแน่ใจอย่างไรว่าจะสอบติด 100 % ถ้าสอบไม่ติดคราวนี้คิดเสียดายโอกาสที่นี่ ทีนี้คิดยาวเลย

คือคิดเสียดายอนาคตอีกนาน ปัจจุบันคนว่างงานเยอะมากๆครับ ตกงานเพียบ

น่าจะอดทน (ขันติธรรม) สอนที่นี่สัก 5 ปี แล้วค่อยขอย้ายกลับถิ่นเดิม ดีกว่าต้องไปอดทนในอนาคตไม่รู้กี่ปี

คิดถึงแม่โทรคุยกันได้ วันหยุดยาวก็กลับไปเยี่ยมบ้านได้นิ

จกขท. โอกาสดีกว่าชาวชนบทหลายๆคน

https://www.youtube.com/watch?v=kGHBFvG5R1Q

สภาพเคยชินแต่เด็ก (คนชนบท) ก็ต้องค่อยๆปรับเพื่อเอาตัวรอด ดูอย่างจิ้งจกสิ มันปรับตัวไปตามสภาพแวดล้อมรอบๆตัวมัน สังเกตดูสิ

เรื่องความปลอดภัยขณะกลับบ้าน เมมเบอร์โทร สน.ใกล้ๆไว้ ไม่จำเป็นก็อย่ากลับบ้านดึก (ถ้าซอยเปลี่ยว) เจอะสถานการณ์ไม่ชอบมาพากล ให้ควักโทรศัพท์ออกมาพูด พูดคนเดียวนั่นแหละ ทำเหมือนคุยกับคนอื่นอยู่ (อ้อ ถึงตรงนั้นแล้วตรงนี้แล้วว่าไป...)

คุณอนันตกาลต้องคิดให้รอบคอบกว่านี้
ตอนนี้ยังไม่ควรลาออกเพราะงานหายาก
ขอคำตอบก่อนให้คำแนะนำค่ะ
1.ปัจจุบันอายุกี่ปี
2.ใครดูแลคุณแม่ให้
3.ค่าที่พัก+ค่าเดินทางเดือนละกี่บาท
4.สถานภาพโสดใช่ไหมคะ
5.ไม่เคยห่างครอบครัวใช่หรือไม่

ปัญหาคุณอนัตตกาล ไม่ใช่ปัญหาอะไรมากมายหรอกครับ...



แม่ห่วงลูก กังวลลูกไม่ปลอดภัย เป็นเรื่องธรรมดา
คาดว่าจะได้รับรู้เรื่องสถานที่อยู่ ไม่น่าไว้ใจ
หาที่อยู่ใหม่ให้เป็นที่ปลอดภัยและน่าไว้ใจ และบอก พิสูจน์ให้คุณแม่รับรู้ ก็จบ.

คุณอนัตตกาลเล่าสภาพแวดล้อมภายในเพื่อนร่วมงานสถานที่เดิม แต่ไม่ได้เล่าสภาพแวดล้อมเพื่อนร่วมงานสถานที่ใหม่ .....คาดว่าไม่น่ามีอะไรอึดอัดใจ

แต่


ประโยคนี้คือปัญหาที่แท้จริง
คุณอนัตตกาล เอาความสุขไปไว้กับสิ่งภายนอก

คุณอนัตตกาลจึงไม่มีความสุขกับการงานจริงหรือไม่จริง ....

คำถามแรกที่ต้องตอบคำถามก่อนคือ
คุณอนัตตกาลรักในความเป็นครูหรือไม่ครับ ความเป็นครูจากภายในนะครับ?

คุณจขกทครับแนะนำครับ สั้นๆเลยว่า..........

ข้าราชการที่ลำบากกว่าคุณก็มีเยอะแยะ ทหาร ตชด ป่าไม้ ครูดอย พวกนี้ต้องลำบากกายลำบากใจ
ต้องไกลจากครอบครัว แถมต้องเสี่ยงอันตราย คุณแค่นิดๆหน่อยก็บ่นเป็นหมีกินผึ้ง

ไอ้ที่ว่าอยากลาออกไปสอบใหม่ ถามหน่อยเถอะตอนไปสมัครใหม่ เขาจะไม่สอบประวัติคุณหรือ
ไม่แน่คนที่รับสมัคร เขาอาจตอกหน้าว่า "ไม่รักสถาบันเก่าแล้วสอบเข้าไปทำไม แล้วจะมาสมัครใหม่เนี่ย
แน่ใจแล้วหรือว่าจะพอแค่นี้ ไปเปิดโรงเรียนเองเถอะจะได้สบายทำตามใจตัวเองได้
งานราชการไม่เหมาะสำหรับคุณหรอก ไปชิ๊วๆ"

