การขาย เทปเพลง ดีวีดี หนัง แผ่นแท้ๆ ที่เราซื้อมาโดยสุจริต จำนวนเย๊อะมากพอ และบ่อยแล้ว เราก็เบื่อแล้ว เอาไป วางขาย ถามท่านว่า บาปไหม ผิดไหม ผิดจริงรึ แล้วตำรวจจับทำไม (ละเมิดลิขสิทธิ์ ตรงไหน) แผ่นแท้ที่เบื่อแล้ว นำไปขาย ทำไมจะขายไม่ได้
----------------------------------------------
ตอบเอง โดย ส่วนตัว คือ ไม่ บาป ไม่ผิด แต่ ผิดใจ คนขายแผ่น
ผิด กฏหมาย ไม่ยอมไป จด ทะเบียนพานิช ก่อนขาย (แต่ปรับไม่เกินพันบาท)
-------------
ผู้ใด คิด อย่างอืน ตอบได้ครับ..........

เรื่องทางโลกมันก็เป็นเช่นนี้แหละค่ะ เมื่อมีคนได้ผลประโยชน์แล้วทำให้อีกฝ่ายเสียผลประโยชน์ เมื่อไม่มีความเมตตาต่อกัน สุดท้ายก็เอาเรื่องกฏหมายมาเป็นข้อตัดสินเพื่อลงโทษอีกฝ่าย

เคยขายพลาสติกเก่าไหม
คนเลวที่น่ารัก
ถ้าอยากขายจริง ไม่ให้โดนจับ
เวลาประกาศขาย
ก็เขียน ประกาศ ว่า
แผ่นพลาสติกเก่า กิโลละ เท่าไร ว่าไป ชั่งกิโลขายเอา
กฏหมายไม่ห้าม ไม่ให้ขายพลาสติค recycle นิ

ผมเข้าใจว่า....การขายวัสดุเสียงหรือภาพ..ต้องมีใบอนุญาตจำหน่ายอย่างถูกต้อง...แม้แต่การเปิดเสียงหรือภาพเพื่อการขาย..ยังต้องขออนุญาตตำรวจเลยคับ...คือ..ขออนุญาตใช้เสียง..

และวัสดุที่ขายต้องมีที่มา...ถ้าไปซื้อเขามาก็ต้องมีใบเสร็จการซื้อขาย...เพื่อป้องกันการขโมยมาขาย....พวกนี้ต้องมีหลักฐาน..ไม่งั้น...คนที่ขโมยมาเขาก็พูดได้ว่า..ของเขาเอง...เช่นกัน

ผมเดา ๆ เอานะครับ...คงจะทำนองนี้แหละ

คุณน้องเคยขายดีวีดีหนังเพลง(ที่คลองถม) สมัยตอนเป็นนักเรียนมัธยม มาหาตังช่วงปิดเทอมมีคนแนะนำมาอ่ะค่ะ(เรื่องมันยาว) เค้าให้คุณน้องวันละ260 ซึ่งเป็นค่าแรงที่เยอะมากสำหรับคุณน้องตอนนั้น คุณน้องไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นเราทำงานที่ไม่สุจริต คุณน้องรู้แต่ว่าทำงานตามหน้าที่ คุณน้องเชียร์หนังเก่งมาก ใช้เวลาแค่ไม่กี่วันคุณน้องรู้จักดาราฮอลลีวู้ดเกือบทุกคนขนาดเป็นเด็กบ้านนอกเข้ากรุงไม่ค่อยเข้าโรงหนังด้วยซ้ำ และคุณน้องก็รู้ว่าเจ้าของร้านต้องจ่ายค่าลิขสิทธิ์ทุกๆเดือนถึงจะสามารถขายของได้ มิฉะนั้นก็วิ่งกันหูตูบเลยทีเดียว และมีอยู่ครั้งนึง ลิขสิทธิ์ของสหมงคลฟิมล์หรือยูนิเวอแซลนี่แหละจำไม่ได้ เค้ามาจับ โดยที่เจ้าของร้านก็ไม่รู้ ขายๆอยู่มีพี่คนนึงเค้าวิ่งออกร้านจังหวะที่เค้าวิ่งมาชนคุณน้อง(สัญชาตญาณคุนน้องก็รู้แหละว่างานเข้ากุ )คือคุณน้องก็วิ่งออกจากร้าน(แต่คุนน้องไม่ได้วิ่งออกทางออกคือกระโดดข้ามแผงลอย ขาคุณน้องก็ไปโดนกับพี่ผู้หญิงอีกคน(ลูกน้องในร้านแหละกำลังก้มหาหนังให้ลูกค้าพอดีแกกำลังจะหันมาด่าคุณน้อง แกเห็น..แกก็วิ่งตามอย่างรวดเร็ว )อ่อคุณน้องวิ่งเร็วมากตอนนั้นมือของใครมะรู้จะมากระชากคุณน้องแต่ไม่ทันเล็บเค้าข่วนโดนแขนคุณน้องเป็นรอยเลือดซิบๆเลย คิดจะมาวิ่งไล่จับนักกีฬาวิ่งเหรียญเงินอย่างเรา คิกๆ แต่มีพี่อีกคนนึงก็ดดนจับไปเป็นผู้ชาย เจ้าของร้านก็ไปเสียค่าปรับและไถ่ตัวออกมา เป็นประสบการณ์นึงที่น่าตื่นเต้นดี เกือบจะได้ไปเที่ยวฮ่องกงซะแล้ว

ตามนี้แหละครับ หากคุณอยากรู้ว่าผิดมั้ย คุณก็ลองไปเปิดดูคำเตือนนะครับ เวลาเปิดแผ่นมา
จะขึ้นคำเตือดก่อนเลยว่า



นั่นหมายความว่าหากวีดีโอนั้นยังไม่หมดลิขสิทธิ์ คุณก็ไม่สามารถเอาไปทำซ้ำเพื่อแจกจ่าย
จำหน่าย หรือหาผลประโยชน์อื่นใดในเชิงพานิชย์ทั้งสิ้น ใช้ดูได้อย่างเดียวภายในครอบครัว
แต่ถ้าหากวีดีโอนั้นหมดความคุ้มครองลิขสิทธิ์แล้วคุณจะเอาไปทำอะไรก็ได้ เรื่องของคุณ
ไม่ผิดอะไร เพราะหมดลิขสิทธิ์แล้ว แต่หากยังไม่หมดลิขสิทธิ์แล้วคุณเอาไปวางขายโดยไม่
ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์โดยไม่มีใบอนุญาต คุณผิดเต็มประตู อาจโดนจับ ปรับ
ได้ทุกเวลา ถึงคุณจะบอกว่าคุณซื้อมาแบบถูกกฎหมาย ซื้อของถูกลิขสิทธิ์ แต่เจ้าของลิขสิทธ์
เขาก็บอกคุณในคำเตือนแล้วว่าห้ามหาประโยชน์เชิงพานิชย์ แม้กระทั้งทำซ้ำเพื่อแจกจ่าย
ให้ผู้อื่นฟรีๆ ก็ห้าม ทำไม่ได้ครับ ถูกจับแน่นอน ถ้าไม่มีเจ้าหน้าที่ก็โชคดีของคุณละ

ผมว่าพลาสติกนี่คนละเรื่องหรือเปล่าครับ
ท่านเคยทานอะไรที่ใส่ขวดพลาสติก พอทาน
เสร็จแล้วทิ้งขวดหรือเปล่าครับ แล้วขวดมัน
ก็กระจัดกระจายไปอยู่ตามที่ต่างๆ แล้วก็มี
คนมาเก็บไปขาย

ผมว่าเจ้าของขวดหรือโรงงานเขาคงยินดีที่จะรับซื้อกลับนะครับ
ยินดีที่จะให้เก็บมาขายคืนให้เขา เพราะผมยังไม่เคยเห็นเจ้าของ
ขวดพลาสติกหรือโรงงานพลาสติกรายใดจ้างพนักงานเก็บขวด
พลาสติกซักรายนะ เพราะคงใช้เงินจ้างเยอะ ไม่คุ้ม ดีซะอีกนะที่
มีคนเก็บไปคืนให้เขาเอาไปรีไซเคิ้ล

คุณจขกทครับ การเอาแผ่นดีวีดี เทปเพลงเก่า มาขายเป็นเชิงพานิชน์
มันก็มีความผิดครับ แต่มันไม่ได้ผิดกฎหมายลิขสิทธิ์ เพราะมันเป็นแผ่นแท้
มันผิดตาม ....พ.ร.บ.ภาพยนตร์และวิดีทัศน์ครับ
การเอาแผ่นดี วีดี เทปเลงเก่ามาวางจำหน่ายหรือให้เช่า จะต้องขออนุญาตจากนายทะเบียนก่อนครับ