ที่ต้องถามอายุก่อนคือวุฒิภาวะความเป็นผู้ใหญ่สัมพันธ์กับความรู้สึกนึกคิดค่ะ
ต้องถามด้วยว่าคุณแม่อายุกี่ปี เพราะถ้าท่านยังไปไหนเองได้และมีคนดูแลให้
ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ส่วนค่าใช้จ่ายต้องลองคำนวณว่าพักใกล้ไม่มีค่าเดินทาง
และสำคัญที่ความปลอดภัยที่พักใกล้ที่ทำงานกลับดึกก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนะคะ
ใหม่ๆสำหรับคนที่ห่างจากครอบครัวย่อมต้องคิดถึงความผูกพันอยู่แล้วค่ะ ดังนั้น
ต้องรู้จักการแยกแยะเวลาว่า ตอนนี้หน้าที่คืออะไร เวลาทำงานก็ไม่ควรคิดเรื่องบ้าน
เพราะงานที่ทำจะออกมาไม่มีประสิทธิภาพ แล้วสังคมค่ะ เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม
สังคมเมืองมีอิสระเสรีทางความคิดต้องไม่หมกมุ่นครุ่นคิดอยู่กับความคิดเดิมๆเพราะตัวเรา
จะตามสังคมไม่ทัน ความเป็นสังคมเมืองจะมีความห่างเหินกันเนื่องจากเป็นสังคมพึ่งตนเอง
ไม่เหมือนอย่างสังคมชนบทที่มีการติดต่อสื่อสารกับบุคคลจำนวนไม่มากและใกล้ชิดกัน

กำหนดเวลาประจำที่จะคุยโทรศัพท์กับคุณแ่ม่ ไม่มีอะไรที่น่าทุกข์ใจ นอกจากคิดมากไป
ต้องอยู่กับปัจจุบันที่กำลังมีบทบาทหน้าที่และความรับผิดชอบอย่างเต็มที่ เวลาที่ผ่านไป
จะทำให้จิตใจเข้มแข็งขึ้นตามประสบการณ์ค่ะ การแต่งกายแต่งหน้าทำผมก็สำคัญเพราะ
อาชีพครูเป็นอาชีพที่อยู่ใกล้ชิดกับนักเรียนที่ยังเป็นวัยรุ่น คุณอนัตตกาลอาจเป็นต้นแบบ
เป็นไอดอลที่เขาเรียกกัน บุคลิกภาพที่ดูดีมีสง่าราศี จะทำให้มีการเลียนแบบบุคลิกภาพ
ที่สำคัญความรู้ทางโลกยังจำเป็นต้องใช้ ถามพี่กูเกิ้ลนิดเดียว ก็เนรมิตมาให้ความรู้แล้วค่ะ
คุณอนัตตกาลต้องกะตือรือล้นในการเรียนรู้การอยู่กับสังคมใหม่ให้มากขึ้น ติดต่องานกับ
งานไอทีของโรงเรียน ต้องยิ้มไว้ก่อน และทักทายกล่าวคำว่า สวัสดีกับครูทุกคน บางที
ไม่หาเองในกูเกิ้ลก็ตั้งหัวข้อให้นักเรียนไปค้นหามา พ่อแม่นักเรียนทั้งนั้นแหละทำการบ้าน
โลกโซเชียลเป็นโลกที่มีสังคมที่ไม่มีขีดจำกัด อย่าปล่อยให้ตัวเองถูกตีกรอบไปตามความคิด
เล่นเน็ต เล่นไลน์ เล่นเฟส ฝึกเอาทั้งนั้นแหละ คุณแม่คุณป้าคุณน้าคุณลุงของข้าพเจ้าอายุ
เกิน 60 ปีทั้งนั้น นั่งกินเลี้ยงกัน พอว่างเป็นสังคมก้มหน้า คุยกันทางไลน์ว่าจะถ่ายรูปแล้ว

เรื่องเดียวกันโพสต์5กระทู้เลยค่ะคุณอนัตตาธรรม อายุยังไม่มากเพิ่งเริ่มเรียนจบทำงานใช่ไหมคะ

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=1&t=52679&p=395208#p395208
คุณอนัตตาธรรมกระจายกระทู้แยกกันเลยไม่เห็นปัญหาของตัวเองชัดเจนนะคะ
ถ้ารวมอยู่ในกระทู้เดียวกันเวลามาตอบเพื่อนสมาชิกแล้วมาเล่าเรื่องต่อเนื่องกัน
เวลาสมาชิกอื่นๆมาแนะนำจะได้เห็นการแก้ไขปัญหามาตั้งแต่ต้นค่ะลองเ็ชคดูค่ะ
อ่านวิธีใช้บอร์ดตรงหน้าเว็บก็ได้ค่ะ มีคำอธิบายวิธีการใช้โดยละเอียดเลยนะคะ

ขอบคุณนะคะข้าพเจ้าจะต้องอดทนเพื่อเรียนรู้ในสิ่งใหม่ๆที่ข้าพเจ้ายังไม่เคยเจอ
ต้องเรียนรู้สังคมใหม่ๆมากกว่านี้สินะคะ
เรื่องความลำบาก หรืองานหนักนี่ข้าพเจ้าไม่เกี่ยงอยู่แล้วค่ะ
ขอบพระคุณมากเลยนะคะ

ขอบพระคุณมากค่ะสำหรับคำแนะนำ
จริงค่ะที่ข้าพเจ้านั้นยึดติดแต่กับสิ่งรอบข้างสังคมรอบข้างที่ไม่คุ้นเคย
ข้าพเจ้านั้นยังคงต้องเรียนรู้โลกนี้อีกมากมาย
อีกทั้งข้าพเจ้าก็รักการเป็นครูค่ะ ถึงจะแตกต่างจากครูในอุดมการณ์สอนตามบ้านนอกไปก็ตาม
แต่ข้าพเจ้าก็มีความสุขกับสิ่งที่ทำ
อาจเป็นเพราะว่าตอนนี้เข้ามาทำงานได้เกือบหนึ่งเดือนแล้วแต่ยังไม่ได้ลงส
อน เลยอาจทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกสับสนกับสิ่งที่ตัวเองนั้นทำอยู่

ต้องขออภัยที่ข้าพเจ้ามองแต่ปัญหาตัวเองไม่ได้มองดูคนอื่นๆและขอขอบพระคุณมากนะคะสำหรับคำแนะนำ

ต้องขออภัยไปถึงหลายๆกระทู้นะคะที่ไม่มีการตอบไม่มีการขอบคุณแต่ใดๆ
ข้าพเจ้าตอบเป็นแล้วนะคะขอบคุณจริงๆค่ะ
บางทีข้าพเจ้าเองก็ไม่ได้ศึกษาให้ดีก่อน
ข้าพเจ้าอายุ24 ค่ะเพิ่งเรียนจบเมื่อปีที่แล้วระหว่างที่รอเรียกบรรจุก็ทำงานอยู่แถวบ้านเป็นเวลา1 ปี
พอดีค่ะ จากที่เรียนมหาลัยไกลบ้านพอได้มาอยู่บ้านกับแม่เลยทำให้ข้าพเจ้า
ไม่อยากจากบ้านไปอีกค่ะ แต่ข้าพเจ้าก็จะอดทนต่อไปค่ะ
ปัญหาของข้าพเจ้าอยู่แค่ไม่กี่เรื่องคือ อยากจะได้บรรจุอยู่จังหวัดตัวเองอยู่ใกล้ๆแม่
และสังคมเมืองกรุงที่ข้าพเจ้ายังไม่เคยได้สัมผัสค่ะ
แต่ว่าจากคำแนะนำของคุณRosarin ก็ทำให้ข้าพเจ้าต้อปรับเปลี่ยนอะไรในชีวิตมากมาย
ต้องหาประสบการณ์ต้องเจออะไรอีกมากมายในชีวิต.
ขอบคุณจริงๆนะคะ ดีใจจังเลยค่ะที่ได้คำแนะนำที่ดี

เป็นกำลังใจให้ฝ่าอุปสรรคไปได้
ขอให้มีความสุขกับการทำงานค่ะ
มีโอกาสพัฒนาตนเองเพิ่มมากขึ้น
ก้าวหน้าก็เรียนต่อในระดับสูงขึ้นไป
ไม่มีอะไรเกินความสามารถถ้าตั้งใจทำ

เป็นกำลังใจให้ฝ่าอุปสรรคไปได้
ขอให้มีความสุขกับการทำงานค่ะ
มีโอกาสพัฒนาตนเองเพิ่มมากขึ้น
ก้าวหน้าก็เรียนต่อในระดับสูงขึ้นไป
ไม่มีอะไรเกินความสามารถถ้าตั้งใจทำ
[/quote]


ขอบคุณมากนะคะ ^_^

โชคดีนะคะ...ชีวิตต้องสู้
ลูกผู้หญิงฆ่าได้หยามไม่ได้