มันมีโทษทางอาญานะครับ ต้องเสียค่าปรับเป็นหลักแสนขึ้นนะครับ
แต่ทำไมโดนปรับแค่พันเดียว สงสัยตำรวจมันปรับเองหรือเปล่า

แล้วที่ถามมาว่า บาปหรือเปล่า ขายของเก่าที่เป็นของเราไม่บาปครับ
แต่คุณบาปตรงที่คุณเสียค่าปรับแค่พันเดียว แบบนี้เขาเรียกว่า...ติดสินบนเจ้าพนักงาน

-----------------------------------------------------------------

พระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. ๒๕๕๑

มาตรา ๓๘ วรรคหนึ่ง ห้ามผู้ใดประกอบกิจการให้เช่า แลกเปลี่ยน หรือ จำหน่าย ภาพยนตร์โดยทำเป็นธุรกิจ หรือได้รับประโยชน์ตอบแทน เว้นแต่ได้รับใบอนุญาตจากนายทะเบียน

มาตรา ๔ “ภาพยนตร์” หมายความว่า วัสดุที่มีการบันทึกภาพ หรือภาพและเสียงซึ่งสามารถนำมาฉายให้เห็นเป็นภาพที่เคลื่อนไหวได้อย่างต่อเนื่อง แต่ไม่รวมถึงวีดิทัศน์

“วีดิทัศน์” หมายความว่า วัสดุที่มีการบันทึกภาพ หรือภาพและเสียงซึ่งสามารถนำมาฉายให้เห็นเป็นภาพที่เคลื่อนไหวได้อย่างต่อเนื่อง ในลักษณะที่เป็นเกมการเล่น คาราโอเกะที่มีภาพประกอบหรือลักษณะอื่นใดตามที่กำหนดในกฎกระทรวง

มาตรา ๗๙ ผู้ใดฝ่าฝืนมาตรา ๓๗ วรรคหนึ่ง มาตรา ๓๘ วรรคหนึ่ง หรือประกอบกิจการดังกล่าวในระหว่างถูกพักใช้หรือถูกเพิกถอนใบอนุญาต ต้องระวางโทษปรับตั้งแต่สองแสนบาทถึงหนึ่งล้านบาท และปรับอีกไม่เกินวันละหนึ่งหมื่นบาทตลอดระยะเวลาที่ฝ่าฝืนอยู่

มาตรา ๕๓ วรรคหนึ่ง ห้ามผู้ใดจัดตั้งหรือประกอบกิจการร้านวีดิทัศน์โดยทำเป็นธุรกิจหรือได้รับประโยชน์ตอบแทน เว้นแต่จะได้รับใบอนุญาตจากนายทะเบียน

มาตรา ๘๒ ผู้ใดฝ่าฝืน มาตรา ๕๓ วรรคหนึ่ง มาตรา ๕๔ วรรคหนึ่ง หรือประกอบกิจการดังกล่าวในระหว่างถูกพักใช้หรือถูกเพิกถอนใบอนุญาต ต้องระวางโทษปรับตั้งแต่หนึ่งแสนบาทถึงห้าแสนบาท และปรับอีกไม่เกินวันละหนึ่งหมื่นบาทตลอดระยะเวลาที่ฝ่าฝืนอยู่

-----------------------------------------------------------------

เข้าใจง่ายๆ ก็คือ เราเป็นเจ้าของแผ่นซีดี (ภาพยนตร์) ที่ซื้อไว้สำหรับฟัง-ดูเท่านั้น
แต่ไม่ได้เป็นเจ้าของผลงาน หรือเจ้าของลิขสิทธิ์ในแผ่นซีดี (ภาพยนตร์) นั้น

ดังนั้น การนำเอาแผ่นซีดี-ดีวีดีเก่า (ของแท้มีลิขสิทธิ์) มือสอง มาตั้งแผงขายต่อ
เช่น ในตลาดนัด อินเตอร์เน็ต ฯลฯ โดยไม่ได้รับใบอนุญาตจากนายทะเบียน
ก็เข้าข่ายผิดกฎหมายข้างต้น อาจถูกโดนจับและถูกปรับ (ตั้งแต่ ๑ แสนบาท) ได้คะ

แต่ที่เราเห็นวางขายเกลื่อนแล้วไม่โดนจับ ก็อาจเป็นเพราะเจรจากับเจ้าถิ่นถูกต้องอ่ะนะ

เท่าที่ทราบมีหลายต่อหลายหน่วยงาน-ประชาชนท้วงติงว่า
กฎหมายฉบับใหม่นี้ มีปัญหาในการนำมาบังคับจริง
เพราะเจตนารมณ์หรือวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของกฎหมาย
น่าจะเป็นการห้ามไม่ให้มีการทำธุรกิจขายแผ่นซีดีเพื่อป้องกันแผ่นผี
ซึ่งเป็นคนละกรณีกับการขายแผ่นซีดีแท้มือสอง
ที่เราเป็นเจ้าของถูกต้องเพราะซื้อแผ่นแท้มาอย่างถูกลิขสิทธิ์

ดังนั้น ประชาชนพึงระมัดระวังในกรณีนี้ด้วย
เนื่องจากกฎหมายมีปัญหาในการนำมาบังคับจริง (ซึ่งอาจไม่เป็นธรรมได้)
พรบ. นี้ออกมาเพื่ออุดช่องว่างของ พรบ. เก่าๆ
แต่กลับไปเพิ่มโอกาสให้กับเจ้าที่เจ้าถิ่นมากยิ่งขึ้นตามไปด้วย

ตัวอย่างของคดี

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนปรับคนเก็บขยะ 2 แสนบาท คดีขายซีดี
http://www.matichon.co.th/news_detail.p ... &subcatid=

โผล่อีกขายซีดี ติดคุกแทนปรับ
http://www.khaosod.co.th/view_news.php? ... RnMU13PT0=

ศาลอาญาพิพากษาให้รอลงอาญา นศ.สาวขายซีดีมือสอง
ไว้ 2 ปี ห้ามทำผิดซ้ำ หลังถูกจับวางขายหนัง 10 แผ่น
http://www.matichon.co.th/news_detail.p ... d&subcatid

รองฯ 'พงศพัศ' ควัก 1 แสนช่วยสาวขายซีดีเก่า
http://www.thairath.co.th/content/newspaper/257783

-----------------------------------------------------------------

การบังคับใช้กฏหมายกับการขายแผ่นซีดีและดีวีดี
http://www.dailynews.co.th/crime/168794

คดีที่คนฐานะยากจนและพนักงานเก็บขยะ กทม. ถูกดำเนินคดีอาญาในข้อหานำแผ่นซีดีภาพยนตร์เก่ามาขายโดยไม่ได้รับอนุญาตตามพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551 เป็นสิ่งสะท้อนให้เห็นว่าการบังคับใช้กฎหมายในประเทศไทยกำลังมีปัญหา ไม่เป็นไปตามเจตนารมณ์หรือวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของกฎหมายฉบับนั้น เป็นที่ทราบกันทั่วไปว่า พระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551 เกิดจากการผลักดันของบรรดาบริษัทยักษ์ใหญ่ในวงการบันเทิงของประเทศไทยที่เป็นทั้งผู้สร้างสรรค์งานและเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ภาพยนตร์ เพื่อจะมีเครื่องมือจัดการกับขบวนการหรือกลุ่มบุคคลที่นำเอางานภาพยนตร์ ทั้งในรูปแบบซีดีและดีวีดีไม่ว่าจะมีลิขสิทธิ์ถูกต้องหรือไม่ ทำการจำหน่ายโดยไม่ได้รับอนุญาตและรับผลประโยชน์เป็นล่ำเป็นสันมาเป็นเวลานาน

แต่เมื่อกฎหมายฉบับนี้ถูกนำมาบังคับใช้จริง กลับกลายเป็นว่าผู้ที่ถูกดำเนินคดีคือผู้ที่ทำงานหาเช้ากินค่ำ เก็บของเก่าขาย แทนที่จะเป็นผู้ประกอบการรายใหญ่ที่เจตนาจะทำผิดกฎหมายตามที่ตั้งใจไว้

จำเลยในคดีดังกล่าวไม่ได้ถูกดำเนินคดีตาม พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ เพราะแผ่นซีดีภาพยนตร์ที่นำมาวางขายนั้น แม้จะเป็นแผ่นเก่าที่เก็บมาจากกองขยะ แต่ถือเป็น “แผ่นแท้” ที่มีลิขสิทธิ์ถูกต้องตามกฎหมาย นอกจากนี้ การดำเนินคดีตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ซึ่งเป็นความผิดอันยอมความได้นั้น ต้องมีผู้เสียหายไปร้องทุกข์ก่อน ตำรวจจึงจะเริ่มดำเนินการจับกุมและสอบสวนได้

แต่ในพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551 มาตรา 53 บัญญัติห้ามมิให้ผู้ใดประกอบธุรกิจร้านวีดิทัศน์ หรือได้รับประโยชน์ตอบแทน เว้นแต่จะได้รับอนุญาตจากนายทะเบียน ซึ่งการนำแผ่นซีดีหรือดีวีดีภาพยนตร์ไม่ว่าจะมีลิขสิทธิ์ถูกต้องหรือไม่มาตั้งแผงขายต่อ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากนายทะเบียน ถือเป็นการประกอบกิจการขายซีดีหรือดีวีดีโดยผิดกฎหมายแล้ว หากเจ้าหน้าที่ตำรวจพบเห็นการทำความผิดก็สามารถเข้าควบคุมตัวได้ทันที และในมาตรา 82 ของกฎหมายฉบับเดียวกัน บัญญัติว่า ผู้ใดฝ่าฝืนมาตรา 53 วรรคหนึ่ง หรือประกอบกิจการดังกล่าวระหว่างถูกพักใช้หรือถูกเพิกถอนใบอนุญาต ต้องระวางโทษปรับตั้งแต่หนึ่งแสนบาทถึงห้าแสนบาท และปรับอีกไม่เกินวันละหนึ่งหมื่นบาทตลอดระยะเวลาที่ฝ่าฝืน

แม้โทษทางอาญาที่มีการบัญญัติไว้จะเป็นโทษปรับเพียงสถานเดียวแต่ถือเป็นอัตราโทษปรับที่สูง การนำบทกฎหมายนี้ไปบังคับใช้กับคนทำงานหาเช้ากินค่ำหรือผู้ที่มีรายได้น้อย แม้ผู้กระทำผิดจะรับสารภาพและศาลจะให้ความเมตตาลงโทษปรับในอัตราต่ำสุดที่ 100,000 บาท แต่ก็เป็นที่คาดหมายได้ว่าผู้กระทำผิดโดยส่วนใหญ่ ย่อมไม่มีเงินที่จะนำไปชำระค่าปรับอัตราต่ำสุดดังกล่าวได้ ผลที่ตามมาจากการไม่สามารถชำระค่าปรับตามคำพิพากษาได้ก็คือ ประมวลกฎหมายอาญามาตรา 29 ได้กำหนดให้เปลี่ยนโทษปรับดังกล่าวไปเป็นโทษกักขังแทน โดยคิดในอัตราวันละ 200 บาท ดังนั้นแม้จะถูกปรับในอัตราต่ำสุด แต่หากไม่มีเงินจ่ายค่าปรับก็ต้องถูกกักขังโดยผลของกฎหมายเป็นเวลาไม่ต่ำกว่า 500 วัน สุดท้ายก็ต้องเดินเข้าเรือนจำกลายเป็นนักโทษชายหรือหญิงอยู่ดี

การจะแก้ปัญหาการบังคับใช้กฎหมายในลักษณะนี้ได้คงต้องเริ่มจากทั้งตำรวจและอัยการ ซึ่งเป็นต้นทางของกระบวนการยุติธรรมทางอาญา ต้องทำความเข้าใจถึงวัตถุประสงค์หรือเจตนารมณ์ที่แท้จริงของกฎหมายว่า ควรจะนำกฎหมายฉบับนี้ไปบังคับใช้กับคนกลุ่มใด ก็จะทำให้การทำงานของตำรวจไม่หลงทางอย่างที่เป็นอยู่ในทุกวันนี้ หรือเมื่อสำนวนการสอบสวนถูกส่งขึ้นมาที่พนักงานอัยการแล้ว สำนักงานอัยการสูงสุดก็ต้องพิจารณาว่าการสั่งฟ้องในคดีที่ผู้กระทำผิดตามกฎหมายฉบับนี้ ที่เป็นเพียงคนยากจนนำของเก่ามาขายเพื่อนำเงินไปเลี้ยงชีพในแต่ละวัน จะเป็นการฟ้องคดีที่เกิดประโยชน์ต่อสังคมหรือไม่ หากเห็นได้อย่างชัดเจนว่าฟ้องไปแล้วจะไม่เกิดประโยชน์ สำนักงานอัยการสูงสุดก็มีอำนาจตามกฎหมายที่จะใช้ดุลพินิจสั่งไม่ฟ้องได้ ซึ่งถือเป็นการยุติปัญหาเสียแต่ต้นทางโดยไม่จำเป็นต้องผลักภาระไปให้ศาลยุติธรรม ที่ผ่านมาเคยมีการกระทำผิดในลักษณะที่คล้ายกันเกิดขึ้นมาแล้ว และสำนักงานอัยการสูงสุดก็ได้ใช้ดุลพินิจสั่งไม่ฟ้องผู้ต้องหา เพราะเห็นว่าการฟ้องคดีจะไม่เป็นประโยชน์ต่อสังคม เช่น คดีที่พนักงานร้านสะดวกซื้อขโมยเอาซาลาเปาที่ขายไม่หมดในแต่ละวันไปให้ลูกของตนเองกิน และคดีที่เกี่ยวกับกฎหมายศุลกากรบางคดี เป็นต้น

ในพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551 เองก็ควรจะต้องมีการแก้ไขเพิ่มเติมให้มีเนื้อหาสาระที่เหมาะสมกับสภาพของปัญหาที่เกิดขึ้นด้วย เช่น กำหนดให้มีบทบัญญัติในลักษณะของการยกเว้นความผิดสำหรับการกระทำบางอย่าง เช่น การจำหน่ายตามแผงลอย แบกะดิน หรือตามทางเท้า โดยมีเงื่อนไขว่าการขายซีดีหรือดีวีดีภาพยนตร์ที่จะได้รับการยกเว้นความผิดต้องเป็นการขายเฉพาะแผ่นที่ถูกต้องตามกฎหมายลิขสิทธิ์เท่านั้น เพราะจากที่ผ่านมาปัญหาที่เกิดขึ้นอาจเกิดจากความไม่ชัดเจนของกฎหมายทำให้เกิดการบังคับใช้กฎหมายในลักษณะเถรตรงจนกลายเป็นปัญหาในสังคมขึ้น นอกจากนี้ กฎหมายฉบับนี้แม้จะบังคับใช้มาได้ระยะหนึ่ง แต่ประชาชนส่วนใหญ่อาจยังไม่เข้าใจกฎหมายนี้อย่างถูกต้อง กระทรวงวัฒนธรรมในฐานะที่เป็นผู้รักษาการตามกฎหมายนี้ก็ควรเร่งประชาสัมพันธ์ให้ความรู้และเผยแพร่ตามสื่อต่างๆ ให้ประชาชนได้เกิดความเข้าใจ หากทำได้ดังที่กล่าวมาก็อาจจะทำให้ปัญหาที่เกิดขึ้นบรรเทาเบาบางลง ทำให้การบังคับใช้กฎหมายเป็นไปตามเจตนารมณ์และวัตถุประสงค์ที่แท้จริงได้ และก่อให้เกิดความเป็นธรรมแก่สังคม.

รุจิระ บุนนาค
Rujira_bunnag@yahoo.com
Twitter :@RujiraBunnag

ถ้าละเมิดลิขสิทธิ์ ที่มาเลว ซื้อไปก็ซื้อของเลว ผิดศีล

ถ้าไม่ละเมิดสิทธิ ที่มาดี ซื้อไปก็ของดีั ไม่ผิดศีล

คิดเอาง่ายๆ

อย่าให้ศีล ถูกกำหนดโดยนายทุนมากเกินไปนะครับ

บางอย่างมันไม่ผิดศีล แต่ผิดกฏหมายครับ ก็แค่นั้น

คลิบวีดีโอนี่อาจจะยาวไปหน่อย แต่จะทราบบทบาทของนายทุน ที่ตั้งกฎกติกา
อะไรๆ ขึ้นมา จนคนทั่วๆ ไปอาจไม่มีที่จะยืน

อ้อ ลืมบอกไป
เพื่อนผม ทำอาชีพรับซื้อของเก่า อยู่พักนึง ไปคุ้ยกองขยะ
ได้แผ่นซีดี มาจำนวนหนึ่ง เอามาขาย ให้คนใกล้ๆ บ้าน ไม่กี่แผ่น
สุดท้าย มีคนมาล่อซื้อ
พอขายเท่านั้นแหละครับ โดนจับขังคุกเลย
เสียเงินไป เป็นแสนครับ กว่าจะหลุดพ้นเคราะห์มาได้